บทนำ
ลี่เซียน(ยุคปัจจุบัน)
เห้อ! เหนื่อยจัง ในที่สุดก็สำเร็จซักที
ลี่เซียน(ยุคปัจจุบัน)
หลังจากที่พยายามมาตั้งหลายเดือน ในที่สุดฉันก็ทำได้
ลี่เซียน(ยุคปัจจุบัน)
วันนี้ฉันจะนอนหลับให้เต็มที่ไปเลยยยย\^[]^/
ใช่แล้ว ฉันแทบจะไม่ได้พักผ่อนเลย หลังจากที่ฉันยอมรับข้อตกลงของคุณลุง ที่ว่าจะยกธุรกิจทั้งหมดให้ฉัน แต่ฉันต้องทำธุรกิจทุกอย่างของคุณลุงเป็นด้วยตัวเอง และทำให้ลูกน้องทุกคนยอมรับในความสามารถของฉัน
ซึ่งดูเหมือนจะง่าย แต่...ไม่ใช่กับธุรกิจนี้!! ฉันต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมามากแค่ไหนเพื่อมัน ฉันทำทุกอย่างเพื่อจะได้เป็นเจ้าของมันอย่างเต็มตัว
ซึ่งวันนี้ฉันก็ทำสำเร็จแล้ว แต่...ฉันควรภูมิใจดีไหมนะ? ช่างเถอะ พักผ่อนให้เต็มที่ เพื่อที่จะเริ่มงานในอาทิตย์หน้าดีกว่า
จากนั้นฉันก็นอนลงบนเตียงและหลับไปด้วยความเพลีย จากการที่ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเต็มที่มาเป็นเดือน
ผู้บริหาร(คุณลุง)
ลี่เซียน หนูเป็นหลานสาวคนเดียวของลุงนะ ลุงก็แก่ขึ้นมากแล้ว ก็มีแต่หนูที่ติดตามลุงมาหลายปี
ผู้บริหาร(คุณลุง)
ลุงฝากความหวังไว้ที่หนูแล้วนะ
ลี่เซียน(ยุคปัจจุบัน)
ค่ะ คุณลุง
ลี่เซียน(ยุคปัจจุบัน)
หนูจะทำให้ดีที่สุด
ฉัน...ลี่เซียน คนเกือบทั้งประเทศจะเรียกฉันว่านางฟ้าใจบุญที่ชอบช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยาก ทั้งบ้านเด็กกำพร้า บ้านพักคนชรา หรือแม้แต่หางานรองรับคนยากจนที่ต้องการงานทำ จริงๆแล้วมันก็แค่การสร้างภาพให้กับบริษัทก็แค่นั้น
แต่ในวงการธุรกิจฉันเป็นที่รู้จักในนามปีศาจแห่งธุรกิจ ใช่แล้วบริษัทของเราทำธุรกิจทั้งด้านมืดและด้านสว่าง และฉันก็ต้องเป็นคนจัดการทุกอย่างแทนคุณลุง
ธุรกิจของเรานั้นตอบสนองความต้องการของทุกท่านได้เพียงแค่เงินถึง เช่นว่า หามือปืนกำจัดคู่แข่ง หรือแฮ็กข้อมูลกรมตำรวจ เพื่อง่ายต่อการขนส่งสินค้าที่ผิดกฎหมาย และอื่นๆอีกมากมาย ที่มีคนจ้าง
กว่าทุกคนจะยอมรับในตัวฉัน ฉันต้องใช้ความพยายามอย่างหนักเลยทีเดียว เห็นไหมล่ะ ว่ามันไม่ง่ายเลยจริงๆ
ถึงฉันจะทำงานกับคุณลุงมาตั้งแต่อายุ15ปี จนถึงตอนนี้ฉันอายุ28ปี ก็13ปีแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะเก่งทุกอย่าง แต่เป็นเพราะว่าฉันฉลาด และเรียนรู้ไวไง แถมยังเจ้าเล่ห์อีก55
ลี่เซียน(ยุคปัจจุบัน)
จะมีอะไรที่คนอย่าลี่เซียนทำไม่ได้555
มีหญิงสาวผมยาว สวมชุดจีนโบราณทะมัดทะแมง เปื้อนฝุ่น นอนอยู่
เฟยอัน(นางเอก)
โอ๊ย!ทำไมมันปวดเมื่อยไปทั้งตัวแบบนี้นะ={}=;;
เฟยอัน(นางเอก)
เอ๊ะ! แล้วฉันมาอยู่ที่ไหนเนี่ย
เฟยอัน(นางเอก)
จำได้ว่านอนอยู่ในห้องนี่น่า🤔
เฟยอัน(นางเอก)
//มองซ้ายแลขวา
เฟยอัน(นางเอก)
ป่าๆๆๆทั้งนั้นเลย😥
เฟยอัน(นางเอก)
ฉันคงไม่ได้ข้ามภพมาหรอกนะ
เฟยอัน(นางเอก)
จะบ้าหรอลี่เซียน มันมีแค่ในนิยาย การ์ตูน กับหนัง เท่านั้นแหละ จะมีจริงได้ยังไง
เฟยอัน(นางเอก)
เอ๊ะ! //สำรวจร่างกาย
เฟยอัน(นางเอก)
หรือจะเป็นศัตรูของคุณลุง จับตัวเรามา😱
เฟยอัน(นางเอก)
ดูซิร่างกายมีแต่รอยฟกช้ำดำเขียว แล้วใส่ชุดอะไรเนี่ย รุ่งริ่งเชียว ตายๆๆนี่มันอะไรกัน
เฟยอัน(นางเอก)
แถมร่างนี้ไม่ใช่ฉัน!! ฉันไม่อ่อนปวกเปียกแบบนี้!
เฟยอัน(นางเอก)
//จับหน้าตา จับผมมาดู
เฟยอัน(นางเอก)
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันนนนน!!
เฟยอัน(นางเอก)
ฉันข้ามภพมาจริงเหรอเนี่ย!!! แล้วฉันข้ามภพมาทำไมกัน!
เฟยอัน(นางเอก)
ไม่เห็นมีภาพเจ้าของร่างในหัว หรือความจำอะไร เหมือนในนิยาย การ์ตูนเลย แล้วฉันจะทำยังไงเนี่ย
เฟยอัน(นางเอก)
จริงสิ! ฉันต้องไปสืบว่าฉันเป็นใครแบบในนิยาย ลองดูซักตั้ง
จากนั้นฉันก็ลุกแล้วเดินไปเรื่อยๆตามรอยเท้าที่อยู่บนพื้นดิน
จนมาเจอหมู่บ้าน เป็นหมู่บ้านโบราณเหมือนในหนังเลยแหะ
เฟยอัน(นางเอก)
ลองเดินเข้าไปดูหน่อยดีกว่า เผื่อจะมีคนจำเจ้าของร่างได้ จะได้รู้ว่าเป็นใคร บ้านอยู่ไหน
เฟยอัน(นางเอก)
55ฉันนี่ฉลาดจริงๆ
ฉันเดินไปจนสุดหมู่บ้าน แต่...ไม่เห็นคนซักคน
เฟยอัน(นางเอก)
นี่มันหมู่บ้านร้างชัดๆ
เฟยอัน(นางเอก)
ฉันเริ่มเหนื่อยแล้วนะ😰
เอาว่ะ ฉันเดินต่อไปอีกเป็นชั่วโมง จนรู้สึกว่าร่างกายนี้ไม่ค่อยไหวแล้ว ทั้งหิวน้ำ หิวข้าว ถ้าเป็นร่างฉันในยุคปัจจุบันนะ จะวิ่งเป็นสิบสิบกิโลก็ไหว😓
ฉันพยายามเดินต่อไปอีก มันเริ่มช้าลง ฉันคิดว่าฉันต้องฝันไปแน่เลย ปกติคนเราถ้าฝันว่าวิ่งจะช้ามากๆ นี่ฉันต้องฝันไปแน่เลย🤔
เดินไปซักพักรู้สึกว่าข้างหน้าเริ่มหมุน ตาเริ่มพร่ามัว...
กรุบกรับ กรุบกรับ กรุบกรับ
ขบวนรถม้าองค์ชายเจ็ด ที่ได้รับคำสั่งให้ไปรักษาคนป่วยแถวหมู่บ้านรอบนอกเมือง ที่ได้ข่าวว่าเป็นโรคติดต่อเกือบทั้งหมู่บ้าน ก็ได้เดินทางไปตามหมู่บ้านต่างๆ ระหว่างทาง...
องครักษ์(เยว่เหวิน)
องค์ชายพะย่ะค่ะ ข้างหน้ามีคนนอนขวางทางอยู่
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
จอด เดี๋ยวข้าลงไปดูเอง เขาอาจจะป่วย
องครักษ์(เยว่เหวิน)
พะย่ะค่ะ
องครักษ์(เยว่เหวิน)
//กระโดดลงมาแล้วเปิดม่านให้องค์ชาย
เมื่อองค์ชายลงมาราชองครักษ์ก็รีบเดินนำอย่างระมัดระวัง พร้อมกับทหารที่เดินตามคุ้มกันข้างหลัง
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
ผู้หญิงนี่!
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
//ค่อยๆเอาพัดเปิดเสื้อตรงข้อมือดู
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
ดูเหมือนว่านางจะแค่เป็นลม พานางขึ้นรถม้าไปด้วย
องครักษ์(เยว่เหวิน)
จะดีเหรอพะย่ะค่ะ
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
ไม่เป็นไร
องค์รักษ์เยว่เหวินจึงรีบอุ้มผู้หญิงที่นอนอยู่กลางทาง เข้าไปวางไว้ในรถม้าส่วนพระองค์ทันที
หลังจากองค์ชายขึ้นรถม้าแล้ว พวกเขาก็เดินทางไปยังค่ายรักษานอกเมืองทันที
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
เจ้า...เป็นใครกัน?
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
//พูดคนเดียวแล้วยิ้มให้กับร่างที่นอนอยู่ฝั่งตรงข้าม
ผ่านไปหลายชั่วโมง รถม้าก็ยังคงเดินทางต่อไปเรื่อยๆ
เฟยอัน(นางเอก)
(อะไรกรุบกรับ เราอยู่ที่ไหนอีกล่ะเนี่ย)//คิดในใจ
เฟยอัน(นางเอก)
//(-.O)ค่อยๆลืมตา
เฟยอัน(นางเอก)
(หล่อออออ!!😲😍)
เฟยอัน(นางเอก)
(ตื่นมาเจอคนหล่อแบบนี้มันดีต่อใจจัง>///<)
เฟยอัน(นางเอก)
อืม ที่นี่ที่ไหนเนี่ย //งัวเงีย
เฟยอัน(นางเอก)
//ทำเป็นแกล้งตื่น
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
เจ้าตื่นแล้วรึ?
เฟยอัน(นางเอก)
//ภาษาโบราณซะด้วย อย่าบอกนะว่าเราทะลุมิติมาจริงๆ ไม่ได้ฝันสินะ
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
เจ้าทำอะไร?
เฟยอัน(นางเอก)
เออ...ฉัน..เออ..ข้า..
เฟยอัน(นางเอก)
(โอ๊ย!ทำไมมันพูดยากจัง ไม่ถนัดปากเลยแหะ)
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
//ยื่นกระบอกไม้ไผ่ที่ใส่น้ำกับข้าวห่อใบไม้ให้
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
ข้าว่าเจ้าคงจะหิว
เฟยอัน(นางเอก)
(ว้าว! หล่อแล้วยังใจดีอีก🥰)
แล้วฉันก็นั่งกินอย่างหิวโหย หรือเรียกว่าสวาปามก็ไม่เชิง ทรามกลางรถม้าที่กำลังเดินทางไปไหนก็ไม่รู้
แต่แค่ได้นั่งกับคนหล่อๆน่ารักๆแบบนี้ก็พอแล้ว ในเวลานี้555
เฟยอัน(นางเอก)
พวกนายกำลังจะไปที่ไหนกันเหรอ?
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
//ทำหน้างง
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
เจ้าไม่ใช่คนแถวนี้รึ?
เฟยอัน(นางเอก)
อ่อ!อืม ฉัน เอ่อ...ข้าหลงทางมา ไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน?😥
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
อ๋อ! ที่นี่เมืองชิงหยา ที่พวกเรากำลังจะไปคือหมู่บ้านหวางซาน
เฟยอัน(นางเอก)
(ถามว่าฉันรู้จักไหม? ไม่เลย)
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
ข้ามีนามว่าไป๋เจี้ยน เจ้าล่ะ?
เฟยอัน(นางเอก)
เอ่อ...ข้า...
เฟยอัน(นางเอก)
(ชื่ออะไรดีล่ะ อยู่ที่นี่ยังไม่มีใครรู้จักเรานี่น่า ไม่รู้ว่าเจ้าของร่างชื่ออะไร งั้นเอาชื่อตอนเด็กของเราไปก่อนละกัน)
เฟยอัน(นางเอก)
ข้าชื่อเฟยอัน
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
แม่นางเฟยอัน //ยิ้ม
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
ชื่อเพราะดีนะ
เฟยอัน(นางเอก)
(เขายิ้มให้ฉันด้วยยย😍😍)
เฟยอัน(นางเอก)
แล้วท่านไปที่หมู่บ้านนั่นทำไมหรอ? แบบท่านถ้าข้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นคนในเมืองหลวงนี่น่า
ผิวพรรณดี เสื้อผ้าดีๆแบบนี้ แถมยังนั่งรถม้าส่วนตัว สำหรับสมัยนี้ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
อืม ข้าเป็นหมอน่ะ
เฟยอัน(นางเอก)
เออ...ข้าเองพอมีความรู้ทางการแพทย์อยู่นิดหน่อย
จริงๆฉันเรียนจบแพทยศาสตร์มา เป็นหมออยู่โรงพยาบาลได้อยู่2ปี แต่ก็ต้องมาเรียนต่อบริหารธุรกิจอีกเพราะคุณลุงบอกว่าจะได้เป็นที่น่าเชื่อถือต่อการทำธุรกิจต่อจากคุณลุง
และฉันก็สนใจสมุนไพรจีนเป็นพิเศษด้วย ฉันมักจะรักษาผู้ป่วยด้วยการแพทย์สมัยใหม่และสมัยเก่าไปพร้อมๆกัน ซึ่งมันก็ได้ผลดีเกิดคาด จนได้รับรางวัล
เฟยอัน(นางเอก)
งั้นข้าขอตามท่านไปด้วยนะ ตอนนี้ข้าไม่รู้จะไปไหนจริงๆ
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
จริงเหรอ งั้นก็ดีเลย ตอนนี้ข้ากำลังจะไปรักษาโรคติดต่อที่หมู่บ้านหวางซาน
เฟยอัน(นางเอก)
(😁เข้าทางฉันแล้วสิ55)
เฟยอัน(นางเอก)
(เขาก็ดูเป็นคนดีอยู่นะ ตามเขาไปคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เขาคงไม่เอาเราไปขายหรอกเนอะ)
เรา2คนคุยกันอย่างถูกคอ จนกระทั้ง...
องครักษ์(เยว่เหวิน)
องค์ชายพะย่ะค่ะ ถึงค่ายรักษาของหมู่บ้านหวางซานแล้วพะย่ะค่ะ
เฟยอัน(นางเอก)
(เขาคือองค์ชายหรอ ว้าวๆโชคดีแล้วเรา)
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
อืม
ม่านประตูรถม้าถูกเปิดออกจากด้านนอก เขาลงไปก่อน จากนั้นก็ยื่นมือมาให้ฉันจับ
เฟยอัน(นางเอก)
(อร๊าย!เขินจัง คนอะไรหล๊อหล่อ แถมยังเป็นสุภาพบุรุษอีก)
ฉันจับมือเขา แล้วค่อยๆลง จริงๆจะกระโดดลงเองก็ได้แหละ แต่อดใจไม่ไหวที่จะจับมือผู้ชายไม่ได้จริงๆ55
หืม คือแบบมือโคตรนุ่มอ่ะ ผู้ชายอะไรรร >///<
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
พวกเราจะไปดูตามบ้านทีละหลังนะ ข้าสั่งให้ทหารห้ามพวกเขาออกจากบ้าน ป้องกันโรคติดต่อ
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
เจ้าไหวมั้ย?
ฉันตามเขาไปบ้านของชาวบ้านแต่ละหลัง
เขาดูเป็นหมอที่เก่งและใจดีมากๆ
เฟยอัน(นางเอก)
พวกเขาเป็นโรคอะไรกันหรอ?
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
ตอนนี้ข้ายังหาสาเหตุไม่ได้
เฟยอัน(นางเอก)
แล้วอาการของพวกเขาเป็นยังไง?
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
ก็มีปวดท้อง ท้องร่วง คลื่นไส้ อาเจียน อ่อนเพลีย บางคนก็มีไข้
เฟยอัน(นางเอก)
หืม (อาการคล้ายอหิวาตกโรคเลยแฮะ)//คิด
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
เจ้าคิดว่าไง?
เฟยอัน(นางเอก)
ข้าคิดว่า...
ตัวประกอบ
ช่วยด้วย ช่วยลูกข้าด้วย ฮื้อ ฮื้อ
ทหาร
ห้ามเข้าไป! เจ้าต้องรอก่อน ตอนนี้ท่านหมอกำลังตรวจแต่ละบ้านอยู่
ตัวประกอบ
ลูกข้าจะไม่ไหวแล้ว ได้โปรดเถิด ฮื้อ ฮื้อ นายท่านช่วยลูกข้าด้วย
เฟยอัน(นางเอก)
//รีบวิ่งไป
ฉันรีบวิ่งไปดูผู้หญิงคนนั้นทันที ในอ้อมแขนของหญิงคนนั้นมีเด็กน้อยอายุราวๆ2ขวบ ใบหน้าซีดเซียว ปากม่วงหายใจโรยริน
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
พาเด็กไปค่ายรักษาเดี๋ยวนี้!
เฟยอัน(นางเอก)
(ตามมาตอนไหนเนี่ย)
ทหารก็รีบอุ้มเด็กไปตามที่องค์ชายบอก
ตัวประกอบ
ขอบคุณ ขอบคุณนายท่าน
เฟยอัน(นางเอก)
เตรียมน้ำร้อน เกลือแร่ กระเทียม แล้วก็สมุนไพรฤทธิ์เป็นด่างมาด้วย
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
พวกเจ้าไปเตรียมสิ่งที่นางบอก มาทั้งหมด
ทหาร
พะย่ะค่ะ แต่...เกลือแร่นี่คือเกลือที่ใส่แร่เหรอพะย่ะค่ะ
เฟยอัน(นางเอก)
(ฉันลืมไป ว่าสมัยนี้ไม่มีผงเกลือแร่เป็นซอง)
เฟยอัน(นางเอก)
งั้นเอาเกลือ น้ำตาล แล้วก็น้ำสะอาดมาก็แล้วกัน
ฉันผสมน้ำเกลือแร่มาค่อยๆใส่ปากให้เด็กที่ละนิดๆ เนื่องจากร่างกายเด็กขาดนั้า
แล้วรักษาตามขั้นตอน จนเด็กดีขึ้น
เด็กชายเรียกแม่ที่นั่งอยู่ข้างเตียง
ตัวประกอบ
แม่ แม่อยู่นี่ เจ้ารอดแล้ว ฮื้อฮื้อ ขอบพระคุณนายท่านๆ
ตัวประกอบ
//ไหว้ แล้วเอามือปาดน้ำตา
เฟยอัน(นางเอก)
(ได้ช่วยคนแล้วรู้สึกดีจัง)
เฟยอัน(นางเอก)
(ไม่เหมือนตอนช่วยเหลือคนเอาหน้า แบบในยุคปัจจุบันเลย)
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
เจ้ารู้แล้วรึว่าเกิดจากอะไร แล้วต้องรักษาอย่างไร?
แล้วฉันก็บอกเขาไปทั้งหมดกับสิ่งที่ฉันรู้
เขาสั่งคนไปจัดการตามที่ฉันบอกทุกอย่าง
เวลาผ่านไปไม่นานชาวบ้านทุกคนก็หายป่วย
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
ข้าจะพาเจ้ากลับไปยังพระราชวังด้วย เจ้าจะว่ายังไง?
เฟยอัน(นางเอก)
(นี่ฉันจะได้เข้าวังหรอ ตื่นเต้นๆ จะได้เห็นพระราชวังจีนโบราณของจริงด้วย)
เฟยอัน(นางเอก)
ไปสิ ข้าไม่มีที่ไปอยู่แล้ว😊
องค์ชายเจ็ด(ชิงไป๋เจี้ยน)
//ยิ้ม
หุหุ ขนาดองค์ชายองค์นี้ยังหล่อขนาดนี้ แล้วองค์อื่นละจะหล่อขนาดไหน
ไม่ไปก็โง่นะสิ ฉันยิ่งบ้าผู้ชายหล่อๆอยู่ด้วย โอ๊ย!เห็นแล้วใจละลาย555
เมื่อเสร็จเรื่องทุกอย่างที่หมู่บ้านหวางซาน ขบวนรถม้าขององค์ชายเจ็ดก็ออกเดินทางกลับพระราชวัง โดยมีฉันติดไปด้วยในฐานะหมอผู้ติดตามองค์ชาย
ในพระราชวังจะเป็นยังไงน๊า ตื่นเต้นจัง
Comments
✨💫...มนต์ต้องสาป...🌌
นางเอกกูทำไม่บ้าผู้ชายวะ
2020-07-11
6