...ชั่วขณะหนึ่ง ฉันรู้สึกเหมือนหน้าแดงด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันจึงตอบโต้ด้วยคำพูดที่พูดพล่อยๆ...
..."…อะไร? ฉันไม่สวยเลย มันเป็นเรื่องแปลก."...
..."คุณสวย."...
...“ไม่มีอะไรที่คุณพูดไม่ได้จริงๆ”...
...แม้แต่ความคิดเห็นทั่วไปก็ทำให้ใจฉันเต้นแรงเมื่อ 'กวางกอง' พูดแบบนั้น แม้ว่าเขาจะอายุ 11 ปี!...
...(T/N: 광공 Gwanggong เป็นตัวละครประเภทหนึ่งที่มักจะปรากฏใน BL ทุกวันนี้ ไม่ว่าจะประเภทไหน มันก็ถูกใช้อย่างกว้างขวางเพื่อเรียกตัวละครที่หมกมุ่นอยู่กับความสัมพันธ์ของพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง)...
...แน่นอน แอนเน็ตต์ที่ฉันเป็นเจ้าของนั้นสวยมาก...
...ผมบลอนด์เปล่งประกายหวานราวกับน้ำผึ้ง...
...หญิงสาวที่มีดวงตาสีเขียวสดใสราวกับต้นอ่อนในฤดูใบไม้ผลิ...
...อย่างไรก็ตาม ซิสลินไม่ได้หมายความเพียงแค่ว่าใบหน้าของฉันสวย...
...แล้วเขาหมายความว่ายังไง......
...มันฟังดูหวานมาก ถึงขั้นหัวใจฉันเต้นระรัว...
...อืม! ฉันกระแอมเบา ๆ และลุกขึ้นจากที่นั่งของฉันด้วยความเขินอาย...
..."ที่ไหน?"...
...“ฉันจะเอายารักษาขานายมาให้!”...
...พูดตรงๆ ว่าฉันจะขโมยมัน...
...เพื่อให้สามารถทำให้ฉันเป็นที่รู้จักในฐานะนักเรียนต้นแบบที่ดีที่สุดในป่าได้ขโมย ทั้งหมดเป็นเพราะเขาดูน่ารัก...
...แต่เมื่อพิจารณาว่านี่เป็นครั้งแรกของฉัน ดูเหมือนว่าฉันมีพรสวรรค์ในการขโมย...
...ฉันแอบเข้าไปในห้องพยาบาลโดยที่ไม่มีใครรู้ และฉันก็ขโมยยารักษาได้สำเร็จจริงๆ...
...ฉันถูจมูกและรู้สึกภูมิใจในตัวเองโดยเปล่าประโยชน์...
...'ความสามารถในการปลุกของฉันอาจแข็งแกร่งขึ้น'...
...แน่นอน ถ้าโดนมาดามมิโมซ่าจับได้แบบนี้ ฉันคงกลายเป็นแป้ง...
...มาดามมิโมซ่าเป็นผู้หญิงที่ดูแลป่า และถึงแม้เธอมักจะใจดี แต่เธอก็เข้มงวดมากเมื่อต้นไม้ละเมิดกฎ...
...ไม่เพียงแค่นั้น แต่เธอยังโหดเหี้ยมพอที่จะใช้กับดักเพื่อจับซิสลิน...
...แน่นอนว่ามันต้องเป็นการตัดสินใจภายใต้การตัดสินว่าถ้าเธอทิ้งเขาไว้ตามลำพังในถ้ำ เขาจะตาย...
...'ถึงกระนั้น ไม่ใช่ทุกคนที่จะวางกับดักสำหรับเด็กได้'...
...แปลว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดา...
...ฉันย่อตัวลงและทำให้ตัวเองตัวเล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ และเดินผ่านโถงทางเดินไปอย่างเงียบๆ ราวกับหนูแฮมสเตอร์ที่ขโมยเมล็ดพืช...
...“ซิสลิน ฉันเอามาแล้ว!”...
...คุกเข่าต่อหน้าเด็กที่รออยู่ ฉันเปิดยาโดยไม่ลังเลแล้วเทยาลงบนข้อเท้าของเขา...
...แล้วสิ่งที่น่าทึ่งก็เกิดขึ้น...
...เนื้อใหม่งอกขึ้นต่อหน้าต่อตาฉันอย่างรวดเร็ว กระดูกที่ถูกเปิดเผยถูกซ่อนไว้ และบาดแผลก็หายอย่างไร้ร่องรอย...
..."ว้าว…!"...
...'ฉันมีความสุขมาก… ในเรื่องดั้งเดิม เขาพลาดช่วงการรักษาและกลายเป็นปวกเปียก'...
...ต่อมาเมื่อเขาได้รับตำแหน่งในราชวงศ์ที่เขาได้รับการปฏิบัติจากพระสงฆ์และได้รับการรักษา แต่นั่นเป็นหลังจากได้รับบาดเจ็บหลายครั้งตลอดวัยเด็กของเขาเนื่องจากขาของเขา...
...ตอนนี้ซิสลินไม่ต้องทำแบบนั้นแล้ว… ฉันรู้สึกภูมิใจเพราะรู้สึกว่าได้ปกป้องเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าฉัน...
...ฉันถามด้วยรอยยิ้ม...
...“ตอนนี้ไม่เจ็บแล้วเหรอ”...
..."ใช่."...
...ซิสลินพยักหน้าอย่างสงบ แต่ดูเหมือนจะเคลื่อนไหวเล็กน้อย...
...“ไม่เจ็บจริงๆ ด้วย”...
...เมื่อฉันเห็นรูปนั้น ฉันรู้สึกเหมือนท้องของฉันอิ่มโดยไม่มีเหตุผล รอยยิ้มก็ออกมาจากปากของฉัน...
...นี้เป็นสิ่งที่ดี...
...ข้าพเจ้าจับมือเด็กไว้แน่นแล้วพูดว่า...
...“ซิสลิน เจ้าอยู่ในถ้ำต่อไปไม่ได้หรือ?”...
...เดิมทีฉันวางแผนที่จะติดตามการเคลื่อนไหวของมาดามมิโมซ่าและย้ายซิสลินไปในเวลาที่ปลอดภัยกว่า…...
...หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ ข้าพเจ้าตัดสินใจว่าเขาจะไม่ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในอันตรายอีกต่อไป...
...“คุณอยากมากับฉันไหม”...
...“…….”...
...ฉันยิ้มอย่างสดใสพร้อมเขย่าผ้าห่ม...
...* * *...
...อย่างลับๆล่อๆ เราเดินออกไปที่โถงทางเดินเหมือนแมว...
...ซิสลินที่ปกคลุมไปด้วยผ้าห่มสีขาวตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับผี จับมือฉันแล้วตามฉันมา...
...“อึกทึก”...
...“…ชิ! อดทนไว้”...
...การเดินไปมาในยามเช้าถือเป็นการละเมิดกฎ...
...'ถ้าเธอจับเรา เราทั้งคู่จะตาย'...
...โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ซิสลินได้ทำผิดกฎไปแล้วมากกว่า 7 กฎ...
...เห็นได้ชัดว่ามาดามมิโมซ่าที่เข้มงวดจะหยิบไม้เรียวและลงโทษเขาอย่างไม่ลดละ...
...'ตอนนี้เขาแทบจะไม่เปิดใจแล้ว...'...
...ถ้าเขาผ่านเรื่องแบบนั้นไป จะไม่มีวันหวนกลับ...
...บางทีเขาอาจไม่ต้องการออกจากถ้ำตลอดไป เนื่องจากกับดักนั้นไร้ประโยชน์เพราะข้าแล้ว วิธีการที่น่ากลัวกว่าก็จะปรากฏขึ้นในครั้งต่อไป...
...อาจจะเป็นวิธีการโหดร้ายที่ไม่เคยมีมาก่อนด้วยซ้ำ...
...'โอ้ฉันไม่อยากจะจินตนาการเลย!'...
...'เราจะไม่ถูกจับ'...
...อย่างไรก็ตาม ซิสลินก็หยุดเดินกะทันหัน...
...ฉันจับมือเขาแล้วกระซิบอย่างเร่งด่วน...
..."เกิดอะไรขึ้น? เรารีบไปกันเถอะ”...
...แต่มันเป็นตอนนั้น...
...เสียงที่เยือกเย็นพอที่จะฟันหัวฉันบินมาจากด้านหลังของฉัน...
...“คุณสองคนนั่น แกจะไปไหน ด้อมๆ มองๆ เหมือนหนูอยู่กลางดึก?”...
...“……!!!”...
...จู่ๆ หัวใจฉันก็แทบระเบิด...
...ฉันหันกลับมาอย่างช้าๆ ด้วยเหงื่อที่เย็นยะเยือก...
...สุดทางเดินมืด มาดามมิโมซ่ายืนถือแส้ที่แหลมคมและตะเกียงที่เหมือนไฟนรก...
...“นั่นมันแอนเน็ตต์”...
...มาดามมิโมซ่าเดินเข้ามาหาเราช้าๆ ซึ่งแข็งเหมือนน้ำแข็ง และจุดไฟรอบๆ ตัวเราด้วยตะเกียง เดินตามไปรอบๆ ซิสลินที่ปกคลุมไปด้วยผ้าห่ม...
...ดวงตาสีทองของเธอภายใต้ผมสีบลอนด์แดงสดมองลงมาที่เราอย่างเย็นชา น้ำลายบางส่วนพ่นออกมาเล็กน้อยขณะที่เธอพูด...
...“แอนเน็ตต์ นักเรียนต้นแบบอย่างคุณทำอะไรอยู่? คุณต้องตระหนักดีว่าการเดินไปมาในยามรุ่งสางแบบนี้ผิดกฎ”...
...“สวัสดีค่ะคุณหญิง”...
...ฉันแทบจะไม่ทักทายเธอเหมือนปกติ...
...“เด็กคนนี้เป็นใคร”...
...มาดามมิโมซ่าปัดแส้ที่น่ากลัวด้วยฝ่ามือของเธอ และเหลือบมองขึ้นและลงหนึ่งครั้ง ขึ้นลงที่ผีที่คลุมด้วยผ้าห่ม...
...จากนั้นเธอก็ค่อยๆ ยกปลายผ้าห่มสีขาวขึ้นด้วยไม้ ในขณะนั้นฉันตะโกนขณะกอดซิสลิน...
...“นั่นเฮลีย์!”...
...เฮลีย์เป็นเด็กอายุ 9 ขวบ กลัวผี อาศัยอยู่ด้วยกันในป่า...
...“เฮลีย์ต้องการพักในตอนเช้า แต่ไปห้องน้ำไม่ได้ เธอกลัวผี ดังนั้นฉันจะไปกับเธอ”...
...“……”...
...“ถ้าเธอแต่งตัวเหมือนผีแบบนี้ ผีจะคิดว่าเขาเป็นเพื่อนของมันและผ่านเธอไป ได้เลย เฮลีย์”...
...ฉันพูดกับซิสลินด้วยรอยยิ้ม...
...“…….”...
...ซิสลินคลุมผ้าห่มแล้วพยักหน้าช้าๆ...
...'ได้โปรดกินมันให้หมด'...
...ฉันยิ้มให้มาดามมิโมซ่าด้วยใบหน้าของนักเรียนนายแบบที่พูดจาไพเราะและไร้เดียงสา...
...มาดามมิโมซ่ามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่เฉียบแหลมโดยไม่พูดอะไร ราวกับพยายามค้นหาความจริงอยู่ครู่หนึ่ง...
...รู้สึกราวกับว่าการจ้องมองที่เย็นชาจากดวงตาสีทองเหล่านั้นกำลังแทงที่ด้านหลังศีรษะของฉันราวกับลูกศร...
...โชคดีที่แส้อันรุนแรงถูกลดระดับลงในไม่ช้า ผ้าห่มลงมาที่ข้อเท้าของซิสลินอย่างนุ่มนวลอีกครั้ง...
...“คราวหน้าอย่าลืมไปเข้าห้องน้ำก่อนนอนนะ”...
..."ใช่! ฉันจะดูแลเขาเอง นายหญิง”...
...หลังจากที่ได้ยินคำยืนยันอันอ่อนโยนของฉันแล้ว มาดามมิโมซ่าก็หันหลังกลับ...
...หลังจากที่ร่างของเธอหายไปอย่างสมบูรณ์แล้วพลังก็ค่อยๆระบายออกจากร่างกายของเธอ...
...“ว้าย…”...
...'ฉันเกือบจะเสียชีวิต.'...
...ถ้าฉันไม่ได้เตรียมข้อแก้ตัวไว้เผื่อในกรณีที่ซิสลินสวมผ้าห่ม มันจะเป็นหายนะ...
...'เธอเชื่อว่าฉันเป็นนักเรียนตัวอย่าง'...
...ฉันสงสัยอีกครั้งว่ามาดามมิโมซ่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อเธอพบว่าฉันขโมยยาและซ่อนซิสลิน...
...มันเป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากจินตนาการนานเกินไป...
...* * *...
...“อยู่ที่นี่สักพัก”...
...ฉันพาซิสลินไปที่ห้องที่ไม่ได้ใช้ในคฤหาสน์ เดิมทีมันเป็นห้องนอน แต่เมื่อจำนวนนักเรียนลดลง มันก็กลายเป็นห้องว่าง...
...ที่นั่น ฉันได้เตรียมเครื่องนอนและอาหารที่สามารถรับประทานได้เป็นเวลานาน (เนื้อแห้ง ผลไม้แห้ง ขนมปัง ฯลฯ)...
...(T/N: นี่ และวงเล็บที่ตามมาทั้งหมดภายในประโยคจะอยู่ในข้อมูลดิบ)...
..."…ที่นี่."...
...“นี่คือห้องของคุณ ซิสลิน จะไม่มีใครเข้ามาที่นี่”...
...ฉันจุดเทียน มันไม่ใช่แสงที่เหมาะสม แต่มันสร้างบรรยากาศได้ค่อนข้างดี...
...“พรุ่งนี้ฉันจะเอาเสื้อผ้าใหม่มาให้คุณ”...
...เขาจะสวยขนาดไหนถ้าเขาสวมเสื้อผ้าที่สะอาด? เขาสวยแม้ว่าเขาจะสกปรกแบบนี้...
...'ฉันต้องการพาเขากลับไปที่ป่าตอนนี้'...
...จากนั้นจึงไม่จำเป็นต้องซ่อนตัว และเขาสามารถเพลิดเพลินกับอาหารที่มีคุณภาพและนอนหลับได้ เขายังสามารถหาเพื่อนได้...
...'แต่มันยังมากเกินไป'...
...เหตุผลก็คือ 'การบาดเจ็บจากน้ำ'...
...ซิสลินกลัวน้ำ...
...เพราะเขาเคยถูกรังแกอย่างหนักในที่เก่าของเขา (ถึงขนาดที่เขาไม่สามารถพูดด้วยปากของตัวเองได้) ความกลัวจึงตราตรึงจนถึงจุดที่เขาไม่สามารถล้างตัวเองได้อย่างเหมาะสม...
...เขากลัวว่าถ้าใส่น้ำในอ่างล้างหน้าจะมีใครมาจับหัวเขาแล้วกดลง...
...แต่มาดามมิโมซ่าไม่เข้าใจสถานการณ์ที่น่าสมเพชของเขา...
...'เขาจะถูกเฆี่ยนตีอย่างรุนแรงเพราะทำผิดกฎ'...
...เพราะมันเป็นแบบเดิมๆ...
...ดังนั้นฉันต้องเตรียมตัวอย่างน้อยล่วงหน้าก่อนที่เขาจะสามารถเข้าร่วมป่าได้...
...'ฉันยังคงคิดว่าจะช่วยเขาเอาชนะบาดแผลจากน้ำได้อย่างไร แต่...'...
...ซิสลินที่กำลังตรวจสอบห้องอยู่ ถามฉันอย่างเงียบๆ ในขณะที่ฉันกำลังนั่งสมาธิอยู่...
...“คุณเตรียมทั้งหมดนี้หรือเปล่า”...
..."ใช่."...
..."ทำไม?"...
...ทำไม เขาหมายถึงอะไรโดย 'ทำไม'?...
...“ทำไมคุณถึงดีกับเด็กสกปรกอย่างฉัน แอนเน็ตต์”...
...ซิสลินมีการแสดงออกที่เข้าใจยากอย่างแท้จริง เหมือนเด็กที่ไม่เคยเป็นที่โปรดปรานในชีวิตของเขา...
...ชั่วขณะหนึ่ง เงาดำในดวงตาสีแดงของเด็กชายทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด...
...“คนที่แสนดีกับฉัน…”...
...“…….”...
...“ก็ไม่มี”...
...ใจฉันเต้นแรงเมื่อซิสลินพึมพำเบาๆ...
...ราวกับว่าฉันได้เห็นส่วนหนึ่งของโลกที่เด็กคนนี้อาศัยอยู่ ซึ่งจะต้องตกนรกเพราะคำสาปของเมฟิสโต...
...ฉันยิ้มขณะลูบหัวซิสลินเบาๆ...
...“เดี๋ยวนี้มีแต่สิ่งดีๆ เกิดขึ้น”...
...“…….”...
...ดวงตาสีแดงของเขาสั่นไหวอย่างเงียบ ๆ ราวกับกิ่งไม้เปล่าที่ถูกลมพัดโชยมา...
...“วันนี้เข้านอนเร็ว ฉันต้องกลับแล้ว” ถ้าฉันหายไปนานเกินไป ฉันจะสงสัยใช่ไหม”...
...ระหว่างที่เดินผ่านประตู ฉันหันกลับไปมองเขาอย่างช้าๆ...
..."ใช่! พรุ่งนี้ฉันจะแนะนำบุคคลที่สำคัญจริงๆ”...
...ฉันยิ้มกว้าง...
...* * *...
...ซิสลินซึ่งถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง วางมือลงบนเตียงที่แอนเนตต์เคยนั่งอยู่...
...ด้วยปลายนิ้วสัมผัส สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากหญิงสาว...
...มันเป็นครั้งแรกของเขา เพื่อรับความกรุณาและเมตตาเช่นนี้......
...ในจักรวาลที่มืดมิดและอ้างว้างที่ไม่มีใครอยู่ที่นั่น ดาวดวงเล็กๆ ดูเหมือนจะเป็นประกายระยิบระยับและลุกขึ้น...
...มีเพียงดาวดวงเดียวที่สว่างไสวและสวยงามมาก...
...เมื่อแอนเน็ตต์กับผมของเธอหวานราวกับโฮเนย์ ยิ้มอย่างอบอุ่นราวกับดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิ Sislin ยังคงต้องการเป็นคนที่ดีอย่างที่เธอพูด...
...“เดี๋ยวนี้มีแต่สิ่งดีๆ เกิดขึ้น”...
...เสียงกระซิบอันแสนหวานนั้น… สัมผัสและรอยยิ้มที่ครุ่นคิด...
...ทุกสิ่งทุกอย่างของหญิงสาวยังคงเป็นรอยประทับที่ชัดเจนบนหัวใจที่อ้างว้างของเขา...
...เด็กชายก้มขนตายาวของเขา เด็กชายพยายามออกเสียงชื่อเธอเบา ๆ ด้วยริมฝีปากสีแดงที่แยกจากกัน...
...“……แอนเน็ตต์”...
...มันเป็นชื่อที่ทำให้ปลายลิ้นหวานหลังจากเรียกมันด้วยเหตุผลบางอย่าง...
...* * *...
...ฉันตื่นแต่เช้าตรู่...
...วันนี้เป็นวันที่ไฮน์ริชกลับมาที่ป่าหลังจาก 'การฝึกอบรมการขัดเกลาทางสังคม' เป็นเวลาสองสัปดาห์...
...ฉันทานอาหารเย็นและแอบออกไป ขจัดคราบสกปรกและขัดเงา Sislin อย่างขยันขันแข็ง จนกระทั่งไฮน์ริชกลับมา...
...ชิวาว่าจู้จี้จุกจิกมองไปที่ซิสลินและพูดว่า “สกปรก” กล่าวอีกนัยหนึ่งเพื่อไม่ให้ตั้งค่าสถานะ 'ห่วง' หรือ 'ทำลาย' ในอนาคต...
...'ความประทับใจแรกนั้นสำคัญ... ความประทับใจแรกพบ'...
...ฉันไม่สามารถล้างเขาด้วยน้ำได้ แต่ฉันสามารถแปรงฟันของเขา เช็ดเขาอย่างพิถีพิถันด้วยผ้าขนหนูเปียก และหวีผมของเขา...
...'…โอ้พระเจ้า. แค่ทำอย่างนั้นเขาก็หอมแล้ว!'...
...สูดอากาศหายใจ...
...ฉันวางจมูกไปทางซิสลินแล้วดมเขา...
...“เรื่องไร้สาระ นี่คือความคลั่งไคล้กวางกอง”...
...“…กวางกองคืออะไร?”...
...กับคำถามที่ไร้เดียงสาของซิสลิน ฉันรีบพูดว่า “ไม่มีอะไร” และมอบเสื้อผ้าใหม่ให้เขา...
...ซินลินเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่และดูเหมือนสัตว์เดรัจฉานที่อ่อนนุ่ม...
...'ฮึก. หัวใจของฉัน.'...
...ตอนนี้เขาไม่เคยไม่เคยจะพูดอะไรเช่น 'สกปรก'!...
...หลังจากนั้นสักครู่-...
...ไฮน์ริชมองซิสลินอย่างสงสัย...
...ฉันแนะนำพวกเขาอย่างมั่นใจ...
...“เพื่อนใหม่! สวัสดี ไฮน์ริช”...
...'ฟุฟุ. เขาไม่สกปรกใช่มั้ย'...
...“…”...
...ไฮน์ริชมองดูเด็กชายอย่างช้า ๆ ด้วยดวงตาที่เย่อหยิ่งของเขา จากนั้นยืนขึ้นสูง และในขณะที่เขากำลังมอง—เขาหยุด...
...ด้วยน้ำมือของซิสลินและฉันที่ถูกยึดไว้แน่น...
...ในไม่ช้า ไฮน์ริชก็ก้มหน้าและส่ายหัว...
...“เขาสกปรก ป่าเถื่อน."...
...'…ดูเหมือนว่ามันจะพังแล้ว'...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments