ขอเหตุผลดีๆที่ทำให้ผมกลายเป็นประมุขมารคนงามหน่อยสิคับ..

ร่างท่านประมุขมาร..

'ไพลิน' คือชื่อของชายหนุ่มวัย21ปี เขาทั้งเพอร์เฟค ทั้งเก่ง ทั้งฉลาด ไหวพริบดี หล่อพอใช้ได้ แต่ดันโชคร้ายไปหน่อย😅

วันหนึ่ง ไพลินกำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงนุ่มๆแสนรักของตนอยู่ดีๆ ก็รู้สึกง่วงขึ้นมา แม้เขาจะบ้างานไปหน่อยแต่ก็เพื่อตัวเขาเอง

เรียกได้ว่า 'หักโหม' เลยล่ะ เขาไม่ค่อยใส่ใจกับอะไรเท่าไหร่ ไม่ค่อยมีเพื่อน สิ่งที่ชอบทำหรือทำเป็นประจำคือ ไม่วาดรูปเล่นก็อ่านนิยายออนไลน์

เรื่องที่เขากำลังติดอยู่ตอนนี้คือเรื่อง 'พิรุณรักเชยบุปพาเจ้า' เรื่องราวของเด็กหนุ่มวัย14 ศิษย์ของสำนัก'หยวนซานกวน' นาม 'ไป๋เหอชิง' เป็นศิษย์ที่อาจารย์เกลียดมากๆ เรียกได้ว่าเกลียดเข้าไส้เลยล่ะ วันหนึ่งได้เจอกับประมุขพรรคมาร ตัวร้ายของนิยายที่เเสนเลวทราม

ประมุขพรรคมาร 'หลิงตงซ่าน' ตัวร้ายของนิยาย ตั้งใจจะจับไป๋เหอชิงเป็นตัวประกัน เพื่อต่อรองกับพรรคฝ่ายธรรมะที่ชอบแอบอ้างคุณธรรมโง่ๆที่ไม่มีอันจะไป

ประมุขพรรคมาร'หลิงตงซ่าน' หมดความศรัทธาในคุณธรรมตั้งแต่พบว่าตนมีสายเลือดเป็นมาร เมื่อพยายามอธิบายแล้วแต่กลับไม่มีผู้ใดฟังเขา หาว่าเขาเป็นสายบ้างล่ะ ตั้งใจลวงความลับสำนักบ้างล่ะ ในตอนนั้นแม้แต่อาจารย์ที่เขาไว้ใจยังมิเชื่อเขาเลย สุดท้ายต้องถูกไล่ออกจากสำนัก

สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมเสียจริง หลิงตงซ่านคิดในใจ

หลิงตงซ่านที่จับไป๋เหอชิงเป็นตัวประกันเพื่อต่อรอง แต่กลับต้องแปลกใจ เมื่อคนในสำนักกลับมิสนใจไป๋เหอชิงเลยสักนิด มิใช่ว่าพวกสำนักฝ่ายธรรมะมักจะห่วงพวกของตนหรือ?

เมื่อเป็นอย่างนั้นแล้ว หลิงตงซ่านจึงตั้งใจนำตัวของไป๋เหอชิง กลับไปที่สำนักพรรคมารของตนด้วย เมื่อกลับมาถึงจึงชักถามว่า เหตุใดถึงไม่มีใครแยแสเขาเลย

ไป๋เหอชิงกล่าวว่า เขาไม่เป็นที่รักของสำนักเท่าไหร่ จึงไม่มีใครสนใจเขา

หลิงตงซ่านในช่วงนั้น เหมือนเห็นตนเองในครั้งยังเป็นศิษย์ของฝ่ายธรรม จึงยื่นข้อเสนอให้ ไป๋เหอชิง อยู่ที่พรรคมารก่อน 'แต่เมื่อเขาหมดประโยชน์แล้ว หลิงตงซ่านจะทิ้งเขา' แม้ความจริงแล้ว เขาจะต้องเป็นเครื่องสังเวย ให้กับหุบเขาแห่งสายเลือดมารก็ตามทีเถอะ..

ไป๋เหอชิงที่ไม่มีทางเลือก จึงตอบตกลงไปอย่างไม่คิด แม้เขาจะไม่ถูกกับเผ่ามารมากนัก เพราะบิดาและมารดาของเขาถูกเผ่ามารฆ่าตาย จึงถือเป็นแผลบาดใจของไป๋เหอชิง

เมื่อเดินทางมาถึงพรรคมาร ไป๋เหอชิงได้เจอกับสตรีนางหนึ่ง หรือคือนางเอกของนิยาย นาม 'เวินเสี่ยวอิง' ศิษย์ในสำนักเดียวกับไป๋เหอชิง ที่ถูกยื่นข้อเสนอเหมือนกับไป๋เหอชิง ไป๋เหอชิงตกหลุมรักนางตั้งแต่แรกเห็น และเวินเสี่ยวอิงก็ตกหลุมรักเขาเช่นกัน

หลายปีต่อมา...

พวกเขาทั้งสองสนิทกันมาก ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ทั้งสองเริ่มมีใจให้กันมากขึ้นเรื่อยๆ

แต่วันหนึ่ง ประมุขพรรคมารก็เรียกตัวของไป๋เหอชิงไปพบ เมื่อไป๋เหอชิงไปพบ หลิงตงซ่านก็ชวนเขาไปหุบเขาแห่งสายเลือดมารด้วยกัน

แม้ไป๋เหอชิงจะแปลกใจแค่ไหนก็ตามแต่ก็ตกลง เพราะตลอดเวลาที่อยู่พรรคมารมานาน เขาไม่เคยอยู่ในสายตาของหลิงตงซ่านเลย เหมือนเขาไม่มีตัวตน แต่วันนี้กลับเอ่ยปากชวนเขาไปเที่ยวดูหุบเขาด้วย ช่างเหนือความคาดหมาย

เมื่อไปถึง หลิงตงซ่านยังคงชวนเขาคุยตลอดทาง จนเดินมาถึงปากทางที่เป็นหุบเขา ก่อนที่จะเกิดสิ่งที่ไป๋เหอชิงคาดไม่ถึง หลิงตงซ่านเอ่ยปากถาม 'เจ้ายังจำข้อเสนอที่ข้าและเจ้าตกลงได้หรือไม่?' ไป๋เหอชิงตอบด้วยความฉุกงง 'จำได้ขอรับท่านประมุขมาร'

หลิงตงซ่านกล่าว ข้าบอกจะทิ้งเจ้าใช่หรือไม่ ไป๋เหอชิงเอ่ย ขอรับ อย่างงง

'ข้าโกหก'

หลิงตงซ่านเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไป๋เหอชิงเกลียดที่สุด คือเย็นชา

ไป๋เหอชิงเบิกตากว้าง ไม่รีรอให้ไป๋เหอชิง ชักถาม หลิงตงซ่านยื่นกระบี่ที่สังหารคนมาหลายต่อหลายนักของตนขึ้นมาอยู่ที่อกของพระเอก และแทงเข้าอย่างจัง

แววตาสั่นคลอนอย่างหวั่นไหว เพราะตลอดที่เฝ้ามองไป๋เหอชิงห่างๆกลับรู้สึกว่า เจ้าเด็กนี้ช่างเหมือนตัวเขายิ่งนัก แต่ก็ต้องเก็บความคิดนั้นไว้

ตอนนี้เจ้าหนูนี้ไม่มีประโยชน์ต่อเขา ที่เขายื่นข้อเสนอให้ ก็เพราะเผลอใจอ่อนต่างหาก

ร่างของไป๋เหอชิงตกลงไปในหุบเขาแห่งสายเลือดมาร จนลับตาของหลิงตงซ่าน เขาเพียงถอนหายใจ

ผ่านไป8ปี...

ไป๋เหอชิงได้ค้นพบว่าตนมีสายเลือดของเซียนที่เก่าแก่ และได้ร่ำเรียนกับจิตวิญญาณของเซียนที่ยังหลงเหลือ จนทำให้ไป๋เหอชิงสามารถปลุกสายเลือดเซียนที่หลับไหลในตัวเขาได้

อีกฝั่งหนึ่ง

ตลอดเวลาที่ไป๋เหอชิงไม่อยู่ เวินเสี่ยวอิงรู้สึกว่าเงียบเหงามาก นางเอาแต่คิดถึงไป๋เหอชิงตลอดเวลา ครั้งล่าสุดที่เห็นเขา เหมือนจะถูกประมุขมารเรียกพบ

นางจึงพยายามหาวิธีไปหาหลิงตงซ่าน แต่ก็ถูกไล่ออกมาตลอด นางจึงหมดหวัง

แต่ด้วยความที่นางงดงาม หลิงตงซ่านจึงเสนอให้นางมาเป็นอนุของตน อยู่หลายครั้ง และพยายามให้นางลืมไป๋เหอชิง

แต่เมื่อไป๋เหอชิงกลับมมา เขาก็มาชิงตัวของนางเอกแล้วพาขี่กระบี่หนีออกจากพรรคมาร กลับไปที่สำนักหยวนซานกวนทันที พร้อมพาคนของสำนักบุกมาพรรคมารเพื่อต่อสู้ หลิงตงซ่านเห็นท่าไม่ดีจึงต่อสู้ด้วยตนเอง แต่ก็พลาดท่า พระเอกได้แทงหลิงตงซ่านด้วยกระบี่วิรุณโลหิต กระบี่วิรุณโลหิตคือกระบี่ที่สามารถทำให้ประมุขมารตายได้

ครั้งหนึ่งเมื่อ 1,000ปี หลิงตงซ่านเคยต่อสู้กับผู้ถือครองกระบี่เล่มนี้มาแล้ว แม้เขาจะบาดเจ็บสาหัส แต่คนคนนั้นก็สิ้นลมไปจากบาดแผลที่ต่อสู้กับหลิงตงซ่าน

หากผู้ถือครองกระบี่วิรุณโลหิตแข็งแกร่งมากแค่ไหน กระบี่ก็ยิ่งสงอานุภาพมากขึ้น

นี้เป็นสาเหตุที่หลิงตงซ่านไม่อยากประหม่าเมื่อจะต่อสู้กับไป๋เหอชิง แต่ก็ถูกแทงจนได้และสิ้นใจไป

ฝ่ายธรรมะเป็นฝ่ายชนะ คนในสำนักจึงหันมาสนใจไป๋เหอชิงที่ได้กำจัดประมุขมารที่แข็งแกร่ง ผู้คนต่างยกย่องไป๋เหอชิง ที่สามารถกำจัดประมุขมารที่แสนเลวทรามได้

ไป๋เหอชิงและเวินเสี่ยวอิงได้เป็นคนรักกัน และออกท่องยุทธภพไปด้วยกัน ช่วยเหลือผู้คนนับไม่ทวน ด้วยความจริงใจ

พวกเขาทั้งสองได้กลายเป็นวีรบุรุษและวีรสตรีที่ผู้คนต่างนับถือ และยกย่อง

ปัจจุบัน ตัดมาที่ไพลิน

ไพลินล้มตัวนอนที่เตียงแสนรักของตน ก่อนที่ตาจะปิดลงไป..แต่เขาหารู้ไม่..ว่านี้คือวันสุดท้ายของเขาที่โลกใบนี้..

...

เช้าวันต่อมา(?)

ไพลินลืมตาตื่นขึ้น ในที่ที่ไม่คุ้นเคย แต่กลับรู้สึกว่าคุ้นเคยตายิ่ง เขาลุกขึ้นด้วยความฉุกงง ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ต้องสะดุดตากับรูปร่างลักษณะร่างกายที่เปลี่ยนไปของเขา

เรือนผมที่กลายเป็นสีขาว ผมยาวถึงสะโพก ผิวที่ซีดเล็กน้อยต่างจากเดิม ริมฝีปากอมชมพูแดงอิ่มนิดๆชวนให้รู้สึกอยากลองจูบ ดวงตาที่กลายเป็นสีแดงก่ำมรกด ร่างกายที่ดูบอบบางขึ้นเล็กน้อย แต่กลับเเข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ

และส่วนสูงที่เพิ่มขึ้นเป็น 183 จาก 162cm. ดวงตาเรียวหงส์กวาดมองรอบห้อง ก่อนจะพบว่าในห้องนี้มีแต่ข้างของจีนโบราณที่ดูหรูหรา เมื่อพิจารณาจากห้องแล้ว เขาคิดว่าคงจะมีฐานะไม่น้อย แต่เขาว่านี้ไม่ใช่เขา

เมื่อคิดได้ยังนั้น ก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา ความทรงจำของเจ้าของร่างคนเก่าแล่นเข้ามาในหัวของไพลิน ถึงกับต้องกุมขมับเลยทีเดียว

"อึก.."

แม้จะแปลกใจที่เสียงก็เปลี่ยนไปด้วย แต่ตอนนี้เขาต้องโฟกัสกับความทรงจำของใครสักคน ที่เล่นเข้าหัวของเขาตอนนี้ก่อน

เมื่อความทรงจำของเจ้าของร่าง กลับมาไพลินถึงต้องตกใจ เพราะตอนนี้เขาดันเข้าร่างท่านประมุขพรรคมารอย่าง'หลิงตงซ่าน' เข้าแล้วสิ..

ฉิบหายของจริง!! ไพลินคิดในใจ

แต่ก็มีเสียงของอะไรบ้างอย่างที่เหมือนหุ่นยนต์ในยุคของเขาดังขึ้น

ตริ้ง!

เชื่อมต่อกับระบบสำเร็จ

"..." ตอนนี้เขาได้แต่งงกับเสียงนั้น

ตอนนี้มันสถานการณ์อะไรกัน? เขาฝัน? หรือเป็นว่าเรื่องจริงกันแน่..

แน่นอนว่าเป็นเรื่องจริงคับ

เสียงของระบบดังขึ้น พร้อมมีหน้าต่างขึ้นมา ไพลินที่ปรับตัวได้ทัน จึงไม่ได้ตกใจเท่าไหร่

"ระบบ..นายอ่านใจฉัน?"

ระบบแค่ตอบคำถามของเจ้าหน้าที่เท่านั้น

"ฉันสามารถคุยกับนายแบบคิดในใจได้รึเปล่า?"

ที่ไพลินเลือกที่จะถามออกไปแบบนั้น ก็เพราะมันคงดูไม่ดีเท่าไหร่ที่ประมุขมารคุยอยู่คนเดียว เดี๋ยวก็มีข่าวลือว่าเขาบ้า เขายังไม่อยากมีข่าวเสียแบบนั้นนะ

ได้

เสียงของระบบตอบ

"ฉันมาที่นี้ได้ไง.."

ระบบได้ดึงคุณมาเพราะคุณคือคนเดียวที่อ่านนิยายของทางเรา และเข้าใจตัวละครลึกซึ้งที่สุด

เสียงของระบบกล่าวต่อ

เพราะงั้นทางเราจึงต้องการให้คนอ่านที่ดีแบบคุณเปลี่ยนแปรงนิยายเรื่องนี้ตามที่คุณต้องการ โดยไม่กระทบต่อเนื้อเรื่องหลัก

ไพลินถึงกับอ้าปากค้าง นี่นิยายดีๆแบบนั้นจะให้เขามาเปลี่ยนแปรงเนื้อหานิยายเนี่ยนะ

ถึงจะรู้ว่าเขาเป็นคนเดียวที่อ่านนิยาย เรื่องนี้ก็เถอะแต่ทำไมต้องเป็นตัวร้ายด้วยฟร่ะ!?

ในจังหวะนั้นเองก็มีเสียงเอ่ยถามขึ้นของ'เหยาเฟย'

"ท่านประมุขเจ้าค่ะ? ท่านประมุข"

เสียงหวานเอ่ยเรียกประมุขของตนอยู่หน้าตำหนัก ปกตินี้เป็นเวลาที่ท่านประมุขแสนรักของนางจะออกจากตำหนักหลงจื่อเสวียน(ตำหนักของประมุขมาร)

"เหยาเฟย?"

"เจ้าค่ะ!"

ไม่รู้ว่าเขาทำอะไร เหยาเหยาถึงกับร้อนรนถึงขนาดนั้น เหยาเฟยเหลือบมองท่านประมุขของตน ปกติท่านประมุขจะเรียกนางว่า เฟยเอ๋อร์ ไม่ใช่หรือ หรือว่านางทำอะไรผิด?

ไพลิน..ไม่สิ..หลิงตงซ่านมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพิจารณา เหงื่อตกปาดนั้นเธอยังมีหน้ามาคุกเข่าอีกเนอะ

'เหยาเฟย' คือนามของมือขวาประมุขมาร นางซื่อสัตย์และจงรักภักดีที่สุด นางค่อนข้างหลงไหลในประมุขมารไม่น้อย เห็นอย่างนี้แต่ก็ขึ้นชื่อว่ามือขวาท่านประมุขพรรคมารเชียว ชื่อมือขวาของนางไม่ได้มาเพราะโชคช่วย แต่เพราะฝีมืออันร้ายกาจของนาง และความว่องไวอันเป็นเอกลักษณ์ ฉายา'อสรพิษอันไร้ที่สิ้นสุด' ขึ้นชื่อได้ว่าดีเยี่ยม ในตอนสุดท้าย นางเลือกจะตายพร้อมกับหลิงตงซ่าน นับได้ว่ากล้าหาญเลยทีเดียว

เหยาเฟยมองท่านประมุขของนางที่ยังคงอยู่ในชุดบรรทม ท่านประมุขตื่นสาย? ผิวขาวๆของท่านประมุขทำให้นางแอบกลือนน้ำลายอย่างหวั่นไหว ไม่ได้! นี้ท่านประมุขเลยนะตัวข้า! พลางคิดในใจ

"?"

นางมองผิวขาวๆของท่านประมุข ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอย่างสงสัย แต่ก็แอบเกรงว่าหัวบนบ่านางจะหลุดอยู่เหมือนกัน

"เหตุใดท่านยังไม่แต่งตัว มิใช่ว่าท่านออกปากจะไปป่าหนาดฉีเซวียนกับพวกข้ารึ..?"

แม้เสียงที่เอ่ยถามจะเกร็งๆอยู้บ้าง แต่ก็เพิ่มความตกใจให้กับหลิงตงซ่านไม่น้อย

ป่าหนาดฉีเซวียน คือที่ที่ตัวร้ายเจอกับพระเอกนิหว่า..หลิงตงซ่านแอบตกใจในใจ

จากนั้นเสียงระบบก็ดึงขึ้น

ทางเราได้มอบสิทธิ์ของร่างประมุขมารให้เจ้าหน้าที่ คุณจะใช้ร่างโดยไม่ต้องกลัวเรื่องoocได้ ตามใจเลย แค่ไม่กระทบกับเนื้อก็พอ

เมื่อเวียงสิ้นสุดลง หน้าต่างของระบบก็หายไป หลิงตงซ่านเลือกที่จะไม่ใส่ใจก่อนจะเอ่ย

"ไปรอข้าที่หน้าพรรค"

เอ่ยจบก็ดีดนิ้วส่งเหยาเฟย ไปหน้าพรรคมาร วรยุทธของประมุขมารช่างดีจริงๆเลย สะดวกชะมัด ที่เขาทำแบบนี้ได้ ก็เพราะเขาได้ความทรงจำของประมุขมาร และวิธีใช้มาด้วย

หลิงตงซ่านคิดว่าถึงเวลาที่เขาต้องอาบน้ำแล้ว พลางเดินไปที่สระน้ำขนาดใหญ่

และถอดอาภรณ์ของตนออก เดินลงไปในสระบัวตั๋นสีแดงสวย เดิมทีเขาก็ชอบทิวทัศน์ของพรรคอยู่หรอก เพราะมันดูดีมากๆ เขาชอบอะไรที่เรียบง่ายคล้ายๆประมุขมาร

ฝั่งเหยาเฟยที่ถูกท่านประมุขของตนดีดนิ้วส่งมาหน้าพรรคมาร ก็งงไปสักพัก

มือซ้ายของประมุขพรรคมารเดินมาหาเหยาเฟยแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

"เจ้าคงถูกท่านประมุขถีบไล่ส่งมาสินะ ไปกวนท่านอีกแล้วรึ"

"เปล่าเสียหน่อย!!"

เสียงหวานเอ่ยอย่างโมโห บุรุษตรงหน้าของนางคือ พี่ชายแท้ๆของนาง และเป็นมือซ้ายของท่านประมุขมาร นาม'เหยาจื่อเซียน'

แต่นางก็ไม่นับว่าเหยาจื่อเซียนเป็นท่านพี่ของนางหรอก เหยาจื่อเซียนก็คิดเช่นเดียวกับนาง ส่วนใหญ่พวกเขาทั้งสองจะมองว่าต่างคนต่างเป็นศัตรูกัน เพราะเหยาเฟยชอบทำตัวสนิทกับท่านประมุขมารเหยาจื่อเซียนเลยอิจฉา และเหยาจื่อเซียนมักจะได้พูดคุยกับท่านประมุขมารเหยาเฟยเลยอิจฉา

เรียกได้ว่าต่างคนต่างอิจฉากันและกัน เป็นพี่น้องที่กัดกันยิ่งกว่าอะไร

ในจังหวะที่ทั้งสองจะมีปากเสียง บุรุษที่ทั้งสองเฝ้าคอยก็เดินมาด้วยความสง่างามพร้อมห้ามปาม

"หยุดทะเลาะกันได้แล้ว เฟยเอ๋อร์ เซียนเอ๋อร์"

เสียงของหลิงตงซ่านทำให้ทั้งสองหันมามองพร้อมใจกัน เปลี่ยนจากแววตาปาดจะสังหารกัน เป็นแววตาที่กลายเป็นลูกหมาที่แสนเชื่องทันที

"ท่านประมุขเจ้าขา~~"

"ท่านประมุขขอรับ~~"

ทั้งสองเอ่ย พลางวิ่งเหมือนจะไปกอดหลิงตงซ่าน หลิงตงซ่านที่มองทั้งสองก็อดไม่ได้ที่จะเอ็นดู น่ารักจริงๆเลย

"เราจะไปป่าหนาดฉีเซวียนกันเลยหรือไม่?"

เสียงของหลิงตงซ่านเอ่ยถาม ทั้งสองคนพร้อมใจอีกครั้งพยักหน้ากันรัวๆ เหมือนหมาน้อยที่เเสนน่ารัก

พร้อมเอ่ย

"ไปเลยเจ้าค่ะ/ขอรับ"

"อืม.."

ใจจริงหลิงตงซ่านก็แอบตื่นเต้น ที่จะได้เจอพระเอกเหมือนกัน แทบจะยืนไม่อยู่เลยทีเดียว แต่เขาก็ต้องรักษาภาพลักษณ์ของเขาดีๆ หากทำตัวปัญญาอ่อนเดี๋ยวไม่มีใครนับถือกันพอดี

ณ ป่าหนาดฉีเซวียน

เสียงฝีเท้าของใครบ้างคนกำลังฝึกกระบี่อยู่ เขาคือไป๋เหอชิง พระเอกของนิยาย ด้วยความที่ไม่เป็นที่รักของอาจารย์ จึงต้องฝึกหัดเรียนกระบี่ด้วยตนเอง เพราะอาจารย์อ้างว่าอยากให้เขาเรียนรู้ด้วยตนเอง ทั้งๆที่คนอื่นกลับได้ร่ำเรียนวิชาแท้ๆ แต่แท้จริงแล้วอาจารย์ผู้นั้นก็แค่ลำเอียง เรื่องนี้ไป๋เหอชิงย่อมรู้ดี

เขาไม่ใช่คนที่ไร้เดียงสาถึงเพียงนั้น ที่จินตนาการว่าอาจารย์ดีกับเขา บลาๆ

ในจังหวะนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าตรงมาทางนี้ ด้วยความที่อยากรู้ จึงไม่ได้เดินหนีไปไหน

คนที่เดินตรงมา จะเป็นใครไม่ได้นอกจากหลิงตงซ่าน ไป๋เหอชิงที่เห็นหลิงตงซ่านก็อดหลุดปากชมไม่ได้

"ง..งดงามมาก.."

ไป๋เหอชิงมองหลิงตงซ่านอย่างตาค้าง เรือนผมสีขาวที่ยาวถึงสะโพก เอวที่บอบบางแต่ไม่ถึงบอบบางเหมือนสตรี ริมฝีปากชมพูอมแดงเล็กน้อย ผิวขาวซีดนิดๆ ใบหน้าเรียวกลม แต่งตัวเหมือนผู้มีฐานะ(ชุดที่ใส่คือชุดในรูปปกนิยายเด้อ) โชว์อกขาวๆ ไป๋เหอชิงถึงกลับกลืนน้ำลายดัง อึก เลยทีเดียว

ดวงตาเรียวสีแดงก่ำมรกด จมูกโด่งได้รูป ไป๋เหอชิงที่จ้องหน้าหลิงตงซ่านอย่างพิจารณาอยู่นั้น แต่กลับกันหลิงตงซ่านกลับรู้สึกเสียวสันหลังวูบเลยทีเดียว

สายตาที่มองเขาอย่างพิจารณาของเอ็ง มันไร้มารยาทชะมัด! แม้จะบ่นในใจแต่ใบหน้าก็ยังคงไม่แสดงอะไร จนไป๋เหอชิงพิจารณาเสร็จ

ไป๋เหอชิงที่เหมือนึกอะไรได้ก็ เผลอออกปากซะเหมือนพูดจริงๆเลย

"เจ้า--..ท่านเป็นมาร!?"

ไป๋เหอชิงเบิกตากว้าง ที่ตนเองเผลอหลุดปากไป หวังว่าหัวของเขาคงไม่หลุดออกจากบ่าใช่มั้ย!? เป็นมารไม่เท่าไหร่ แต่ดันใส่อาภรณ์เหมือนชั้นราชวงศ์อยู่ด้วยนี่สิ คงมียศสูงน่าดู

คิดไปก็เหงื่อตกไป ไป๋เหอชิงมองหน้าหลิงตงซ่านอยู่อย่างระแวง หลิงตงซ่านก็มองกลับ แต่ดันไปสบตากันเข้าจนได้ หลิงตงซ่านถึงขนาดต้องอุทานในใจ เมื่อกี้มันสบตากับกูหรอว่ะ?

"ท่านต้องการอะไร?" ไป๋เหอชิงเอ่ยขึ้นความความระแวง แม้มารตนนี้จะงดงามถึงขนาดที่เขาอยากขอมาเป็นเมี--แค่กๆ แค่กๆ อะแฮ่มๆ ไม่ใช่ๆ

"ข้าเป็นมาร"หลิงตงซ่านตอบตามตรง เพราะในนิยายกล่าวไว้ว่าไป๋เหอชิงเกลียดคนที่โกหก เขาก็ไม่ได้โกหกนะ

เจ้าหน้าที่ต้องทำตามเนื้อเรื่อง ท่านต้องจับพระเอกเป็นตัวประกันนะ

เสียงของระบบดังขึ้น.

รู้แล้วๆ งั้นเขาจะไม่อ้อมค้อมแล้วกัน แค่ที่เหลือต้องดูว่าพระเอกจะยอมไม่แค่นั้นเอง

"ข้าต้องการให้เจ้ายอมมาเป็นตัวประกัน"

ไป๋เหอชิงคิดในใจ ตัวประกัน? แต่คิดไปคิดมาก็ดีเหมือนกัน จะได้อยู่กับคนงามทั้งที---อะแฮ่มๆ

"ข้ายอม" ที่ยอมก็เพราะอยากไปแค่นั้นแหละ ไม่ได้เกี่ยวว่าเขาอยากไปกับมารคนงามตนนี้หรอกนะ!

ยอมง่ายจัง..หลิงตงซ่านคิดในใจ หรือว่าพระเอกใจง่ายหว่า? ช่างเถอะๆยังไงก็ไม่เกี่ยวกับเขาอยู่แล้วนี่

ว่าแล้วหลิงตงซ่านก็วาร์ปไปด้านหลังของไป๋เหอชิง พร้อมสับต้นคอของเขาทันที เพื่อให้เขาสลบ จะได้ง่ายขึ้น ที่เหลือก็แค่ปล่อยข่าวว่าไป๋เหอชิงถูกจับเป็นตัวประกันแค่นั้นเอง

"เฟยเอ๋อร์ เซียนเอ๋อร์"

"เจ้าค่ะ/ขอรับ"

เหยาเฟยและเหยาจื่อเซียนที่แอบดูหลิงตงซ่านหลังโขกหิน ก็โผล่มา หลิงตงซ่านรู้อยู่แล้วเพราะสัญชาติญาณของร่างบอกเขา

"ไปปล่อยข่าวว่าข้าจับศิษย์ของสำนักหยวนซานกวนเป็นตัวประกัน"

"รับทราบเจ้าค่ะ/ขอรับ"

ทั้งสองแม้จะสงสัยอยู่บ้าง แต่ก็รับคำสั่งมา และไม่ได้ถามอะไรออกไป เพราะไม่อยากทำให้ท่านประมุขผู้มีพระคุณของพวกเขาโกรธ ความจริงแล้วเหยาเฟยและเหยาจื่อเซียนเป็นมนุษย์..ในตอนนั้นพวกเขาเป็นแค่ขอทาน ที่ไม่มีอันกิน ไม่มีใครสนใจ ตอนนั้นเหยาจื่อเซียนมีอายุเพียง10หนาว และเหยาเฟยมีอายุแค่9หนาว ประมุขมารได้เจอพวกเขาและสงสารจึงเสนอให้ทั้งสองมาเผ่ามาร โดยที่หลิงตงซ่านจะปลอมแปรงให้ว่าทั้งสองเป็นเผ่ามาร ทั้งสองที่เห็นหลิงตงซ่านเหมือนแสงสว่าง จึงตอบตกลง และหลิงตงซ่านได้สอนวิชาให้ทั้งสอง นี้เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมทั้งสองจึงรักท่านประมุขมารมากๆ ยอมแม้จะฆ่าคนนับร้อยเพื่อให้หลิงตงซ่านมีความสุข

เมื่อทั้งสองคนไปแล้ว หลิงตงซ่านก็ลากร่างของไป๋เหอชิงเข้าไปในถ้ำ พวกทางสำนักจะไม่มาชิงตัวของไป๋เหอชิง แม้ประมุขมารจะรอถึงอรุณรุ่งขึ้นก็ไม่มา เขาจึงตัดสินใจจะนอนรอฆ่าเวลา

เขาไม่ผิด ก็พวกนั้นก็ไม่มีอยู่แล้วนิ แถมมันก็น่าเบื่อด้วย เดี๋ยวเอาไว้เขาตื่นเช้าๆ จะทำซุปเห็ดร้อนๆ ให้พระเอกล่ะกัน

หลิงตงซ่านล้มตัวนอนบนพื้นของถ้ำ ดวงตาค่อยๆหลับลงไป...ตอนนี้สมองขาวโพลนไปหมด คิดอะไรไม่ได้เลย..

ขอแค่งีบสักหน่อยแล้วกัน..

ทางด้านของไป๋เหอชิงที่ได้สติตื่นขึ้นมา ก็พบว่ามารคนงามกำลังนอนอยู่ หากสังเกตุดีๆจะพบว่ามารตนนี้กำลังยิ้มอยู่นิดๆ บกบอกว่านอนหลับฝันดีเลยทีเดียว

"น..น่ารัก.." เผลอหลุดปากไป ไป๋เหอชิงที่ได้สติว่าตนเอ่ยอะไรไป ก็หน้าแดงก่ำ หูเปลี่ยนเป็นสีแดง บกบอกว่าไป๋เหอชิงกำลังเขินอยู่ นี่เขากำลังชมบุรุษหรอ!?

ไป๋เหอชิงมองหลิงตงซ่านที่กำลังนอนอยู่ แล้วก็ตัวสั่น เขาก็เลยถือวิสาสะเอาร่างของมารคนงามมากอด ให้ความอุ่น ในขณะที่ตนไม่รู้เลยว่าฝันของหลิงตงซ่านนั้นเกี่ยวกับตนเองโดยตรง

ในฝันหลิงตงซ่าน

หลิงตงซ่านหันมองที่รอบๆ พร้อมกับตาที่พร่ามัวขั้นสุด ในฝันนั้นอยู่ดีๆ ก็มีสตรีคนหนึ่งมาสารภาพรักกับตน และต่อๆมา กับสตรีอีกหลายคนที่มาสารภาพรัก รวมถึงมีทั้งบุรุษด้วย

และภาพก็ตัดไป หลิงตงซ่านมองภาพเหล่านั้นด้วยความฉุกงง เขาดูอะไรอยู่? ภาพตัดมาที่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องนอน มีร่างของเด็กสาวผู้หนึ่ง หน้าตาสะสวย ดวงตากลมโต ปากเล็กอมอิ่ม น่าจับตามอง หุ่นเอวดี อยู่ในอาภรณ์สีแดงก่ำ ลายดอกบัวตั๋นสีแดงสด โดยที่ใส่แค่ตัวใน กำลังคร่อมชายบางคนอยู่

แต่เมื่อหลิงตงซ่านสายตาหายพร่ามัว เขาก็ต้องอ้าปากค้าง เสียคาแรคเตอร์ประมุขมารทันที คนที่นางคร่อมอยู่คือ เขา ไม่ใช่หรอ!?

นางมองใบหน้าของหลิงตงซ่าน ในขณะที่เขากำลังจ้องนางกลับเช่นกัน นางเอ่ยถามด้วยคำถามที่หลิงตงซ่านไม่คิดว่าจะถามมาก่อน "ท่าน..ชอบไป๋เหอชิงหรือ?" ทางด้านหลิงตงซ่านก็แอบตกใจอยู่เหมือนกัน

โดยเฉพาะหลิงตงซ่านที่เปรียบเสมือนวิญญาณ ที่จ้องมองฝันเหล่านั้น เขานี่อึ้งเลย.. ซึ้งมันไม่ต่างจากตัวเขาในฝันเท่าไหร่ เขาเพียงแค่ถามกลับ "แล้วเจ้า..คิดเช่นไรล่ะ?"

เมื่อได้ฟังคำตอบที่เหมือนถามกลับ นางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ออกจะหัวเราะออกมาเบาๆซะด้วยซ้ำ พลางเอ่ย"ข้าหรอ..อืม.." นางทำท่าเหมือนกำลังคิด กรอกตามองบนอยู่อย่างนั้น "อ๋อ~" นางก็อุทานออกมาแบบเหมือนคนคิดออก

หลิงตงซ่านมองท่าทางแบบนั้น อย่างไม่เข้าใจ ทำเพื่ออะไรหรอคับ? คุณทำเพื่ออะไรหรอคับคุณคนสวย? ในตอนนี้ถ้ามีโอกาส เขาสาบานเลยว่า ถ้าเขาสามารถทำการเปลี่ยนมันได้ และไม่ต้องรักษาภาพลักษณ์ เขาคงผลักไม่ก็ถีบผู้หญิงคนนั้นออกไปไกลๆ ตัวเองแน่เลย..คิดแล้วก็ขนลุก หึ๋ย~

"ท่านคงจะไม่ชอบไป๋เหอชิงหรอกไช่ไหม?" คำตอบที่นางเอ่ยนั้น เหมือนคำถามเป็นเชิงบังคับซะมากกว่าด้วยซ้ำ และก็เป็นเชิงบังคับให้ตอบว่า ไม่ หึ ก็ฉลาดดีนี้ หลิงตงซ่านพลางคิดในใจ

แต่กลับกัน เขามีอำนาจมากกว่านาง นางจะบังคับได้ยังไง? มันต้องมีกลอุบาย ที่สามารถต้อนให้เขาจนมุมแล้ว ตอบสิ ดูเหมือนนางจะยังไม่ถือว่าเก่งเรื่องนี้ ถึงจะบอกว่าเขาเป็นคนดีก็เถอะ แต่คนเราก็มีความลับที่ไม่อยากบอกใครใช่ไหมล่ะ..? เขาเองก็ไม่ได้มีมือที่ขาวสะอาดซะหน่อย

เขาก็อาจเป็นหนึ่งในนั้น..ก็ได้..

พูดไปก็รู้สึกขำตัวเอง เขาเผลอคิดถึงอดีตที่แสนเลวร้ายเข้าซะแล้วล่ะ.. ก่อนที่จะมีอะไรมากกว่านี้ภาพก็ตัดอีกแล้ว

คราวนี้เป็น ที่ที่เขาคุ้นตา และรู้จักอย่างดี เป็นห้องพักที่สำนักหยวนซานกวน แล้วทำไมต้องเป็นที่ที่อันตรายด้วยวะ!?

ก่อนที่จะบ่นไปมากกว่านี้ก็ดันมีเสียงของบุรุษคนหนึ่งพูดดังตัดบทเขาซะก่อน "ซ่านเอ๋อร์..ในขณะที่ข้าคิดถึงเพียงเจ้า เจ้ากลับคิดถึงผู้อื่นรึ.." น้ำเสียงโมโหเอ่ยขึ้น ชวนขนลุก ใครมันเรียกชื่อเขาอย่างสนิทสนมเชียว!? ดวงตาเรียวขยับเลื่อนสายตาไปมองต้นเสียง ก่อนจะอึ้ง จนขาแทบทรุดกายเลยทีเดียว

นั้นมัน..พ..พ่อพระเอกไม่ใช่หรอ!? ความฉิบหายวายวอดกำลังมาหาเขาแน่ๆเลย หน้าของหลิงตงซ่านซีดเผือด เขามองตัวเขาในความฝันที่กำลังถูกพ่อพระเอกจับข้อมือ ก่อนจะเลียมือเขา

"...." และความเงียบคือคำตอบ ซึ้งดูเหมือนพระเอกจะไม่ค่อยพอใจกับคำตอบสักเท่าไหร่ เขากวาดสายตามองเขาในฝันกับพ่อพระเอกที่กลายเป็นเซียน เพราะปลดสายเลือดที่แท้จริงของตัวเองแล้ว

จะว่าไปพระเอกก็หล่อใช่ได้นะเนี่ย แถมสูงอีก สูงขนาดที่ว่าเขาสูงถึงแค่ตรงอกพระเอกเอง ดวงหน้าเรียว ดวงตาสีเหลืองอ่อนเล็กน้อย ชวนให้น่ามอง จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากที่บึ้งตึง แต่กลับน่าหลงไหล หุ่นที่ดีแบบสุดๆ แม้จะใส่อาภรณ์แล้วก็เถอะ แต่ดูยังไงมันก็ต้องมีกล้ามแน่ๆ อาภรณ์สีขาวมีลายเป็นสีเหลืองประดับประดา ทั้งใบหน้าทั้งการแต่งกาย ไม่แพ้สาวงามหรือบุรุษที่งดงามเลย หึ๋ย..คิดแล้วอิจฉา คงจะมีสตรีหลายคนมาขอให้เป็นคนรักเลยกระมัง.. แต่ทำไมพอคิดแบบนี้แล้ว เขาถึงรู้สึก..เสียใจ เหมือนรู้สึกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าไม่เหมือนคนที่รู้จักกันเล่า..?

ซึ้งดูเหมือนว่า ตัวเขาในฝันก็เป็นแบบเดียวกัน สรุปแล้วนี้คือความรู้สึกอะไรกันแน่? แต่ไป๋เหอชิงก็เอ่ยเสียงเข้มขึ้นมาก่อน"ท่านเอาแต่ยิ้มให้ผู้อื่น ทั้งๆที่เมื่อก่อนท่านยิ้มแค่กับข้าแท้ๆ!!" เหมือนอีกฝ่ายตะคอก เขาในฝันก็เหมือนจะสะดุด และก็ตกใจ เหมือนกับเขาในตอนนี้มาก ไป๋เหอชิงที่เห็นอย่างนั้นก็เปลี่ยนจากจับมือเป็นบีบข้อมือแทน ไม่รู้ว่าในฝันนี้มันถ่ายโอนความเจ็บที่โดนหรือยังไง แต่ตอนนี้หลิงตงซ่านเจ็บไปทั้งแขนเลยทีเดียวเชียว ขนาดที่ว่าขาแทบทรุดหนักกว่าตอนได้เจอพระเอกอีก

อึก..เจ็บชะมัด..ถ้าให้เลือกระหว่างตายกับโดนพระเอกทรมาน เขาสามารถตอบได้ทันทีเลยว่า ตาย เพราะถ้าอยู่กับพระเอกมีหวังทนรับความเจ็บปวด สาหัสขนาดปางตายไม่ไหวหรอก.. สีหน้าของเขาในฝันก็เหมือนจะรู้สึกแบบเดียวกัน "เจ้าเคยสัญญาไว้ ว่าจะพาข้าไปเที่ยวเทศกาลโคมลอยด้วยกัน แต่เจ้าผิดสัญญากับข้า!!" ไป๋เหอชิงกล่าวเอ่ยมาอย่างโมโห ก่อนจะเอ่ยต่อ "หลิงตงซ่าน เจ้าโกหก!!" ดูเหมือนอีกฝ่ายจะจริงจังมากด้วย

ก่อนจะเกิดอะไรไปมากกว่านั้น หลิงตงซ่านก็สะดุ้งตื่นซะก่อน และก็พบว่าตัวเขากำลังอยู่ในอ้อมกอดของพระเอกอยู่ นี่เหตุการณ์อะไร? ไม่เห็นเข้าใจสักนิดเดียว ซึ่งหลิงตงซ่านก็คิดขึ้นมาได้เรื่องนึง เป็นเรื่องที่เขามั่นใจว่า ยังไงก็ไม่หายแน่ๆ คือ เขาตอนนอนจะชอบตัวสั่น ส่วนหนึ่งเพราะเปิดแอร์ มันหนาวเลยสั่น แต่ที่นี่ ตอนนี้ และณ ตอนนี้ มันไม่มีแอร์ เขาไม่ควรรู้สึกหนาว

"เฮ้อ.."หลิงตงซ่านถอนหายใจ ขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว พลางดันพระเอกที่กอดตัวเองออกไป นี้ก็ยามเหม่า(05.00 - 06.59) คงต้องไปหาอะไรมาให้พระเอกกินแล้ว ถึงประมุขมารอย่างหลิงตงซ่านไม่ต้องกินไม่ต้องดื่ม เพราะอยู่มาพันกว่าปีแล้วก็เถอะ แต่สำหรับไป๋เหอชิงมันต้องกินต้องดื่ม เขาไม่ใช่แม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นสูงซะด้วยซ้ำ ขั้นกลางก็ไม่ใช่ ระดับต่ำก็ไม่ใช่อีก ศิษย์ภายในก็ไม่ใช่ ศิษย์ภายนอกก็ไม่เชิง ครูบาอาจารย์พากันเกลียดขี้หน้าเป็นว่าเล่นอีกตั้งหาก เรียนก็เรียนช้ากว่าเพื่อน เรื่องนี้หลิงตงซ่านหนักใจอย่างบอกไม่ถูก สรุปนี้พระเอกที่อนาคตกลายเป็นเซียนที่โคตรพ่อโคตรแม่เก่ง เรียกได้ว่าขาบัคทองคำเลยก็ว่าได้ หรือ ตัวประกอบที่ผู้คนไม่แลเหลียวหันมอง กันครับ!?

พอออกจากอ้อมกอดสุดแสนโคตรจะร้อนจากพระเอกได้ หลิงตงซ่านก็ต้องมานั่งคิดว่าจะทำอะไรไห้พระเอกกินดี หรือจะเอาซุปเห็ดที่เขาว่าไว้ก่อนนอนดี เห็ดในป่านี้ก็ขึ้นพอประมาณที่จะนำมาทำซุปกินได้ด้วย อืม...ในชีวิตก่อนเขาก็เคยทำอาหารอยู่บ้างนะ เคยเปิดร้านอาหารด้วย ลูกค้าก็เยอะพอสมควร ถือเป็นอาชีพชั่วคราวเพราะตอนนั้นเขาตั้งใจจะเก็บเงินส่งตัวเองเรียนให้จบสูงๆ โดยไม่ใช้เงินคนในครอบครัว แต่พอเรียนจบเอาจริงๆเขาก็ไม่ได้ทำงานหรอก อีกเรื่องเป็นเพราะเขาขี้เกียจ แค่นั้นเอง ก็แค่ใช้เงินเก็บที่พอมีมาใช้ ซื้อนิยาย มังงะ มาอ่านเล่น ไม่ก็ดูอนิเมะ ชีวิตเรียบง่ายสุดๆ ซึ้งเกินจะบรรยาย พอเงินหมดก็แค่วาดรูปผู้หญิง ผู้ชาย หน้าสวยๆหวานๆ น่ารักๆ ไปประมูลขายในเว็บ ให้พวกที่หมกมุ่นเรื่องผู้หญิง ผู้ชาย ไม่ก็ ขายไปประมูลที่โรงประมูลแท้ๆเลย ซึ้งบริการส่งถึงบ้านเลยถ้าสั่งในเว็บล่ะนะ

บอกเลยว่าที่บ้านเขา รูปที่ยังไม่ขายก็มีหลายรูป จริงๆ ก็แค่วาดเพื่อไว้เฉยๆ ไม่ก็ตอนนั้นอารมณ์ไม่ดีก็เลยเลือกที่จะละเลงการวาดลงไป เขาชอบวาดรูปนะ ผู้หญิงก็ได้ ผู้ชายก็ดี ทีแรกก็ตั้งใจว่า จะเป็นนักรับจ้างวาดรูปตามที่คนสั่งต้องการ แต่เอาจริงๆมันก็คนสั่งเลยอะมากเกินไป เพราะหลังจากที่โพสต์ลงในโซเชียลมีเดีย ก็มีคนสั่งเยอะจนต้องประกาศหยุดรับเลยทีเดียว

เขามองว่าชีวิตแบบนั้นมันวุ่นวายเกินไปหน่อยอ่ะนะ โอเคนี้ก็คุยกันไปเยอะเเหละ กลับมาปัจจุบัน สรุปแล้วเขาก็เลือกซุปเห็ด ส่วนหนึ่งเพราะขี้เกียจเลย แต่อีกส่วนก็เพราะว่าเป็นวัสถุดิบที่หาได้ง่ายมากๆ เขาก็เลยลุกขึ้นแล้วก็เดินดุ่มๆไปเอาเห็ด และก็หาผักมาด้วย ซึ้งมันก็กินเวลาไปนิดหน่อย(?) พอกลับมาก็พบว่า เหยาเฟยและก็เหยาจื่อเซียนกำลังนั่งอย่างมีระเบียบอยู่ในถ้ำ พลางมองไป๋เหอชิงสายตาอาฆาต เมื่อเห็นหลิงตงซ่านทั้งสองก็พร้อมใจกันมองมาอย่างใสซื่อ บริสุทธิ์ใจ ถึงกระนั้นหลิงตงซ่านยังจำต้องท่องในใจ เหยาเฟยและเหยาจื่อเซียนไม่ใช่เด็กวัย5ขวบ ที่ไร้เดียงสา วนซ้ำไปมา

ซึ่งบรรยากาศในนั้นก็เงียบจนกระทั่งเหยาเฟยกล่าวขึ้นมา "ท่านประมุขจะทำอะไรหรือเจ้าค่ะ?" พร้อมมองอย่างซื่อๆ ในดวงตามีประกายวิบวับ "ทำอาหารน่ะ"หลิงตงซ่านตอบกลับไป ซึ้งหลังจากได้ยิน ทั้งเหยาเฟยและเหยาจื่อเซียนก็มีหูและหาง โผล่ขึ้นมา ท่านประมุขจะทำอาหารหรือ!? หลังจากนั้นหลิงตงซ่านก็ลงมือทำซุปเห็ดสุดน่ากิน

เวลาผ่านไปไม่นานนัก ก็เสร็จ ซึ้งเมื่อทั้งสองได้กลิ่นก็รู้แล้วว่ามันต้องอร่อยแน่ๆเลย น้ำลายไหลออกจากปาก จนหลิงตงซ่านต้องบอกทั้งสองถึงจะรู้ตัว เเล้วก็เช็ดน้ำลายออกจากปากด้วยความอาย จนหลิงตงซ่านเอ็นดูทั้งสอง ใครบอกว่าทั้งสองน่ากลัวกัน? น่ารักจะตายไป แถมยังเผลอตัวเอามือไปลูบหัวทั้งสองคนด้วย แต่ก็ดูเหมือนว่าทั้งเหยาเฟยและเหยาจื่อเซียนก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยังเคลิ้มตามอีก

รู้สึกเหมือนว่าเขากลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กซะแล้วสิ "จะทานล่ะนะเจ้าค่ะ/ขอรับ" ทั้งสองพูดก่อนจะตักขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย แววตาเป็นประกาย พึ่งจะเคยกินอาหารที่อร่อยขนาดนี้ จนทั้งสองอยากจะสู่ขอท่านประมุขเป็นฮูหยิน----แค่กๆ ผิดๆ

ซึ้งในขณะนั้นไป๋เหอชิงก็ตื่นขึ้นพอดี พอเห็นว่ามีมารถึงสามตัวกำลังนั่งอยู่ ถึงกับอยากจะสลบไปอีกรอบ แต่ก็ยังดีที่หลิงตงซ่านสังเกตุเห็น เลยบอกไปว่าทั้งเหยาเฟยและก็เหยาจื่อเซียนไม่ใช่มาร มีแค่ตัวเขาที่เป็นมารเพียงคนเดียวเท่านั้น ไป๋เหอชิงเลยถอนหายใจโล่งอก นึกว่าบ่าจะหลุดซะแล้ว บอกตามตรงหลิงตงซ่านคิดว่าไป๋เหอชิงควรจะรู้ตั้งแต่ที่เห็นว่าเหยาเฟยและเหยาจื่อเซียนสามารถกินอาหารของคนธรรมดาได้แล้ว ซึ้งนั้นแปลว่าทั้งสองเป็นมนุษย์ มันแอบทำให้หลิงตงซ่านผิดหวังเล็กน้อย เผ่ามารไม่สามารถกินอาหารคนปกติได้ จึงกินได้แต่เนื้อดิบๆ ไม่ก็ผลไม้(หลิงตงซ่าน:กินผักไม่ได้ แต่เสือกกินผลไม้ได้นะมึง) กลับกัน ถ้ามนุษย์กินอาหารดิบมากเกินไปก็ไม่ดีต่อร่างกาย เลยกินแต่อาหารสุกๆ นั้นก็เลยทำให้ทุกคนคิดว่ามาร/ปีศาจน่ากลัว เพราะพวกเขากินแต่เนื้อดิบๆ ทั้งที่มนุษย์เองก็สามารถกินได้เช่นกัน แต่มันไม่ดีต่อร่างกายมากนัก เลยไม่มีใครกิน

บรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้อะไร? ทั้งสามกำลังกินอาหารที่เขาทำอย่างเอร็ดอร่อย ซึ้งถ้าให้เดามันคงจบด้วยความเงียบ บอกตามตรงเขาก็ไม่ใช่คนชวนคุยเก่งเท่าไหร่ซะด้วย จะมีก็แต่เหยาเฟยและเหยาจื่อเซียนที่กิน อย่างสบายๆ ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย เอาแต่กินและก็กิน ในจังหวะนั้นหลิงตงซ่านก็คิดอะไรได้ เขายังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่ แต่เพื่อเป็นมารยาท เขาต้องถามชื่อพระเอกก่อน ดูว่ามันจะโกหกเขาหรือป่าว ถ้าตอบชื่อจริง เขาก็จะจริงใจบอกชื่อเขาไป

"เจ้าแซ่อะไร นามอะไร"หลิงตงซ่านถามออกมา พลางมองไป๋เหอชิงที่กำลังทำท่าแบบ'มารคนงามถามชื่อเขาแหละ' อะไรอย่างนี้ แล้วก็ตอบออกมาแบบสุภาพ "ข้านามไป๋เหอชิง แซ่ไป๋" ไป๋เหอชิงกล่าวออกมาแบบจริงใจ พร้อมรอยยิ้มที่เป็นมิตร..แต่ไม่ใช่สำหรับหลิงตงซ่าน น่ากลัวฉิบหาย..

"แล้วท่านล่ะ..?"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างใคร่รู้ มารคนงามจะมีนามว่าเยี่ยงไรนะ? "ข้าหลิงตงซ่าน แซ่หลิง" หลิงตงซ่านตอบแบบเรียบๆ พระเอกที่ได้ยินก็แบบเหมือนทำท่าจะจำไว้ แต่ความจริงที่แตกต่าง หลิงตงซ่านกลับคิดว่าเจ้าตัวกำลังจำแค้นที่เขาก่อไว้กับตัวเองอยู่ ಥ⁠_⁠ಥ กูหาเรื่องใส่ตัวหรอกหรือ? มิน่าเลย ไม่น่าถามมันเลย

พอสติกลับมาก็เอ่ยแนะนำมือขวาและมือซ้ายของตัวเอง "นี้เหยาเฟย แซ่เหยา เป็นมือขวาของข้า " พูดพร้อมชี้นิ้วเรียวยาวไปที่สตรีหน้าตาดี ผู้หนึ่งที่ใจไม่ตรงกับหน้าตา หากว่าคนที่หน้าตาสวยแต่ใช้หน้าตาไม่เป็นแล้ว เหยาเฟยนี้ยิ่งแคล้วใหญ่เลย หน้าตาดี แต่จิตใจเหี้ยมโหดยิ่งกว่าอะไร ถึงพระเจ้าจะประทานหน้าตาที่ดี มีเสน่ห์มาให้ แต่กลับลืมเอาจิตใจที่ดีของแม่พระใส่ให้ซะงั้น ดันกลายเป็นสตรีเหี้ยมโหด ฆ่าคนตาไม่กระพริบในคราบสตรีหน้าตางามซะงั้น เขารับไม่ได้.......

เหยาเฟยที่เห็นหลิงตงซ่านชี้ตน ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปยิ้มเยาะเย้ยพี่ชายของตนเองอย่างหน้าไม่อาย "นี้เหยาจื่อเซียน แซ่เหยา มือซ้ายของข้า และเป็นพี่ของเหยาเฟย" กล่าวเรียบๆก่อนที่จะชี้ไปอีกคน เหยาจื่อเซียนปั้นหน้ายิ้มสุภาพให้ไป๋เหอชิง ก่อนที่จะหันมาฉีกยิ้มหวาน(?)ให้กับเหยาเฟย แต่ตัวของเหยาเฟยก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะกลัว

เขาว่าพี่น้องก็รักกันดีล่ะมั่ง.....เนอะ ไป๋เหอชิงก็หาได้สนใจสองพี่น้องที่กำลังเถียงกัน เขาหันมาจ้องมองหลิงตงซ่าน มารคนงามที่พึ่งรู้จัก มุมปากยิ้มเล็กน้อย หลิงตงซ่านก็หันมาสบตากับไป๋เหอชิงพอดี สายตาคาดเดายากของไป๋เหอชิงเผลทำเขาหลบมองมุมต่ำ อย่างกลัวตาย แต่ไป๋เหอชิงกลับคิดว่าหลิงตงซ่านเขินซะงั้น ต่างฝ่ายต่างคิดไปคนล่ะแบบ

ก่อนที่จะมีอะไรมากกว่านั้น คนที่หวงท่านประมุขก็เอ่ยขัดขึ้นทันใด "เจ้ามอง..นายท่านของข้าปาดจะกลืนลงคอ มีเหตุผลหรือไม่?" เหยาเฟยเอ่ยขึ้น พลางมองสายตากดดัน มนุษย์ผู้นี้ก็เหมือนคนอื่นๆ เมื่อได้เจอคนงามก็จะหลง แต่เมื่อเจอคนที่งดงามกว่า ก็จะวิ่งไปหา และไม่กลับมาแลมองคนเดิมอีกต่อไป วนไปมา

นางเห็นผู้คนแบบนี้มานักต่อนัก แม้จะทำพิธีแต่งงาน แลกดื่มจอกสุรา ให้คำสาบานที่หนักแน่น แต่สุดท้ายก็มีอนุภรรยาอยู่ในจวน ไม่ก็หลงพวกอนุภรรยา จนสั่งคนสังหารฮูหยินของตน แล้วก็แต่งอนุภรรยามาเป็นฮูหยินแทน หากรักเดียวใจเดียว คงไม่เกิดเหตุแบบนี้เกิดหรอก ทั้งเหยาเฟยและเหยาจื่อเซียนต่างตะหนักอย่างนี้

"มีสิขอรับ เหตุผลก็ง่ายๆนายท่านของพวกท่านงดงามเยี่ยงไรล่ะ" คำหวานๆที่ถูกพ่นออกมาจากปากไป๋เหอชิง เผลอทำหลิงตงซ่านขมวดคิ้วครู่หนึ่ง นั้นควรเป็นคำชมนางเอกนิยายไม่ใช่หรอกหรือ? เหยาเฟยและเหยาจื่อเซียนที่ได้ยินก็แทบอยากลุกมาแลกสัก2-3หมัด กับพระเอกเลยทีเดียว แต่..ท่านประมุขอยู่นี้..

ในจังหวะที่หลิงตงซ่านกำลังเหม่อ ก็มีเสียงระบบดังขึ้น

ตริ้ง!

ค่าความชอบของไป๋เหอชิง +100

ความชอบของไป๋เหอชิงที่มีต่อเจ้าหน้าที่ 100

ห้ะ..เมื่อกี้ว่าไงนะ? ความชอบ+50 พร้อมกับหน้าต่างที่ขึ้นมายืนยันว่าความชอบของไป๋เหอชิงที่มีต่อเขา มี50 เกิดขึ้นได้ยังไง เขายังไม่ได้ทำอะไรให้อีกฝ่ายประทับใจเลยนะ

เจ้าหน้าที่ต้องพาพระเอกกลับไปที่พรรคมารด้วยนะ

เข้าใจแล้ว...ล่ะ หลิงคงซ่านรู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูก ว่าต้องรู้สึกยังไง เขาก็เลยต้องจำใจเอ่ย "หากไม่มีที่ไป จะมาอยู่ที่พรรคของข้าก็ได้นะ" เอ่ยเสียงหวานๆ ไป๋เหชิงที่ได้ยินก็ตาลุกวาวขึ้นมา ต่างจากเหยาเฟยและเหยาจื่อเซียน ที่กำลังอึ้งและอิจฉาไปตามๆกัน ท่านประมุขกำลังชวน บุรุษไปที่พรรคมารด้วยตนเอง!? คิดแล้วทั้งสองก็สั่นเป็นจ้าวเข้า ท..ทำไมทีพวกข้าถึงแค่ฝึก แล้วก็ดูใจ แล้วค่อยชวนเข้าพรรค แต่ทำไมเจ้ามนุษย์หน้าเหม็นนั้นถึงได้เข้าพรรคมาร โดยที่ไม่ถึงครึ่งค่อนวันกัน!! ทั้งสองพลางคิดแล้วก็มีน้ำตาทิพย์ไหลออกมา 🤧

ไป๋เหอชิงที่รู้สึกอยากไปเต็มทน ก็เปลี่ยนสีหน้าเศร้า พลางเช็ดน้ำตาทิพย์ที่ไหลอาบแก้มของตนเอง "หากนั้นเป็นทางเดียว ข้าก็ตกลงขอรับ" เอ่ยเสียงอ่อนชวนให้เศร้าใจ แต่สำหรับหลิงตงซ่านคือ ไม่ ตอแหล ตอแหลใช่ป่ะ? พึ่งรู้นะเนี่ยว่าพระเอกตอแหลเป็นด้วย เนียนอยู่น่า

ทั้งเหยาเฟยและเหยาจื่อเซียน ก็สบออกมาพร้อมกัน "เหอะ!?" อย่างไร้เยื่อใย นี่..กล้าดียังไงมาเสแสร้งต่อหน้าท่านประมุขกัน!? หลิงคงซ่านที่รับรู้ได้ถึงรัศสีอำมหิตของทั้งสอง ก็แอบขนลุกซู่ซ่าส์ "แล้วเจ้าไม่มีใครที่ห่วงเจ้าหรือ?"หลิงตงซ่านเอ่ยขึ้นเชิงเป็นห่วง แต่จริงๆกำลังหาข้ออ้างให้พระเอกอยู่ต่อ ไป๋เหอชิงที่ได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกใจอ่อนวูบ พร้อมตอบออกไปแบบหน้าตาย "ไม่มีขอรับ ถ้ามีพวกเขาก็โง่เกินกว่าจะช่วยข้า" พร้อมรอยยิ้มหวาน ส่งให้มารคนงาม

ระบบรู้นะ ว่าเจ้าหน้าที่จะถ่วงเวลานะ ภารกิจนะภารกิจ ห้ามเปลี่ยนเนื้อเรื่องหลัก

ชิ! ระบบรู้ทันจนได้ เขาอุตส่าห์วางแผนในหัวไว้ซะดิบดี เป็นระบบที่เฮงซวยที่สุด!! หลิงตงซ่านพลางสบในใจ "เจ้าก็แค่เสแสร้ง..เหอะ!" เหยาเฟยกล่าว พลางมองหน้าไป๋เหอชิง ไป๋เหอชิงก็ต้องมองกลับมาเช่นกัน นางกล้าดียังไงมาแชข้า!? คิดแล้วไป๋เหอชิงก็หงุดหงิด "ใบหน้างามๆนั้นก็คงเป็นแค่หน้ากากสินะขอรับ" ไป๋เหอชิงเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนที่จะเหยียดยิ้มหวานให้เหยาเฟย เหยาเฟยมองยิ้มนั้นอย่างโกรธแค้น กล้าดีนักนะ!! คิดแล้วก็ตัวสั่น ใบหน้าแดงก่ำเพราะความโกรธ แต่ก็มีหลิงตงซ่านกุมมือไว้ เหมือนเป็นห่วง เหยาเฟยพลันรู้สึกหวั่นไหว ใจสั่นสะท้านไปทั้งหัวใจ แต่ความจริง หลิงตงซ่านกำลังกุมมือไม่ให้เหยาเฟยมีเรื่องกับพระเอก นั้นพระเอกโว้ยยย!! อย่าไปหาเรื่องมันนนน เดี๋ยวมึงก็ตายหรอกกก!!

เหยาจื่อเซียนมองเหตุการณ์ อย่างนิ่งเฉย ความจริงเขาก็แอบสะใจที่น้องสาวของตนโดนตอกหน้า แต่กลับรู้สึกว่า หากปล่อยให้หลิงตงซ่านและไป๋เหอชิงมีวาสนาต่อกัน ด้ายแดงต่อกันคงจะเกิดเรื่องใหญ่ ยิ่งดูหน้าของท่านประมุขของตนก็บกบอกได้ว่า ท่านประมุขกำลังเกรงกลัวบางสิ่งบางอย่าง แต่ที่แน่ๆคือสิ่งนั้นเกี่ยวกับเจ้าเด็กนี้ อย่างแน่แท้

เขาไม่ควรทำให้ทั้งสองมีวาสนาต่อกัน นั้นคือสิ่งที่เหยาจื่อเซียนตะหนักได้ จึงเอ่ยเชิงเข้าข้างเหยาเฟยเล็กน้อย "เจ้าพูดเช่นนั้น ก็ว่านางไม่ได้ซะทีเดียว" เอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะเอ่ยต่อ "ผู้คนล้วนแต่แตกต่างกัน น้องสาวข้าก็แค่รู้สึกไม่ดีที่เจ้ามอง..นายท่านและว่าจาร้ายใส่นางเท่านั้น" ไป๋เหอชิงที่ได้ยินที่เหยาจื่อเซียนเอ่ยก็ขมวดคิ้วทันที "ท่านกำลังบอกว่า นางก็แค่เคืองที่ข้าว่าร้ายงั้นรึ พูดจาเช่นนี้หมายความว่าท่านเข้าข้างนางใช่หรือไม่?" ไป๋เหอชิงเอ่ย หลิงตงซ่านก็รู้สึกว่า หากให้เหยาจื่อเซียนต่อปากต่อคำกับพ่อพระเอกนั้น อีกฝ่ายน่าจะแพ้ เขาจึงตัดสินใจ เอ่ยขึ้น เพราะดูเหมือนว่าพระเอกจะฟังเขามากที่สุด "เฟยเอ๋อร์ก็แค่รู้สึกโกรธชั่ววูบทันนั้น อย่าได้โทษนางเลย" น้ำเสียงเอ่ยขึ้นอ่อนลง2ใน10ส่วน เหยาเฟยมุดหน้าลงที่หน้าอกผู้เป็นประมุข ท่านประมุขของนางดีที่สุด

"งั้นรึ..."ไป๋เหอชิงกล่าว พลางมองมือเหยาเฟยที่ลูบไล้เอวของหลิงตงซ่านอย่างไม่เชื่อใจ เหยาจื่อเซียนเองก็รู้สึกอยากจะไปต่อยน้องสาวตนเองอย่างบอกไม่ถูก กล้าใช้มือของเจ้าลูบไล้ท่านประมุขรึ!? พลางมองสายตาอาฆาตใส่ เหยาเฟยที่เห็นก็ได้โอกาสใส่ร้ายพี่ชายของตนเอง "อือ...นายท่านท่านพี่เขามองข้าเหมือนจะฆ่าเลย..ฮือ..น่ากลัว" เหยาเหยากล่าวพร้อมทำท่าเหมือนเห็นผีร้าย ซึ้งหลิงคงซ่านก็รู้ดีว่าเหยาเฟยนั้นเสแสร้ง เฮ้อ..แต่ละคน การเป็นประมุขมารช่างยากยิ่ง เห็นอย่างนี้เป็นตัวร้ายก็ลำบากแฮะ ข้อดีมีเงินเยอะมากกกกก(ก.ล้านตัว)

"เจ้านี่น่า...เฮ้อ" หลิงตงซ่านทำหน้าเอือมละอา พลางถอนหายใจยาว1ที อายุไขสั้นลงไม่เป็นไร ขอให้สองตัวนี้เลิกปัญญาอ่อนแหละดีสุด หลิงตงซ่านคิดอย่างงั้นในใจ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไร

นายท่าน ลืมหรือป่าวว่าท่านต้องพาพระเอกไปพรรคมารนะขอรับ(⁠눈⁠‸⁠눈⁠)

โอ๊ะ...ใช่ลืมไป หลิงตงซ่านเหลือบมองเหยาจื่อเซียนที่กำลังมีรัศสีอำมหิตกระจายอยู่รอบตัว ก็พลันเหงื่อตกท่วมหัวทันที อย่างจนปัญญา "เซียนเอ๋อร์ มานี้" หลิงตงซ่านกล่าวพลางกวักมือเรียก เจ้าของชื่อที่ได้ยินก็เดินมาอย่างดีใจ แถมเหมือนมีหางกับหูทิพย์โผล่มาอีก กูละท้อ หลิงตงซ่านคิดในใจ พลางลูบหัวเหหยาจื่อเซียน และก็กอดเหยาเฟย ไป๋เหอชิงก็มองด้วยสายตาอยากโดนบ้าง แต่ก็ต้องรักษามารยาทด้วย เขาอยากจะสะบัดภาพลักษณ์ของสำนักออกแล้วไปเป็นคนใช้ของหลิงตงซ่านซะจริง

"เซียนเอ๋อร์เจ้าช่วยเปิดมิติกลับพรรคมารได้หรือไม่?" หลิงตงซ่านถามออกไป หน้าตาย ส่วนเหยาจื่อเซียนก็พยักหน้าหงึกๆ และไป๋เหอชิงที่ได้ยินว่าพรรค ก็เหมือนจะเดาออกแล้วว่ามารคนงามหรือหลิงตงซ่านเป็นประมุขมาร แต่ในใจก็แอบตื่นเต้นและแปลกใจเล็กน้อย บุรุษคนงามเป็นประมุขหรือนี่..

เหยาจื่อเซียนถอนตัวออกจากอ้อมแขนของผู้เป็นนายอย่างเสียดายเล็กน้อย มือเลื่อนไปจับฝักกระบี่และปลดฝักกระบี่ออก นำกระบี่ออกมาแกว่งอยู่หน้าตนเองอย่างเชี่ยวชาญ แอบหวังให้หลิงตงซ่านผู้เป็นประมุขชมตนเอง แต่หลิงตงซ่านหาได้สนไม่ เขาเพียงยิ้มนิดๆเหมือนพอใจแต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากชมออกไป เหยาจื่อเซียนรู้สึกมีกำลังมากขึ้นเมื่อเห็นหลิงตงซ่านยิ้ม มือเเกว่งกระบี่ของตนอากาศเผยให้เห็นเป็นรอยสีดำสนิทขึ้นมา ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะเอ่ย"เชิญขอรับ ท่านประมุข" ด้วยรอยยิ้ม ไป๋เหอชิงที่ได้ยินก็มั่นใจว่ามารคนงามเป็นประมุขมาร

หลิงตงซ่านเดินเข้าอย่างไม่รีบร้อนในอ้อมแขนมีตัวภาระอย่างเหยาเฟยอยู่ เขาไม่อยากปล่อยอีกฝ่ายทิ้งลงพื้น ถึงอยากจะทำก็ทำไม่ได้เพราะอีกฝ่ายเกาะเขาแน่นยิ่งกว่าอะไรอีก แม้ไป๋เหอชิงจะแอบไม่พอใจแต่ก็ต้องทนกัดฟันพลางเดินตามหลิงตงซ่านอย่างตามติด เหยาจื่อเซียนเดินตามทุกคนเข้าไปในมิติ และมิติรอยแยกสีดำสนิทก็หายไป เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ณ ****พรรคมาร****

หลิงตงซ่านเดินออกมาก็พบกับเมืองอันหรูหราและใหญ่โต มีมารมากหน้าหลายตาเดินไปทั่ว มีมารที่เป็นมนุษย์ทั้งตัว มารที่เป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งมาร และมารที่เป็นตัวประหลาด หลิงตงซ่านย่อมมิใส่ใจ มารที่พากันเดินไปมา เมื่อเห็นหลิงตงซ่านก็พลันพากันหลีกเป็นทางตรงไปจวนใหญ่แห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ป่ามารของประมุขมาร ซึ่งมันคือที่จวนของประมุขมาร มารที่พากันหลีกหลบทางให้กับหลิงตงซ่าน ก็ยิ้มออกมาอย่างหาได้ยาก พวกมันทั้งหมดเอ่ยขึ้นพร้อมใจกัน "เป็นเกียรติแก่พวกข้า ที่ได้ต้อนรับท่านประมุขมารผู้องอาจและน่าเกรงขามขอรับ/เจ้าค่ะ!" เสียงดังลั่นไปทั่วทั้งตลาดของเหล่ามาร ปากฉีกยิ้มที่คิดว่าดีที่สุดให้ประมุขมาร

เหยาเฟยเห็นก็พลันขยะแขยงทันทีที่เห็น การที่นางอยู่พรรคมารมานานก็ทำให้นางไม่เกรงกลัวพวกมารหน้าโง่พวกนี้ กลับทำให้นางชินตาซะด้วยซ้ำ แม้จะอยากเอ่ยกล่าวว่าน่าเกียจแค่ไหน แต่ความภักดีต่อประมุขของพวกมารก็ทำให้นางเอ่ยว่าไม่ลง พลางยิ้มเป็นมารยาท ไป๋เหอชิงก็คล้ายรู้สึกขนลุกไม่ได้ ถ้าไม่ได้หลิงตงซ่านกวักมือเรียกให้เข้าไปเดินใกล้ๆ เขาคงโดนสายตาที่แผ่รังสีอำมหิตนั้นจ้องตลอดทางแน่ๆ เหยาจื่อเซียนเดินประกบขวาประมุขอย่างนอบน้อม ริมฝีปากยิ้มพอเป็นพิธี น่ามอง เขารู้ว่าหลิงตงซ่านนั่นชอบของงามๆเลยตั้งใจทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เพื่อประมุขสุดที่รักของตนเอง

พอเดินไปเดินมาก็มาถึงจวนของประมุขมาร หลิงตงซ่านก้าวเท้าเดินเข้าไปในจวน ในอ้อมแขนยังมีเหยาเฟยติดส้อยห้อยตามอยู่ ปากพลางเอ่ย "ฝากนำทางชิงเอ๋อร์ไปห้องรับรอง ด้วยนะเซียนเอ๋อร์" เอ่ยไปก็สานเท้าไปที่สระบัว สระที่อาบน้ำชำระร่างกายของตนอย่างไว พอมาถึงก็ปลดอาภรณ์ของตนออก เผยให้เห็นผิวขาวนวลสวย เหยาเฟยที่ยังไม่ถูกปล่อยก็กลืนน้ำลายอย่างลำบาก หลิงตงซ่านปล่อยเหยาเฟยลงพลางสานเท้าเดินลงไปที่สระบัวตั๋น หลังพิงอย่างเหนื่อยล้า เหยาเฟยเห็นก็เดินไปเปลี่ยนอาภรณ์ให้เข้ากับสถานการณ์ เวลาผ่านไปไม่นาน หลิงตงซ่านหลับตาปี๋ปล่อยให้ร่างกายผ่อนคลาย เหยาเฟยเดินเข้ามาด้วยอาภรณ์ใหม่ ที่บางขึ้นและเป็นสีขาวสว่าง สานเท้าเดินมาอย่างเชื่องช้า ย่อนกายลงมานั่งที่ริมสระที่หลิงตงซ่านพิงอยู่ ตวาดเรียวมือบางยกขึ้นมานวดไหล่ของหลิงตงซ่าน "แรงเท่านี้ ถูกใจท่านประมุขหรือไม่เจ้าค่ะ?" เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน พลางยิ้มหวานไปด้วย "อื้อ..อ๊าส์.." เสียงคำตอบของหลิงตงซ่านทำเอารอยยิ้มของเหยาเฟยหุบทันที และก็หน้าแดงยกใหญ่ พร้อมเลือดกำเดาไหลทิพย์ ท่านประมุขของนางนี้ช่างเย้ายั่วใจ หากนางข่มขืนท่านประมุขคงไม่มีใครรู้ใช่มั้ย? คิดไปเหยาเฟยก็ยิ้มมุมปาก "หึ.." ยิ้มไปยิ้มมาเหยาเฟยก็โนวตัวลงไปกระซิบข้างหูหลิงตงซ่านเสียงเบา

"ท่านช่างเปรียบดั่งไฟเสียจริง ที่ทำให้ข้าอยากจะโดนเผา"

"เจ้าว่าอย่างไรนะ..?" หลิงตงซ่านเอ่ยเสียงอ่อนโยนตามปกติ "เปล่าเจ้าค่ะ ข้าแค่บอกว่าท่านตัวหอมมากเลย!" เหยาเฟยยิ้มแย้มกล่าวเสียงหวานกลับ "หอมเสียจนข้าอยากจะเก็บไว้ข้างกาย หากไม่ได้กลิ่นท่านข้าคงเป็นบ้าในเร็ววันนี้เป็น****แน่****" เหยาเฟยเอ่ยเสียงเบา พลางมีแววตาหลงไหลยิ่งกว่าปกติ ก่อนจะกลับเป็นแบบเดิม "งั้นรึ..ข้าว่าไม่นะ" หลิงตงซ่านเอ่ย เหยาเฟยเพียงหัวเราะเล็กน้อย

ก่อนที่จะช่วยหลิงตงซ่านใส่อาภรณ์ ค่อยปรนนิบัติอย่างดี หลิงตงซ่านเลือกเป็นอาภรณ์สีขาว ธรรมดาๆ เรียบง่าย เพื่อให้ตนเองดูสูงส่งในสายตาผู้คนมากขึ้น ส่วนผมหลิงตงซ่านก็เลือกที่จะปล่อยเลยตามเลย แม้จะแอบเกะกะอยู่บางก็ตาม ในขณะที่เหยาเฟยกำลังเช็ดผมให้หลิงตงซ่านอยู่ หลิงตงซ่านก็เอ่ย "ยามนี้ยามใดแล้วรึ?" เหยาเฟยที่ได้ยินก็คิดอยู่ครู่นึง พลางมือเช็ดผมหลิงตงซ่านต่อ"ยามซื่อ(07.00 - 08.59) เจ้าค่ะ" เหยาเฟยกล่าวพลางมองผู้เป็นประมุขอย่างรักใคร่ "นานขนาดนั้นเลยรึ?" หลิงตงซ่านเอ่ยขึ้น "เจ้าค่ะ!" เหยาเฟยเอ่ยตอบเสียงหวาน

"งั้นเราก็ไปหาชิงเอ๋อร์กันเถอะ ปาดนี้คงจะขาชาแล้วกระมัง" หลิงตงซ่านเอ่ยขึ้น พลางยิ้มกรุบกริบ เหยาเฟยแม้จะรู้สึกไม่พอใจที่คนที่ตนรักเรียกคนที่เจอไม่ถึงครึ่งค่อนวันอย่างสนิทสนมแต่ก็มิได้กล่าวอะไร ทั้งสองเดินไปที่ห้องรับรองด้วย โดยมีเหยาเฟยควงแขนหลิงตงซ่านเดินไปด้วย ทั้งสองคนเดินไปกันอย่างเงียบ ตลอดทางเหยาเฟยจะเป็นเปิดบทสนทนาก่อนเสมอ

ณ ห้องรับรอง

หลิงตงซ่านเดินเข้ามาพร้อมเหยาเฟยที่ควงแขนเข้ามาด้วย เหยาเฟยยิ้มพอเป็นพิธี ส่วนไป๋เหอชิงนั้นแทบจะอยากลุกไปต่อยเหยาเฟย กล้าดียังไงมาเกาะว่าที่คนรักข้า!? ทั้งสองมองหน้ากัน แผ่รังสีข่มกันไปมา ส่วนหลิงตงซ่านผู้ไม่รู้อะไรเลย ก็พลางคิดในใจว่า สองตัวนี้ถูกชะตากันป่าวว่ะ เหยาจื่อเซียนที่ไปเอาชามาก็เดินเข้ามาวางขาไว้บนโต๊ะ พลางเอ่ยร้ายใส่ไป๋เหอชิง "ใจคอเจ้าจะไม่เชิญท่านประมุขและน้องสาวข้านั่งหน่อยรึ?" ไป๋เหอชิงที่ได้ยินก็กำหมัด พลางเอ่ย"เชิญนั่งขอรับท่านประมุข" ไป๋เหอชิงยิ้มหวานให้หลิงตงซ่าน "ขอบใจ" หลิงตงซ่านเอ่ยก่อนจะเดินไปนั่ง "แล้วไยข้าล่ะ?" เหยาเฟยเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด "ก็ข้าคิดว่าท่านก็นั่งเองได้นิ เลยไม่ชวน" ไป๋เหอชิงยิ้มเยาะ เหยาเฟยกำหมัด ส่วนเหยาจื่อเซียนก็ฉวยโอกาสมานั่งกุมมือหลิงตงซ่าน พลางเอ่ยเสียงหวาน"ค่ำคืนนี้ ท่านอยากจะไปเรือนข้าหรือไม่?" พลางยิ้มเป็นมิตร แปลกๆ หรือกูคิดไปเอง หลิงตงซ่านคิดในใจ ทั้งไป๋เหอชิงและเหยาเฟยที่ได้ยินก็เอ่ยตัดหน้า "ไม่!!" เสียงแข็ง จะให้ท่านประมุขไปกับไอ้พี่ชายโรคจิตวิปริตไม่ได้เด็ดขาด!! / จะให้ซ่านเอ๋อร์ไปกับบุรุษโง่ผู้นี้ไม่ได้!! ทั้งสองคิดพร้อมกัน

ทั้งสามมองกันอย่างอาฆาตต่างคนต่างไม่ยอมใคร "อย่าเถียงกันไปเลยพวกเจ้า" หลิงตงซ่านผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็เอ่ยขึ้น "ขอรับ/เจ้าค่ะ!" ทั้งสามกล่าวพลางมองหน้ากัน บุรุษผู้นึงที่โรคจิตวิปริต บุรุษอีกคนที่คลั่งรักจนโง่งม และอีกหนึ่งสตรีที่ใจเป็นบุรุษงาม ทั้งสามพร้อมกันแสดงกิริยาเรียบร้อยสง่างาม ท่วมท่าสง่างาม และสมบูรณ์แบบ

หลิงตงซ่านเอ่ยพลางส่ายหัวไปมาเบาๆ "มานั่งก่อนสิเฟยเอ๋อร์" เหยาเฟยก็ก้าวเท้าใต้อาภรณ์สีขาวสง่ามานั่งข้างผู้เป็นประมุข พลางยกจอกชามาให้ผู้เป็นประมุขอย่างนอบน้อม หลิงตงซ่านก็ยกมือรับจอกชาไว้พลางจิบชา "นี้ชา เย่วจื่อเถา(แสงจันทร์)ใช่หรือไม่?" หลิงตงซ่านเอ่ยพลางวางชาลงไว้ที่โต๊ะ ริมฝีปากเผยยิ้มอย่างพอใจ ชาของโปรดประมุขมารนี้อร่อยดีแฮะ พลางคิดในใจ "ใช่ขอรับ ข้ารู้ว่าท่านโปรดชานี้เลยเตรียมให้ท่านโดยเฉพาะ" เหยาจื่อเซียนเอ่ยพลางยิ้มอย่างดีใจ "อื้ม เจ้าช่างรู้ใจข้าเสียจริง" หลิงตงซ่านเอ่ยพลางยิ้มไปด้วย "แล้วทำไมชาของข้าถึงเป็นชารับแขกธรรมดาๆกันเล่า?" เหยาเฟยเอ่ยขึ้นมา "นั้นเป็นเพราะเจ้าไม่คู่ควรที่จะดื่มยังไงเล่า" เหยาจื่อเซียนเอ่ยหน้าตาย

"ถ้าเยี่ยงนั้นข้าต้องทำยังไงให้คู่ควรกันเล่า?"ไป๋เหอชิงที่นั่งเงียบมานานก็ลั่นวาจาสบออกมา พลางเอ่ยต่ออย่างหน้าไม่อาย "หรือจะต้องข่มขืนประมุขของพวกเจ้าถึงจะคู่ควร" คำพูดของไป๋เหอชิงทำให้หลิงตงซ่านขมวดคิ้วเป็นรอบที่สอง หลิงตงซ่านเผลอสบตาไป๋เหอชิงอย่างไม่เข้าใจ ทางนั้นก็กระพริบให้เขามา1ที เขายิ่งไม่เข้าใจกว่าเดิมอีก

ระบบ:เจ้าหน้าต้องยื่นข้อเสนอให้พระเอกแล้วนะขอรับ ⊂⁠(⁠(⁠・⁠▽⁠・⁠)⁠)⁠⊃

"ข้ามีข้อเสนอ.." หลิงตงซ่านเอ่ยขึ้นมา พลางมองหน้าไป๋เหอชิงอย่างจริงจัง "ข้อเสนออะไรหรือขอรับ?"ไป๋เหอชิงเอ่ยถาม "ข้าสามารถให้เจ้าอยู่ที่นี้ได้1ปีเต็ม แต่เมื่อเจ้าหมดประโยชน์ข้าจะทิ้งเจ้า.." คำพูดที่หนักแน่นของหลิงตงซ่านทำให้ไป๋เหอชิงลังเลใจเล็กน้อย เขาไม่อยากถูกทิ้ง ..แต่ไม่เป็นไรเวลา1ปีก็มากพอแล้วสำหรับข้า ไป๋เหอชิงพลางคิดในใจ "ตกลงขอรับ" ไป๋เหอชิงเอ่ยขึ้นมา "งั้นก็ดี..เอาไว้แค่นี้แหละ"กล่าวจบหลิงตงซ่านก็ลุกขึ้นและเดินออกไป เหยาเฟยก็ลุกขึ้นไปตามเช่นกัน ส่วนเหยาจื่อเซียนก็เก็บจอกชาแล้วนำไปเก็บ เหลือเพียงแต่ไป๋เหอชิงที่หมายจะให้เหยาจื่อเซียนนำทางไปที่พักของตน

ณ อีกด้านหนึ่ง

ทางด้านของสตรีผู้หนึ่งกำลังอยู่ในฝูงชนของเหล่ามารอยู่ ในตอนที่ประมุขเดินไปที่จวน มารทุกคนหลีกทางให้ผู้เป็นประมุข สตรีนางนั้นได้เหม่อมองบุรุษเรือนผมสีขาว หน้าตาคล้ายบัณฑิต สวมใส่อาภรณ์สง่า เดินอย่างช้าและสง่างาม นางหยุดมองบุรุษผู้นั้นมิได้เลย.. ภายในใจเต้นแรงกว่าที่เคย ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!

นางที่กำลังหน้าแดงอยู่นั้นกวาดสายตามองบุรุษผู้นั้นอย่างสนอกสนใจ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อในอ้อมแขนของอีกฝ่ายมีสตรีนางหนึ่งอยู่ พร้อมกับบุรุษที่เดินใกล้และแผ่รังสีข่มมารผู้อื่นอยู่ อ้อมแขนนั้นมันควรเป็นของข้า!! สตรีนางนั้นคิดในใจอย่างเกรี้ยวโกรธ สายตาตวาดมองไปเห็นบุรุษอีกคน สวมอาภรณ์คล้ายศิษย์ในสำนักที่นางอยู่

นางก็เหมือนเข้าใจมากขึ้น นางเคยถูกผู้เป็นประมุขมารผู้นั้นยื่นข้อเสนอมาเหมือนกัน แม้จะเจอกันไม่กี่ครั้งแต่นางก็ยังจำเขาได้ เรือนผมสีขาวสวยนั้น ดวงตาสีแดงมรกด นางมิมีทางลืม ผู้ที่นางคิดว่าคือคนรักหรอก

เมื่อคนที่ตนแอบชอบเดินจากไปแล้ว พวกมารก็พากันเดินกลับมาคึกคักเหมือนเดิม และก็มีมารสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหานาง พร้อมเอ่ยนามของนางขึ้นมา "เวินเสี่ยวอิง~~!!" มารสาวตนนั้นเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน "ข้าเห็นประมุขมารด้วยล่ะ! ประมุขมารน่ะหน้าตาดีมากเลย มีเสน่ห์สุดๆ!!" มารสาวตนนั้นพูดด้วยความตื่นเต้น และก็กล่าวต่อ "และก็ข้าเห็นมนุษย์ผู้หนึ่ง เป็นบุรุษที่หน้าดีอยู่ แต่ไม่เท่าประมุขด้วย" มารสาวตนนั้นเอ่ยขึ้น บุรุษที่นางบอกหน้าตาไม่ดี คือ ไป๋เหอชิง

"แถมเขาใส่อาภรณ์เหมือนเจ้าตอนเข้ามาพรรคมารใหม่ๆเลย" มารสาวตนนั้นพูดขึ้น "เขาคงเป็นศิษย์ในสำนักกระมัง" เวินเสี่ยวอิงเอ่ยขึ้นมา มิรู้ตอนนี้ทางสำนักยังแลสนนางอยู่ไหม "อ๋อ! สำนักที่เจ้าเล่าว่าเจ้าเคยอยู่นะหรอ!?" มารสาวพูดอย่างตื่นเต้น "อื้ม" เวินเสี่ยวอิงกล่าว

"หากอยากรู้ลายละเอียด ข้าเล่าให้เจ้าฟังได้นะลู่หาน" เวินเสี่ยวอิงกล่าวขึ้นมา มารสาวนามลู่หานก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เปิดปากพูด"เล่าสิ เล่าสิ! ข้าอยากฟัง" เสียงหวานของมารสาวเอ่ยขึ้นอย่างใคร่รู้ นางอยากรู้เรื่องราวของสหายมนุษย์สตรีผู้นี้ เวินเสี่ยวอิงหัวเราะเล็กน้อยกับท่าทางของสหายของนาง พลางเอ่ย"ทางสำนักร่ำสอนให้ข้าฝึกเซียน บำเพ็ญตน และเกลียดชังเหล่ามาร" มารสาวตนนั้นที่ได้ยินก็มิได้แปลกใจอะไรนัก

"ผู้บำเพ็ญตนแบ่งขั้นออกเป็น10ขั้น เรียงจากต่ำไปสูงสุด

1.หยวนอิง

2.ขั้นเปิดลมปราณ

3.ขั้นชีพจรลมปราณ

4.ขั้นโคจรพลังปราณ

5.ขั้นฟูหนาด

6.ขั้นปฐพี

7.ขั้นมหาปฐพี

8.ขั้นมหาปราชญ์

9.ขั้นมหาไร้ขอบเขต

10.ขั้นเซียน "

เวินเสี่ยวอิงกล่าวจบเรื่องระดับของผู้บำเพ็ญเสร็จก็กล่าวต่อ "เรื่องราวของข้ามีอยู่ว่า......."