ตอนที่3 เจอครั้งแรกก็ต้องแกล้งเป็นแฟนกันแล้ว

"ว้าววว ของทิตย์หมดเลยหรอค้าบบ"อาทิตย์มองถ้วยที่เต็มไปด้วยเนื้อแล้วถามด้วยสายตาวาววับ

"ใช่ รีบกินได้แล้ว เดี๋ยวก็ป่วยอีกหรอก"ฉันตอบพร้อมกับเอ่ยเตือนเล็กๆ แล้วหันไปมองเพื่อนที่ตอนนี้กินเหมือนจะไม่ได้กินอีก

"อร่อยมากกก"น้ำเอ่ยชมพร้อมกับกินไปเรื่อยๆ เห็นอย่างนั่นฉันจึงกินในส่วนของตัวเองบ้าง

"พี่ครับ ทิตย์เอาอีก"อาทิตย์สะกิดแล้วบอกพร้อมกับทำตาอ้อนใส่

"ไม่ต้องมาทำตาอ้อนใส่เลย มาเดี๋ยวพี่ตักให้"พูดจบก็คว้าเอาถ้วยทิตย์มาตักเพิ่มให่แต่คราวนี้จะเน้นผักบ้าง

ทำแบบนี้สลับไปมาจนทิตย์อิ่ม เลยนั่งพัก แล้วลุกออกไปเดินเล่นต่อ แต่ในขณะที่กำลังจะออกจากร้านก็ไปชนเข้ากับใครสักคนจนล้มก้นจั้มเบ้าไปกับพื้น

"โอ๊ยยย เจ็บเป็นบ้า"ฉันบ่นออกมาเบาๆ แล้วหันไปมองกรณีที่ชนกันเมื่อกี้

"เป็นอะไรมากมั้ยครับ"ชายคนนั้นถามพร้อมกับยื่นมือมาให้

"ไม่เป็นไรค่ะ ล้มแค่นี้เอง"ฉันตอบเขาพร้อมกับเอื่อมมือไปจับกับมือของเขาเพื่อให้เขาได้ดึงฉันขึ้นไป

"แต่ก็ขอโทษด้วยน่ะครับ ผมมัวแต่หนีคนอยู่เลยไม่ได้มองทาง"เขาเอ่ยขอโทษพร้อมบอกเหตุผลของตัวเอง

"อ๋อค่ะ หนีผญ.สิน่ะค่ะ"ฉันถามกลับด้วยควาทรุ้ทัน

"ค...ครับ ก็ประมาณนั้น"เขาตอบกลับพร้อมกับเกาแก้มแก้เขินนิดๆ

"พี่เคนตะค่ะ มาอยู่ตรงนี้นี่เอง จีจี้ตามหาซ่ะทั่วร้านเลย เอ๊ะแล้วเด็กนี้ใครคะมันเขามาอ่อยพี่เคนตะหรอคะ"ผู้หญิงที่มีนามว่าจีจี้เดินเข้ามาร่วมวงสนทนา

ทันทีที่เห็นฉัน จีจี้เลยกล่าวหาฉันในทันที

"จีจี้ จำที่พี่บอกว่าพี่มีแฟนแล้วได้มั้ย"ผช.คนที่ยืนคุยกันตั้งนานพึ่งรุ้ว่าชื่อเคนตะ เขาก็ได้เอ่ยขึ้น

/อย่าบอกน่ะว่า../

"จำได้สิค่ะ แต่พี่เคนตะไม่พามาเลยนี้คะ จีจี้รุ้น่ะว่าพี่เคนตะโกหก"จีจี้ผู้หญิงที่แต่งตัวจี้ดจ้าดเอ่ยขึ้น และพูดดักทางเอาไว้

"อ้าว นี้คุณยังไม่บอกครอบครัวคุณอีกหรอว่าเราคบกันอยู่น่ะ"ฉันที่พอเดาสถานการณ์ได้ จึงได้เอ่ยขัดขึ้นในทันที

"ห้ะ..เอ่อ..ย..ยัง..อันที่จริง..บอกแล้วแต่เขาไม่เชื่อ"คุณเคนตะเล่นละครตามน้ำไปอย่างไหลลื้น

"พี่ครับ...เกิดอะไรขึ้นหรอ?"อาทิตย์ที่ยืนนิ่งเงียบมานานก็เอ่ยขึ้น

"นั่นดิยังงงๆอยู่เลยเนี่ย"น้ำที่ไม่รุ้เรื่องเลยเสริมเข้ามาอีกคน

"งั้นไปหาที่นั่งกันก่อนดีมั้ยล่ะ จะเล่าให้ฟัง"ฉันเอ่ยบอกกับทุกคน

"อ...เอ่อ..จีจี้ว่าจีจี้ขอตัวก่อนดีกว่าค่ะพอดีว่ามีธุระ"พูดจบคุณจีจี้ก็เดินหนีออกไปทันที

"ขอบคุณที่ช่วยน่ะครับ"คุณเคนตะ เอ่ยขอบคุณแล้วยิ้มให้

"ไม่เป็นไรค่ะ งานของฉันคือการที่ต้องแกล้งทำแบบนี้อยู่แล้ว ถ้าให้ไปแสดงหนังคงได้รางวัลนักแสดงแอ๊บยอดเยี่ยมมาครอง"ฉันกล่าวอย่าติดตลกกลับไปพร้อมกับเดินผ่านเขาออกไปทันที

หมับ!

"ด...เดี๋ยวก่อนสิ"เคนตะคว้ามือของฉันไว้แล้วเอ่ยรั้งไว้ทันที

"มีอะไรอีกหรอค่ะ"ฉันเอ่ยถามพร้อมกับมองไปที่มือของอีกฝ่ายที่จับข้อมือฉันเอาไว้

"ผม..."เคนตะพูดออกมาแค่นั่น แล้วทำสีหน้าลังเล

"ไปเดินเล่นด้วยกันก่อนมั้ยคะ จะได้ตัดสิ้นใจถูก"ฉันพูดขึ้นเพื่อให้เขาได้มีเวลาคิดและทางเลือก

/จะมาดึงเอาโจรเข้าบ้านก็ใช่เรื่องที่ไหน ยิ่งมือเบายิ่งแล้วใหญ่/ฉันคิดอยู่ในใจพร้อมกับเหลมองชายตัวสูงที่เดินเคียงข้างมาด้วยกัน

"พี่ครับ ทิตย์อยากได้ตุ๊กตา"อาทิตย์สะกิดเรียกฉันอีกครั้ง แล้วชี้ไปที่ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่อยู่บนชั้นวาง

"ซื้อได้ครับ แต่เอาตัวที่พอดีกับทิตย์ดีมั้ยครับ เดี๋ยวเอาตัวใหญ่แล้วจะเอากลับยากน่ะ"ฉันบอกอนุญาตพร้อมกับบอกขอบเขตของเขาไปในตัว

"แต่ทิตย์อยากได้ตัวใหญ่.."อาทิตย์ก้มหน้าเป็นสัญญาณว่ายังไงเขาก็จะเอาให้ได้

"แต่.."ในจังหวะที่ฉันยังไม่ทันจบนั่น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

"ไม่เห็นต้องไปขัดน้องเลยนิ่ อยากได้ก็ซื้อให้เดี๋ยวผมถือให้เอง"เสียงของคุณเคนตะเอ่ยขึ้นพร้อมกับถือตุ๊กตาหมีที่อาทิตย์อยากได้

"นี่คุณ..."ฉันที่กำลังขะเอ่ยขัดก็ต้องหยุดชงักเมื่อน้ำเอ่ยขึ้นมาเพราะเจอของที่อยากได้

"มึงๆกูเอาอันนี้น่ะ อยากได้นานล่ะ"น้ำตะโกนบอกพร้อมกับเดินไปทั่วร้าน

"เฮ้อ..คุณค่ะ คือจะซื้อก็ได้คุณถือให้ไม่ขัด แต่เวลาเอากลับมันยากน่ะค่ะ"ฉันเอ่ยอนุญาตกลายๆพร้อมกับบอกเหตุผลเวลาเอากลับบ้านไปในตัว

"แล้วพวกคุณมากันยังไง"เคนตะถามขึ้นด้วยความสงสัย

"ขับรถมอไซต์มาสองคัน อาทิตย์ซ้อนน้ำเพื่อนฉันส่วนฉันขับคนเดียว เพราะเป็นรถเอ็ม"ฉันอธิบายให้เขาฟัง

"งั้นเดี๋ยวผมเอาไปส่งที่บ้านก็ได้ ผมอยากไปดูบ้านคุณด้วยน่ะ"เคนตะพูดออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา แต่ฉันสำหรับไม่ใช่

"คุณแน่ใจน่ะว่าจะไป"มองเขาด้วยสายตาขุ่นมัวนิดๆ แล้วถามเขาออกไป

"แน่สิ จะมาเที่ยวที่นี้ได้ก็คงต้องมีถานะพอสมควรแหละ เพราะงั้นผมตกลงที่จะจ้างคุณ"เคนตะพูดออกมาด้วยความมั่นใจและความภาคภูมิของตัวเอง

"งั้นก็ได้ แต่อย่ามาคืนคำทีหลังล่ะกัน"ฉันหันไปมองเคนตะที่ยืนยิ้มหน้าบาน

"พี่สาวของเธออนุญาตให้ซื้อหมียักษ์ตัวนี่แล้วน่ะ"เคนตะย่อตัวลงแล้วพูดกับอาทิตย์ และพยายามที่จะผูกมิตรเพื่ิที่จะไม่ให้มีอะไรผิดพลาดในภายหลัง

"จริงหรอฮะ"อาทิตย์ที่ยืนเงียบมานานก็เงยหน้าขึ้นมาถามพร้อมกับทำสายตาวาววับอีกครั้ง

"จริง พี่อนุญาตแล้ว แต่ต้องสัญญากับพี่ก่อนว่าต่อจากนี้จะระวังตัวเองให้มากขึ้น"ฉันตอบอาทิตย์พร้อมกับยื่นนิ้วก้อยออกไปขอคำสัญญาจากเขา

"ครับ ทิตย์สัญญา จะไม่ดื้อไม่ซน จะระวังตัวเองให้มากขึ้นครับ"อาทิตย์พูดให้สัญญาพร้อมกับเกี่ยวก้อยกับฉันเพื่อยืนยัน

"อยากได้อะไรอีกมั้ยครับ"ฉันถามอาทิตย์อีกครั้ง

อาทิตย์มองหาสิ่งที่อยากได้สักพักก็หยุดมองไปที่ร้านหนังสือร้านหนึ่ง ซึ่งเป็นร้านที่ฉันเคยมาซื้อหนังสือเป็นประจำ

"อยากได้หนังสือครับ"อาทิตย์บอกพร้อมกับใบหน้าที่แดงนิดๆเหมือนกำลังเขินอะไรสักอย่าง(?) หรือฉันจะคิดไปเอง

"ได้สิ งั้นเราเอาหมีไปจ่ายก่อนแล้วค่อยไปที่ร้านหนังสือล่ะกัน"จบคำพูดฉันก็จูงมือพาอาทิตย์มาที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน

"สวัสดีค่า ชำระสินค้าเชิญวางไว้ได้เลยค่ะ"พนักงานเมื่อเห็นว่าฉันเดินมาที่เคาน์เตอร์ก็รีบเอ่ยต้อนรับอย่างดี

"หมีตัวนี้ครับ"เคนตะที่เป็นคนถือตุ๊กตาหมีตัวนั่นมาก็วางมันลงที่เคาร์เตอร์ พร้อมแจ้งกับพนักงาน

"เดี๋ยวสัดครู่น่ะค่ะขอไปตามเพื่อนก่อน"ฉันบอกเคนตะแล้วเดินออกมาเรียกน้ำซื้อหาง่ายมาก

"น้ำ เราจะไปที่ร้านหนังสือแล้วเร็วๆ ซื้ออะไรเยอะแยะ"ฉันเรียกน้ำพร้อมกับเอ่ยบ่นไปพลางลากออกมาจากโซนเครื่องสำอางไปพลาง

เมื่อมาถึงเคาน์เตอร์น้ำก็รีบวางตะกร้าที่มีเครื่องสำอางเต็มไปหมดไว้ที่เคาน์เตอร์

"รวมกับหมีเลยน่ะค่ะ"ฉันเอ่ยแจ้งพนักงานพร้อมกับมองหาเคนตะกับอาทิตย์ที่ไม่รุ้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน

"เรียบร้อยแล้วค่ะ แล้วก็นี้ค่ะบัตรของแฟนคุณ"พนักงานพูดขึ้นทำให้ฉันหันมาสนใจกัยประโยคที่พนักงานได้พูดเมื่อกี้

"คะ อะไรน่ะ? แฟนฉันหรอคะ"ฉันเอ่ยถามพนักงานพร้อมกับรับของมาถือไว้แต่ไม่มีหมีอยู่ด้วย

"ค่ะ ก็คนที่ถือตุ๊กตาหมีมาวางไว้ที่เคาน์เตอร์อ่ะค่ะ"พนักงานตอบ พร้อมกับอธิบายให้เข้าใจ

"อ๋อ..แล้วพวกเขาไปไหนแล้วคะ"ฉันถามพนักงานพร้อมกับเก็บบัตร์ของเขาไว้แล้วยื่นถุงเครื่องสำอางให้กับน้ำไป

"เห็นเดินไปที่โซนหนังสือน่ะค่ะ"พี่พนักงานตอบพร้อมกับชี้บอกทางให้

"อ๋อขอบคุณค่ะ"จบคำขอบคุณฉันก็รีบเดินไปที่ร้านหนังสือทันที

เมื่อมาถึงก็เห็นทั้งสองกำลังยืนเลือกหนังสืออยู่พอดี ฉันจึงรีบเดินเข้าไปหาแล้วดึงเอาอาทิตย์เข้ามากอดทันที

"อาทิตย์ ทำไมไม่รอพี่ที่เคาน์เตอร์ พี่ใจหายมากเลยรุ้มั้ย"ฉันดุอาทิตย์เบาๆ แล้วเงยหน้ามองคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้

"ผ...ผมขอโทษ..ผมไม่รุ้ว่าคุณจะตกใจขนาดนี้"เคนตะเอ่ยขอโทษด้วยความรุ้สึกผิด พร้อมกับทำหน้าหงอยลงทันที

"เฮ้อ~ ชั่งมันเถอะค่ะ แต่คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีกน่ะค่ะ ฉันใจไม่ดี"ฉันถอนหายใจพร้อมกับมองเคนตะ ที่ยืนก้มหน้าไม่พูดไม่จา

"ทิตย์มองหน้าพี่สิ มองสิเร็วเข้า"ฉันบอกพร้อมออกคำสั่งกลายๆเพื่อให้เข้าทำตาม

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็พบกับน้ำตาที่ไหลนองเต็มหน้า ทำให้ฉันไม่กล้าที่จะดุอีก จึงทำได้เพียงเช็ดน้ำตาให้เท่านั่น

"พี่ขอโทษที่ดุ แต่ที่พี่ดุไปเพราะพี่ตกใจ ตกใจมาก นึกว่าจะเป็นเหมือนกับวันนั้นอีก ทิตย์ต้องเข้าใจพี่นะ พี่ห่วงทิตย์มากรุ้มั้ย คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจมั้ยครับ"ฉันได้แต่ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเช็น้ำตาออกให้ พร้อมกับอธิบายสาเหตุที่เขาโดนดุ

"....ครั...บ"อาทิตย์ตอบรับพร้อมกับยิ้มมาให้

"แล้วเลือกได้รึยังว่าจะซื้..."ฉันถามพร้อมกับหันไปมองที่ชั้นหนังสือ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อหนังสือพวกนั่นเป็นหนังสือนิยายวาย แบบที่ฉันอ่านประจำ แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อ่านเพราะเน็ตหมดก่อน

"ค..คือพี่ครับ..."อาทิตย์สะกิดให้ฉันหันไปหา ซึ่งฉันก็ทำตามเพราอยากรุ้คำตอบ

"ทิตย์...ทิตย์คงไม่ได้จะซื้อพวกนี้ใช่มั้ย?"ฉันถามออกไปด้วยความลุ้นระทึก เพราะสิ่งที่เขาจะซื้อนั่นมันเหมือนกับการศึกษาเรื่องพวกนี้ล้วงหน้า และใครจะเชื่อว่ะว่าอาทิตย์นั่นท้องได้เหมือนกับนิยายเป๊ะๆขนาดนั้น

แต่ถ้าเขาต้องการจะซื้อก็ไม่คิดจะห้ามอยู่เพราะเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมดามาก แต่ก็ยังไม่อยากให้อ่านตอนนี้เพราะเขายังเด็กเกินไป

"ทิตย์อยากซื้อ อยากอ่าน ได้มั้ยครับ"อาทิตย์ตอบและถามกลับมาเพราะความไม่มั่นใจ

"ซื้อได้ อ่านได้ แต่ห้ามทำตามห้ามเลียนแบบ โอเคมั้ย"ฉันฝืนยิ้มให้พร้อมกับตอบรับในทันที เพราะไม่อยากทำให้น้องเสียใจ

"ขอบคุณฮะ^_^"อาทิตย์กล่าวขอบคุณพร้อมกับยิ้มหน้าบาน แล้วรีบไปเลือกหนังสือทันที

และเท่าที่เห็นว่าเขาเลือกก็จะเป็นวายทั้งหมดและส่วนมากก็จะสามารถท้องได้เกือบทั้งหมดเลยด้วย!

ฉันได้แต่ยืนกัดเล็บอยู่ข้างหลังอาทิตย์ และทำได้เพียงกระวนกระวายใจอยู่คนเดียวเพียงเท่านั้น

"นี่คุณ..."เคนตะเข้ามาสะกิดเรียกที่ไหล่ทำให้ฉันละสายตาจากอาทิตย์ มามองเขาแทน

"คะ? อะไรหรอ"ฉันตอบกลับ พร้อมกับทำหน้าสงสัย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***