...ตัวละครหลักซิสลินและไฮน์ริชพบกันครั้งแรกที่คฤหาสน์...
...คฤหาสน์ถูกเรียกว่า 'ป่า'...
...สถาบันการเลี้ยงดูแบบลับๆ ที่รวบรวมเด็กกำพร้าที่ไม่ทราบที่มาและทำงานเพื่อปลุกความสามารถของพวกเขา...
...โลกทัศน์นั้นเวทมนตร์และความสามารถนั้นหายากมาก และพวกขุนนางก็เต็มใจที่จะบริจาคเงินจำนวนมหาศาลเพื่อรับเลี้ยงเด็กที่มีความสามารถ...
...สำหรับเด็กที่มีความสามารถจะกลายเป็นถ้วยรางวัลที่จะทำให้ชื่อของครอบครัวเปล่งประกาย...
...ในนิยาย เด็กที่ถูกเลี้ยงใน 'ป่า' ถูกเรียกว่า 'ต้นไม้'...
...ในป่าแห่งนี้ หมอผีโบราณได้สละชีวิตของเขาเพื่อเสกคาถาอันทรงพลัง ซึ่งปลดปล่อยศักยภาพของเด็ก ๆ ปลุกพวกเขา...
...อย่างไรก็ตาม คาถาที่ทรงพลังและมีประโยชน์นี้มักมีผลข้างเคียง...
...หลังจากเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ยิ่ง 'ตื่นขึ้น' และมีความสามารถมากขึ้นเท่านั้น คนๆ หนึ่งก็จะสูญเสียสติปัญญาและหลงทางในทันที...
...ตอนเด็กๆ ไม่เป็นไร แต่หมายความว่าผู้ใหญ่จะลำบาก...
...'นั่นเป็นสาเหตุที่ซิสลินและไฮน์ริชต้องทนทุกข์ทรมาน'...
...ในนิยายเล่มนั้น ฉันชอบพระเอกคือไฮน์ริช...
...เด็กชายที่เกิดจากร่างของโสเภณีผู้ต่ำต้อย แต่สืบทอดพรสวรรค์และพรสวรรค์ด้านเวทย์มนตร์ของบิดาผู้สูงศักดิ์ของเขา...
...เขาเป็นต้นไม้ที่ดีที่สุดในป่า...
...'แม้แต่หน้าก็ยังสวย!'...
...อย่างไรก็ตาม พรสวรรค์ที่สวยงามด้วยดวงตาสีม่วงและผมสีเงินนี้ช่างเย่อหยิ่งและฝังแน่นไปด้วยความรู้สึกว่าถูกทอดทิ้ง...
...นอกจากนี้ ความเจ็บปวดจากการได้ยินพ่อพูดคำหยาบคายเช่น 'คุณเกิดมาจากร่างกายที่สกปรก' ทำให้เขาต้องแสวงหาความสะอาดอย่างสุดขั้ว...
...พ่อของไฮน์ริชเป็นคนโยนโสเภณีที่อยู่กับลูกไปเหมือนทิชชู่ใช้แล้ว...
...สำหรับดยุคผู้นี้ ไฮน์ริชเป็นเพียงสิ่งแปลกปลอมในชีวิตของเขา...
...เด็กชายคนนี้ซึ่งถูกทอดทิ้งแม้ในขณะที่สายสะดือยังติดอยู่ ได้ลอยไปมาและไหลเข้าสู่ 'ป่า' เมื่อแม่ของเขาซึ่งเลี้ยงดูเขาเพียงลำพังเสียชีวิต...
...ในกระบวนการนี้ อาการบอบช้ำของไฮน์ริชแย่ลงเรื่อยๆ และ 'การแสวงหาความสะอาด' ของเขาก็ยิ่งมากขึ้นไปอีก...
...'อีกอย่าง ซิสลินทำตัวเหมือนขอทาน...'...
...เมื่อเขาได้พบกับ Heinrich ครั้งแรก อาการของ Sislin นั้นช่างน่าสังเวชจริงๆ...
...เขามีเขม่าจากการอาศัยอยู่ในถ้ำ และเขาดูเหมือนผีฝุ่นสีดำ นอกจากนี้ เท้าของเขาที่ติดกับดักก็เน่าเปื่อยจากการติดเชื้อ...
...ไฮน์ริชรู้สึกไม่สบายตัวทันทีที่เห็นซิสลิน...
...สิ่งแรกที่เขาพูดก็คือ...
..."สกปรก."...
...-มันเป็นสิ่งนี้...
...ตั้งแต่นั้นมา ชิวาวาที่ดุร้ายตัวนี้ก็ทรมานซิสลินอย่างทรมาน...
...'เขาได้รับเงินของเขาเอง'...
...ผู้อ่านยอมรับการบรรยายที่น่าสมเพชของไฮน์ริช โดยบอกว่าบุคลิกของเขาอาจคดเคี้ยว แต่......
...ในสายตาของชายหนุ่มที่คลั่งไคล้หลงใหล เขาเป็นแค่ลูกเล็กๆ ที่เขาต้องการแก้แค้น...
...'ไฮน์ริชค่อนข้างแย่'...
...ฉันรู้สึกประหลาดใจกับบุคลิกของเขาในการเหยียบเท้าที่พิการและเจ็บเท้า ถึงขนาดที่ฉันคิดว่าเป็นที่ยอมรับได้สำหรับเขาที่จะถูกเฆี่ยนด้วยตาพร่ามัวสองสามทีหลัง...
...อย่างไรก็ตาม มีความลับอยู่ ซึ่ง Sislin มีเลือดของราชวงศ์...
...ซิสลินซึ่งต่อมาได้กลายเป็นสมาชิกของราชวงศ์ วางกรอบไฮน์ริชในข้อหากบฏ...
...และเขาปล่อยให้เขาไม่มีที่ไปและทรมานเขาอย่างเลวทรามจนเกือบจะหักล้าง...
...'มันช่างน่าสังเวชและน่าสมเพชจริงๆ…'...
...ไม่มีฉากที่สงบสุขแม้แต่ฉากเดียว ดังนั้นเมื่อช่วงเวลาอันเงียบสงบระหว่างทั้งสองออกมา ผู้อ่านต้องคั้นน้ำผลไม้และอ่านราวกับว่ากำลังเลียฝาโยเกิร์ต...
...(T/N: ความหมาย, ลิ้มรสมัน/ สนุกกับมันให้ถึงที่สุด/ ทำให้ช่วงเวลาสุดท้าย ^^)...
...'ฉันก็เป็น Hurom ยักษ์ด้วย'...
...(T/N: 휴롬 เป็นแบรนด์คั้นน้ำผลไม้ของเกาหลี เธอบอกว่าเธอเป็นเครื่องคั้นน้ำผลไม้สำหรับช่วงเวลาดังกล่าว ฮ่าฮ่า)...
...อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะคั้นน้ำผลไม้มากแค่ไหน มันก็ยากที่จะเห็นการเดินทางของซิสลิน ซึ่งค่อยๆ พัฒนาเป็นไอ้บ้าเอ๊ย...
...'กรุณาหยุด. หยุด…!'...
...วันนั้นเป็นวันที่ฉันหลับไปทั้งน้ำตา ทำให้ปลอกหมอนเปียกไปด้วยน้ำตา เพราะตัวละครสุดที่รักของฉันช่างน่าสงสาร...
...ทันใดนั้นฉันก็เข้าสู่นวนิยาย!...
...“มันไม่รีบไปหน่อยเหรอ...”...
...ฉันพึมพำกับตัวเอง...
...“แอนเน็ต คุณมีคำถามอะไรไหม”...
...จากนั้นครูที่สอนชั้นเรียนอยู่ตรงหน้าฉันถามด้วยรอยยิ้ม อ้อ ลืมไปว่าเป็นเวลาเรียน...
...ฉันมองเห็นแววตาของเด็กๆ ที่มองกลับมาที่ฉัน ตั้งแต่อายุ 4 ถึง 12 ปี อายุของเด็กที่เข้าร่วมชั้นเรียนกลุ่มมีความหลากหลาย แต่ทุกคนมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน...
...น่ารักกันทุกคนเลย…! พวกเขาเป็นเหมือนไข่นกกระทาดำคล้ำ...
...ฉันยิ้มและส่ายหัว...
..."ไม่ครับท่าน."...
...“งั้นเรามาจบคลาสกันที่นี่เลยดีไหม?”...
..."ใช่!"...
...เด็กๆ ตะโกนขณะที่ยกกำปั้นอันน่ารักราวกับมันฝรั่งไข่ใบเล็กๆ...
...* * *...
...เวลาอาหารกลางวันหลังเลิกเรียน...
...เมนูวันนี้คือสตูว์แกะอุ่นๆ ขนมปังครีมนุ่มๆ สตรอว์เบอร์รีและบลูเบอร์รี่หลากสีสัน...
...“แอนเน็ตต์! ท้ายที่สุดแล้ว คลาสกลุ่มกับเด็กๆ สนุกไหม”...
...อีกด้านหนึ่ง ซาช่าที่กินบลูเบอร์รี่จนริมฝีปากเป็นสีม่วงถามฉัน...
...'คุณเป็นเด็กเกินไป ซาช่า.'...
...“ชั้นเรียนตามอายุเป็นเรื่องยาก พวกเขาสอนเรื่องยากๆ ให้ฉันทุกวัน…”...
...ฉันตอบซาช่าที่บูดบึ้งอย่างจริงใจ...
...“ไม่พบมันยาก”...
..."โอ้! เพราะแอนเน็ตต์ฉลาด!”...
...ป่ามีหลักสูตรที่วางแผนมาอย่างดีเพื่อบำรุงเลี้ยงต้นไม้ใหญ่...
...มารยาทพื้นฐานเพื่อให้ตระกูลขุนนางยอมรับได้ เช่นเดียวกับประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม ภูมิศาสตร์ การเล่นแร่แปรธาตุ สูตรเวทมนตร์ ฯลฯ...
...โชคดีที่ฉันเป็นนักเรียนตัวอย่างและเรียนเก่ง...
...'แม้ว่าฉันไม่มีความสามารถในการปลุก'...
...แน่นอน สิ่งที่สำคัญที่สุดในป่าไม่ใช่การศึกษา แต่เป็นความสามารถ...
...เช่นเดียวกับฉัน ฉันไม่สามารถเป็น 'ต้นไม้' ได้ ฉันเป็นเพียง 'วัชพืช'...
...นั่นเป็นวิธีที่พิเศษ...
...“แต่คุณมีเวทมนตร์แทนซาช่า ถ้าคุณกินข้าวเยอะ พลังวิเศษของคุณจะเพิ่มขึ้น งั้นกินข้าวกันเถอะ”...
..."โอ้จริงเหรอ? ใช่!"...
...Sasha เริ่มกินขนมปังด้วยความไร้สาระ...
...ในระหว่างนี้ ฉันแอบห่อขนมปังครีมด้วยผ้าเช็ดหน้าและหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์...
...'ฮิฮิ. ฉันควรนำสิ่งนี้ไปให้ลูกน้อย'...
...ถึงตอนนี้ ซิสลินจะอยู่ในถ้ำโดยไม่มีแสงใด ๆ...
...พอนึกถึงฉากนั้นก็ปวดใจ...
...ในนิยายเขาเป็นคนบ้าที่แย่มาก แต่ในความเป็นจริง เขาเป็นแค่เด็กขี้เหงาและป่วย...
...'นอกจากนี้ เขาน่ารักกว่าที่คาดไว้มาก!'...
...เช่นเดียวกับครั้งแรกที่ฉันเห็นเด็กไฮน์ริชอยู่ในป่า ฉันตกหลุมรักซิสลินที่อายุน้อย...
...'อนาคตน่าจะสดใสสำหรับทั้งสองคน'...
...ดังนั้น เป้าหมายปัจจุบันของฉันสามารถสรุปได้เป็นสองอย่าง...
...1. ทำให้ซิสลินสบายใจในป่าเหมือนเด็กคนอื่นๆ...
...2. ให้ไฮน์ริชและซิสลินเข้ากันได้...
...'หากพวกเขารู้จักกันตั้งแต่ยังเด็ก จะไม่มีภัยพิบัติเกิดขึ้นอีกในอนาคตหรือไม่'...
...ขยะเหล่านี้จะกลายเป็นน้ำหวานได้หรือไม่?...
...ฉันยิ้มและจินตนาการอย่างสนุกสนาน...
...* * *...
...ในคืนนั้น....
...ฉันแอบเข้าไปในครัวแล้วเคาะที่เคาน์เตอร์...
...ต๊อก! ต๊อกต๊อก ต๊อก!...
...การเคาะจังหวะนี้เป็นสัญญาณลับมือที่ซิสลินและฉันเพิ่งสร้างขึ้น...
...เมื่อเร็ว ๆ นี้เราค่อนข้างเป็นมิตรจนถึงระดับที่เราทำสิ่งนี้...
...แน่นอนว่านี่เป็นเพราะความพยายามอย่างต่อเนื่องของฉัน ฉันนำอาหารซิสลินมาทุกวัน และพูดคุยกับเขาซึ่งพูดตรงไปตรงมาและให้คำตอบสั้นๆ......
...'มันเป็นช่วงเวลาแห่งความยากลำบาก'...
...แต่โชคดีที่เขาดูเหมือนจะเปิดใจเล็กน้อย น้อยมาก. เหมือนขี้มด...
...ไม่นานหลังจากที่ได้ยินเสียงสัญญาณมือ เด็กชายที่เหมือนหมาป่าหนุ่มก็โผล่ออกมาจากตู้ด้านล่างอย่างระมัดระวัง...
...ดวงตาอันสวยของเขาเป็นประกายราวกับทับทิมผ่านผมสีดำหนาของเขา...
...“แอนเน็ตต์”...
...“ซิสลิน!”...
...หน้าฉันสว่างขึ้นทันใด ฉันรีบวิ่งไปหยิบขนมปังครีมในมือออกมา...
..."คุณชอบนี่ไหม? ฉันนำมันมาเป็นพิเศษ ฉันต้องการนำมาสองอัน แต่วันนี้ไม่มีขนมปังเหลือแล้ว แน่นอนฉันจะนำมาสองครั้งในครั้งต่อไป มาเถอะ กิน!”...
...ฉันพูดพึมพัมด้วยความดีใจ แต่อย่างใด Sislin รู้สึกแปลก...
...เขาไม่แม้แต่จะกินขนมปังที่เขาได้รับและเขาก็เหงื่อออก...
...'ทำไมคุณทำแบบนั้น?'...
...เมื่อข้าพเจ้ามองดูใกล้ๆ ข้อเท้าของเขาก็แดงและเนื้อก็ขาดจนข้าพเจ้าเห็นกระดูก...
...ชั่วขณะหนึ่งหัวใจของฉันเต้นแรง...
...“…คุณไม่เจ็บเหรอ? ได้รับบาดเจ็บอย่างไร”...
..."ไม่เป็นไร. ไม่เป็นไร."...
...ซิสลินพยายามซ่อนบาดแผลโดยดึงกางเกงสั้นลง...
..."ไม่เป็นไร? ไม่เจ็บเหรอ?”...
..."ไม่. ไม่เจ็บ”...
...โกหก...
...ขานั่นยังคลานมาเพราะพี่เรียกเหรอ?...
...'อย่างแน่นอน. เขาถูกจับในกับดักที่ตั้งไว้โดยมาดามมิโมซ่า’...
...ใจฉันปวดร้าวเมื่อคิดว่าเขาต้องทนทุกข์เพียงลำพัง...
...เขาไม่อยากได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นเขาจึงซ่อนตัวจากโลก… แต่คุณกลับถูกทำร้าย ซิสลิน...
...'มันเป็นชะตากรรมที่ชั่วร้าย…'...
...ซิสลิน....
...เช่นเดียวกับตัวละครหลักในนวนิยาย ซิสลินมีอดีตที่บิดเบี้ยวเหมือนของไฮน์ริช...
...แม่ของเขาสืบเชื้อสายมาจากตระกูลเมฟิสโตที่มีพลังอสูรโบราณ...
...จักรพรรดิผู้เป็นบิดาของซิสลินรักเธออย่างสุดซึ้งและทั้งสองก็มีพระโอรส...
...ลูกๆ ของ Mephisto บางคนเกิดมาพร้อมกับ 'ความสามารถด้านความมืด' และเป็นความสามารถที่หายากและทรงพลังที่สามารถออกมาได้หลายชั่วอายุคนเท่านั้น...
...อย่างไรก็ตาม ความสามารถนี้ก็เป็นคำสาปในตัวมันเองเช่นกัน...
...มันทำให้ชีวิตประจำวันยากขึ้นโดยทำให้ความรู้สึกดีขึ้น และแทนที่จะให้พลังที่แข็งแกร่ง มารเล่นตลกและโยนเด็กลงในคุกบนภูเขา...
...ไม่รู้ว่าคำพูดนั้นเป็นความจริงหรือไม่ แต่อย่างหนึ่ง วัยเด็กของซิสลินไม่มีความสุข...
...แม่ของเขาถูกฆ่าตายและตัวเขาเองก็ถูกทอดทิ้งอย่างลับๆ...
...หลังจากนั้นเขามาที่ป่าหลังจากทำกิจกรรมมากมาย เช่น คณะละครสัตว์ การถูกทารุณกรรม และการประมูลทาส...
...'ดวงตาของเด็กนั้นลึกและมืดเกินไป'...
...เขาต้องอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าเขาป่วย...
...เมื่อฉันคิดเกี่ยวกับมันอีกครั้ง มือของฉันก็ตึงขึ้น...
..."เสียใจ. แอนเน็ตต์”...
...ราวกับว่าเป็นพระอาทิตย์ตกส่วนตัวของเด็กชาย ดวงตาที่เหมือนอัญมณีสีแดงมองลงไปที่พื้น...
..."โกรธ. ฉันทำให้คนโกรธ”...
...“…”...
...ฉันไม่สามารถตอบอะไรได้ ฉันจึงกลั้นหายใจอยู่ครู่หนึ่ง...
...'ไม่ใช่ว่าเขาไม่ดี แต่เป็นผู้ใหญ่ที่โกรธจนท้อแท้จากเด็กอายุ 11 ขวบที่ไม่ดี'...
...“ซิสลิน ฉันไม่ได้โกรธ”...
..."…จริงๆ?"...
..."ใช่. ฉันจะพูดแต่สิ่งดีๆ กับคุณ!”...
...ฉันยิ้มอย่างสดใส...
...ซิสลินถามราวกับว่าเขาไม่เข้าใจ...
..."ทำไม?"...
...“เพราะคุณสวย?”...
...ซิสลินพูดอย่างโจ่งแจ้งเล็กน้อยมองมาที่ฉันด้วยตาสีแดงเดิมพันผมดำปอยผมดำ...
...จากนั้นพร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ เขาก็เปล่งเสียงที่นุ่มนวล...
...“คุณเป็นคนสวย แอนเน็ตต์”...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments