คุณหนูหลิงลู่ ธิดาจอมมาร

ภายในบ้านไม้ทำจากท่อนไม้ไผ่แก่ดูเก่าซอมซ่อ ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆล้วนเป็นของมีราคาที่พวกมียศตำแหน่งสูงๆเขาใช้กัน หากแต่มันดูเก่าราวกับเป็นของที่เคยผ่านมือใครมามากแล้วเสียมากกว่า

หลิงหลิงลืมตาตื่นขึ้นมากลางบ้านไม้แห่งหนึ่ง บนที่นอนแข็งๆไร้ซึ่งเครื่องอำนวยความสะดวกใดๆ มีเพียงร่างบอบบางของนางที่นอนอยู่ หลิงหลิงลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆด้วยที่นางยังรู้สึกปวดหัวอยู่บ้าง

"คุณหนู!!!" หญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาเกาะที่ขอบเตียงของนางแน่น หลิงหลิงตกใจไม่น้อย นางจำได้ว่าที่บ้านของนางไม่เคยมีสาวใช้หน้าตาแบบนี้มาก่อน

"คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ" นางนั่งลงเกาะขอบเตียงไว้แน่น ปากก็เอาแต่ถามถึงอาการของคนที่นางเรียกว่าคุณหนู

หลิงหลิงนั่งประมวลผลอยู่สักพัก แม่นางคนนั้นเองก็เงียบไปแล้วแต่สีหน้าของนางกลับแปรเปลี่ยนไปอีกแบบ การแต่งกายของนางก็ช่างมอซอมอมแมมราวกับคนไม่มีเสื้อผ้าใส่ผัดเปลี่ยน ผมเผ้ารกรุงรังประหนึ่งถูกใช้งานอย่างหนัก แต่ท่าทางนอบน้อมไร้พิษภัยของนางทำให้หลิงหลิงผ่อนคลายขึ้นได้หนึ่งส่วน

"คุณหนูเจ้าคะ นี่คุณหนูเป็นอะไรไปเจ้าคะ?" นางผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเอื้อมมือสกปรกเต็มไปด้วยเขม่าดำนั่นขึ้นมาอิงหน้าผากมนของเธอ

"เอ่อ.. ฉัน" หลิงหลิงเปล่งน้ำเสียงตะกุกตะกักนั่นออกมา.. แต่เอ๊ะ ทำไมน้ำเสียงของเธอถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ล่ะ!?

หวังหลิงหลิงมองซ้ายแลขวาอยู่ครู่หนึ่ง เธอเหลือบไปเห็นบานกระจกหนาวางตั้งอยู่อีกมุมหนึ่งของตัวบ้านก็รีบปรี่เข้าไปหามันทันที

หญิงสาวปริศนาคนนั้นถึงกับตะลึงงัน นางเบิกดวงตากลมโตจ้องมองไปทางหญิงสาวที่ที่เพิ่งอายุได้สองร้อยปีเต็มเมื่อวานนี้เองอย่างสงสัยและไม่เข้าใจ

"ไม่นะ.. นี่มัน" หลิงหลิงตกใจอย่างมากเมื่อเจ้าหล่อนวิ่งไปส่องกระจกบานหนาแต่เก่ากึกนั่นดู

นี่มันไม่ใช่ใบหน้าของเธอ นี่เหมือนกับใบหน้าของสาวน้อยคนนั้น สาวน้อยที่เธอเดินเข้าไปปลอบในความฝันนั้น ใช่แล้ว! นี่อาจจะเป็นความฝัน

หลิงหลิงลงมือหยิงตัวเองแรงๆเพื่อเช็คสถานการณ์ตรงนี้ว่าเป็นความจริงหรือความฝันกันแน่

"โอ๊ย!!"

"คุณหนูเจ้าคะ! คุณหนูอย่าทำอย่างนี้เลยนะเจ้าคะ!" แม่สาวรับใช้คนนั้นรีบปรี่เข้ามากอดขาเธอเอาไว้แน่น นางดูใส่ใจและทะนุถนอมร่างๆนี้มากเสียเหลือเกิน

"นี่ ปล่อยชั้นนะ! ชั้นไม่ใช่เจ้านายของเธอสักหน่อย" หลิงหลิงโพล่งปากออกมาอย่างตกใจ สาวใช้คนนั้นรีบหยุดการกระทำทุกอย่างของเธอทันที

"เอ่อ.." หลิงหลิงเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองนั้นพลาดแล้ว นางเดินไปนั่งบนเตียงขนาดเล็กนี่ก่อนจะเอ่ยซักถามสาวใช้ทันที "นี่.. เธอชื่ออะไรหรอ?"

แม่นางผู้นั้นขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วมองใบหน้างามนี้อย่างสงสัย

"คุณหนูกล่าวอันใดออกมาหรือเจ้าคะ?" นางนั่งพับเพียบลงแหมะข้างเตียงของหญิงสาวอีกครั้ง

"ข..ข้า ข้าหมายถึงเจ้าชื่ออะไร" โชคยังเข้าข้างที่เธอนั้นอ่านนิยายแนวย้อนยุคมาบ้างคลังคำศัพท์ต่างๆจึงผุดออกมาให้หยิบจับมาใช้ได้โดยง่าย

"นี่คุณหนู.. โถ่คุณหนูของบ่าว ฮึกๆ" ยังไม่ทันที่สาวเจ้าจะได้ตอบคำถามอะไรเธอเจ้าหล่อนก็โห่ร้องออกมามากจนน้ำตาแทบจะหลั่งเป็นสายเลือดอยู่รอมร่อ

นางเอื้อมมือมากอบกุมมือเล็กนี่เบาๆ หลิงหลิงนั้นเกิดความสงสัยขึ้นมาข้างในจิตใจมากมาย ทำไมเด็กผู้หญิงคนนี้ถึงมาอยู่บ้านซอมซ่อแห่งนี้ แล้วถ้าหากนางเป็นคนที่มีฐานะต่ำเตี้ยเรี่ยดินแล้วเหตุใดถึงมีคนใช้

"นี่เจ้า อย่างเพิ่งแสร้งโศกเศร้าไปได้หรือไม่ ข้าอยากได้คำตอบแล้ว" หลิงหลิงใช้สายตาคมมองอีกคนอย่างคาดคั้น

เจ้าหล่อนรีบใช้มือเปื้อนดินเปื้อนโคลนนั่นปาดน้ำตาวงน้อยออกก่อนจะกลับมาแนะนำตัวกับผู้เป็นนายอย่างกระตือรือร้น

"ข้ามีนามว่ามู่อวง เป็นสาวรับใช้ของคุณหนูเจ้าค่ะ" สาวเจ้าส่งยิ้มกว้างนั่นมาให้เธอจนสุดแก้ม

มู่อวงงั้นหรอ แล้วถ้าจะถามถึงชื่อของร่างกายนี้ล่ะ ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร มีฐานะอะไร แล้วทำไมมาอยู่ที่นี่ เธอควรจะถามมู่อวงอย่างไรดี

ราวกับรู้ใจนัก สาวรับใช้คนนี้เมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของคนเป็นนายก็รู้ได้ทันที

"คุณหนูสงสัยอันใดอีกหรือไม่เจ้าคะ" นางกุมมือนายของตนแน่นก่อนจะเขย่าไปมาเบาๆ

"ข้า.. เหตุใดข้าจึงจำอะไรไม่ได้เลย เกิดอะไรขึ้นกับข้าหรือไม่" นางแสร้งตีสีหน้างงงวยขึ้นอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่แล้วสาวใช้ผู้จงรักภักดีก็พลันน้ำตาร่วงหล่นอีกครั้ง

"โถ่ คุณหนูของบ่าว เมื่อสามวันก่อนนายหญิงใหญ่มาที่นี่เจ้าค่ะ นางจับท่าน.."

"ทำไม นางทำอะไรข้า"

สีหน้าของมู่อวงกล้ำกลืนจะพูดเหตุการณ์นั่นออกมามาก หลิงหลิงเกือบจะอดทนฟังแทบไม่ไหว

"นางจับท่านกดน้ำเจ้าค่ะ!" มู่อวงกล่าวออกมาอย่างกระแทกอารมณ์ หลิงหลิงรู้สึกเวทนาเด็กหญิงคนนี้มาก แต่ก็ยังรู้สึกดีแทนเด็กผู้หญิงคนนี้มากเช่นกันที่นางยังมีคนที่รักนางอยู่ข้างกาย

"เพราะเหตุนี้งั้นรึข้าถึงจำเรื่องราวในชีวิตไม่ได้เลย"

หลิงหลิงยังแสร้งทำสีหน้าเศร้าสร้อย และบ่าวรับใช้ผู้โง่เขลาก็ดันหลงกลอุบายของนางจิ้งจอกเข้าให้แล้ว

"คุณหนูของบ่าว ฮึกฮืออ" ยังไม่ทันได้ทำอะไรอันเป็นที่น่าเศร้าสลดหญิงสาวก็ร้องไห้ออกมาอีกแล้วแม่นางผู้นี้ช่างบ่อน้ำตาตื้นเสียจริง

"ตกลง เจ้าช่วยเล่าทุกอย่างในชีวิตนี้ให้ข้าฟังได้หรือไม่" ถึงกระนั้นจิ้งจอกสาวเจ้าเล่ห์ก็ยังใช่กลอุบายเปิดปากสาวรับใช้ต่ออย่างแยบยล

"ได้อยู่แล้วเจ้าค่ะ คุณหนูชื่อคุณหนูไป๋หลิงลู่เสินเจี้ยเจ้าค่ะ แต่ผู้อื่นมักเรียกท่านว่าแม่นางหลิงลู่"

"คุณหนูเป็นบุตรสาวของจอมราชันที่21 เจ้าค่ะ องค์ไป๋ม่อเหวินอวี่ "

หลิงหลิงนั่งฟังอีกคนเล่าอย่างตั้งอกตั้งใจ เรื่องราวพวกนี้คล้ายกับในนิยายที่เธอชอบอ่านจริงๆด้วย ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงหลุดมาอยู่ที่นี่

"ที่นี่คือภิภพเบื้องล่าง ที่ที่เหล่ามารอย่างเราอาศัยอยู่เจ้าค่ะ" มาถึงตอนนี้หลิงหลิงถึงกับตาโตหันขวับไปมองหญิงสาวอีกคนทันที

"เมื่อกี้เธอ!.. เอ่อ เจ้า เมื่อครู่เจ้าพูดอะไรนะ!" หลิงหลิงรู้สึกว่าเมื่อตะกี้ตัวเองนั้นตกใจจนสติเกือบหลุด เผลอทำเรื่องผิดสังเกตให้สาวคนนี้จับได้เสียแล้ว

"เอ่อ.. ที่นี่คือภิภพของเหล่ามารและสัตว์ชั้นต่ำที่พวกคนข้างบนนิยามมาให้เจ้าค่ะ" มู่อวงแอบชำเลืองมองผู้เป็นนายเล็กน้อย

นี่มันอะไรกัน! อย่าบอกนะว่าเธอหลุดมาอยู่ในโลกของนิยาย...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***