3

สายลมเฉื่อยๆพัดผ่านเส้นผมสลวยของเด็กสาวไปยังเขาที่จดจ่ออยู่กับการเขียนอัษร

'นี่ก็ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วนะ แต่องค์รัชทายาทก็ยังไม่ค่อยยอมคุยกับข้าเลย เฮ้อ~' เด็กสาวที่ฝนหมึกอย่างเฉื่อยๆ อยู่ๆก็ถอนหายใจขึ้นมา

"เฮ้อ!!"

"......" เขาหันมองต้นเสียง

"........" หรูหรานฉีกยิ้มออกทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

"เจ้าไปยกขนมมาให้ข้าเถอะ" เด็กชายเอ่ย

"เพคะฝ่าบาท" องค์รักษ์ฝึกหัดตอบรับอย่างเรียบร้อย ก่อนจะเดินอย่างสงบเสงี่ยมไปจนลับตา

"เฮ้อ!!! ในที่สุดก็หลุดพ้นจากที่ที่น่าอึดอันนั่นซักที" บ่นพึมพำก่อนจะกระโดดโลดเต้นไปยังห้องครัวอย่างสบายใจ

"หม่อมฉันกลับมาแล้วเพคะฝ่า...." เมื่อนางกลัยมาถึงเรือนก็พบกับข้าวของที่พัดกระจัดกระจายทั่วสารทิศ รอยเลือดสดใหม่เป็นทางลาดยาวจากห้องหนังสือไปถึงระเบียงหลังเรือน มิต้องคิดก็รู้ได้ด้วยสัญชาตญาณขององค์รักว่าผู้เป็นนายถูกโจมตีเสียแล้ว

มิรีรอเด็กสาวก็ตามรอยเลือดไปจนถึงสุดทาง ก็พบเข้ากับองค์รัชทายาทที่ยืนอยู่หน้าศพของนักฆ่าพร้อมบาดแผลที่แขนขวา

"องค์รัชทายาท!!" ด้วยเหตุใด ทุกสิ่งอย่างขององค์รัชทายาทอยู่เหนือสิ่งที่นางรู้ทุกอย่าง ทั้งความสามารถ นิสัย ร่างกาย สติปัญญา ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางรู้นั้นล้วนโกหก

"อึก!!" มิทันได้หยุดหายใจเฟิงฝูหลงก็เข้ามาประชิดพร้อมกับบีบคออันบอบบางของนางเสียแล้ว

"องค์...องค์รัชทายาท!" เด็กสาวทุบมือของเขาอย่างเบามือหลายที แต่เขาก็ไม่มีท่าทีที่จะวางมือ หรูหรานจึงตัดสินใจทุบไปที่ท้ายทอยของเขาอย่างเบามือ

"......." เด็กสาวจ้องมองเขาที่กองอยู่บนพื้นอย่างเย็นชา ก่อนจะพาเขากลับไปยังเรื่อนแสงอาทิตย์เหนือ

หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นเด็กสาวก็ตั้งใจว่าจะไม่ออกห่างจากข้างกายเขาอีก แม้จะรู้ว่าเขาสามารถปกป้องตัวเองได้ แต่การปกป้องเขาคือหน้าที่ของนาง

"......." เด็กชายจ้องมองออกไปยังลานกว้างหน้าเรือนที่บัดนี้ต้นแปะก๊วยต้นใหญ่กำลังปลดปล่อยใบไม้ของตนให้ร่วงไปทีละใบทีละใบ

"ทานซักหน่อยมั้ยเพคะ" เด็กสาวยื่นลูกบ๊วยเคลือบน้ำตาลให้เขา

"เจ้าไม่เบื่อบ้างรึ" เขาเพียงชายตามองก่อนจะเลิกสนใจในลูกบ๊วย แล้วจึงเอ่ยถาม

"เบื่อสิ่งใดรึเพคะ?" เด็กสาวที่ยัดลูกบ๊วยเข้าไปในปากถามสวน

"........"เด็กชายมิตอบได้แต่มองหน้าเด็กสาวที่กินลูกบ๊วยอย่างเอร็ดอร่อย

"........." เด็กสาวทำท่าทีสงสัย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***

