บทที่5 แม่แมวน้อย

มายาร้องให้คิดถึงบ้านพื้นป่าที่เคยอยู่ธรรมชาติที่เคยสัมผัสตอนนี้กับเป็นไปไม่ได้ สไปเดอร์ปลอบใจมายาเท่าทีทำได้เเม้ตัวเขาเองจะคิดถึงเช่นกัน

"อย่าร้องนะ เอางี้ข้าได้ยินมาว่าที่เนี่ยมีบ่อน้ำด้วย"

"จริงหรอ เจ้ารู้ได้ไง"

"ข้าได้ยินผ่านๆมาว่ามันมีบ่อน้ำใกล้ย่านนี้ด้วยไปใหม"

"ไป ข้าชอบเล่นน้ำแต่เราหนีไปเลยก็ได้นี้"

"ยากมากคนที่นี้คุ้มกันหนาแน่นมาก"

"แย่จัง ชั่งเถอะเล่นน้ำดีกว่า"

ทั้งสองพากันจูงมือไปเล่นน้ำตามประสาเด็กวัยกำลังโตพวกเขาวิ่งไปจนถึงบ่อน้ำที่พูดถึงที่นั้นเต็มไปด้วยแสงธรรมชาติที่สดใสเสียงนกร้องขับขาน ลมที่เย็นสบายพัดเข้ามาพวกเขาไม่รอช้าก็โดดลงน้ำทันทีน้ำที่เย็นสบายผสมเสียงหัวเราะของเด็กทั้งสองทำให้ทหารที่นั้นยิ้มตามไปกัน

"ฉันไม่อยากเชื่อว่าเจคจะมีลูกที่หัวเราะได้ขนาดนี้"

"ถ้าเขาไม่ทำผิดคงจะดีไม่น้อย"

"นั้นสิ แต่ฉันสงสารเด็กสาวนั้นนะ"

"ทำไมงั้นละ"

"ร่างกายไม่เเข็งเเรงแต่กับถูกจับมาเป็นเชลยที่นี้"

"นั้นสิ เจ้าเด็กนั้นด้วย"

ทหารพูดกระซิบใส่กันเกี่ยวกับเด็กทั้งสองที่เล่นน้ำไม่สนใจใครแต่เด็กสาวก็เล่นไม่นานเหล่าทหารที่มองพวกเขาเล่นกันก็ทำความเคารพใครสักคน

"สวัสดีครับ ผู้พัน!!"

"ตามสบายๆ ฉันแค่เอาของวางมาให้สาวน้อยของฉันแค่นั้น"

"ไมล์คุณนั้นเองหนูคิดว่าใครซะอีก"

"ขอโทษทีทำให้ตกใจค่ะ"

"ไม่เป็นไร สไปเดอร์กินใหม"