บทที่4 three

ตึง! ตึง! ตึง!

อะ อะไรกัน เสียงทุบประตูดังขึ้นจนรินตกใจ ทว่าสายตาของเจฟฟรีย์พลันแข็งกร้าว ราวกับรู้ว่าช่วงเวลานี้จะเกิดขึ้น เขาหันไปมองหน้าหญิงสาวและพบว่าเธอดูตกใจและสั่นกลัว อา.. วันนั้น ก่อนที่ฉันจะเข้ามาเธอก็สั่นกลัวแบบนี้อย่างโดดเดี่ยวสินะ ฉัน..

ตึง!! ตึง!! เสียงทุบประตูดังขึ้นและมีเสียงของคนข้างนอกเล็ดลอดเข้ามา (เหมือนจะมีคนอยู่) (แต่ประตูมันล็อค เราควร..)

รินเอามือดึงที่ปลายแขนเสื้อของเจฟฟรีย์เบาๆ

"กะ เกิดอะไร..!"

'ชู่ว' เจฟฟรีย์เอามือปิดปากรินไว้ และกระซิบกับเธอเบาๆ 'ฟังฉันนะ เธอต้องหาที่ซ่อนตัว มีที่ที่เธอคิดออกบ้างมั้ย'

ตึง!! ตึง!!

'ที่ ที่ซ่อน.. ตัว?' รินมึนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

'ใช่ เธอจะต้องไปซ่อนตัว เพราะงั้นมีที่ไหนที่เธอคิดออกมั้ย เร็วเข้า' ใบหน้าของเจฟฟรีย์เยือกเย็นแต่กลับมีเหงื่อไหลไปตามแก้มและลำคอ เป็นการบอกว่าเขากำลังข่มใจที่กระวนกระวายไว้ด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉยขนาดไหน

'มี มีข้าง ข้างหลังตรงบ่อน้ำ.. ฉันคิดว่า..!!' ยังไม่ทันจะพูดจบ ตัวของเธอก็ลอยขึ้นจากพื้น หน้าต่างด้านหลังเปิดออก เจฟฟรีย์อุ้มรินและกระโดดออกไปทางหน้าต่าง เขาแข็งแรงมาก!? ถึงจะรู้อยู่แล้วแต่ว่า

"อ๊ะ ทางนั้น" เธอชี้ไปทางบ่อน้ำปูนสีเทาเก่าๆซึ่งมีต้นหญ้าใบไม้ต่างๆปกคลุมจนแทบมองไม่เห็น เจฟฟรีย์ค่อยๆวางเธอลงและเอามือปัดต้นไม้ใบหญ้าต่างๆที่ปกคลุม เขาเปิดฝาไม้เก่าๆออก ด้านในของบ่อน้ำว่างเปล่า มีเพียงเศษใบไม้เล็กน้อยเท่านั้น

"เธอต้องอยู่ที่นี่ เข้าใจมั้ย" เจฟฟรีย์จับไหล่ของรินไว้ รินก็พยักหน้าเข้าใจเพียงแต่ "แล้วนายล่ะ นายจะไปไหน?"

"ฉันต้องไป ขอโทษนะ"

"ไม่..!!"

"ริน ฟังฉัน ฉันต้องไปแล้ว เธอต้องอยู่ที่นี่จนกว่าเสียงข้างนอกจะเงียบลง ตอนนั้นที่เธอจะปลอดภัย ฉันขอร้องนะ ได้โปรด"

"นาย ฉัน" ดวงตาของเธอมีน้ำใสๆเอ่อ เธอรู้ว่าเขาทำเพื่อเธอ แต่เธอกลับไม่รู้สึกยินดีเลยแม้แต่น้อย เธอกำลังจะถูกทิ้ง เธออยากจะร้องไห้งอแงเหมือนเด็กๆ แต่เธอก็รู้ว่าเธอไม่ใช่เด็กแล้วและเธอ..ไม่อยากทำให้เขาลำบาก เธอพยักหน้าเบาๆ พร้อมกับเดินลงไปนั่งในบ่อน้ำ "ฉันเข้าใจ ฉันไม่... อันนั้นนายช่วย..ช่วย เอามาปิดที " เธอพูดติดๆขัดๆและชี้ไปที่ฝาไม้เก่าๆ

เจฟฟรีย์มองท่าทางของเธอ เขารู้สึกได้ถึงความว่างเปล่าและอ้างว้างจากแผ่นหลังของเธอ

ฉันขอโทษ ขอโทษนะ ริน เขาหยิบฝาไม้เก่าๆมาและวางมันลงข้างๆบ่อน้ำ จากนั้นเขาจึงกอดเธอจากข้างหลัง น้ำตาของทั้งสองพรั่งพรูโดยมีเสียงสะอื้นของรินที่พยายามอดกลั้นเอาไว้เพียงเบาๆ ทั้งสองรับรู้ถึงใจกันแม้จะเป็นเวลาเพียงไม่นาน แต่ความทรงจำต่างๆก็มีค่ายิ่ง

เขาค่อยๆคลายมือที่โอบกอดเธอไว้ รินก็ขดตัวลงให้เข้ากับบ่อน้ำ จากนั้นเจฟฟรีย์ก็ค่อยๆเอาฝาไม้ปิดลง พร้อมกับจัดแจงต้นไม้ใบหญ้าให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะรีบปัดเศษใบไม้ต่างๆตามร่างกายและกลับเข้าไปในบ้านจากทางหน้าต่าง

คนข้างนอกยังพยายามทุบประตูหน้าบ้านพร้อมกับพูดคุยกัน

(เราต้องพังมันเข้าไป)

(แกถือนี่ไว้)

ตึง!!!

ตึง!!!

.

.

ตึ่ง!!

ประตูบ้านถูกเปิดออก พร้อมกับชายสามคนในชุดเครื่องแบบสีเทาเขียว ในมือของพวกเขามีปืนเล็กยาว(ปืนไรเฟิล)คนละกระบอก พวกเขาค่อยๆเดินสำรวจเข้ามาในตัวบ้านอย่างระมัดระวังเริ่มจาก ห้องโถง ห้องครัว และ..[กริ๊ก]

ปัง!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***