ปฐมบท:เพลิงแค้น

ณ ฝั่งดินแดนต้องสาป พื้นที่ราบธอร์รอนกีล(Thorongil)ซึ่งเป็นที่ตั้งรกรากของเผ่าพันธุ์ออร์คซึ่งอยู่กระจัดกระจายไปทั่วบริเวณแถบนี้

เผ่าพันธุ์ออร์คแบ่งเป็น4เผ่าใหญ่ๆได้แก่

เผ่าออร์คไรเดอร์ผู้ขี่สัตว์ร้าย ทิมบา(Timba)

เผ่าออร์คผู้ใช้มนต์ดำ โอชาม่า(Oshama)

เผ่าออร์คนักรบที่ราบ บีเทลจุส(Betelgeuse)

ทั้งสามเผ่าเบื้องต้นได้ก้มหัวรับใช้ให้แก่เผ่าออร์คผู้ที่สืบสายเลือดโดยตรงของไฮออร์ค(High Orc)นักล่าผู้ยิ่งใหญ่จากยุคบรรพกาล

เผ่าออร์คจอมพลัง โอริออน(Orion) ซึ่งปกครองโดยออร์คเลือดบริสุทธิ์ของราชาออร์คผู้ยิ่งใหญ่นาม การูรู(Garuru) ผู้ถือคลองของวิเศษต้องสาปขวานแห่งความโกรธา ดิสเพอร์เชอร์

ณ ค่ายกาเวน(Gawain)ที่อยู่อาศัยของเผ่าโอริออน เป็นค่ายที่มีกำแพงไม้ล้อมรอบมีประตูเข้าออกสองฝั่ง กลิ่นสาบโคลนคละคลุ้งลอยในอากาศไปทั่ว มีกระโจมที่อยู่อาศัยมากมายไปทั่วทั้งค่าย

"เห้อออ!!...น่าเบื่อจริงๆ" การูรูถอนหายใจดังขณะนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร

"ท่านก็บ่นแบบนี้ทุกวันนั่นแหละ หึหึ"  นามอล่าชายาของการูรูกล่าวขณะหยิบอาหารมาวางบนโต๊ะ

"ก็แหมเจ้าไม่คิดบ้างรึว่ามันเงียบสงบเกินไปหน่ะ" การูรูตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

"เงียบสงบมันไม่ดีตรงไหน ลูกๆจะได้เติบโตในอ้อมแขนของเราอย่างปลอดภัยแบบนี้ไม่ดีรึไง?" นามอล่าพูดพรางยืนเท้าสะเอว

"มันก็ดี..แต่นานๆทีขะ-ข้าก็อยากไปปลดปล่อยโทสะที่มันเอ่อล้นออกมาจากภายในร่างกายข้าบ้างแค่นั้นเอง" การูรูพูดอย่างตะกุกตะกักขณะพยายามหลบสายตาที่จ้องเขม็งของนามอล่า

"เฮ้อ~พวกออร์คเพศผู้ก็ชอบใช้แต่กำลังกันไปซะหมดเลยสิน่า" นามอล่าบ่น

"เด็กๆอาหารพร้อมแล้ว" นามอล่าเรียกลูกๆทั้งสองของนาง

"คร้าบบบ~" เด็กๆขานตอบพร้อมกับวิ่งเข้ามาในห้องครัว

"วันนี้มีเนื้อกวางของโปรดข้ารึเปล่าท่านแม่" พี่ชายคนโต การารา(Garara)ได้ถามขึ้น

"ข้าก็ชอบเหมือนกันนะ ท่านพี่ชอบกินหมดไม่เคยเหลือแบ่งให้ข้าเลย" น้องชายคนเล็ก การิรู(Gariru)บ่นใส่

"เพราะเจ้าตัวเล็กแถมกินก็ช้าเองต่างหาก ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ฮ่าๆๆ" การาราพูดเยาะเย้ยการิรู

"ท่านพ่อช่วยจัดการท่านพี่ให้ข้าด้วย เขารังแกข้าอีกแล้ว" การิรูได้หันไปฟ้องผู้เป็นพ่อการูรู

"จงจัดการปัญหาของตัวเองด้วยกำลังของตัวเอง ผู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะได้ครอบครองทุกสิ่ง" การูรูกล่าว

"นี่เป็นคำสอนของพวกเราเผ่าโอริออน เพราะฉะนั้นข้าจะไม่ช่วยเจ้าหรอกนะจงจัดการปัญหาของเจ้าด้วยตัวเจ้าเอง" การูรูพูดพร้อมกับหยิบอาหารเข้าปาก

"ข้าเกลียดท่านพ่อกับท่านพี่ที่ชอบรังแกข้าที่สุดเลย!!" การิรูพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจพร้อมวิ่งออกไปจากกระโจม

"วิ่งไปเจ้าขี้แย ฮ่าๆ" การาราหัวเราะพร้อมกับหยิบเนื้อกวางของโปรดใส่ปาก

"ข้าจะตามไปดูการิรูก่อนนะ" นามอล่าพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง

"ไม่ต้อง!..เขาเป็นลูกชายของข้าผู้สืบสายเลือดไฮออร์คผู้ยิ่งใหญ่ เรื่องแค่นี้เขาต้องก้าวข้ามมันด้วยตนเอง" การูรูพูดขึ้น

"แต่ว่าเขายังเด็กนะท่าน เขาต้องการความเอาใจใส่มากกว่านี้" นามอล่ากล่าว

"ตอนข้าอายุเท่าเขาข้าก็จับขวานออกไปล่าโทรลล์แล้ว มานั่งทานอาหารเถอะอย่าเป็นห่วงเขามากเกินไปเลย" การูรูเอ่ยพร้อมเอามือตบที่โต๊ะเบาๆ 

"ก็ได้..." นามอล่านั่งลงด้วยสีหน้ากังวลใจ

ตัดภาพมายังถ้ำที่อยู่ทางตอนใต้ของที่ราบธอร์รอนกีล ถ้ำที่เป็นที่อยู่อาศัยของออร์คเผ่าโอชาม่าที่มีชื่อว่า มอร์เรียม(Morium)

หัวหน้าเผ่าที่มีนามว่า ดัฟฟ์(Duff)ซึ่งกำลังประกอบพิธีกรรมอยู่นั้น จู่ๆก็มีเงามืดโผล่ขึ้นมาด้านหลังเขาจากความว่างเปล่า

"เจ้าเป็นใคร!!" ดัฟฟ์นั้นได้พูดขึ้นพร้อมกับปล่อยมนต์ดำไปยังแขกผู้ไม่ได้รับเชิญ

"ตู้ม!" มนต์ดำได้ระเบิดบริเวณโดยรอบบุคคลปริศนา ร่องรอยควันสีดำรอยไปทั่ว

"หึ!..เป็นเศษซากไปแล้วคงตอบไม่ได้งั้นสินะ ฮ่าฮ่า!!" ดัฟฟ์หัวเราะออกมาด้วยความสะใจ

แต่ทว่า ควันดำโดยรอบจู่ๆก็เหมือนโดนดูดกลืนไปรวมกันยังจุดๆเดียว

"อืม..รสชาติไม่เลว" เงาปริศนาได้เอ่ยออกมา

"แกเป็นตัวอะไร?" ดัฟฟ์ได้ถามด้วยอาการตกตะลึง

"ข้าไม่ใช่ตัวอะไรหรือใครทั้งนั้น ตัวข้านั้นมีแต่ความว่างเปล่า.." เงาปริศนาตอบ

"แล้วเจ้าต้องการอะไรจากข้าผู้นี้" ดัฟฟ์เอ่ยถาม

"ข้ามีข้อเสนอมามอบให้แก่เจ้า" เงาปริศนาตอบ

"แล้วถ้าข้าปฏิเสธข้อเสนอของเจ้าล่ะ?" ดัฟฟ์ถามหยั่งเชิง

ทันใดนั้นก็ได้มีร่างของบุคคลหนึ่งออกมาจากเงามืดนั้น เขาสวมชุดเกราะสีดำทมิฬพร้อมกับใสผ้าคลุมหัวปิดบังใบหน้า

"สยบหรือวินาศ" ชายผู้นั้นถามพร้อมกับชักดาบออกมาปักลงที่พื้น แล้วได้ปล่อยแรงกดดันมหาศาลออกมา

"อึ้กก!.." ดัฟฟ์ต้านทานแรงกดดันนั้นไม่ไหวจนคุกเข่าลงไปบนพื้น

"ขะ-ข้ายอมแล้วนายท่าน ท่านมีข้อเสนออะไรจะมอบให้แก่ข้าผู้ต่ำต้อยงั้นรึ" ดัฟฟ์ก้มหัวตอบด้วยความหวาดกลัว

"ข้ามีงานให้เจ้าทำ"

ตัดภาพกลับมาที่กระโจมของการูรู ในขณะเขากำลังสวมชุดเกราะก็ได้หันไปพูดกับนามอล่า

"ข้าจะออกไปล่าโทรลล์ป่าที่อยู่ในป่าทางทิศเหนือก่อนนะ ได้ข่าวว่าช่วงนี้มันออกมาล่าสัตว์จนจะหมดป่าแล้ว" การูรูเอ่ย

"น่าเบื่อจริงๆไอ้พวกตัวน่าเกลียดตะกละตะกลามถ้าสัตว์หายไปจนหมดป่าพวกเราคงมีอาหารไม่เพียงพอที่รอดพ้นฤดูหนาวที่กำลังมาถึงนี้แน่" การูรูได้พูดอีกครั้ง

"เดินทางปลอดภัยนะท่าน อย่าฝืนตัวเองมากเกินไปล่ะ" นามอล่าบอก

"ไม่ต้องห่วงข้าหรอกข้ามีขวานวิเศษเล่มนี้คู่กาย โทรลล์มิอาจต่อกรกับข้าได้" การูรูได้เอ่ยพร้อมยกขวานต้องสาปขึ้นมาโชว์

"เป็นไปได้ข้าก็ไม่อยากจะให้ท่านใช้พลังของมันมากเกินไปหรอก ทุกครั้งที่ท่านใช้มันเหมือนท่านไม่ใช่ตัวของท่านเองเลย" นามอล่าพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

"เจ้าอย่าคิดมากเกินไปข้าไม่ใช่ออร์คเด็กแล้วนะ ข้าคุมมันได้อยู่หมัด" การูรูพูดพร้อมนำมือวางบนไหล่นามอล่า

"แน่นอนข้าเชื่อมั่นในตัวท่าน" นามอล่าได้เข้ากอดการูรู

"ว่าแต่การิรูกลับมารึยัง?" การูรูถาม

"เขายังไม่กลับมาเลย" นามอล่าตอบ

"อืม...งั้นไว้ระหว่างเดินทางกลับข้าจะล่ากวางมาเป็นของปลอบใจให้เขา" การูรูพูด

"เป็นความคิดที่ดี" นามอล่าพูดพร้อมกับเข้าไปจูบที่ริมฝีปากของการูรู

"แล้วข้าจะรีบกลับมา" การูรูเอ่ยก่อนจะเดินออกไปจากกระโจม

ไม่ไกลจากค่ายกาเวนบริเวณทางทิศตะวันตก มีป่าเล็กๆขึ้นอยู่บริเวณนั้น ซึ่งเป็นที่เก็บตัวของการิรู เขาได้สร้างกระโจมเล็กๆซ่อนอยู่ภายในป่าแห่งนั่น

มีเพียงการิรูและเพื่อนสนิทของเขาเทอเลนที่รับรู้ถึงที่ตั้งของฐานลับนี้

"อยู่ที่นี่เอง ก็ว่าล่ะทำไมไปหาที่กระโจมแล้วไม่เจอเจ้า" เทอเลนเอ่ย

"ข้าเซงๆหน่ะ" การิรูตอบ

"เรื่องเดิมๆอีกแล้วสินะ" เทอเลนถาม

"ใช่..." การิรูตอบด้วยน้ำเสียงเหม่อลอย

"เอาน่าเมื่อเจ้าโตขึ้นเจ้าอาจจะมีกำลังมากพอที่จะจัดการกับพี่ชายตัวแสบของเจ้าก็ได้" เทอเลนพูดให้กำลังใจ

"ไม่ไหวหรอก การาราทั้งตัวโตแถมยังแข็งแกร่งกว่าเด็กในรุ่นราวคราวเดียวกันเสียอีก" การิรูพูด

"แตกต่างกับข้าซึ่งเกิดมาร่างกายอ่อนแอ แถมยังตัวเล็กกว่าออร์คตนอื่นๆเขา" การิรูพูดพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนมองท้องฟ้า

"...." เทอเลนเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยปากขึ้น

"แม่ของข้าเคยกล่าวไว้..ออร์คทุกตนนั้นมีความแข็งแกร่งมิใช่แค่พละกำลัง แต่เป็นจิตวิญญาณอันแข็งแกร่งที่ได้ฝังรากลึกลงไปถึงแก่นแท้ของพวกเราชาวออร์ค" เทอเลนเอ่ย

"ต่อให้เป็นออร์คที่ตัวเล็กและอ่อนแอที่สุด ก็สามารถทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้" เทอเลนยิ้มและเอามือลงแตะบ่าของการิรู

"ขอบใจเจ้ามาก ข้าสบายใจขึ้นเยอะล่ะ" การิรูพูดพร้อมลุกยืนและปัดเศษดินที่ก้นกับหลัง

"เรารีบกลับกันดีกว่านี่ก็เริ่มจะมืดแล้ว ข้าไม่อยากจะนึกถึงเวลาที่คุณป้านามอล่าโกรธเลย" เทอเลนพูดพร้อมกับเหงื่อตก

"ข้าก็ว่างั้น แฮะแฮะ" การิรูตอบพร้อมกับขนที่ลุกชัน

เมื่อทั้งสองออกมาพ้นจากบริเวณป่าพวกเขาก็ได้เห็นเขม่าควันลอยออกมาจากบริเวณค่าย

"เจ้าเห็นนั่นไหม?" การิรูถาม

"พวกเขาจัดงานเลี้ยงฉลองกันหรอ" เทอเลนพูด

"ควันมันมากเกินไปสำหรับการใช้ย่างเนื้อสัตว์ไว้จัดงานเลี้ยงแล้ว" การิรูพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ

"งั้นเราก็รีบกลับไปกันเถอะ!!"

to be continued...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***