บทที่2 one

ณ ยามบ่ายอันเงียบสงบ

ใบไม้สีเขียวยาวเลื้อยพาดหน้าต่างบานใหญ่ ด้านในมีหญิงสาววัย16 กำลังนั่งอ่านหนังสือเก่าๆเล่มหนึ่ง เส้นผมสีดำสนิท ขนตาปลายตกไม่งอนงามแต่ยาวสวยเหมาะกับใบหน้า

ชั่วขณะหนึ่งลมพัดเข้าทางหน้าต่าง ใบไม้และผ้าม่านสั่นไหวเล็กน้อย หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ

ได้เวลาไปเตรียมอาหารแล้วสินะ เธอคิดในใจหลังจากนั้นก็ลุกจากที่นั่ง และเดินไปเข้าครัว

เพียงไม่นาน อาหารก็ถูกตัดเตรียมเสร็จ เนื่องจากบ้านนี้มีเธอเพียงคนเดียว จึงไม่กังวลกับอาหารการกินมากนัก อะไรที่ดูจะกินได้เธอก็จับผัด ต้ม หรือทอด แค่นั้น

จะบอกว่าเธอเป็นคนกินง่ายหรือเกียจคร้านกันนะ..

จะทานแล้วนะคะ เธอพูดในใจและกำลังจะตักอาหารเข้าปาก

ก๊อกๆ

... เสียงเคาะประตูดังมาจากหน้าบ้าน เธอที่นั่งอยู่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เธอควรทำยังไงดี ใครกันที่เข้ามาในป่าลึกเช่นนี้ได้

"มีใครอยู่มั้ย!? ฮาโหล~??"

"...."

"ถ้ามีช่วยเปิดประตูให้หน่อย"

หญิงสาวไม่ทันได้เตรียมใจกับสถานการณ์เช่นนี้ ไม่รู้ควรทำตัวยังไง ใครกันที่อยู่ข้างนอก? เขามาหาเธอทำไม ? เธอรู้สึกตกใจและสับสน คำถามต่างๆเกิดขึ้นในใจ ทว่า

"ถ้าไม่มีคนอยู่งั้นจะเข้าไปแล้วนะ!"

แอ๊ด .. เสียงของบานประตูที่เก่าค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ

[ไม่มีใครอยู่]

บุคคลปริศนาเดินเข้ามาในบ้านและมองไปรอบๆ เอ่อ ก็ใช่สิ ในป่าลึกแบบนี้จะไปมีคนอาศัยอยู่ได้ยังไงกัน

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าของเขากระทบกับพื้นบ้าน ห้องโถงสำหรับนั่งเล่น ห้องครัว ..เขาเดินสำรวจบ้านไปเรื่อยๆจนถึงห้องนอนด้านใน เมื่อมองเข้าไป ที่หน้าต่างบานใหญ่มีโต๊ะตัวหนึ่งซึ่งมีชาม.. ชาม? ไม่นะ เดี๋ยวๆในชามนั้นคงไม่ได้มีอาหา..

ตึกๆๆ

เสียงสับเท้ารัวๆ เขาเดินไปดูชามข้าวใบนั้นและพบว่า มีอาหาร.. ถ้างั้นก็แปลว่า

'มีคนอยู่ที่นี่? จนถึงเมื่อกี้อ่ะนะ !?'

แล้วเขาคนนั้นหายไปไหนแล้ว คงไม่ใช่ผีสินะ นี่มันเรื่องอะไรกัน เขารู้สึกตื่นกลัว และกังวลกับสถานการณ์ตรงหน้า

เขาพยายามมองหาร่องรอย ทั่วๆห้องและก็ไปเจอกับเตียงนอน มีก้อนผ้าห่มกลมๆอยู่ที่เตียง เขาคิดว่าอาจมีคนอยู่ในนั้น

เขาค่อยๆเดินเข้าไป ผ้าห่มสั่นไหวเล็กน้อยราวกลับคนกำลังซ่อนตัวจากบางอย่างด้วยความกลัว

" นะ นี่" ชายหนุ่มปริศนาเอามือสะกิดที่ผ้าห่ม แต่ไม่มีเสียงตอบรับ

"คือว่า.. เอ่ออ" เขานึกคำที่จะพูดไม่ออก

"ขอโทษทีที่อยู่ๆก็เข้ามาในบ้าน แต่ชั้นไม่ได้มีเจตนาไม่ดีหรอกนะ คือ.. " เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อยเพราะถูกปล่อยให้พูดคนเดียว

"คือชั้นเป็นนักเดินทาง ชั้นเดินทางมาเรื่อยๆจนเข้ามาในป่านี้ ตอนนี้ชั้นกำลังหาที่พักชั่วคราวแล้วบังเอิญมาเจอที่นี่พอดี ถ้าไม่ว่าอะไรขออยู่ด้วยสักคืนได้มั้ย เอ่อ.. "

ชายหนุ่มพยายามอธิบาย แต่ทว่าคนในผ้าห่มกลับไม่มีท่าทีอะไรตอบกลับมา มีเพียงความสั่วไหวเล็กน้อยของร่างกายนั้นที่ลอดออกมา

เมื่อชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็เริ่มหมดความอดทน

"นี่!! ออกมาจากผ้าห่มเดี๋ยวนี้นะ! " ชายหนุ่มกระชากผ้าห่มออกมาด้วยความโมโหอย่างมาก

พรึ่บ!!

พลันนั้นเอง ร่างบางของสาวน้อยก็ได้ปรากฎขึ้น เธอนอนกอดเข่าร่างกายสั่นไหว และหลับตาปี๋ด้วยความกลัว เมื่อเห็นแบบนั้นชายหนุ่มก็แอบรู้สึกผิดเบาๆ

'แต่แล้วทำไมเธอไม่คุยกับเขาล่ะ เธอกลัวหรอ เขาก็กลัวเหมือนกันแหละ ถ้าหากในผ้าห่มมันเป็นอย่างอื่นล่ะ หมาป่าหรือไม่ก็.. ' เขาคิดในใจไม่ได้พูดมันออกไป ทำได้เพียงเก็บอารมณ์นั้นเอาไว้

ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังสงสัยอยู่นั้นเอง หญิงสาวประหลาดก็ได้ลืมตาขึ้นมา ทั้งสองสบตากัน

"..." ".."

ไม่มีคำพูดใดใด

ชายหนุ่มเอามือขยี้ผมสีน้ำตาลแดงของเขาแรงๆ

"หวัดดี เราชื่อเจฟฟรี่ เอ่อ.. เธอล่ะ?"

"..." "วะ หวัด หวัส .."

"หวัดดี"

"สะหวัด ดี !"

ห้ะ นี่มัน? เรื่องบ้าอะไรเนี่ย!??

เขาเพียงคิดในใจ..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***