ปฐมบท:เงามืดที่คืบคลานสู่เดอะวอลล์

หลังสงครามจบลงเวลาก็ได้ผ่านร่วงเลยมาได้ 5ปี...ดินแดนทางฝั่งตะวันตกนั้นธรรมชาติค่อยๆเสื่อมถอย สภาพอากาศเต็มไปด้วยหมอกและควัน เมฆครึ้มปกครองไปทั่วทั้งดินแดน แสงอาทิตย์ไม่สามารถส่องถึง 

ต้นไม้และพืชพันธ์ุส่วนใหญ่ไม่สามารถเจริญเติบโตได้ อันเนื่องมาจากของวิเศษต้องสาปทั้ง 4ในดินแดนนี้ได้แผ่รังศีต้องสาปที่รุนแรงออกมา ด้วยเหตุนี้ผู้คนจึงกล่าวขานกันในชื่อเรียก "ดินแดนต้องสาป" 

ในทางกลับกันดินแดนฝั่งตะวันออกนั้น ธรรมชาติได้อุดมสมบูรณ์ ผืนป่าและแม่น้ำลำธารสัตว์น้อยใหญ่อาศัยอย่างมีความสุขในทุกหนแห่ง

เนื่องมาจากได้รับการอวยพรโดยของวิเศษแห่งการอวยพรทั้ง4 ที่ได้เปล่งประกายรัศมีอวยพรให้แก่ทุกสรรพสิ่งในดินแดนแห่งนี้แสงอาทิตย์สาดส่องมอบความอบอุ่นแก่ทุกสรรพสิ่ง ผู้คนจึงขนานนามดินแดนทางฝั่งตะวันออกนี้ว่า "ดินแดนอาทิตย์อุทัย"

ณ ป้อมปราการสุดขอบดินแดนอาทิตย์อุทัยที่ตั้งขวางอยู่ทางตอนกลางของทวีป"เดอะวอลล์"ที่มีกำแพงทอดยาวขวางกั้นกับดินแดงต้องสาป

แอนดรูว์(Andrew) หัวหน้ากองทหารรักษาการณ์ที่สามบนกำแพงเดอะวออล์ ได้เดินราดตระเวนตามทางเดินบนกำแพงในยามเย็น ในระหว่างเดินตรวจสอบความเรียบร้อยตามกำแพงนั้นเขาก็ได้พบกับทหารสองนายที่สังกัดอยู่ในกองทหารของตน

"เหตุการณ์เรียบร้อยดีรึเปล่าพลทหาร" แอนดรูว์ได้ถามทหารทั้งสองนายด้วยน้ำเสียงขึงขัง

"เรียบร้อยดีครับหัวหน้า!!" พลทหารทั้งสองนายได้ตอบพร้อมเพรียงกันด้วยความตกใจ

ท่าทางกระสับกระส่ายของทหารทั้งสองนายทำให้แอนดรูว์เกิดความสงสัยและเหลือบไปเห็นด้านหลังของทหารนายหนึ่งซึ่งกำลังซ่อนอะไรบางอย่างไว้อยู่

"ซ่อนอะไรไว้ข้างหลังส่งมาให้ข้าดูเดี๋ยวนี้" แอนดรูว์พูดด้วยเสียงเรียบนิ่งแต่จริงจรัง

พลทหารนายนั้นทำท่าทีกล้าๆกลัวๆก่อนจะยื่นของสิ่งนั้นให้แอนดรูว์ เมื่อตรวจสอบก็พบว่าเป็นถุงใส่น้ำที่ในถุงนั้นเต็มไปด้วยเหล้ารัม

"นี่พวกเจ้าแอบดื่มเหล้าในขณะปฏิบัติหน้าที่งั้นรึ" แอนดรูว์ถามด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว

"ถ้าเกิดมีศัตรูบุกโจมตีเดอะวอลล์ในขณะพวกเจ้าเมามาย พวกเจ้าจะต้านศัตรูไหวรึ" แอนดรูว์ได้ถามอีกครั้ง

"แหม~ท่านหัวหน้าดินแดนของเราสงบสุขมาตลอดห้าปีแล้วนะครับ" ทหารนายหนึ่งตอบ

"ใช่ๆ สามปีที่พวกข้าเฝ้าเดอะวอลล์มาแม้แต้เงาศัตรูสักคนยังไม่เคยจะโผล่หัวออกมาให้เห็นเลย" ทหารอีกนายพูดขึ้นเสริม

"เห้อออ~" แอนดรูว์ถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยหน่าย

"ชายหนุ่มสมัยนี้นี่มันใช้ไม่ได้เลย เอางี้ข้าจะเล่าอะไรดีๆให้พวกเจ้าฟัง" แอนดรูว์เดินไปชิดริมกำแพงพร้อมหันหน้าไปยังดินแดนต้องสาปพร้อมกับพูดขึ้นว่า

"ในตอนนั้น ตอนที่เกิดสงครามระหว่างสองดินแดนเมื่อ5ปีก่อน ข้าเป็นเพียงพลทหารนายหนึ่งที่เข้าร่วมในศึกนั้น"

"ข้านั้นสังกัดในกองทหารแนวหน้า เรียกง่ายๆคือกองทหารที่จะไปซี้ก่อนชาวบ้านนั่นแหละ ฮ่ะฮ่ะ" แอนดรูว์หัวเราะออกมาเบาๆ

"สงครามนั้นได้เริ่มขึ้น ทัพหน้าของศัตรูที่เราต้องเผชิญคือทัพของเหล่าออร์ค ซึ่งนำโดยหัวหน้าเผ่าออร์คการูรูผู้ถือครองของวิเศษต้องสาป ขวานแห่งความโกรธา.."

"เสียงกลองดังสนั่นไปทั่วสมรภูมิ เสียงของโลหะที่กระทบกัน เสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือ เสียงหัวเราะสะใจของศัตรูที่แสนอำมหิต" แอนดรูว์พยายามข่มมือที่สั่นนั้นให้นิ่งสงบพร้อมกับเล่าต่อ

"เฮดวิก(Hedwig)ชื่อของทหารรุ่นน้องข้าที่คอยร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่ ข้าและเขารู้จักกันตั้งแต่สมัยยังเด็ก" แอนดรูว์ได้ชักดาบขึ้นมาและมองดูมันด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

"เขาเป็นเด็กหนุ่มที่มีพรสวรรค์ในเรื่องการใช้ดาบ ข้าโล่งใจทุกครั้งที่มีเขาคอยระวังหลังให้ในสนามรบ" แอนดรูว์ยิ้มน้อยๆที่มุมปาก

"แต่ต่อให้เขาเก่งวิชาดาบมากแค่ไหน ก็มิอาจต้านทานโทสะของเหล่าออร์คได้" แอนดรูว์กำดาบแน่น

"เผ่าพันธุ์ออร์คนั้นขึ้นชื่อเรื่องความดุร้าย ฉุนเฉียวง่ายเป็นทุนเดิมอยู่แล้วได้ถูกกระตุ้นโดยอำนาจของขวานแห่งความโกรธา.."

"ออร่าชั่วร้ายจากขวานครอบคลุมไปทั่วทั้งสนามรบ ออร์คทุกตนในบริเวณนั้นบ้าคลั่งและกระหายเลือด ไม่สนความเจ็บปวดจากบาดแผล มีแต่โทสะที่หมายมุ่งจะเข่นฆ่าเพียงอย่างเดียว" ดาบในมือที่แอนดรูว์ถืออยู่เริ่มสั่นอีกครั้ง

"แล้วท่านรอดมาจากสงครามครั้งนั้นได้ยังไงหรือครับ" ทหารนายหนึ่งถามด้วยความกระหายใคร่รู้

"ข้าก็ใช้ดาบวิเศษเล่มนี้ที่ได้มาจากรุ่นน้องคนสนิทไล่ทิ่มก้นพวกออร์คจนหนีป่าราบยังไงเล่า ฮ่าฮ่าฮ่า!!" แอนดรูว์หัวเราะพร้อมทำท่าทางแกว่งดาบไปมา

เขาเก็บดาบเข้าฝักพร้อมกับรอยยิ้มบางๆและสายตาอันว่างเปล่า 

"ทีนี้พวกเจ้าก็เข้าใจถึงความน่ากลัวของพวกที่มาจากแดนต้องสาปแล้วใช่ไหม ถ้าเจ้าไม่อยากจะสูญเสียคนสำคัญจงอย่าประมาท จงมีสติในการปฏิบัติหน้าที่ซะ" แอนดรูว์พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"รับทราบครับหัวหน้า!!" ทหารทั้งสองพูดพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียง

"งั้นเจ้านี่ข้าขอยึดไปละนะ" แอนดรูว์พูดพร้อมกับถือเหล้าที่ยึดมาได้แล้วเดินจากทหารทั้งสองไป

แอนดรูว์เดินจากมาได้ไม่ไกลนักก็ได้หันกลับไปมองทหารทั้งสองที่พูดคุยกันอย่างสนุกสนานพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า

"เมื่อก่อนข้ากับเจ้าก็เคยมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะแบบนั้นร่วมกันสินะ...เฮดวิก" เขายิ้มอ่อนๆพร้อมกับหันหลังเดินจากไปพร้อมกับตะวันที่กำลังลับขอบฟ้า

ในยามดึกคืนนั้น แอนดรูว์ได้สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงอึกทึกครึกโครมจากภายนอกห้องพัก เขารีบเปิดประตูออกไปเห็นเหล่าทหารในป้อมปราการของเดอะวอลล์ที่กำลังแตกตื่น

เขาได้ขว้าแขนของพลทหารนายหนึ่งที่กำลังจะวิ่งผ่านเขาไป 

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นพลทหาร" แอนดรูว์ได้ถามกับพลทหารนายนั้น

"ข้าศึกโจมตีครับท่านนายกอง" พลทหารตอบด้วยเสียงสั่นเครือ

"ข้าศึกโจมตี?...งั้นศัตรูคือเหล่าออร์คงั้นรึ?" แอนดรูว์ถาม

"ไม่ใช่ครับท่าน" พลทหารตอบ

"ดินแดนที่ใกล้กับเดอะวอลล์มากที่สุดคือดินแดนที่ปกครองโดยเหล่าออร์คไม่ใช่รึไง ถ้าไม่ใช่ออร์คแล้วมันจะเป็นอะไรไปได้อีก?" แอนดรูว์ถามด้วยความสงสัย

"ไม่ใช่ครับ มันไม่ใช่สิ่งมีชีวิตหรือเผ่าพันธุ์ไหนที่เรารู้จักเลยครับท่าน" พลทหารตอบอย่างลนลานพร้อมกับรีบวิ่งจากไปทิ้งแอนดรูว์ไว้กับความงึนงง

"ท่านนายกองครับ ผู้บัญชาการแห่งป้อมปราการเดอะวออล์เรียกพบนายกองทั้งหมดโดยด่วนครับ"  ทหารนายหนึ่งได้มากระจายคำสั่งให้กับแอนดรูว์

"ข้ารับทราบแล้ว" แอนดรูว์ตอบรับก่อนจะกลับเข้าไปสวมชุดเกราะ

ณ โถงประชุมภายในป้อมปราการ

"ข้า แอนดรูว์ หัวหน้ากองทหารรักษาการณ์ที่3 รายงานตัวครับท่าน" แอนดรูว์พูดรายงานตัวต่อผู้บัญชาการแห่งป้อมปราการ

"ดี..ทีนี้ก็มากันครบแล้ว รายงานสถานการณ์ของทุกกองมาให้ข้าฟังเดี๋ยวนี้" ผู้บัญชาการรวบรัดเข้าเรื่องในทันที

"ประตูหน้าด่านกำลังถูกโจมตีแต่ยังยื้อไว้ได้อยู่ครับท่าน" หัวหน้ากองที่ 1 รายงาน

"กำแพงทางทิศใต้มีศัตรูพยายามปีนขึ้นมา ตอนนี้พลธนูกำลังสกัดไว้อยู่ครับ" หัวหน้ากองที่ 2 รายงาน

หลังจากที่ทั้งสองกองรายงานเสร็จสิ้น ก็ได้มีทหารส่งสารวิ่งเข้ามายังห้องโถงอย่างเร่งรีบ

"รายงานด่วนครับ!!...ทางส่วนกลางไม่สามารถติดต่อกับกองทหารที่ 3 ได้เป็นเวลา20นาทีแล้วครับท่าน!!" เขารายงานไปหอบไปในเวลาเดียวกัน

"รายงานสุดท้ายที่ส่วนกลางได้รับก่อนขาดการติดต่อ ว่าไว้อย่างไรบ้าง!!" แอนดรูว์รีบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน

"รายงานสุดท้ายบอกไว้ว่า...มีสัตว์อสูรขนาดใหญ่ที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อนจำนวนหนึ่งตัวครับท่าน" ทหารส่งสารตอบ

"สัตว์อสูรเพียงตัวเดียวจะสามารถทำอะไรได้ หากทหารต่อสู้กับมันจากบนกำแพง?" แอนดรูว์ถามด้วยความสงสัย

"ในรายงานยังบอกไว้อีกว่า...มันมีปีกสามารถบินขึ้นกำแพงมาได้" หลังจากจบรายงานแอนดรูว์รีบวิ่งออกไปจากห้องโถง และตรงดิ่งไปยังกำแพงทางทิศเหนือ

"โถ่เว้ย!...นี่ข้าจะต้องสูญเสียสหายใต้บังคับบัญชาไปอีกเท่าไหร่กัน!! " เขาคิดในใจขณะกำลังวิ่งไป

"รอข้าก่อนนะพวกเจ้า"

to be continued...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***