ปฐมบท:ผู้กลืนกินแสงสว่างและความมืด

"ขอร้องล่ะขอให้ไม่สายไปทีเถอะ" แอนดรูว์พูดในขณะที่วิ่ง

เมื่อเขามาถึงจุดที่กองทหารของตนประจำอยู่นั้น เขาได้ตกตะลึงกับภาพที่อยู่ตรงหน้าจนแทบจะลืมหายใจ

ซากศพเกลื่อนกลาดของทหารในสังกัดของตน กระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ โลหิตไหลนองไปทั่ว

แอนดรูว์รีบตั้งสติเขาได้ออกวิ่งต่อไปเรื่อยๆ เพื่อหาทหารที่ยังเหลือรอด และเจ้าตัวต้นตอที่ลงมือสังหารทหารภายใต้สังกัดของตน

"อ้ากกก!!.." เสียงตะโกนดังลั่นไม่ไกลจากทางข้างหน้าที่เขากำลังมุ่งไป

"โอ้พระเจ้า" แอนดรูว์อุทานออกมาเมื่อได้เห็นเจ้าสัตว์อสูรที่อยู่เบื่องหน้า

มันเป็นสิ่งมีชีวิตรูปร่างแปลกประหลาดใบหน้าบิดเบี้ยวไร้ดวงตา ที่ยืนด้วยขาทั้งสองข้าง ความสูงของมันประมาณสองถึงสามเมตรเห็นจะได้

ผิวหนังสีเทาดำเหมือนกับขี้เถ้า แขนข้างหนึ่งมีกรงเล็บเรียวยาวส่วนอีกข้าง เป็นเหมือนดั่งคมดาบที่เชื่อมติดเป็นเนื้อเดียวกันกับแขน มีปีกหนึ่งคู่ติดอยู่ด้านหลังรูปร่างคล้ายกับปีกของค้างคาว

"หยุดนะโว้ยไอ้ตัวน่าเกลียด!!" แอนดรูว์ตะโกนพร้อมชักดาบออกมา พุ่งกระโจนเข้าใส่สัตว์ร้ายที่กำลังจะสังหารทหารของตน

เขาเหวี่ยงดาบอย่างสุดแรงใส่เจ้าสัตว์ร้าย หมายจะดับชีวิตมันภายในดาบเดียว แต่ทว่าเจ้าสัตว์ร้ายได้ใช้แขนข้างที่เป็นดั่งคมดาบปัดป้องไว้ได้

พร้อมกับโจมตีสวนใส่เขา แอนดรูว์ได้ใช้ดาบยกมาป้องกัน แต่ด้วยพละกำลังอันมหาศาลของมันทำให้เขากระเด็นไปนอนกองกับพื้น

"อั๊ก!!" แอนดรูว์ได้สำลักน้ำลายออกมาเพราะแรงกระแทกที่รุนแรง

สัตว์ร้ายไม่ได้ตามมาโจมตีเขาต่อ และได้หันไปจู่โจมเหล่าทหารของแอนดรูว์อีกครั้ง

"แค่กแค่ก.." เขาได้ไอออกมาในขณะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน 

แอนดรูว์ได้หันไปเห็นทหารสองนายที่ตนเพิ่งได้เจอเมื่อตอนเย็นวันนี้ เจ้าสัตว์ร้ายได้ฟาดฟันแขนที่เป็นดั่งคมดาบไปทางพวกเขา

ทหารนายหนึ่งได้ผลักให้อีกคนกระเด็นออกไป ก่อนที่เขานั้นจะถูกฟันขาดเป็นสองส่วน

เมื่อแอนดรูว์ได้เห็นเหตุการณ์ดังกล่าว เหมือนเขาได้เห็นภาพซ้อนของตนที่เคยเกิดขึ้นในสงครามครั้งนั้น

"ย้ากกกก!!.." เขาได้พุ่งเข้าใส่เจ้าสัตว์ร้ายอีกรอบ

เขาได้เหวี่ยงดาบใส่กลางหลังของมันเต็มๆ เลือดสีดำทมิฬของมันสาดกระเซ็นไปทั่วพร้อมกับเสียงคำรามด้วยความเจ็บปวด

"โฮกกก!!" มันคำรามใส่เขาและพุ่งเข้าหาแอนดรูว์ด้วยความโมโห

ทันใดนั้นดาบในมือเขาก็ได้เปล่งแสงสีฟ้าอ่อนๆออกมา ทำให้คมดาบของเขานั้นมีความเฉียบคมมากขึ้นกว่าเดิม

"ฉับ!!" แขนข้างที่เป็นเหมือนกับคมดาบของมันได้ถูกตัดขาด

"โฮกกกกกก!!!" มันร้องคำรามด้วยความเจ็บปวดอย่างสุดเสียง

"ฉับ..ฉับ.." เขาใช้โอกาสที่มันกำลังเจ็บปวดฟันเข้าที่ขาของมันจนมันล้มลงคุกเข่า ทำให้ต่ำแหน่งของต้นคอมันอยู่ในต่ำแหน่งที่พอดี เขาได้ฟันลงไปที่ต้นคอของมันจนศีรษะมันหลุดกระเด็นออกไป

"ตึ้ง!!" แอนดรูว์ล้มนอนลงไปบนพื้นด้วยความเหนื่อยล้า

"หัวหน้า!!..หัวหน้า!!" ทหารนายหนึ่งได้มาปลุกเรียกสติของแอนดรูว์

"เออๆ..ข้ายังไม่ตาย" แอนดรูว์ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

"เห้ออ~..ค่อยยังชั่วที่หัวหน้าปลอดภัย" ทหารนายนั้นพูด

"ข้าขอโทษนะ..." แอนดรูว์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ขอโทษอะไรรึหัวหน้า" ทหารถาม

"ที่ข้าไม่สามารถช่วยเหล่าสหายของเจ้าไว้ได้.." แอนดรูว์ตอบ

"..." ทหารนายนั้นนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

"พวกเขาได้ตายอย่างสมเกียรติในฐานะนักรบแล้ว...ไม่ใช่ความผิดของท่านหรอก" ทหารพูด

"แต่ว่าข้า..." แอนดรูว์ไม่ทันได้พูดต่อจนจบก็ถูกทหารนายนั้นแทรกขึ้นมา

"ไม่มีแต่ว่าครับ!!..หากไม่ได้ท่านมาช่วยข้าก็คงตายไปแล้ว" เขาพูดพร้อมกับค่อยๆพยุงแอนดรูว์ลุกขึ้นยืน

"เจ้าชื่อว่าอะไรรึพลทหาร" แอนดรูว์ถาม

"ข้าชื่ออีธาน(Ethan)ครับหัวหน้า" เขาตอบพร้อมช่วยประคองแอนดรูว์เดินไป

"ข้าจะจำไว้" แอนดรูว์ตอบด้วยรอยยิ้ม

"ข้าอยู่ที่นี่กับหัวหน้ามาตั้งสองปีท่านเพิ่งมาถามเนี่ยนะ ฮ่ะฮ่ะ" อีธานพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ

"เพราะข้าไม่อยากสนิทสนมกับพวกเจ้ามากยังไงล่ะ" แอนดรูว์ตอบ

"..." อีธานเงียบไปสักพักเพราะคำตอบของแอนดรูว์

"เพราะถ้ายิ่งสนิทสนมกันมากเท่าไหร่..เวลาเราสูญเสียพวกเขาไปก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น" แอนดรูว์ตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

"ข้าจะไม่มาตายง่ายๆหรอกหัวหน้า ถ้าข้ารีบตายไปชีวิตที่หมอนั่นอุส่าเสียสละเพื่อช่วยเอาไว้คงเสียเปล่า" อีธานตอบด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง

"ข้าก็หวังให้เจ้าไม่ตายหนุ่มน้อย" แอนดรูว์พูด

"ว่าแต่ว่าตอนที่ท่านกำราบเจ้าอสูรร้ายตนนั้น ข้าเห็นดาบของท่านเรืองแสงสีฟ้าอ่อนๆออกมาด้วย" อีธานถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นเหมือนเด็กตัวน้อยๆ

"ดาบนี่คือดาบเวทย์มนต์หน่ะ" แอนดรูว์ตอบ

"ว้าว!!..ใช่ของวิเศษทรงอนุภาพที่ท่านเล่าให้ข้าฟังรึเปล่า" อีธานถาม

"ไม่ใกล้เคียงกันเลย..ดาบเล่มนี้เวลาผู้ใช้ใส่พลังเวทย์ลงไปก็แค่ทำให้เรืองแสงกับคมขึ้นแค่นั้นแหละ" แอนดรูว์ตอบ

"แต่แค่นี้ก็เจ๋งมากแล้วนะหัวหน้า ข้าก็อยากมีแบบนี้ไว้ใช้สักเล่มบ้างจัง" อีธานพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"เอาล่ะเรารีบกลับไปรายงานเหตุการณ์กันเถอะ" แอนดรูว์บอก

"ครับหัวหน้า" อีธานตอบ

เมื่อพวกเขาทั้งสองกลับมายังป้อมปราการก็ได้พบว่าเหล่าอสูรนั้นได้บุกเข้ามายังด้านในของป้อมปราการได้แล้ว

ทหารในป้อมปราการนั้นได้ปะทะกับอสูรเหล่านั้นอย่างดุเดือด สถานการณ์นั้นทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

"ระวังหลังให้ข้าด้วย" แอนดรูว์บอกกับอีธานขณะชักดาบออกมาเข้าร่วมศึก

"ไว้ใจข้าได้เลยหัวหน้า" อีธานตอบพร้อมวิ่งตามไปติดๆ

เขาทั้งสองนั้นผสานงานกันได้ดี จัดการศัตรูไปตนแล้วตนเล่า ภายในจิตใจของแอนดรูว์รู้สึกเหมือนได้ร่วมรบกับเฮดวิกอีกครั้งยามที่เหลือบไปมองอีธาน

สถานการณ์เหมือนจะเริ่มเข้าข้างฝั่งแอนดรูว์ ชัยชนะอยู่แค่เอื้อม

"อดทนหน่อยอีธาน เราใกล้จะชนะแล้ว" แอนดรูว์พูดด้วยน้ำเสียงที่หอบแห้ง

"ครับหัวหน้า" อีธานขานตอบ

แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ที่แปลกประหลาด อยู่ๆพวกอสูรเหล่านั้นก็หยุดนิ่งไปพร้อมมีอาการสั่นเทา

พวกมันหันไปยังทิศเดียวกันพร้อมกับก้มหัวด้วยความเคารพ ไม่สิ มันเหมือนกับความกลัวที่มีต่อสิ่งๆนั้น ที่กำลังมุ่งมาทางนี้ซะมากกว่า

"แคร๊ก แคร๊ก แคร๊ก..." เสียงของรองเท้าโลหะกระทบกับพื้นค่อยๆเดินมา

ปรากฏร่างของบุคคลหนึ่งใส่ชุดเกราะสีดำทมิฬและสวมผ้าคลุมหัวไว้อีกที แรงกดดันหนักอึ้งไปทั่วทั้งบริเวณ

"สยบหรือวินาศ" ชายผู้นั้นเอ่ย

"พวกเราบุก!..เด็ดหัวแม่ทัพศัตรูมาให้ได้!!" ผู้บัญชาการได้ออกคำสั่ง พร้อมกับบุกเข้าไปพร้อมกับเหล่าทหารนับสิบคน

"วินาศสินะ" ชายผู้นั้นพูดพร้อมกับชักดาบออกมาจากฝัก และตวัดดาบเพียงหนึ่งครั้ง

คลื่นดาบสีดำที่ฟันออกไปทำให้ผู้บัญชาการและทหารหลายสิบนายที่พุ่งเข้าไปกลายเป็นชิ้นเนื้อ

"หนีไปซะ" แอนดรูว์พูด

"ว่าไงนะครับหัวหน้า" อีธานถาม

"ข้าบอกให้รีบหนีไปไงเล่า!" แอนดรูว์ตะคอกใส่อีธาน

"ไอเจ้านี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาอย่างเราจะต่อกรกับมันได้ ดูดาบที่มันถืออยู่นั่นสิ" แอนดรูว์พูดพรางชี้ไปที่ดาบที่ชายคนนั้นถืออยู่

"ข้าเคยเห็นของวิเศษต้องสาปและการพรมาก่อน"

"ทั้งสองนั้นจะปล่อยกลิ่นไอชั่วร้ายหรือความเมตตาออกมา" แอนดรูว์พูดพร้อมกับเก็บดาบเข้าฝัก

"แต่ทว่าดาบเล่มนั้นให้ความรู้สึกว่างเปล่าจนน่าสยดสยอง" แอนดรูว์ปลดดาบออกจากเอว

"ไม่ผิดแน่ดาบเล่มนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าของวิเศษทั้ง8เลย เผลอๆอาจจะเหนือยิ่งกว่า"แอนดรูว์พูด

"อีธานรีบควบม้าแล้วหนีไปจากที่นี่ซะ ไปรายงานกับเมืองหลวงว่าเกิดอะไรขึ้นกับที่นี่" แอนดรูว์ออกคำสั่งกับอีธาน

"แล้วท่านล่ะไม่หนีไปพร้อมกับข้าหรอ!?" อีธานถามอย่างกระวนกระวาย

"ข้าจะอยู่ถ่วงเวลาที่นี่ไม่ให้พวกมันไล่ตามเจ้าเอง" แอนดรูว์ตอบ

"ข้าจะอยู่สู้กับท่านที่นี่" อีธานยืนกรานเสียงแข็ง

"ไม่ได้!! ถ้าเราตายกันหมดทีนี้ใครจะเป็นคนไปบอกต่อล่ะว่ามีภัยอันตรายมาสู่ดินแดนแห่งนี้แล้ว" แอนดรูว์พูด

"แต่ว่าท่านอาจจะตายได้นะ ฮึกฮึก" อีธานร้องสะอึกสะอื้น

"รับดาบนี่ไว้สิข้าว่ามันเหมาะกับเจ้านะ มันจะช่วยปกป้องเจ้าไอ้หนู" แอนดรูว์พูดพร้อมกับยื่นดาบของเขาให้แก่อีธาน

"ข้าจะรักษามันอย่างดี ขอให้เทพธิดาอวยพรท่าน" อีธานพูดเสร็จก็รีบวิ่งจากไปพร้อมน้ำตา

"เช่นกันหนุ่มน้อย" เขายิ้มพร้อมกับก้มไปหยิบดาบเล่มหนึ่งที่หล่นอยู่บนพื้น แล้วเดินเข้าไปหาชายผู้นั้นอย่างไม่เร่งรีบ

"นี่ๆไอ้ตูดหมึกดาบสวยดีนี่ ถ้าข้าชนะข้าขอมันได้รึเปล่า ฮ่าๆๆ" แอนดรูว์พูดด้วยท่าทีกวนประสาทพร้อมกับวิ่งเข้าปะทะกับชายผู้นั้น

"กรับ กรับ กรับ.." ขณะที่อีธานขี่ม้าออกมาจากป้อมปราการนั้น ก็ได้มีเสียงสั่นสะเทือนดังลั่นไปทั่ว

"ตู้มมมม!!!" เสียงปะทะรุนแรงมาจากทิศที่ทั้งสองเข้าปะทะกัน

"ข้าจะรีบไปแจ้งข่าวแล้วตามคนมาช่วยท่านให้ได้ เพราะฉะนั้นได้โปรดมีชีวิตรอดมาให้ได้นะหัวหน้า" อีธานกล่าวในใจ

ตัดกลับมาที่แอนดรูว์ เขาได้นอนหมดสภาพอยู่บนพื้น มีบาดแผลไปทั่วทั้งตัว

"เห้อออ~ ข้าคงจะแก่จนหมดสภาพแล้วสินะ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ" แอนดรูว์นอนหัวเราะเบาๆ

"เจ้าน่าสนใจดีนี่เจ้ามนุษย์ ฝีมือเจ้าไม่เลว" ชายสวมผ้าคลุมเอ่ย

"ขอบใจ" แอนดรูว์พูดพร้อมกับหันไปยิ้ม

"มาเป็นข้ารับใช้ของข้าสิ ข้าต้องการนักรบที่มีฝีมือเยี่ยงเจ้า" ชายสวมผ้าคลุมยื่นข้อเสนอ

"ไปตายซะ" แอนดรูว์ยิ้มแล้วชูนิ้วกลางให้ชายสวมผ้าคลุม

"น่าเสียดาย...ฉึก!!!"

to be continued

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***