แมวมู่ฉิง2

"มู่ฉิงไปกับข้า ข้าจะลองไปถามองค์ไท่จื่อดูว่ามีวิธีแก้หรือไม่" เฟิงซิ่นกำลังเดินออกไปแต่นึกอะไรขึ้นมาได้จึงหันกลับไปกล่าวกับมู่ฉิง "อ้อ เจ้าใส่เสื้อคลุมตัวนี้ไปด้วยสิถ้าไม่อยากให้ใครเห็นเจ้า"

มู่ฉิงรับผ้ามาแล้วสวมใส่เสื้อคลุม

เฟิงซิ่น "เจ้าจับมือข้าไว้ข้าจะได้รู้ว่าเจ้าตามข้ามาจริงๆ" มู่ฉิงมีท่าทีลังเลยื่นมือไปแล้วก็ชักมือกลับทำซ้ำไปซ้ำมา เฟิงซิ่นรู้สึกว่ายังไม่มีมือมาจับมือตนจึงคลำสะเปะสะปะจนโดนมู่ฉิงและดึงผ้าออก

เขากล่าวเสียงเอ็ด "เจ้าจะมีหูแมวหางแมวแบบนี้ไปตลอดหรือเจ้าจะจับมือเดินไปกับข้าเพื่อหาวิธีทางแก้ไข"

มู่ฉิงครุ่นคิดอยู่สักพักก็ตัดสินใจยื่นมือมาจับมือเขาไว้ เมื่อมือเรียวขาวมาแตะบนฝ่ามือหยาบกร้านของเขา เขาก็จับมือเรียวไว้มั่นกลัวมู่ฉิงจะชักมือออก

เป็นดังคาดเมื่อเขาจับมืออีกฝ่ายไว้ ฝ่ายนั้นก็ทำท่าจะชักมือกลับแต่ทำไม่สำเร็จ เฟิงซิ่นมีทีท่าพอใจที่อีกฝ่ายไม่อาจหลุดหายไปได้แล้วจึงโยนเสื้อคลุมไปคลุมหัวมู่ฉิงแล้วเดินออกไปพร้อมกัน

.

.

.

"องค์ไท่จื่อท่านพอจะมีวิธีการแก้ไขหรือไม่" เซี่ยเหลียนคลึงหว่างคิ้วพลางครุ่นคิด จากนั้นเดินไปทางที่วางถุงใส่ของใบหนึ่งไว้ เซี่นเหลียนหาอยู่สักพักก็หยิบยันต์ปึกใหญ่มาวางบนโต๊ะ

"ข้าจะลองใช้เจ้านี่ดู" ว่าแล้วก็หนิบยันต์จากปึกนั้นมาหนึ่งแผ่นแล้วแปะไปยังกลางหน้าผากของมู่ฉิง

"..."

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหูและหางแมวยังคงอยู่ครบ

"เอ๋ ใช้ไม่ได้ผลรึ...หรือว่าต้องใช้หลายๆแผ่น" จากนั้นเซี่ยเหลียนก็หยิบแผ่นยันต์มาแปะทั่วใบหน้ามู่ฉิง จนเขาเริ่มหมดความอดทนตะโกนเสียงดัง

"เซี่ยเหลียนเจ้าหยุดเลยนะ! ข้าไม่ได้ผีเข้า เจ้านำสิ่งของอัปมงคลเช่นนี้มาแปะทั่วใบหน้าข้า ถ้ามันเกิดอะไรขึ้นกับหน้า เจ้าจะรับผิดชอบยังไง!" เขารีบแกะยันต์ที่แปะอยู่ทั่วใบหน้าออกเร็วจี๋ หางแมวขนฟูฟ่องพองขน ดวงหน้าขาวผ่องขึ้นสีแดงด้วยความโกรธ

เฟิงซิ่นเห็นท่าไม่ดีแล้วก็รีบเดินไปข้างหน้าเซี่ยเหลียนไปขวางมู่ฉิงไม่ให้ทำร้ายได้เพราะเกรงว่าถ้ามีแม้แต่รอยถลอก เจ้าพิรุณโลหิตเชยบุปผาคงจะมาล้างแค้นถึงสวรรค์แน่ๆ

"มู่ฉิงเจ้าใจเย็นก่อนนะ องค์ไท่จื่อเเค่จะลองหาวิธีช่วยเจ้าอยู่นะ ถ้าองค์ไท่จื่อไม่ลองก็คงไม่รู้ว่าต้องใช้วิธีไหนจึงจะเหม..." พูดยังไม่ทันจบประโยคก็มีมือเรียวขาวที่กำแน่นชกเข้าที่หน้าเขา

"เจ้านั่นแหละพาข้ามาทำไม พาให้ข้ามาโดนสิ่งอัปมงคลเช่นนี้รึ นำมาแปะหน้าข้ามั่วซั่วถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำอย่างไร" มู่ฉิงจะต่อยเขาอีกครั้งแต่โดนสวนกลับมาเสียก่อน

"ถ้าไม่ลองจะรู้ไหม ข้าอุตส่าห์มาช่วยเจ้าแต่กลับโดนเยี่ยงนี้เนี่ยนะ อีกอย่างองค์ชายก็หาใช่คนไร้ความสามมารถขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาคงไม่เอายันต์มาแปะหน้าเจ้ามั่วซั่วหรอก"

"ใช่สิก็เจ้ามันเป็นองครักษ์ที่จงรักภักดีอยู่แล้วนี่ เจ้าก็เข้าข้างเขาอยู่แล้วสิ"

เซี่ยเหลียนกลัดกลุ้มใจเสียจริง ผ่านมาหลายศตวรรษก็ไม่ทำให้นิสัยหรือความสัมพันธ์ของพวกเขาดีขึ้นจริงๆ "เอ่อ พวกเจ้าใจเย็นๆกันก่อนอย่ามาสู้กันในนี้จะดีกว่า" เซี่ยเหลียนยิ้มเฝื่อนมองพวกเขาด้วยท่าทางเหนื่อยใจ

"เกอเกอเกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นหรือ เสียงดังเชียว" เด็กหนุ่มชุดแดงเดินเข้าพร้อมเอียงคอด้วยความสงสัย

"เอ๋ นี่ใครกันล่ะเนี่ย เกอเกอท่านจับแมวที่ไหนมาเลี้ยงหรือ" ผีแดงหัวเราะเยาะหยันคนที่กำลังโกรธจัด

"อ๊ะซานหลาง เจ้ามาแล้วช่วยห้ามพวกเขาหน่อย" เซี่ยเหลียนดวงตาเป็นประกายขึ้นมาเดี๋ยวนั้น ฮวาเฉิงได้ยินก็ไปดึงคอเสื้อของมู่ฉิงแล้วเดินออกไป

"เจ้าจะออกไปด้วยหรือไม่"

"อืม ขอบคุณท่านมากองค์ไท่จื่อ พิรุณโลหิตเชยบุปผา" เขากล่าวลาแล้วออกไปทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***