![ใครกันแน่ที่เป็นคนบงการเรื่องทั้งหมด[Demon Slayer]](https://cn-e-pic-aliyun.mangatoon.mobi/cartoon-posters/243113960c4.webp)
ใครกันแน่ที่เป็นคนบงการเรื่องทั้งหมด[Demon Slayer]
บทที่4 เส้นทางที่ผิด
เด็กหนุ่ม2พี่น้องได้พาเด็กหนุ่มหน้าหวานมาถึงหน้าตึกหรูขนาดใหญ่ก่อนจะเอ่ยปากบอกเด็กหนุ่มหน้าหวาน
สึมิฮิโกะ
ที่นี่คือบ้านใหม่ของนาย
คานาตะ
พวกนั้นไม่ต้อนรับนายแล้ว มาใช้ชีวิตกับพวกฉันซะ เจ้าจิ้งจอกน้อยโทจัง
คานาตะ
แหละบ้านนาย ดีใจซะเถอะ//พูดจบก็พาตัวของเด็กหนุ่มหน้าหวานเข้าไปด้านใน
ณ ห้องที่มีเหล่าผู้คนยืนรออยู่
คานาตะ
พูดเองนะ//พูดจบก็วางเด็กหนุ่มหน้าหวานลงพร้อมกับที่ให้เด็กหนุ่มทำความรู้จัก
โทจูโร่
ไม่อยากรู้จัก..ไปไกลๆซะ//พูดจบก็ยกมือขึ้นปิดหูและรีบก้าวเท้าเดินหนีฝ่าเหล่าคนน่ากลัวไปโซฟา
คานาตะ
เดี๋ยวอีกซักพักก็เชื่องเองแหละ
โทเกะ
ได้มาง่ายจัง เกิดอะไรขึ้นหรอ?
สึมิฮิโกะ
ไม่รู้สิ ไปถึงก็เห็นพวกนั้นเละไม่เหลือเค้าเดิมเลย
โยชิเทรุ
ทำไมโทจังไม่ร่าเริงเลยล่ะ
คานาตะ
แกคิดดูสิ ถ้าฉันทำร้ายพวกแก แล้วมาอยู่กับคนอื่นที่พาตัวมาจะรู้สึกยังไง
โทจูโร่
เงียบทั้งหมดนั่นแหละ!!! น่ารำคาญ
ซาเนฮิโระ
ปากแบบนี้เดี๋ยวก็ทำให้พูดไม่ได้เลย
โทจูโร่
...//หลังจากที่ได้ยินหนุ่มรุ่นพี่พูดกวนประสาทก็ยกขาขึ้นถีบเข้าไปเต็มท้องของหนุ่มรุ่นพี่
โทจูโร่
แกนั่นแหละที่จะพูดไม่ได้
เหล่าคนที่ได้ยินเด็กหนุ่มพูดก็พยายามกลั้นขำกันจนไหล่สั่น แถมยังต้องพยายามหันหน้าหนีเพื่อไม่ให้หลุดขำออกมา
โทจูโร่
ฟังไว้ซะ ถ้าอยากให้ฉันมาอยู่นี่
โทจูโร่
พวกแกคงรู้นะว่าตอนที่กระดูกหักมันเจ็บแค่ไหน
โทจูโร่
1.ถ้าฉันไม่เรียกชื่อพวกแก ถือว่าโชคดี แต่ถ้าเรียกชื่อพวกแกก็เตรียมใจไว้ซะ
โทจูโร่
2.ฉันอยากได้อะไรต้องได้
โทจูโร่
3.ห้ามมาใกล้ฉันในระยะ10เมตร
โทจูโร่
4.ถ้าฉันสั่งอะไรแล้วอิดออดฉันจะถีบพวกแกลงจากชั้นนี้ซะ
โทจูโร่
5.ห้ามไปยุ่งเกี่ยวกับครอบครัวของฉัน
โทจูโร่
ฉันจะตั้งกฎเพิ่มเรื่อยๆจนกว่าพวกแกนั่นแหละจะเชื่อง
โทจูโร่
อ่ะ ฉันจะเรียกพวกแกแบบนี้
ชิโนเอะ
ก็ถือว่าดี แต่ถ้าเรียกชื่อเฉยๆก็คงไม่แย่
มาคามิ
ชื่อน่ารักมากๆเลยย~~
โทจูโร่
พี่ทาคาชิบะของฉันเป็นพี่ใหญ่แล้ว คุณก็เป็นแค่หมา
โทจูโร่
ส่วนนาย2คนฉันจะเรียกชื่อให้เป็นบุญหู
โทจูโร่
แต่ถ้าฉันเรียกนามสกุลเมื่อไหร่...พวกแกตาย
โทจูโร่
แล้วอีกอย่างอย่ามาแตะตัวฉันตามใจชอบ
โทจูโร่
ฉันรู้เบื้องลึกเบื้องหลังพวกแกทุกคนอยู่แล้ว แล้วก็นะสายไหม
โทจูโร่
ที่นี่ใครจะแก่ก็เรื่องของแก ฉันไม่นับถือ//พูดจบก็ยกขาขึ้นนั่งไขว้ห้างในทันที
โทจูโร่
มานั่งข้างๆแล้วกอดหน่อย
ชิโนเอะ
ได้สิ~//หลังจากตอบรับก็รีบเดินปรี่เข้าไปนั่งข้างเด็กหนุ่มหน้าหวานแล้วสวมกอดทันที
ซานาเอะ
เอาแต่ใจจัง แต่ก็..น่ารักดี//พูดจบก็เดินไปนั่งประกบข้างเด็กหนุ่หน้าหงานพร้อมโอบกอด
โทจูโร่
ไปซื้อชุดให้ด้วยล่ะ ชุดผู้หญิงหรือผู้ชายก็แล้วแต่ ใส่ได้หมด
ซาเนฮิโระ
ทำไมไม่ไปเดินซื้อเองวะ
โทจูโร่
ฉันแทบไม่เคยทำอะไรด้วยตัวเอง แถมถ้าไม่มีใครไปด้วยฉันก็ไม่ไป
มัตสึโระ
เดี๋ยวผมซื้อให้เองง~!
โทจูโร่
อา ถ้าตอบรับแล้วทีนี้ก็ไสหัวไปซื้อชุดซะ//พูดจบก็เอนตัวพิง2พี่น้องที่นั่งกระกบข้างอยู่
ชิโนเอะ
อ่ะมัตสึโระ เอาบัตรนี่ไปรูด//พูดจบก็ยื่นบัตรเครดิตให้เพื่อนชายคนสนิทของตนเอง
โทจูโร่
ไสหัวไปซื้อได้แล้ว น่ารำคาญ//พูดจบก็ยกมือขึ้นทำท่าเชิงไล่ให้ไปให้พ้นสายตา
มัตสึโระ
โถ่~ โกรธก็ไม่บอก เดี๋ยวผมรีบซื้อกลับมาให้นะครับควีนตัวน้อย~//พูดจบก็เดินออกจากห้องไปในทันที
ชิโนเอะ
คำที่มัตสึโระเรียกเธอก็ดีนะคะ ชื่อควีนดีมั้ยคะคนดี//พูดจบก็เชยคางเด็กหนุ่มหน้าหวานให้มองหน้าตนเองพร้อมยิ้มหวาน
โทจูโร่
จะเรียกก็เรียก ควีนก็ควีน//พูดจบก็สลัดหน้าหนีไปทางอื่นพร้อมกับทำสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
ซานาเอะ
ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ
โทจูโร่
แต่จะพูดก็พูดไปเถอะ
สึมิฮิโกะ
เข้ากันไวดีเนอะว่ามั้ยพี่
โทจูโร่
พวกนายเหมือนลูกหมาเลย
เหล่าคนในห้องที่ตอนแรกที่เหมือนให้ระยะห่างกับเด็กหนุ่มหน้าหวานแต่เพราะเด็กหนุ่มนั้นเผลอคิดดังไปหน่อยทุกสายตาเลยหันมองมาที่เด็กหนุ่มกันหมด
โทจูโร่
มองทำไม ไม่เคยเห็นหรอ
โทจูโร่
เจ้าพวกหมาบ้า//พูดจบก็เอนตัวพิง2พี่น้องแล้วฟลับตาลงเพื่อข่มตาหลับ
โทจูโร่
อืม..กล่อมหน่อยดิ..
โทจูโร่
ถ้าใช้เพลงนี้กล่อมฉันฉันถีบนายไปนอนบนพื้นแน่..
ซานาเอะ
อ่ะๆ เดี๋ยวพี่กล่อมเอง
หลังจากที่ผ่านไปซักพักเด็กหนุ่มหน้าหวานก็ได้หลับไปตามระเบียบ ด้วยความที่โคโตะคนพี่นั้นเคยเป็นพี่เลี้ยงให้น้องของตนมาก่อนจึงทำให้หลับอย่างง่ายดาย
ซานาเอะ
/หลับแล้ว/ //หันไปกระซิบให้เหล่าคนในห้องนั้นได้รู้เพื่อที่จะได้ไม่มีใครส่งเสียงดัง
ซานาเอะ
/ฉันเคยกล่อมแกมาก่อนน้องรัก/
ชิโนเอะ
/ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ยย~/
ซานาเอะ
//หลังจากที่โดนน้องชายตนเองกวนโอ๊ยใส่ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเหนื่อยใจ
ซานาเอะ
/แล้วเอาไงอ่ะ พาไปนอนที่เตียงดีๆมั้ย?/ //หันไปหาเด็กหนุ่มรุ่นราวเดียวกับเด็กหนุ่มที่อยู่ในอ้อมแขน
สึมิฮิโกะ
/อื้ม พาไปนอนในห้องก่อนเลย เฝ้าไว้ด้วยล่ะเผื่อหนี/ //เมื่อพูดจบก็เดินนำเหล่าพี่น้องของตนเองออกไปคุยด้านนอก
หลังจากที่ห้องดูเงียบลงกว่าตอนแรกโคโตะคนพี่ก็ลุกขึ้นช้อนตัวเด็กหนุ่มหน้าหวานขึ้นมาอุ้ม
ซานาเอะ
/เบามาก แน่ใจนะว่าเด็กคนนี้ไม่ขาดสารอาหาร/
ชิโนเอะ
/โถ่ เดี๋ยวค่อยจับปรับการกินก็ได้ แต่ตัวเล็กแบบนี้ก็อุ้มง่ายนะ/
ซานาเอะ
/เห็นว่าแกเป็นหมอหรอกนะเลยยอมเชื่อ/ //พูดจบก็กระชับกอดเล็กน้อยเพราะกลัวว่าจะทำเด็กหนุ่มนั้นหลุดมือ
ซานาเอะ
/อย่าเพิ่งตื่นสิคะ กว่าจะกล่อมหลับได้ก็ลืมตาขึ้นมาด่าอย่างเดียวเลย/ //ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะรีบสาวเท้าพาเด็กหนุ่มเข้าไปในห้องที่มีเตียงใหญ่ตั้งอยู่
ชิโนเอะ
/เตียงใหญ่กว่าเราอีกอ่ะ/
ซานาเอะ
/เออน่า มีเงินก็หัดซื้อใหม่ซะ/ //ค่อยๆก้าวเท้าไปที่ขอบเตียงแล้วค่อยๆวางเด็กหนุ่มลงอย่างนุ่มนวล
เมื่อ2พี่น้องพากันแน่ใจแล้วว่าเด็กหนุ่มหน้าหวานนั้นอีกพักใหญ่ๆคงตื่นจึงพากันออกจากห้องอย่างเงียบๆ
แต่หารู้ไม่ว่าหลังจากที่พวกเขาออกไปได้ไม่นานเด็กหนุ่มนั้นก็ลืมตาขึ้น เพราะเขาเองก็ไม่ได้หลับแต่แรกอยู่แล้ว เพียงแค่อยากอยู่คนเดียวสงบๆ
โทจูโร่
ผม...ขอโทษนะพี่โอบาเนะ...ขอโทษนะทุกคน..
โทจูโร่
ผมทำทุกอย่างมันแย่ไปหมดเลย...
โทจูโร่
ฮึก...ผม...ผมขอโทษ...//หลังจากที่พยายามกลั้นน้ำตาอยู่นานแต่เพราะถึงขีดจำกัดจึงร้องไห้ออกมาเงียบๆเพื่อไม่ให้คนด้านนอกได้ยิน
เด็กหนุ่มอยากกรีดร้องออกมาดังๆเพราะความรู้สึกแย่ๆที่หลั่งไหลมา
ซาเนฮิโระ
อุตส่าห์มาคุยด้วยดีๆนะ
โทจูโร่
ฉันบอกให้ออกไป!!!! ออกไปให้พ้น!!!!
เด็กหนุ่มเริ่มคุมความโกรธตนเองไว้ไม่อยู่จนต้องปลดปล่อยมันใส่คนที่เข้ามาหาเขา
เสียงเปิดประตูอย่างรุนแรงเพราะความตกใจที่ได้ยินเสียงเด็กหนุ่มนั้นตวาดจนเสียงดังลั่น จนทำให้คนที่เฝ้าอยู่ข้างนอกนั้นต้องพากันวิ่งเข้ามาปรามเด็กหนุ่มให้สงบ
โทจูโร่
ออกไป!!! ออกไปให้พ้น!!! ฮึก...ฉันบอกให้ออกไปไง!!!
ภาพที่เหล่าเด็กหนุ่มคนอื่นเห็นคือ เด็กหนุ่มนั้นเหมือนคนปรี๊ดแตก แต่ที่แปลกคือทั้งๆที่เด็กหนุ่มดูโมโหแต่ก็ร้องไห้ออกมาเพราะไม่ได้ดั่งใจเท่าไหร่
สึมิฮิโกะ
พาซาเนฮิโระคุงออกไปทีครับ
กิอิจิ
เข้าใจแล้ว//หลังจากตอบรับคำสั่งเสร็จก็รีบลากเพื่อนของตนเองออกจากห้องมาทันที
โทจูโร่
ฮึก...แงง..!! ไปให้พ้นเลย..!!
โทเกะ
เอาไงดีอ่ะ;; เพิ่งเคยเจอโทจังแบบนี้ครั้งแรกเลย
คานาตะ
หืม? มีอะไร?//ขานรับเด็กหนุ่มพร้อมเดินเข้าไปนั่งที่ขอบเตียงเพื่อฟังให้ชัดๆ
คานาตะ
อ่าๆ เข้าใจแล้ว ก็อย่างว่าแหละ เก่งมาแค่ไหนแต่ลึกๆนายก็คือเด็ก//พูดจบก็อ้าแขนไปทางเด็กหนุ่ม
โทจูโร่
แงงง..!!//โผเข้ากอดชายรุ่นพี่จนเกือบตกเตียงพร้อมทำท่างอแงใส่
โทจูโร่
เปล่าซะหน่อย..ฮึก..
คานาตะ
หรอ งั้นถ้าฉันพูดแบบนี้จะยอมบอกได้ยัง
คานาตะ
เฮ้ออ-..//ทำท่าเขินอายเล็กน้อยพลางก้มหน้าให้หน้าผากชนตนกับหน้าผากเด็กหนุ่ม
คานาตะ
คนเก่งเป็นอะไรคะบอกหน่อยสิ//พูดจบก็ทำท่าเขินอายเล็กน้อยพร้อมหันหน้าหนีไปทางอื่น
โทจูโร่
เปล่า...แค่...รู้สึกไม่ดีเฉยๆ..ซื้ด-..
คานาตะ
ชิโนเอะคุงมาดูแลคนไข้สิ
ชิโนเอะ
คร้าบๆ มาค่ะเด็กดี เอาออกมาให้หมดค่ะ//ยิ้มหวานพร้อมยกแผ่นทิชชู่ขึ้นมาบีบจมูกเด็กหนุ่มไว้
ชิโนเอะ
เก่งมากค่ะ//ยิ้มอ่อนพลางพับทิชชู่นั้นทิ้งลงถังขยะข้างๆเตียง
โทจูโร่
จะว่าไปพวกนายอายุพอๆกับพี่ทาคาชิบะเลย
เด็กหนุ่มพูดออกไปอย่างไม่ใส่ใจแต่ก็สามารถทำให้เหล่าคนที่มาดูแลจุกอกไปตามๆกัน
โทจูโร่
จะว่าไปเมื่อไหร่เจ้าสายไหมจะมานะ
โทจูโร่
แค่อยากเปลี่ยนคำเรียกน่ะ
มัตสึโระ
เปลี่ยนเป็นอะไรล่ะ?//พูดจบก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับของที่พะรุงพะรัง
โทจูโร่
นายอยากให้เรียกว่าอะไรอ่ะ
มัตสึโระ
อยากให้เรียกที่รัก~
โทจูโร่
อี๋ ไม่เอาอ่ะ เรียกเจ้าหมาแล้วกัน
โทจูโร่
เห็นพี่โอบาเนะดรียกแล้วน่ารักดี
มัตสึโระ
ฉันจะเป็นหมาที่น่ารักให้ควีนเอง~
โทจูโร่
แต่ถ้าวันไหนแกไม่เชื่อง ฉันนี่แหละจะทำให้แกเชื่องเอง
โทจูโร่
||ป่านนี้...พวกเขาจะเป็นยังไงบ้างนะ...||
โอบาเนะ
พวกแกเป็นยังไงกันบ้าง
เทนมะ
ก็ยังดีที่แขนไม่หัก แค่ร้าว
เทนมะ
ดีที่ฉันตัวใหญ่กว่าโทจูโร่เลยกระดูกแข็งแรงไปด้วยมั้ง
เทนมะ
นอนเป็นผักกันอยู่นั่นอ่ะ
ทาคาชิบะ
พวกเราสบายดีครับพ่อ แต่แค่เจ็บหนักนิดหน่อย
ทาคาชิบะ
คนที่กระดูกหักก็มีแค่ไซกาคุกับคิวทาโร่ครับ
ทาคาชิบะ
คนอื่นก็เจ็บหนักอยู่ครับแต่ถ้าผมกับเทนมะไม่เข้าไปบังคนอื่นก็คงเจ็บหนักกว่านี้
มุเซน
ทำไมถึงมาอยู่ในสภาพแบบนี้ได้
ทั้งห้องได้เงียบลงก่อนจะหันหน้าหลบเพื่อเลี่ยงการตอบคำถาม
ทาคาชิบะ
คนที่ได้สติคนสุดท้ายคือ...โอบาเนะ
โอบาเนะ
ฉัน...ไม่ได้จะแก้ตัวแทนนะ...
โอบาเนะ
แต่น้องฉันไม่ได้ตั้งใจ พวกแกต้องเชื่อนะ
ไซกาคุ
จะให้เชื่อยังไงอีกล่ะพี่โอบาเนะ
ไซกาคุ
ทุกคนเป็นแบบนี้เพราะโทจูโร่อาละวาทนะ
เทนมะ
พวกเรายังเชื่อในตัวโทจูโร่ได้จริงหรอ?
โอบาเนะ
ถ้าแกมาเห็นภาพนั้นแทนฉัน...แกจะรู้ว่าทำไมฉันถึงพูดแบบนี้
ชายร่างเล็กได้ดันตัวลุกจากเตียงเลงไปนั่งกับพื้นพร้อมก้มหัวขอโทษแทนการกระทำของน้องชายตนเอง
เทนมะ
เห้ย! แกลุกขึ้นเลยนะโอบาเนะ!
โอบาเนะ
ฉันจะไม่ลุกจนกว่าพวกแกจะยอมฟัง!
มุเซน
โอบาเนะลุกขึ้นเถอะ//รีบก้มตัวพยายามดึงตัวเด็กหนุ่มให้หยุดก้มหน้าขอโทษ
อาคาเสะ
ดีแค่ไหนที่วันนั้นรุยะกับเคนมุไปโรงเรียนเลยไม่ได้ไปด้วย
อาคาเสะ
ถ้าไปโทจูโร่คงฆ่าไปแล้วมั้ง
โอบาเนะ
ก็ถึงบอกให้ฟังไง!!!
เหล่าคนไข้และแขกที่เข้ามาเยี่ยมถึงกับสะดุ้งเพราะไม่เคยเห็นชายหนุ่มนั้นแสดงอารมณ์แบบนี้ออกมา
โอบาเนะ
วันที่ผมเป็นแบบนี้ทุกคนยังอยากติดตามอีกหรอ
โอบาเนะ
แล้วถ้าผมทำให้ทุกคนเกลียด ทุกคนยังจะตามผมอีกมั้ย?
โอบาเนะ
คำถามที่น้องฉันถามพวกแก
โอบาเนะ
ไหนตอนนั้นพูดอย่างดิบดีวะ!
โอบาเนะ
ไอ้คำพูดสวยหรูที่พวกแกเคยพูดมันหายไปไหน!
เหล่าคนที่อยู่บนเตียงนั้นไม่กล้าที่จะเปิดปากพูด ใช่พวกเขาพูดแต่คำสวยหรูให้เด็กหนุ่มสบายใจ แต่กลับทำจริงไม่ได้แม้แต่นิด
โอบาเนะ
แกรู้มั้ย...ก่อนฉันจะสลบ..
โอบาเนะ
น้องฉันถูกพาไปที่ไหนก็ไม่รู้!
โอบาเนะ
เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้...ฮึก..
โอบาเนะ
พวกแกแม่ง...ฉันไม่น่า...ไม่น่าเลย..ฮึก
โอบาเนะ
ฉันไม่น่าให้น้องฉันกับพวกแกมาเจอกันเลย!!!...
โอบาเนะ
ทั้งที่น้องฉันควรได้ใช้ชีวิตแบบปกติแท้ๆ...
คำพูดของชายหนุ่มทำให้พวกเขาเถียงแทบไม่ออก และมันทำให้พวกเขาจุกอกในเวลาเดียวกัน ชายหนุ่มนั่งร้องไห้อยู่บนพื้นห้องด้วยสีหน้าที่สิ้นหวังและกร่นด่าพวกเขาไม่หยุด
โอบาเนะ
ทั้งที่ควรได้อยู่แบบสงบสุข..
โอบาเนะ
พวกแกก็อวดฉลาดกันออกบ่อยนี่..ทำไมถึงไม่คิดกันบ้างวะ..
โอบาเนะ
ไอ้เด็ก2คนนั้นมันพาโทจูโร่ไปที่ไหนฉันยังไม่รู้เลย..
มุเซน
โอบาเนะลุกก่อนเถอะ พื้นมันเปื้อนเดี๋ยวแผลเธอติดเชื้อ
โอบาเนะ
ไอ้2พี่น้องนั่นแม่งอยู่เบื้องหลังทั้งหมด...ก่อนไปมันยังเยาะเย้ยฉันอยู่เลย...
มุเซน
2พี่น้องไหน?//กอดปลอบชายหนุ่มร่างเล็กเบาๆพลางอุ้มขึ้นเพื่อไปส่งที่เตียง
โอบาเนะ
คามาโดะ...ฮึก...เด็กตระกูลคามาโดะ..
โอบาเนะ
ยาที่น้องฉันกินทำให้ฝันร้ายมันตามหลอกหลอน...น้องฉันถึงอาละวาทใส่พวกแกไง...
ไซกาคุ
พี่..พูดจริงหรอพี่โอบาเนะ..?
โอบาเนะ
ถ้าขนาดนี้ฉันพูดเล่น...พวกแกก็ไม่ต้องมานับฉันเป็นเพื่อน...ต่อจากนี้...ฉันขอตัดขาดจากพวกแก..
มุเซน
เดี๋ยวสิโอบาเนะ ใจเย็นลงก่อนนะ
มุเซน
ฉันเชื่อเธอ เธอช่วยเล่ารายละเอียดเพิ่มได้มั้ย
โอบาเนะ
ฉันจะไม่เล่าอะไรเพิ่มแล้ว..ถอยไป..แล้วก็ไม่ต้องมาเอาตัวฉันไปเป็นตัวแทนน้องฉัน..
โอบาเนะ
จำไว้...ต่อจากนี้ฉันกับพวกแกถือว่าเราไม่เคยรู้จักกัน...
โทจูโร่
ทำไมถึงรู้สึกเจ็บอกแปลกๆ...//พูดจบก็ยกมือขึ้นวางบนหน้าอกของตนเบาๆ
โทจูโร่
||เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นหรอ..||
โทจูโร่
โยชิระ//หลังจากเรียกเจ้าของชื่อเสร็จก็รีบวิ่งไปหาในทันที
โยชิระ
อย่าวิ่งสิ เดี๋ยวล้มเอานะควีน//พูดจบก็ก้าวไปจับตัวเด็กหนุ่มให้ยืนดีๆแล้วเอ่ยถามเล็กน้อย
โยชิระ
เป็นอะไรไม่สบายหรอ?
โทจูโร่
อืม..รู้สึกเจ็บหน้าอกน่ะ พาไปตอนนี้ได้มั้ย
โยชิระ
เข้าใจแล้วๆ//พูดจบก็ช้อนตัวอุ้มเด็กหนุ่มลอยขึ้นจากพื้นพร้อมรีบพาตัวไปรพ.ในทันที
โทจูโร่
||อย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีเลยนะ...ขอร้องล่ะ...||
โทจูโร่
พี่ครับ คนตระกูลมัตสึจิรักษาตัวอยู่ที่นี่มั้ยครับ?!
นางประกอบ
มีค่ะ เป็นญาติหรอคะ?
โทจูโร่
ใช่ครับ! พวกเขาอยู่ห้องไหน
โทจูโร่
ขอบคุณมากครับ!//หลังจากที่ได้ข้อมูลมาก็รีบสาวเท้าวิ่งเพื่อให้จะได้ไปถึงห้องนั้นเร็วๆ
เหล่าเด็กหนุ่มและชายหนุ่มในห้องหันมามองเด็กหนุ่มหน้าหวานเป็นสายตาเดียวพร้อมกับทำสีหน้าตกตะลึงกัน
เด็กหนุ่มที่กำลังก้าวเข้าห้องก็โดนชายหนุ่มที่พามานั้นจับแขนไว้จนสะบัดตัวออกไม่ได้
โทจูโร่
โยชิระ ปล่อยก่อนผมแค่จะมาขอโทษทุกคน..
โยชิระ
ไม่ได้ ถ้าฉันรู้ว่านายจะมาหาคนพวกนี้ฉันคงไม่พามาหรอก
โทจูโร่
ไอ้หมาบ้า! ปล่อยนะ! ขอเวลาแค่5นาทีก็ได้!
โยชิระ
ก็ได้ ถือว่าเป็นของขวัญของเธอนะควีน
โยชิระ
//หลังจากพูดจบก็ปล่อยมือจากแขนเด็กหนุ่มพร้อมกอดอกมอง
โทจูโร่
//หลังจากที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระแล้วก็รีบเดินปรี่เข้าไปหาพี่ชายของตนพร้อมโอบกอดและร้องไห้ออกมา
โทจูโร่
ผมขอโทษ...ผมทำพี่เดือดร้อนอีกแล้ว...ฮึก..
โอบาเนะ
มันไม่ใช่ความผิดของนาย..โอ๋ๆ..ไม่ร้องๆ
ทาคาชิบะ
โยชิระ..ฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้าพวกฉันหายดีพวกฉันจะตามไปฆ่าแกแน่
โทจูโร่
พวกพี่...อย่าทะเลาะกันนะ...ผมไม่อยากให้พี่โอบาเนะอยู่คนเดียว..
โอบาเนะ
เข้าใจแล้ว...เพราะนายขอพี่จะยอมทำตามนะ ไม่ร้องๆคนเก่งของพี่
โทจูโร่
ผมอาจ...ไม่ได้มาเจอทุกคนอีกแล้ว...
โทจูโร่
ขอโทษนะที่ผมทำพวกพี่เจ็บ..
โทจูโร่
ผมขอของขวัญวันเกิดล่วงหน้าจากพวกพี่เลยนะ...
โทจูโร่
ผมขอให้ทุกคน..เดินตามทางของตัวเองนะ ไม่ต้องตามหาผม..
โทจูโร่
ผมขอโทษสำหรับทุกอย่างนะ...//พูดจบก็นั่งลงคุกเข่าบนพื้นพร้อมก้มหัวขอโทษ
โอบาเนะ
โทจูโร่ลุกขึ้นเลยนะ! จะขอโทษทำไมนายไม่ได้ตั้งใจ
โทจูโร่
ถึงผมตั้งใจผมก็จะขอโทษ..
โยชิระ
ถ้าเธอทำเวลาได้ดีกว่านี้ฉันคงใจอ่อนนะควีน
โทจูโร่
หุบปากไปไอ้หมาบ้า..
โทจูโร่
กลับไปถ้าแกปากโป้งบอกใครฉันฆ่าแกแน่..
โอบาเนะ
พี่รักนายนะ อย่าไปในเส้นทางที่เลวร้ายกว่านี้เลย
โทจูโร่
ผมก็รักพี่...รักทุกคน..
โทจูโร่
อย่าตามหาผม...อย่าเดินตามผมในเส้นทางนี้เลยนะ..
โยชิระ
ไปควีน หมดเวลาของเธอแล้ว
มุเซน
พวกแกอย่าท้าทายฉันนะไอ้พวกเด็กเวร
โยชิระ
ก็จุดอ่อนคุณก็คือควีนนี่
โยชิระ
ถูกมั้ยล่ะ? ควีนคิดถูกแล้วแหละที่มากับพวกเรา//พูดจบก็ดึงตัวเด็กหนุ่มหน้าหวานให้ลูกขึ้น
โทจูโร่
ปล่อยนะ! ไอ้หมาบ้า!
โยชิระ
หมดเวลาขอเธอแล้วค่ะควีน ไปกันเถอะ//พูดจบก็ช้อนตัวเด็กหนุ่มขึ้นมาอุ้มพร้อมพาตัวออกไป
เด็กหนุ่มพยายามดิ้นให้หลุดจากชายหนุ่มที่อุ้มตัวเขาอยู่ แม้เด็กหนุ่มจะเก่งมาจากไหนแต่ถ้าเจอคนที่ตัวใหญ่กว่าเขาก็ไม่ต่างจากเด็กธรรมดา
หลังจากที่เด็กหนุ่มถูกพาตัวออกไป
โอบาเนะ
ฉันไม่เหลือใครแล้วนะ...น้องฉันโดนพาไปขนาดนี้...ฉันจะเหลือใคร..
มุเซน
โอบาเนะ เธอยังเหลือฉันกับเพื่อนเธออีกนะ
โอบาเนะ
ก็บอกแล้วไงว่าฉันตัดขาดกับพวกแกแล้ว...ไม่ต้องมายุ่ง
มุเซน
โอบาเนะ ช่วยตั้งสติหน่อยเถอะ โทจังก็บอกอยู่นี่ว่าไม่อยากให้เธอโดดเดี่ยว เธอยังเหลือพวกฉันอยู่
โอบาเนะ
แล้วมันเทียบได้หรอ? นั่นน้องของฉันนะ
โอบาเนะ
ถึงฉันกับน้องไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน
โอบาเนะ
แต่แกรู้มั้ยก่อนที่ฉันจะมาเป็นตระกูลเรนโกคุฉันโดดเดี่ยวมากแค่ไหน
โอบาเนะ
ฉันมีแค่น้องของฉันที่เป็นที่ยึดเหนี่ยว
โอบาเนะ
แล้วตอนนี้ก็หายไปแล้ว
โอบาเนะ
แต่พวกแกก็ยังเหลือนี่
โอบาเนะ
ทั้งครอบครัวทั้งเพื่อน
มุเซน
แต่ถ้าไม่ได้โทจังช่วยฉันก็คงโดดเดี่ยวเหมือนเธอนั่นแหละ
โอบาเนะ
น้องฉันไปทำอะไรไว้ให้ใครวะ...โลกมันถึงโหดร้ายกับน้องฉันได้ขนาดนี้..
มุเซน
โอบาเนะ เธอจะเอายังไง ตอนนี้คนที่ตัดสินใจได้ก็คือเธอ
โอบาเนะ
ฉันจะทำตามที่โทจูโร่บอก..
โอบาเนะ
พวกแกเองก็ควรทำตาม..
โอบาเนะ
โทจูโร่ที่เรารู้จัก...จะไม่มีอีกแล้ว...
Comments