...แต่น่าเสียดายที่เราไม่มีเวลามากขนาดนั้น...
...ผ่านไปสักพัก มีคนมาเยี่ยมที่ซ่อนลับของเรา...
...เธอพูดด้วยดวงตาสีทองเป็นประกายเหมือนนกแร็พเตอร์ก่อนที่จะจับเหยื่อของมันด้วยกรงเล็บของมัน...
...“เจ้าซ่อนตัวอยู่ในที่อย่างหนูงั้นหรือ”...
...มันคือมาดามมิโมซ่า—!...
...หัวใจดวงเล็กๆ ของฉันสั่นและล้มลงกับพื้น รู้สึกเหมือนเลือดไหลออกจากนิ้วเท้าของฉัน...
...“แอนเน็ตต์ มันน่าผิดหวังจริงๆ”...
...“…คุณหญิง”...
...มาดามมิโมซ่าพูดอย่างเย็นชาขณะถือแส้ที่แหลมคม...
...“ฉันเชื่อใจคุณเพราะคุณเป็นนักเรียนที่เป็นแบบอย่างซึ่งไม่เคยสร้างปัญหา”...
...อึก....
...คอของฉันแห้งเพราะความตึงเครียด...
...ความตื่นตระหนกดูเหมือนจะเกิดขึ้นเมื่อสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดที่ฉันจินตนาการไว้ในหัวกลายเป็นความจริง...
...“……”...
...ซิสลินก็กลัวเช่นกัน และลมหายใจของเขาก็เร็วขึ้น เพราะเขาเคยโดนมาดามมิโมซ่าทำโทษอย่างรุนแรงแล้ว...
...'ฉันควรทำอย่างไรดี? เราไม่ควรถูกจับได้ในตอนนี้'...
...เขายังไม่ได้เอาชนะบาดแผลทางน้ำของเขา และไม่มีทางที่จะกลับคืนสู่ป่าได้อย่างเป็นธรรมชาติ...
...ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปคงโดนตีแน่…！...
...จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปก็ชัดเจน...
...ซิสลินที่เพิ่งเปิดใจเล็กน้อยจะถอยกลับเข้าไปในถ้ำอีกครั้งและสถานการณ์จะเลวร้ายลงมาก...
...มาดามมิโมซ่ามองไปรอบๆ ที่ซ่อนและตีเฟอร์นิเจอร์ด้วยปลายแส้...
...“คุณขโมยเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดที่นี่ด้วย ซิสลิน… ช่างหยาบคายเสียนี่กระไร”...
...เมื่อจ้องมองอย่างเย็นชาของเธอ ฉันรู้สึกประหลาดใจและตะโกนขณะที่ฉันซ่อนซิสลินไว้ข้างหลัง...
...“มันไม่ใช่ความผิดของซิสลิน ฉันทำอย่างนั้น!"...
...“แอนเน็ตต์ ฉันรู้ว่าคุณใส่ใจเกี่ยวกับต้นไม้ แต่คุณไม่ควรโอบกอดพวกเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข”...
...“ข้าพูดความจริงท่านหญิง เชื่อฉันเถอะ…ได้โปรด”...
...“ซิสลินทำผิดกฎแปดข้อแล้ว ฉันไม่สามารถยกโทษให้เขาได้”...
...อ่า… มันเพิ่มขึ้นหนึ่งตัวเพราะฉัน...
...“ตอนแรกเขาบ่นว่าไม่อยากล้างและวิ่งเข้าไปในถ้ำ รู้ไหมว่าครูกังวลแค่ไหน? …ฉันเน้นย้ำถึงความจำเป็นในการปฏิบัติตามกฎบ่อยแค่ไหน?”...
...ในป่า การลงโทษทางร่างกายอย่างรุนแรงตามเด็กที่มีปัญหา...
...“ออกไปให้พ้นทางของฉัน”...
...ไม่น่าแปลกใจเลย มาดามมิโมซ่าผลักไหล่ฉันแล้วเหวี่ยงแส้ที่แหลมคมไปทางซิสลิน...
...ว้าย!...
...อุ๊ยนั่น!...
...แส้นั่นคงเจ็บมาก…!!!...
...ในขณะนั้น ฉันกอดซิสลินแน่น หันหลังให้แทนแล้วตะโกน...
...“ซิสลินไม่ได้บ่น เขากลัวน้ำ!”...
...ไม้เท้าของมาดามมิโมซ่าหยุดกลางอากาศชั่วขณะ แต่ถึงกระนั้น สาวผมบลอนด์ที่เคร่งครัดดูเหมือนไม่ยอมให้อภัย...
...“แอนเน็ตต์ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ความจริงที่ว่าซิสลินละเมิดกฎก็ไม่เปลี่ยนแปลง”...
...“…”...
...“ถ้าเจ้าไม่หลีกทาง ข้าก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากลงโทษเจ้าด้วยกัน”...
...เมื่อยังเป็นเด็ก ผู้ใหญ่ที่มีแส้ที่แหลมคมก็น่ากลัวเกินไป...
...อย่างไรก็ตาม ฉันถอยกลับไม่ได้...
...เนื่องจากอาการบาดเจ็บ ซิสลินจึงตัวสั่นราวกับสุนัขที่อยู่ท่ามกลางสายฝนตลอดทั้งวัน และฉันก็รู้สึกได้ว่าแขนของฉันสั่น...
...ฉันตัวสั่นและกลัวด้วย… ฉันกอดเขาแน่นและขยี้ตาก่อนที่จะเปิดออกและมองตรงไปยังเธอ...
...“ฉันจะรับผิดชอบและแก้ไขมัน ท่านหญิง”...
...“……”...
...“ฉันจะทำให้เขาเป็นซิสลินที่ชะล้างได้ดี ไม่วิ่งหนี และปฏิบัติตามกฎ!”...
...ติดสภาพครับ....
...“ถ้าฉันล้มเหลว… ฉันจะได้รับการลงโทษทางร่างกายพร้อมกับซิสลินด้วย”...
...บางทีมาดามมิโมซ่าอ่านความมุ่งมั่นของฉันขณะที่คิ้วของเธอเลิกขึ้นอย่างรวดเร็ว...
...มีความสงสัยอย่างเย็นชาและสนใจคำพูดนั้นเล็กน้อย...
...“ซิสลินมีปัญหาในการปรับตัวเข้ากับป่ามาตลอด เป็นไปได้ไหม?”...
...“ครับคุณหญิง”...
...ฉันพยักหน้าด้วยสายตาที่ชัดเจน...
...“ถ้าเขาถูกดุตอนนี้ เขาจะกลัวและซ่อนตัวมากขึ้น นางรู้”...
...ทันใดนั้น มีรอยแตกเล็กน้อยในการแสดงออกที่เย็นชาของมาดามมิโมซ่า เธอเองก็รู้ดีเหมือนกัน ว่าเธอจะต้องใช้เวลานานในการแก้ปัญหาด้วยการลงโทษทางร่างกาย...
...“ผมให้เวลาคุณสามวัน”...
...'3 วันสั้นเกินไป…'...
...อย่างไรก็ตาม ปรากฏว่าไม่มีช่องทางให้ต่อรองเป็นอย่างอื่น...
...'ฉันจะทำให้มันทำงานไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น'...
...ฉันหยุดกังวลและพยักหน้าด้วยสายตาที่แน่วแน่...
...“ครับท่านหญิง ฉันสัญญา."...
...จากนั้นมาดามมิโมซ่าก็รวบรวมแส้ มันเป็นความโล่งใจ...
...“ทำความสะอาดห้องนี้และนำซิสลินกลับไปที่ห้องนั่งเล่น”...
...ฮิฮิ ฉันโน้มน้าวใจสำเร็จแล้ว!...
...“แต่แอนเน็ตต์จะต้องงดอาหารเย็นเป็นเวลาสามวันเพื่อเป็นการลงโทษสำหรับการละเมิดกฎ ส่วนซิสลิน…”...
...มาดามมิโมซ่าพูดต่อหลังจากเหลือบมองดูแขนขาผอมบางของซิสลิน...
...“ฉันควรจะเติมสารอาหารของเขาอย่างรวดเร็ว”...
...“ครับท่านหญิง!”...
...ฉันต้องอดอาหาร แต่ฉันทนได้ ถ้าเพียงทารกจะปลอดภัย...
...หลังจากได้ยินคำตอบที่ชัดเจนของฉัน ในที่สุดนายหญิงก็ออกจากที่ซ่อนของเรา...
...“ว้าย…”...
...ร่างกายที่ผ่อนคลายของฉันหย่อนยานเหมือนตุ๊กตาหมียัดไส้...
...ในขณะนั้น Sislin ซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของฉันก็เงยหน้าขึ้นอย่างเงียบ ๆ ความกังวลของเด็กชายฝังอยู่ในดวงตาสีแดงราวกับทับทิม...
...“แอนเน็ตต์”...
...ฉันลูบหัวเล็กๆ ของเขาเบาๆ...
..."ไม่ต้องกังวล. มันจะออกมาโอเค ซิสลิน”...
...และฉันก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน...
...* * *...
...ฉันพักอยู่กับซิสลินสักพักขณะที่เขากระวนกระวายใจ จากนั้นจึงลงไปที่ห้องนั่งเล่น...
...'ฉันไม่รู้ว่ามันดีกว่าจริง ๆ หรือเปล่า'...
...พอกลับเข้าป่าจะได้นอนกินของอร่อย...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments