![ใครกันแน่ที่เป็นคนบงการเรื่องทั้งหมด[Demon Slayer]](https://cn-e-pic-aliyun.mangatoon.mobi/cartoon-posters/243113960c4.webp)
ใครกันแน่ที่เป็นคนบงการเรื่องทั้งหมด[Demon Slayer]
บทที่3ฝันร้ายที่ไม่เปลี่ยนแปลง
โทจูโร่
เป็นฝันที่แย่ชะมัดเลย...//หลังจากที่พลิกตัวไปมาเพราะฝันร้ายจนตื่นแล้วก็ค่อยๆดันตัวเองลุกขึ้นนั่งแล้วมองสำรวจรอบห้องของตนเอง
โทจูโร่
นี่ก็ห้องฉันนี่นา..ทำไม่เหมือนที่รวมญาติแปลกๆ..//พูดจบก็ยกมือขึ้นขยี้ตาเบาๆพร้อมกับหาวเล็กน้อย
โทจูโร่
นี่เราหลับไปนานเท่าไหร่เนี่ย...ฮ้าวว~°
โทจูโร่
หลับยาวเลยแฮะ การบ้านเยอะแน่ๆเลย
โทจูโร่
//พูดจบก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพร้อมกับทำหน้าเบื่อหน่าย
โทจูโร่
พี่โอบาเนะ//หันไปเขย่าตัวพี่ชายของตนพร้อมเอ่ยเรียกด้วยเสียงเบาเพราะหละวคนอื่นตื่น
โอบาเนะ
อือ...//ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นพร้อมขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยเรียกชื่อของนายชายแต่ก็ถูกปิดปากไว้เสียก่อน
โทจูโร่
ให้พวกเขาหลับต่อเถอะ ตอนนี้ผมยังง่วงอยู่เลย แต่ไปรร.ไหวอยู่
โอบาเนะ
รร.น่ะพี่ลาไว้ให้แล้ว หิวรึเปล่าพี่จะไปทำข้าวต้มมาให้
โทจูโร่
อื้ม ป้อนด้วย ไม่มีแรง
โอบาเนะ
เมื่อกี๊พี่ได้ยินมีคนบอกว่าไหวนะ//เมื่อเห็นน้องชายของตนเองพอหยอกเล่นกันได้ก็ใจชื้นขึ้นมาบ้างก่อนจะค่อยๆยันตัวลุกเพื่อออกไปทำอาหาร
โทจูโร่
แล้วทำไมพวกเขามานอนเกะกะกันแบบนี้ล่ะ?
โอบาเนะ
เฝ้านายนั่นแหละ ไข้ไม่ลดเลยตอนนายหลับไปน่ะ
โทจูโร่
งั้นหรอ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ
โอบาเนะ
ขอโทษทำไม ดีซะอีกจะได้ดูแลนายเหมือนตอนเด็กๆด้วย น่ารักดี
โทจูโร่
งั้นก็ป้อนข้าวด้วยนะ ผมขออ้อนซักวันแล้วกัน เมื่อยอ่ะ
โอบาเนะ
รู้แล้วน่า แล้วก็ถ้าเจ้าพวกนี้ตื่นก็ฝากไล่ไปอาบน้ำด้วยแล้วกัน
โทจูโร่
อื้อ//หลังจากตอบรับผู้เป็นพี่เสร็จก็เอนตัวนอนลงตามเดิม
โอบาเนะ
...//ถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะรีบเดินออกไปทำอาหารในทันที
โทจูโร่
อยากไปบึ้มสำนักงานข่าวพวกนี้ให้หายไปซะที
โทจูโร่
ข่าวนี้ก็ เด็กปริศนาลงจากรถของนักธุรกิจ
โทจูโร่
ข่าวนี้ก็เด็กโดนมอมยา
โทจูโร่
คิดอะไรกันเนี่ย เฮ้อ หงุดหงิดชะมัดเลย
โทจูโร่
ยานี่ก็แรงใช่ย่อยนะเนี่ย ทำให้นอนซมไปได้หลายวัน
เทนมะ
อือ...//พลิกตัวหันมาทางเด็กหนุ่มหน้าหวานแล้วดึงตัวเข้ามากอดทันที
โทจูโร่
ให้รางวัลหน้อยแล้วกัน ถือว่าเจ๊ากันที่มาเฝ้าไข้//พูดจบก็ซบหน้าลงบนแผ่นอกของพี่ชายข้างบ้าน
เทนมะ
อืม..//ค่อยๆลืมตาตื่นพร้อมกระพริบตาซ้ำไปมาให้ตื่นเต็มตาก่อนจะก้มมองเด็กหนุ่มที่นอนเอาหน้าซุกแผ่นอกของตนเองอยู่
โทจูโร่
อ้าว? ทำให้ตื่นหรอ?
เทนมะ
เปล่า ตื่นเองน่ะ ดีขึ้นแล้วใช่มั้ยไม่แปลกตรงไหนใช่มั้ย
โทจูโร่
อื้ม ดีขึ้นแล้วล่ะ แค่รู้สึกเหนื่อยๆน่ะ
เทนมะ
อืม..?//หลังจากที่ฟังคำตอบของเด็กหนุ่มจนแน่ใจแล้วก็มองสำรวจหาเพื่อนคู่กัดของตนเองไปพลาง
โทจูโร่
ไปทำข้าวต้มให้อยู่น่ะ หิวมากๆเลย
เทนมะ
ไม่หิวได้ไง หลังเขาแอดมิดที่รพ.แล้วหมอก็บอกว่านายปกติ อาจจะแค่นอนนานกว่าปกติหน่อย
เทนมะ
หลังเขาแอดมิดที่รพ.แล้วหมอก็บอกว่านายปกติ
เทนมะ
เพราะยาที่วินิจฉัยออกมามันเป็นสารที่ทำให้อ่อนเพลียและควบคุมการนอนนายให้ผิดแปลกไป
เทนมะ
ดีนะที่เป็นรพ.ของตาแก่เลยไม่มีพวกเล่นตุกติก
เทนมะ
แต่อย่างน้อยนายก็ปลอดภัยแล้วดีจริงๆ
โทจูโร่
อืม..ตอนที่นอนรู้สึกเหมือนฝันยาวมากเลย
โทจูโร่
แถมทุกคนในนั้นก็ตายหมดเลย
เทนมะ
ทำไมถึงตายล่ะ//ยกมือขึ้นลูบหัวปลอบโยนเด็กหนุ่มหน้าหวานพร้อมเอ่ยถาม
โทจูโร่
ไม่รู้สิ แต่ผมรู้แค่ว่าฝันมันตัดไปตัดมา มีภาพนึงผมจำได้แม่นเลย
โทจูโร่
ผมยืนท่ามกลางกองศพของคนที่เหมือนจะเคยรู้จัก ทุกที่มีแต่เลือด
โทจูโร่
ผมอยู่คนเดียว ยืนมองมือตัวเองที่เปื้อนเลือดพร้อมทุกคนที่สิ้นลมหายใจไปหมด
เทนมะ
มันแค่ความฝันน่า แค่ฝะนร้ายไม่ต้องกลัวหรอก//พูดจบก็กอดปลอบเด็กหนุ่มที่ดูท่าทางเหมือนจะร้องไห้ออกมา
ชายหนุ่มร่างสูงไม่มากถีบประตูเข้ามาจนเกิดเสียงดังและทำทุกคนที่หลับนั้นสะดุ้งตื่น แต่ดีที่เด็กๆทั้ง2คนแยกไปนอนอีกห้อง
โทจูโร่
-!!?//สะดุ้งโหยงพลางรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่ง
เทนมะ
ฉันว่าบ้านจะพังเพราะนายแล้วล่ะ
โอบาเนะ
ตื่นกันซักที ทีนี้ก็ลุกไปอาบน้ำอาบท่าซะ
โทจูโร่
ตกใจหมดเลย หลับต่ออีกรอบดีกว่า
โทจูโร่
อื้อ แต่คงได้ไปรร.พรุ่งนี้น่ะ ไม่มีแรงเลย
นามิเระ
เดี๋ยวพี่ไปเรียกรุยะมาดูอาการให้นะ
โทจูโร่
ยังไม่ต้องก็ได้ ให้เด็ก2คนนั้นหลับต่อไปเถอะ
โทจูโร่
ว่าแต่พวกพี่ล่ะไม่ทีบ้านให้กลับรึไงมาเฝ้าเนี่ย
ไซกาคุ
พูดจาใจร้ายชะมัด เป็นห่วงไงเลยมีเฝ้า
โทจูโร่
ห่วงทำไมแข็งแรงดีน่า
ดามิ
โทจังเพิ่งฟื้นไข้เองนะแถมก็ไม่เห็นจะลุกจากเตียงเลย
โทจูโร่
งั้นก็เดี๋ยวลุกให้ดูว่าไม่ได้เป็นอะไร
โทจูโร่
//ดึงผ้าห่มบนขาตนเองออกก่อนจะค่อยๆดันตัวเองลุกออกจากเตียง
แต่เพราะเด็กหนุ่มหน้าหวานไม่ได้ขยับร่างกายเกือบ3วันจึงทำให้เสียสมดุลในการยืนเป็นอย่างมาก
โทจูโร่
อึก-...//ทำท่าจะล้มแต่เพราะคว้าเสาปลายเตียงได้ทันจึงพยุงตัวเองให้ยืนต่อได้
เหล่าเด็กหนุ่มภายในห้องต่างใจหายกันถ้วนหน้าเพราะเห็นเด็กหนุ่มหน้าหวานนั้นเกือบล้ม แต่ต้องรับถอนหายใจโล่งอกก่อนจะต้องรีบห้ามเพราะถ้าปล่อยให้ทำตามใจอีกคนไม่ใช่แค่เกือบ
ทาคาชิบะ
พอเถอะนะ//รีบสาวเท้าเดินเข้าช้อนตัวเด็กหนุ่มหน้าหวานขึ้นมาอุ้มในทันทีพร้อมทำสีหน้าที่เศร้าเป็นอย่างมาก
โทจูโร่
ฮึก...ขอโทษ..ขอโทษนะ..ฮึก..//ซุกหน้าลงบนแผ่นอกของพี่ชายร่างใหญ่พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น
โทจูโร่
ผมทำทุกคน...ฮึก..เดือดร้อนอีกแล้ว...
โอบาเนะ
มันไม่ใช่ความผิดนายซะหน่อย
โทจูโร่
ฮึก...ถ้าผมเด็ดขาดกว่านี้...ทุกคนคงไม่ต้องมาเดือดร้อนด้วยเลยแท้ๆ..ฮึก..//หลังจากที่สะอื้นได้ซักพักก็เริ่มปล่อยโฮออกมาพร้อมกับยกมือปาดน้ำตาจนเปื้อนไปทั่วหน้า
คิวทาโร่
ไม่เดือดร้อนซักหน่อยเจ้าเด็กโง่ พวกเราพร้อมเดินไปกับนายต่างหาก
คิวทาโร่
ไม่ว่านายจะตัดสินใจแบบไหนพวกเราก็ไม่คิดจะถอย
คิวทาโร่
สัญญากันแล้ว ไม่มีผิดสัญญาหรอก
โทมะ
ช่ายยย พวกเราน่ะรักโทจังมากเลยนะ ตายแทนก็ยอมเลยล่ะ
โทมะ
จะตายแทนกี่รอบก็ได้ ขอแค่นายยังยึดมั่นว่าจะเดินต่อ
โทจูโร่
ฮึก...ทุกคน...แง!!!!..
โทจูโร่
รักทุกคนมากๆเลย..ซื้ด!!...//อ้าแขนไปหาทุกคนในห้องพร้อมเหล่าเด็กหนุ่มรุ่นราวเดียวกันที่เข้ามากอดปลอบโลมตนเอง
โอบาเนะ
มากินข้าวดีกว่า ฟื้นไข้ทีไรอารมณ์ขึ้นๆลงๆตลอดเลย
โอบาเนะ
เฮ้ออ-//หยิบทิชชู่ขึ้นมาพร้อมยกมือขึ้นใช้แผ่นทิชชู่นั้นบีบจมูกน้องชายของตนไว้
โอบาเนะ
เอาออกมาให้หมด ห้ามซื้ด
โอบาเนะ
//มองดูท่าทางน้องชายของตนที่ดูมีท่าทีหายใจโล่งขึ้นก่อนจะเอาทิชชู่แผ่นนั้นไปทิ้ง
ทาคาชิบะ
ไหน ใครร้องไห้นะเมื่อกี๊
ทาคาชิบะ
สนุกจริงๆแกล้งคนป่วยเนี่ย
โอบาเนะ
เดี๋ยวก็ถีบเข้าให้ อย่าคิดว่าแก่แล้วไม่กล้านะ
ทาคาชิบะ
พูดซะอยากกลับไป15ตอนนี้เลย
โอบาเนะ
ไม่ทันแล้ว แก่ก็คือแก่ แต่แก่เบอร์1ต้องยกให้พ่อพี่
ทาคาชิบะ
เรียกขนาดนี้ไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้นะ
โอบาเนะ
หยอกเล่นน่า เดี๋ยวไปล้างมือแป๊ปนึงจะรีบกลับมาป้อน ใครแย่งฉันป้อนขอให้แก่ไวๆ
โอบาเนะ
//พูดจบก็รีบสาวเท้าเข้าไปในห้องน้ำภายในห้องของน้องชายก่อนจะรีบล้างมือในทันที
ทาคาชิบะ
มีใครอยากลองของมั้ย
ไซกาคุ
ไม่เอาอ่ะ แค่พี่แก่คนเดียวก็เกรงใจแล้ว
ไซกาคุ
ไหนๆ พี่โอบาเนะเรียกใครว่าอะไรบ้างนะ
เทนมะ
ถ้าอารมณ์ดีก็คงเรียกพวกเราเป็นชื่อเล่น
เทนมะ
แต่ถ้าโมโหนี่ทั้งนามสกุลทั้งชื่อ
เทนมะ
เอาซะรู้เลยว่าถิ่นเกิดอยู่ไหน
โทจูโร่
แล้วทุกคนเรียกพี่โอบาเนะว่าอะไรกันหรอ
โอบาเนะ
อิเสา2 เรียกไมไอ้สันดาบ
โอบาเนะ
เดี๋ยวเถอะแก เดี๋ยวจะได้มีข่าวคนตกหน้าต่างตาย//พูดจบก็เช็ดมือพร้อมเดินกลับมานั่งข้างๆน้องชายของตนก่อนจะหยิบถ้วยข้าวต้มมาตักเป่าเบาๆ
โทจูโร่
นี่อยากรู้มั้ย ผมอยากเรียกทุกคนว่าอะไรกันบ้าง
โอบาเนะ
ถ้าอยากบอกก็บอกมาเลย//ป้อนน้องชายของตนที่อ้าปากรับพร้อมดูปากที่กำลังเคี้ยวแก้มตุ่ยๆอยู่
โอบาเนะ
||กระต่ายน้อย กลมๆ||
โทจูโร่
งั่มๆ~ ของพี่โอบาเนะก็เรียกชื่อเหมือนเดิม
โทจูโร่
พี่เทนมะก็ อืมมม เสา
โทจูโร่
พี่นามิเระก็ นักดีไซน์
โทจูโร่
ก็พี่ชอบปกป้องผมนี่นาาา
โทจูโร่
ส่วนพี่ดามิก็ พี่ดามิเหมือนเดิม
โทจูโร่
ก็ชื่อพี่น่ารักอยู่แล้วนี่นา
โทจูโร่
ส่วนพี่คิวทาโร่ เน่ซัง
โอบาเนะ
อย่ามัวแต่พูด กินข้าวด้วย//พูดจบก็ตักข้าวจ่อปากน้องชายของตนเอง
โทจูโร่
แง่ะ- //หลังจากที่โดนดุก็รีบเคี้ยวแก้มตุ่ยๆแล้วรีบพูดทันที
โทจูโร่
ก็เป็นนักแสดงมืออาชีพแล้วไม่ใช่หรอ
ทาคาชิบะ
เรียกแบบนี้ดูน่ารักจัง
โทจูโร่
ก็นายชอบเล่นบาสนี่
โทจูโร่
อยากรู้จัง ถ้าทุกคนโตขึ้นจะเปลี่ยนไปขนาดไหน
โอบาเนะ
ลองจินตนาการสิ//พูดจบก็ตักข้าวต้มป้อนน้องชายของตนพร้อมยิ้มเล็กน้อย
โทจูโร่
อืมมม พี่ก็คงเป็นเจ้าของร้านอาหารดัง//พูดจบก็อ้าปากกินข้าวพร้อมเคี้ยวแก้มตุ่ยๆ
พี่เท็นมะก็คงเป็นนักกีฬาทีมชาติต่อ
โทจูโร่
อาคาเสะอาจเป็นนักบาสทีมชาติ
โทจูโร่
พี่นามิเระก็คงเป็นดีไซเนอร์ชื่อดัง
โทจูโร่
พี่ไซกาคุก็คงเป็นบอดี้การ์ดให้ผมต่อ
โทจูโร่
พี่ดามิกับพี่โทมะคงไปเป็นดาราระดับโลก
โทจูโร่
พี่คิวทาโร่ก็คงเป็นผู้จัดการให้
โทจูโร่
ส่วนพี่ทาคาชิบะคงเป็นผู้บังคับกองตำรวจ
โทจูโร่
ไม่รู้สิ ผมอาจเป็นคนเลวก็ได้นะ
โทจูโร่
มันเป็นอนาคตนี่นา ใครจะรู้
โอบาเนะ
พูดเป็นลางแปลกๆนะ//พูดจบก็ตักข้าวป้อนน้องชายอีกครั้ง
โทจูโร่
คนเรามันไม่แน่ไม่นอนหรอกน่า อ้ามม//พูดจบก็อ้าปากกินข้าวพร้อมกับนั่งนึกอะไรบางอย่าง
โทจูโร่
เด็ก2คนนั้นอาจเป็นคนใหญ่คนโตก็ได้นะ
โทจูโร่
คนนึงเป็นเจ้าของโรงบาล
โอบาเนะ
เป็นการเดาที่ดูสูงส่งจัง
โทจูโร่
||มันก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้ว||
เสียงเหมือนกรรไกรตัดการรับรู้ของเด็กหนุ่มลงอีกครั้ง และครั้งนี้เด็กหนุ่มหน้าหวานก็ได้เข้าสู่ห้วงนิทราอีนยาวนาน
"เสียงก่อนที่จะหลับไปมันช่างหนวกหู มีแต่เสียงคนเรียกชื่อ ตะโกนเรียกไม่หยุด"
"อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่ได้ยินอะไรแล้ว มืดจัง.."
"อะไรน่ะ น้ำหรอ? ไม่สิ สีแดงแบบนี้ คงๆม่มีใครเอาน้ำแดงมาเล่นเยอะขนาดนี้หรอก"
"มืดเหลือเกิน ไม่มีใครเลยหรอ ใครก็ได้ตอบทีสิ"
"ทำไมถึงมีแต่ผม...มีแต่ผมที่ต้องกลับมาวนเวียนแบบนี้ซ้ำๆ"
"ทำไมทุกคนถึงตาย...ฝีมือใคร.."
เด็กหนุ่มพร่ำเพ้อเหมือนอยากจะขาดใจตายให้รู้แล้วรู้รอด ฝันแบบเดิมที่เหมือนตามหลอกหลอนเขาซ้ำๆ
ชาติที่แล้วเขาเคยไปทำอะไรใครไว้ มันถึงกลับมาหลอกหลอนเขาได้ทุกวันแบบนี้
ทำไมเหล่าซากศพถึงไม่หันตัวหนีเขา ทั้งๆที่ตัวเขาก็ดีว่านี่คือฝีมือของเขา แต่ทำไมเหล่าซากศพดูเหมือนพยายามที่จะเข้ามาหาตัวเขา
โทจูโร่
ผมฆ่าพวกคุณนะ...ดูสิ..มือของผมมันมีแต่เลือด
โทจูโร่
พวกคุณจะคลานเข้ามาหาความตายกันทำไม...
โทจูโร่
ทั้งที่พวกคุณควรหนีแท้ๆ...
¿¿¿
พวกฉันอยากฆ่าแก ฆ่าแกให้ตายตามกันไป
¿¿¿
แต่ทำไมไม่รู้คนชั่วอย่างแกถึงเกิดใหม่ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข
¿¿¿
ส่วนพวกฉันก็มาตามติดแก
¿¿¿
ไม่มีใครรักแกจริงๆหรอก
¿¿¿
ทั้งๆที่พวกฉันแค่อยากช่วยแกแท้ๆ!!!
¿¿¿
พวกฉันจะตามฆ่าแก เหมือนที่ทำกับพวกฉัน!!!!
โทจูโร่
//หลังจากตกใจตื่นก็รีบลุกขึ้นนั่งทันทีพร้อมใจที่เต้นระรัวเพราะความกลังจากฝันเมื่อครู่
โทจูโร่
ผมไม่ได้ตั้งใจ...ผมขอโทษ...//คำพูดงึมงำเมื่อครู่ทำเอาเจ้าตัวนั้นร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา
ภาพเมื่อครู่ที่เด็กหนุ่มนั้นอยู่ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วก็เอาแต่พูดงึมงำ แถมจู่ๆก็ร้องไห้อีก ทำเอาเหล่าคนที่มาเฝ้าถึงกับไปไม่ถูก
โทจูโร่
ผม...ผมเปล่าฆ่าใครนะ...ฮึก..
โอบาเนะ
ห๊ะ..? อ๋อ ฝันสินะ//พูดจบก็รีบสาวเท้าเข้าไปสวมกอดน้องชายของตนเองในทันที
โทจูโร่
ความฝันมันยาวนานมากเลย...ผมไม่อยากหลับแล้ว ขอร้องล่ะ ผมไม่อยากเห็นภาพนั้น..
โอบาเนะ
มันแค่ความฝัน อย่าไปใส่ใจมาก พี่อยู่นี่แล้ว
หลังจากที่ผ่านไปได้ซักพักเด็กหนุ่มก็กลับมาร่าเริงดังเดิม แต่ก็ดูเหมือนจะเหม่อบ่อยเอามากๆจนต้องคอยเรียกอยู่บ่อยๆ
โทจูโร่
ครั้งนี้หนักหรอ มีสายน้ำเกลือด้วย
โอบาเนะ
อืม เห็นอยู่ๆก็หมดสติไปแบบนั้นก็ต้องรีบส่งโรงบาลน่ะสิ
เทนมะ
มิน่าล่ะ อยู่ถึงเซล้มเกือบตกเตียง ดีนะรับไว้ทัน
โอบาเนะ
ครั้งนี้1อาทิตย์น่าจะได้
โอบาเนะ
ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะนานขนาดนี้
โอบาเนะ
เพราะถ้าแต่1-2วันยังพอรับได้ แต่พอเข้าวันที่3พวกพี่ก็เริ่มกังวลแล้ว
โทจูโร่
พี่โอบาเนะ...//หลังจากเอ่ยเรียกชื่อพี่ชายของตนเองก็เอนตัวพิงหมอนทันที
โทจูโร่
งั้นหรอ..หวังว่าคงเป็นแบบนั้น..
2วันหลังจากพักฟื้นที่รพ.เสร็จ รพ.ก็อนุญาตให้เด็กหนุ่มหวานนั้นกลับบ้านได้ แต่เด็กหนุ่มกลับแปลกไป
จากเด็กร่าเริงสู่เด็กเงียบซึม ไม่ยอมพูดยอมจา อาหารก็กินน้อยลง แถมยังไม่ยอมให้เข้าใกล้ในระยะ 5 เมตรอีกด้วย
ทาคาชิบะ
ปล่อยไว้แบบนี้จะดีหรอ
โอบาเนะ
แน่นอนว่าไม่ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวขนานั้นคงดีมั้งถามแปลกๆ
นามิเระ
เราจะไม่เข้าใกล้กว่านี้จริงๆหรอ
โทจูโร่
เกะกะ..มองอยู่นั่นแหละ...มีปัญหาอะไรก็ว่ามา
เสียงโครมที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นั้นคือเด็กหนุ่มหน้าหวานนั้นยกขาเตะถังขยะใส่แก๊งนักเลงเจ้าถิ่นที่เดินกะจะมาหาเรื่อง
เดิมทีเด็กหนุ่มนั้นเป็นคนใจเย็น สุขุม ตัดสินใจเด็ดขาด แม้จะติดนิสัยเด็กไปหน่อยก็เถอะ
แต่เพราะฝันที่ตามหลอกหลอนนั้นทำให้เด็กหนุ่มเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ทั้งไม่ยิ้ม ไม่เล่น ไม่คุยด้วย และยังหงุดหงิดง่ายเป็นพิเศษ
นายประกอบ
โฮ่ย!! นี่ฉันรุ่นพี่แกเลยนะเห้ย! พูดให้มะนมีหางเสียงหน่อยไอ้เด็กเว-- อ้ากก!!!!!
เสียงกระดูกแตกหักได้ดังขึ้นท่ามเหล่าคนติดตามที่ตกตะลึงกับภาพตรงหน้าพร้อมกับที่คนที่โดนหักกระดูกก็ลงไปร้องดิ้นทุรนทุรายเหมือนจะขาดใจตายเพราะความเจ็บปวด
โทจูโร่
เจ็บสินะ ฉันเข้าใจ แต่ไม่ต้องห่วง มันจะเข้าที่ได้แน่ๆ//พูดจบก็ยกขาขึ้นฟาดไปที่ท่อนแขนที่หักของนักเลงเต็มแรง
แต่ก่อนที่ขาจะฟาดลงบนแขนที่หักก็ถูกเหล่าคนติดตามเข้ามาห้ามปรามเข้าจนได้
ทาคาชิบะ
โทจูโร่!!!//รีบเข้ามาดึงตัวเด็กหนุ่มออกมาพร้อมอีกยกตัวขึ้นจับเอาไว้ไม่ให้ดิ้นตก
โทจูโร่
ปล่อย!!//ดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนของพี่ใหญ่ด้วยสีหน้าที่ยังดูหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย
นายประกอบ
นี่แกจะฆ่าเพื่อนฉันหรอไอ้เด็กเวร!!!!
โทจูโร่
ถ้าแกไม่หุบปากฉันจะฆ่าแกไปด้วยอีกคน!
เด็กหนุ่มพูดจาทำทุกคนขวัญเสียอีกครั้งก่อนที่เด็กหนุ่มนั้นจะถูกพาตัวไปพร้อมกับที่ได้ยินเสียงด่าไล่หลังมา
ทาคาชิบะ
โทจูโร่ เป็นอะไรไป ทำไมถึงโมโหง่ายขนาดนี้
โทจูโร่
เปล่า แค่...น่ารำคาญ//พูดจบก็ซบหน้าลงบนไหล่กว้างของพี่ใหญ่พร้อมกับที่แอบเหลือบมองคนที่ติดตามคนอื่นๆเล็กน้อย
แม้ใบหน้าจะกังวลกับท่าทางของเด็กหนุ่ม แต่เพราะเป็นคนที่น่านับถือพวกเขาจึงอยากทำหน้าที่การปกป้องให้ดีที่สุด
โทจูโร่
วันที่ผมเป็นแบบนี้ทุกคนยังอยากติดตามอีกหรอ
โอบาเนะ
เป็นพี่น้องกันจะทิ้งทำไมล่ะ
โทจูโร่
แล้วถ้าผมทำให้ทุกคนเกลียด ทุกคนยังจะตามผมอีกมั้ย?
ทาคาชิบะ
ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ?
โทจูโร่
พวกพี่ไม่ควรมาอยู่ใกล้ผม
ภาพของเด็กหนุ่มหน้าหวานได้ตัดไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ในฝันของเด็กหนุ่มทุกอย่างมันชัดเจนยิ่งขึ้น
ศพที่นอนเรียงรายอยู่ คือศพของเหล่าคนรู้จักของเด็กหนุ่ม แต่ไม่ใช่ ชุดที่พวกเขาใส่มันแปลกกันทั้งหมด มีดาบกระจัดกระจายอยู่รอบตัว
โทจูโร่
คือคนรอบตัวของผม...
โทจูโร่
ทำไมผมถึงฆ่าพวกเขา...
¿¿¿
พวกเราแค่อยากให้แกกลับมา
¿¿¿
แต่แกเลือกที่จะฆ่าพวกเรากลับคืนงั้นหรอ!!
เด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้น และภาพตรงหน้าแทบทำเขาใจสลาย เหล่าคนสนิทและคนรู้จักของเขาถูกทำร้ายจนเกือบปางตาย
เทนมะ
พวกเรา...ทำอะไรให้...ไม่พอใจงั้นหรอ..
จากที่เด็กหนุ่มกำลังก้าวเข้าไปช่วยนั้นก็ชะงักทันที เป็นเด็กหนุ่มเองที่ทำให้พวกเขาอยู่ในสภาพแบบนี้
โทจูโร่
ผม...ผมไม่ได้ทำจริงๆนะ...
โทจูโร่
ผมขอโทษ...//พูดจบก็ร้องไห้ออกมาพร้อมกับที่ยกมือขึ้นปาดน้ำตาไปมาด้วยความขมขื่นใจ
เสียงฝีเท้าวิ่งมาทางเด็กหนุ่ม พร้อมกับที่บุคคลมาใหม่นั้นตกตะลึงกับภาพตรงหน้านั้นไม่น้อย
สึมิฮิโกะ
โทจูโร่คุงเกิดอะไรขึ้น?!
คานาตะ
เดี๋ยวพี่โทรเรียกรถโรงบาลให้//พูดจบก็รีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปที่รพ.
โทจูโร่
ผมไม่ได้ตั้งใจ...ผมขอโทษ...
สึมิฮิโกะ
เกิดอะไรขึ้นกันแน่โทจูโร่คุง..?
โทจูโร่
ภาพ..ภาพมันตัด...ฉันตื่นขึ้นมามันก็เป็นแบบนี้ไปแล้ว..
สึมิฮิโกะ
นี่ฝีมือนายหรอ..?
สึมิฮิโกะ
ขอบคุณนะ กำจัดเสี้ยนหนามไปได้โดยไม่ต้องลงมือ
โอบาเนะ
ฉันว่าแล้ว...แกเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้...
โอบาเนะ
ฉันจะตามล่าแกไอ้เด็กเวร...
โอบาเนะ
จะล่าจนกว่าจะได้ฆ่าแก...
โอบาเนะ
มันไม่ใช่ความผิดของนาย...จำไว้นะ...พี่จะรักนายเสมอ..โทจูโร่..//เมื่อพูดจบสติก็เลือนลางจนทำให้หมดสติไปเหมือนกับคนสนิทคนอื่นๆ
สึมิฮิโกะ
ไปกันเถอะโทจัง คนพวกนี้ไม่มีค่ามากพอให้นายใส่ใจหรอกนะ
สึมิฮิโกะ
นายน่ะมีค่ามากกว่าคนพวกนี้//พูดจบก็โอบกอดเพื่อนชายของตนเองพลางจับต้องตัวอย่างสนุก
คานาตะ
ไปกันเถอะ พวกฉันสร้างแก๊งไว้เพื่อนายแล้ว นายจะเป็นหัวหน้าแก๊ง//พูดจบก็แงะตัวของน้องชายตนเองออกจากเด็กหนุ่มหน้าหวาน
เด็กหนุ่มหน้าหวานที่ยังคงสติหลุดอยู่นั้นก็เอาแต่พูดจับใจความไม่ได้จนพี่ชายของเพื่อนสนิทตนเองต้องเข้ามาอุ้มพาออกไปจากที่เกิดเหตุ
"บอกแล้วไง ว่าฉันจะตามหลอกหลอนแก แกไม่มีทางหนีพ้นหรอก 'เรนโกคุ' "
Comments