แมวมู่ฉิง3

คนทั้งสองกลับมายังเซียนจิงแล้ว สายตาหลายคู่จับจ้องมายังพวกเขา เฟิงซิ่นหันไปมองมู่ฉิงเหมือนนึกอะไรขึ้นได้...อ๋อ ลืมหยิบเสื้อคลุมให้เขาใสนี่เองก็ว่าอยู่ทำไมถึงมีแต่คนมองมาทางพวกเขา

"มู่ฉิง"

"อืม"

"ข้านึกออกแล้วว่าลืมอะไร"

"อะไร"

"เสื้อคลุมที่ข้าให้เจ้าใส่"

"..."

เฟิงซิ่นรีบเดินหนีไปเหมือนรู้ชะตากรรมตนเอง

อย่างที่เขาคาดการณ์ไว้จริงๆ มู่ฉิงวิ่งมาด้วยท่าทางโกรธจัดแทบจะเรียกง้าวสะบั้นอาชาของเขามาฟันเฟิงซิ่นเสียด้วยซ้ำ

"เจ้า...เจ้าจงใจใช่หรือไม่ ต้องการให้ข้าอับอายใช่หรือไม่ ทั้งหมดคือแผนของเจ้าใช่หรือไม่!"

มู่ฉิงไม่รีรอคำตอบปล่อยหมัดใส่เขาคราหนึ่งแต่ไม่โดน จึงพยายามต่อยเขาอีกหลายรอบ เฟิงซิ่นก็สวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้ "เจ้าไม่เคยฟังความเห็นของข้าเลยสินะ ขณะที่คนอื่นกำลังจะพูดโปรดฟังด้วยเถอะ เจ้ายังไม่รู้เหตุผลที่เเท้จริงก็มาเล่นต่อยคนอื่นแบบนี้ เจ้ามันคนไร้มารยาทที่สุด"

ทั้งสองคนทะเลาะวิวาทกันอีกแล้วหลิงเหวินได้ยินจึงเดินมาดูก็ถึงขั้นกุมขยับ 'ถนนบนเซียนจิงสร้างเสร็จได้ไม่ถึงสามวันจะกลับมาเละเทะเช่นเดิมอีกแล้วหรือ...เฮ้อ'

"เจี๋ยชิงเจ้ามายืนทำอะไรกันรึ มาดูพวกเขาทะเลาะกันหรืออย่างไร งานเจ้าเสร็จหมดแล้ว?" เผยหมิงเดินเข้ามารัวคำถามใส่หลิงเหวิน เขาเห็นสภาพนางขอบตาดำเหมือนอดหลับอดนอนมาหลายคืนก็ทั้งขบขันและสงสารไปพลาง

"ท่านช่วยไปห้ามจะได้หรือไม่ ถนนสร้างเสร็จได้ไม่ถึงสัปดาห์จะพังลงอีกแล้ว สวรรค์เสียงบประมาณกับส่วนนี้ไปมากแล้ว" น้ำเสียงของนางดูเหนื่อยล้ามากจริงๆ

"อืม ถึงเจ้าจะไม่ขอข้าก็จะช่วยห้ามอยู่ดีนี่มันหน้าที่ข้าอยู่แล้ว" พูดจบก็เดินเข้าไปห้ามคนทั้งสองคนที่ทะเลาะกันสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วสวรรค์

" แม่ทัพหนานหยาง แม่ทัพเสวียนเจิน พวกเจ้าช่วยหยุดทะเลาะกันสักหน่อยได้หรือไม่ เดี๋ยวก็โดนหักแต้มบุญกันหมดหรอกหรือว่าจะจับพวกเจ้าไปขังในตำหนักของตนเองดีหรือไม่ก็...เเม่ทัพหนานหยางข้าจะพาเจ้าไปชมสตรี...แล้วก็แม่ทัพเสวียนเจินข้าจะพาเจ้าไปเลี้ยงจระเข้ดีหรือไม่ ถ้าพวกเจ้าไม่หยุดข้าจะลากพวกเจ้าไปยังสองที่นี้" เผยหมิงยิ้มให้คนทั้งสอง ก่อนจะเลิกคิ้วรอคำตอบจากคนทั้งสอง

เฟิงซิ่นหยุดมือทันใดกล่าวกับเผยหมิง "ข้า...ข้าขอไม่เลือกสักอย่างข้าหยุดแล้วข้ากลับแล้วล่ะ"

มู่ฉิง "ข้าเกรงใจน่ะ ข้าก็จะไปแล้วเหมือนกัน"

"เดี๋ยว"

"อะไรหรือ" ทั้งสองกล่าวพร้อมกัน

เผยหมิงจ้องมู่ฉิงเขม็ง "เหตุใดแม่ทัพเสวียนเจินเป็นเช่นนี้เล่า"

จริงเสียด้วยพวกเขาทะเลาะกันจนลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท

มู่ฉิง "ข้าไม่รู้ตื่นมาข้าก็เป็นเช่นนี้เลย"

เผยหมิง "เจ้าได้กินอะไรผิดสำแดงหรือไปทำอะไรก่อนนอนหรือเปล่า"

มู่ฉิงครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง "ก็ไม่นี่"

เผยหมิง "แล้วแม่ทัพหนานหยางเล่าได้ทำอะไรแม่ทัพเสวียนเจินหรือไม่"

มู่ฉิงจ้องเขาเขม็งสายตาที่มองมาเหมือนจะฆ่าให้ตายอย่างไรอย่างนั้น

เฟิงซิ่นหลบสายตาของมู่ฉิง "ข้าเปล่าเสียหน่อย ทำไมต้องจ้องข้าเช่นนั้นด้วยเล่า"

เผยหมิงมองคนทั้งสองคนที่ฝ่ายหนึ่งผินหน้าหลบสายตาของอีกฝ่ายที่จ้องมา "เอาเป็นว่าเมื่อไม่รู้สาเหตุคงต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไปสักพักหรือไม่ก็พวกเจ้าลองหาวิธีอื่นดู"

เฟิงซิ่นหันหน้ามากล่าวกับเผยหมิง "ข้าก็พาเขาลองไปหาวิธีกับองค์ไท่จื่อแล้ว แต่ทำอย่างไรได้ลองแค่วิธีเดียวเขาก็มีโทสะไม่ยอมให้องค์ชายทำต่อแล้วน่ะสิ" เฟิงซิ่นกล่าวพลางชี้ไปทางมู่ฉิง

เผยหมิง "ผู้แซ่เผยไม่มีวิธีแล้วคงต้องปล่อยให้เจ้ามีร่างกายเช่นนี้ต่อไป ฝากแม่ทัพหนานหยางช่วยดูแลด้วย" กล่าวจบก็เดินตามหลิงเหวินไป

คนทั้งสองยืนจ้องหน้ากันก่อนที่ทั้งคู่คุยกันว่าได้ทำอะไรก่อนที่มู่ฉิงจะเป็นแมวหรือไม่

.

.

.

ทั้งสองคนคุยกันจนเวลาล่วงเลยมาถึงยามโหย่วใกล้ยามซวีแล้ว มู่ฉิงจึงขอเดินกลับตำหนักไปก่อนแต่เฟิงซิ่นขอตามไปด้วย มู่ฉิงเหนื่อยที่จะต้องมาทะเลาะกับเขาแล้วจึงปล่อยให้เขาตามมา เฟิงซิ่นเดินตามติดไม่ห่าง ระหว่างทางที่เดินจนไปถึงตำหนักทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกัน

....

ช่างไม่ชินเอาเสียเลย

ในที่สุดมู่ฉิงก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดก่อน "เจ้าตามข้ามามีอันใด"

เฟิงซิ่นส่ายหน้าเบาๆ "เปล่าไม่มีหรอก ข้าแค่..."

มู่ฉิง "แค่?"

'แค่อยากนอนกับเจ้า'

เขากระแอมไอเบาๆก่อนจะกล่าว "แค่จะอยู่นั่งเป็นเพื่อนเจ้าสักพัก" เฟิงซิ่นหลบตาเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงบนเตียงนุ่ม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***