แมวมู่ฉิง4

มู่ฉิงหันมามองเขา "ใครให้เจ้านั่งกัน อีกอย่างข้าไม่ได้อยากมีเพื่อนอยู่ด้วย ข้าจะไปอาบน้ำแล้วเจ้ารีบกลับไปเสียถ้าข้าออกมาจากห้องน้ำแล้วยังเจอเจ้า ข้าจะ..."

'จะอะไรกันเล่านี่ ข้าก็มิได้อยากจะทำร้ายเขาด้วยสิ' หางแมวขนฟูฟ่องสีขาวส่ายไปส่ายมาระหว่างครุ่นคิด คนที่นั่งอยู่บนเตียงแหงนหน้ามองรอคอยคำตอบ รออยู่นานก็ไม่มีคำตอบกลับมา

"เฮ้อช่างมันเถอะจะอยู่ก็อยู่ไป ข้าไปอาบน้ำก่อนล่ะ" มือเรียวขาวค่อยๆแกะสายคาดเอวออก เขาหันไปมองคนข้างหลังพบว่าอีกฝ่ายยังจ้องมองตนอยู่ "นี่เจ้าจะหยุดมองข้าได้หรือยัง"

....

ไม่มีเสียงตอบกลับ

"ชิ เจ้ามันหน้าปวดหัวชะมัด" อาภรณ์ชั้นแรกค่อยๆหล่นมากองที่พื้น

"มู่ฉิง"

"อืม"

"ข้าอาบด้วยได้หรือไม่" อยู่ๆเฟิงซิ่นก็พูดขึ้นมาทำเอาคนฟังแข็งค้างไปชั่วขณะ

"เจ้าว่าอย่างไรนะ" มู่ฉิงถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าตนไม่ได้ฟังผิดไป

ครานี้เฟิงซิ่นค่อยๆพูดทีละคำ เสียงที่เปล่งมาแต่ละคำดังฟังชัด "ข้า อาบ น้ำ กับ เจ้า ด้วย ได้ หรือ ไม่" มู่ฉิงนิ่งอึ้งไปแล้วไม่เคยคิดเลยว่าคนอย่างเฟิงซิ่นจะมาขออาบน้ำร่วมกันกับตน มือที่กำลังถอดอาภรณ์หยุดชะงัก เฟิงซิ่นเห็นเขานิ่งไปก็นึกขบขันอยู่ในใจ

"เจ้านิ่งอยู่ทำไมเล่า ตกลงข้าอาบน้ำกับเจ้าได้หรือไม่ในเมื่อพวกเราทั้งคู่ต่างก็เป็นบุรุษด้วยกัน คงไม่มีอะไรที่พวกเราไม่เหมือนกันหรอกกระมัง หรือบนร่างกายเจ้ามีอะไรที่ไม่สามารถเปิดเผยต่อหน้าข้าได้ ว่าอย่างไรเล่ามู่ฉิง" เฟิงซิ่นเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง จ้องมู่ฉิงที่ยืนนิ่งไม่ขยับเคลื่อนไหว

"...ไม่ได้..." มู่ฉิงตอบกลับมาเสียงเบา

"ทำไมเล่า"

"ข้าไม่อยากให้น้ำที่ข้าอาบเปื้อนความสกปรกของเจ้า" เขาตอบพลางคิดในใจไปด้วย 'มันตรงกันข้ามกันเลยล่ะ ข้าไม่อยากให้เจ้าเปื้อนความสกปรกในตัวข้าต่างหาก' แมวน้อยมู่ฉิงผู้ปากไม่ตรงกับใจหูลู่หางตกลงเล็กน้อย

เฟิงซิ่นสังเกตเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย ถึงตนจะไม่เคยเลี้ยงสัตว์เลยไม่รู้กิริยายท่าทางเช่นนี้ว่าหมายความว่าอย่างไร แต่สีหน้าของมู่ฉิงทำให้เขารู้ว่าจริงๆแล้วมู่ฉิงคิดอย่างไร

"ถ้าจะโกหกก็ให้มันเนียนหน่อย สีหน้าเจ้าอย่างกับเห็นคนรักตายอย่างไรอย่างนั้น" มู่ฉิงมองเขาหน้าขึ้นสีชมพูระเรื่อเล็กน้อยเมื่อถูกจับได้

"เจ้าอยากให้ข้าอาบกับเจ้าขนาดนั้นเลยหรือ"

"เปล่าเสียหน่อย หุบปากเน่าๆของเจ้าไปเสีย"

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ต่อยตีกันไปอีกยกหนึ่ง...

สุดท้ายแล้วพวกเขาก็อาบน้ำด้วยกันอยู่ดี ในระหว่างอาบน้ำมู่ฉิงใช้เขาให้ขัดหลังให้ ในเมื่อเขายอมให้อาบด้วยก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน เฟิงซิ่นลงจากอ่างน้ำเดินอ้อมไปข้างหลังเพื่อขัดหลังให้มู่ฉิง เขาใช้มือหยาบกร้านของตนลูบไล้ลำคอขาวระหงของอีกฝ่ายไล้ลงมาตามแนวกระดูกสันหลัง มู่ฉิงรู้สึกขนลุกซู่ปัดมืออีกฝ่ายออกทันที

"เจ้าจะทำกระไร ได้โอกาสแล้วฉวยไปอย่างงั้นหรือ เจ้ามันคนเลวต่ำทรามที่สุดในใต้หล้า"มู่ฉิงหันมากล่าวพลางกลอกตาใส่เขา

"ก็เจ้าบอกให้ข้าขัดหลังให้เจ้าเองนี่ มันจะโดนตัวเจ้าก็เห็นแปลก" มือหยาบกร้านยังไม่หยุดที่จะไปลูบไล้หลังคอคนตรงหน้า

"เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้ ออกไปให้พ้นอย่ามาแตะต้องตัวข้า" มือขาวจับมือหยาบกร้านไว้แน่น

"เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นแม่นางน้อยหรืออย่างไรกันหวงเนื้อหวงตัวเยี่ยงสตรี อีกอย่างข้าก็ไม่ใช่คนเลวต่ำทรามที่จะกระทำเรื่องพรรค์นั้นเสียหน่อย ถึงข้าจะทำก็ไม่มีทางที่จะเป็นเจ้าหรอก..." มือใหญ่ค่อยๆแกะมือเรียวขาวออกจากมือตน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องน้ำด้วยท่าทีหงุดหงิดเล็กน้อย​ ​​​​​​'เจ้าปากไม่มีหูรูดพูดอะไรออกไปกันไม่มีทางที่จะเป็นเจ้าอะไรกัน ข้าแค่เห็นมู่ฉิงเปลื้องอาภรณ์ก็อยากจะจับกดเขาให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย' เฟิงซิ่นคิดพลางตบหน้าตัวเองเบาๆ

รอจนมู่ฉิงอาบน้ำเสร็จเสื้อผ้าอาภรณ์ที่เข่สวมใส่อยู่นั้นเป็นเพียงผ้าบางๆสีขาวของมู่ฉิง

"ไอ้เฟิงซิ่นเจ้ามัน..." มู่ฉิงหลับตากำหมัดแน่นพยายามระงับสติอารมณ์ของตัวเองที่กำลังเดือดพลุ่่งพล่านเหมือนภูเขาไฟกำลังประทุ

"หืม อะไรหรือ" คนถามทำสีหน้าแสร้งสงสัยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเรียกตนทำไม

"เจ้ากลับไปเสีย เสื้อตัวนั้นข้าไม่ใส่มันแล้วข้าให้เจ้า" ไม่เพียงแต่เฟิงซิ่นจะไม่กลับไปแต่กลับล้มตัวลงนอนบนเตียงของเขาเสียอย่างนั้น

"ข้าจะนอนที่นี่แหละ" คนพูดยิ้มพลางหยิบผ้าห่มที่วางอยู่ข้างๆขึ้นมาห่ม มู่ฉิงสุดจะทนแล้วดึงผ้าห่มออกมาแล้วโยนทิ้งเดี๋ยวนั้น มืออีกข้างก็คว้าไปจับคอเสื้ออีกฝ่ายไว้

"เจ้ามันเป็นบ้าอะไรทั้งมาขออาบน้ำด้วยทั้งยังจะมานอนที่นี่อีกไล่ก็ไม่ไป เจ้าจะไปรู้อะไรว่าเจ้ายิ่งทำอย่างนี้มันทำให้ข้ารู้สึก..."

'มันทำให้ข้ายิ่งหวั่นไหวกับเจ้ามากขึ้น...จนข้าแทบทนไม่ไหว...'

มู่ฉิงไม่ได้กล่าวต่อเพียงแต่จ้องหน้าเฟิงซิ่นอย่างเดือดดาล

เฟิงซิ่นมองหน้ามู่ฉิง หน้าพวกเขาประชิดกันถึงเพียงนี้ ลมหายใจอุ่นร้อนของอีกฝ่าย หน้าคนที่ชอบเข้ามาใกล้เสียขนาดนี้ มันช่าง...ยั่วเย้าเสียเหลือเกิน เขาจับมือขาวไว้แน่น 

"รู้สึก? รู้สึกอันใด" ถามพลางยื่นหน้าเข้าไปประชิดมากขึ้น

"ข้า...ข้า...ข้าไม่รู้! เจ้าจะอยู่ก็อยู่ไปอย่ากวนเวลานอนข้าก็แล้วกัน" กล่าวจบคนที่มีหูแมวหางแมวเพิ่มขึ้นมาก็เอนกายลงไปนอนหันหลังให้คนตัวใหญ่กว่าทั้งยังเว้นระยะห่างเสียกว้างอีก

เฟิงซิ่นใช้มือยันแก้มชะเง้อมองหน้าคนที่หันหลังให้ "เตียงเจ้าออกเสียจะกว้างขวางไว้นอนชิดแต่ตรงขอบเตียงเดี๋ยวได้ตกหรอก" มือหยาบกร้านเข้าไปโอบกอดจากด้านหลัง "นี่ตอนที่อยู่ในห้องน้ำที่ข้าได้พูดไปว่า 'ถ้าข้ากระทำเรื่องอย่างนั้นก็ไม่มีทางที่จะเป็นเจ้า' ข้าโกหก"

ใบหน้าสีขาวพลันรู้สึกร้อนจัด แดงไปทั่วใบหน้าราวกับมะเขือเทศลูกหนึ่งก็มิปาน 

มู่ฉิงไม่่ได้พูดอะไรกลับมาเพียงแต่เขยิบเข้าไปประชิดร่างกายกำยำมากขึ้น เฟิงซิ่นยกยิ้มขึ้น ก่อนที่ทั้งสองจะผล็อยหลับไป

ในที่สุดก็ลุล่วงเข้ายามเช้า เฟิงซิ่นลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าคนร่างเล็กร่างบางกว่านอนกอดตนไว้ เขายิ้มเล็กน้อยก่อนจะแกล้งหลับ

มู่ฉิงลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองนอนกอดอีกฝ่ายไว้จึงตกใจยิ่งกว่าตื่นขึ้นมาแล้วพบหางและหูแมวอยู่บนร่างตนเสียอีก คนที่แกล้งหลับอยู่รู้สึกเหมือนมีอะไรที่นุ่มนิ่มมาอยู่ที่หน้าตน พอลืมตาขึ้นจึงได้รู้ว่าสิ่งนั้นคือเท้าเรียวขาวที่ไม่ใช่ของตน...

เฟิงซิ่นจับข้อเท้าเขาไว้ ลุกขึ้นนั่งก่อนจะคร่อมอีกฝ่ายไว้ใต้ร่าง เมื่อเฟิงซิ่นสังเกตอีกทีก็พบว่าอีกฝ่ายไม่มีหูแล้ว! เมื่อลองคลำไปข้างหลังหางก็ไม่มี! เฟิงซิ่นรีบบอกมู่ฉิงโดยเร็ว

"มู่ฉิง มู่ฉิง หูและหางเจ้าหายไปแล้วนี่ เพียงเพราะเจ้านอนกับข้ามันถึงหายไปหรือ"

"หุบปากไปเสีย" คนพูดรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่ตนเองจะได้กลับมาเฉิดฉายสง่าผ่าเผยโดยไม่มีเจ้าหูและหางอีก

เหตุการณ์ก่อนหน้า

ระหว่างที่เฟิงซิ่นทำภารกิจอยู่บนโลกมนุษย์บังเอิญเจอลูกแมวสีขาวตัวหนึ่งจึงคิดจะยื่นมือไปลูบหัวมัน แต่ดันกลับถูกมันใจอุ้งมือสีชมพูตบเข้าแล้วค่อยออกเล็บก่อนจะข่วนเบาๆ

"นิสัยเหมือนมู่ฉิงชะมัด จับนิดจับหน่อยก็ทำร้ายข้า ถ้ามู่ฉิงมีหูมีหางจะน่ารักเหมือนแมวตัวนี้ไหมนะ..."

END

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***