บทที่3 two

ทำยังไงดี.. เป็นเพราะอยู่คนเดียวมานานเลยมักจะพูดในความคิดมากกว่าพูดแบบออกเสียงออกมา

เพราะคิดว่าไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร แต่พอถึงเวลาที่ต้องออกเสียงกลับขยับปากตามที่ต้องการไม่ได้ หญิงสาววุ่นวายใจเป็นอย่างมากเมื่อรู้ว่าไม่สามารถออกเสียงได้ตามใจคิด

"ฉ ฉัน โทษ.. คะ พูดไม่..เหมอ คิด"

เสียงไม่ยอมออกไปตามที่คิด ฉันควรทำยังไงดี เธอพยายาเค้นเสียงออกมา "ฉะ อ่ะอึก"

"เธอหมายถึงว่า 'คำพูดไม่ยอมออกมาเหมือนที่คิด' ใช่มั้ย?"

หญิงสาวตกใจเล็กน้อยและรีบพยักหน้าหงึกๆขึ้นลงสองสามรอบ

"อ้อ อย่างนั้นเอง ...เอ่อ ขอโทษที่โมโหใส่เธอเมื่อกี้นะ"เจฟรี่เห็นท่าทางของหญิงสาวก็เข้าใจและรู้สึกผิด หญิงสาวส่ายหน้าไปมาเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร

"ถ้างั้น.. ฉันขอพักที่นี่สักคืนได้มั้ย พอดีว่าเดินทางมานานแล้วตอนนี้ก็เหนื่อยมาก.." เธอพยักหน้างึกๆ สักพักก็ทำตาโตเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้จึงรีบวิ่งออกไป

เจฟฟรีย์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจึงลองเดินตามออกไป เห็นด้านหลังของหญิงสาวที่กำลังหยิบแก้ว ที่แท้ก็มาเอาน้ำนี่เอง

เธอเดินมาพร้อมน้ำสองแก้ววางไว้บนโต๊ะฝั่งของเธอแก้วนึงและให้ผู้มาเยือนอีกแก้ว

"ขอบใจ..เอ่อ" จริงสิ เขายังไม่รู้ชื่อเธอเลย "คือว่าที่บอกไปก่อนหน้าฉันชื่อเจฟรี่ แล้วเธอล่ะ"

เธอจ้องหน้าเขาสักพักแล้วหลบตา

"ร ริน"

"ริน?" เจฟเรียกชื่อหญิงสาวด้วยความไม่คุ้นเคย

หญิงสาวก็พยักหน้างึกๆ"อื้อ" ตอนนั้นเองที่สีหน้าของเธอดูเศร้าลงเล็กน้อย

อะฮึ่ม!

"อาาาาาา ..อาาาาาาาาา"

"อาาาาาาาาาาาา"

รินออกเสียง อา อยู่สักพัก เจฟไม่เข้าใจว่าเธอกำลังทำอะไร

รินขยับปากเป็นรูปวงกลมเล็กใหญ่สลับไปมา

"เธอ เป็นอะไรรึเปล่า?"

"สะหวัด ฮึ่ม ดี สะหวัดดี!"

"อ่า.."

"ฉัน ฝัก-ฝึก พู่" ท่าทางประหลาดของเธอเมื่อกี้เพียงแค่ต้องการฝึกพูด

"..อ่ะ อ้อ ฮะฮะ ขอโทษนะ ฮ่าๆๆ" เจฟฟรีย์เห็นท่าทางตลกๆของรินแล้วอดที่จะขำไม่ได้

"นนี่!! ตะหลด หรอ!!" รินทำหน้าบูดเบี้ยวด้วยความไม่พอใจ

"ตะหลดสิ ขอโทษนะ ฮ่าๆๆ ขอโทษทีๆไม่ขำแล้ว" เจฟฟรีย์เช็ดน้ำตาเพราะหัวเราะหนักเกินไปก่อนจะเสนออะไรบางอย่าง

"คือว่า ..เอางี้มั้ย ฉันขออยู่ที่นี่สักพักนึง แลกกับจะเป็นคนไปหาของในป่าสำหรับทำอาหารให้ แล้วจะช่วยเธอฝึกพูดด้วย ดีมั้ย?"

"อ่ะ เอ่อ.." รินทำหน้าครุ่นคิด

แสงจากหน้าต่างเล็กที่ห้องนั่งเล่นส่องเข้ามากระทบที่หน้าของหญิงสาว เส้นผมประกายวิบวับ

"อา.. พระอาทิตย์เริ่มตกดินแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้เธอค่อยตอบฉันก็ได้ ไปพักผ่อนเถอะ.. เดี๋ยวฉันนอนที่นี่แหละ" เขาตบที่นั่งในห้องนั่งเล่นเบาๆแล้วยิ้ม

โชคดีที่คืนนี้ยังมีที่พักไม่ต้องนอนบนต้นไม้แล้ว

วันเวลาผ่านไปได้3สัปดาห์

หลังจากที่เจฟยื่นข้อเสนอให้กับริน เธอคิดมันทั้งคืน ด้วยความคิดถึงใครบางคนในความทรงจำ หรือจะเพราะความเหงา..

เธอตอบตกลงกับข้อเสนอของเจฟ

"นี่ อาหารของเธอรสชาติดีขึ้นนะ ฮ่าๆๆ"

เจฟตักอาหารในชามเข้าปากและพูดชมกึ่งประชด เขามองไปที่จานกับข้าวตรงหน้า 'เนื้อหมูคาบะผัดกับเห็ดและราดด้วยซอสที่ทำจากฟักทองพิงการ่า

(หมูคาบะ เป็นหมูสีดำที่ไม่มีขน เหมาะสำหรับเป็นอาหารของนักเดินทางมาก และความชุ่มฉ่ำของเนื้อด้านในก็มีรสชาติที่ดี แต่การจะจับมันได้ต้องเป็นคนที่มีฝีมือระดับนึงเลย เพราะมันเป็นหมูกินเนื้อมีร่างกายที่แข็งแรงพลังมหาศาล เนื่องจากถิ่นที่อยู่ของมันคือถ้ำหินบนหน้าผาสูง และทุกวันมันจะลงมาหาอาหารที่เนินเขาจากนั้นก็ลากศพที่ล่ามาได้เช่น กวาง ลาม่า หรือกระทั่งกระทิงแคระ กลับขึ้นไปบนผานั้น จึงไม่แปลกที่ร่างกายของมันจะแข็งแรงสุดๆ)

จากนั้นก็มีผัดเนื้อทักเก็ตทอดกรอบ น่องไก่อบซอสจากผลจากัวร์ และของหวานต่างๆ ถึงจะพูดประชดแต่เจฟก็คิดว่าฝีมือทำอาหารของเธอนั้นดีจริงๆ จนเขาอยากจะอยู่ที่นี่ตลอดไปเลยล่ะ ฮ่าๆ

"อร่อยจนอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปเลยน้า" เขาลูบพุงเบาด้วยความอิ่ม

"ก็ อยู่เลย ก็ด้ายนี่ ฉันก็ มไม่ได้ว่า อะไรสักหน่อย" เธอมองเจฟและพูดด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย หลังจากที่เจฟมาอยู่ทำให้เธอได้ออกเสียงพูดมากขึ้น จนตอนนี้เธอแทบจะพูดได้เหมือนคนทั่วไปแล้ว เธอรู้สึกขอบคุณเขาจริงๆ

อาหารต่างๆที่ทำได้ ก็เพราะวัตถุดิบที่เจฟเป็นคนหามาให้ทั้งนั้นเลย ด้วยตัวของเธอคนเดียวไม่สามารถทำอะไรแบบนี้ได้แน่นอน เธอคิดในใจ

เจฟมองรินและหลุบตาลงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมา

"นั่นสิน้าา ฮ่าๆ"

รินเห็นเขายิ้มก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ โดยไม่ได้สังเกตถึงสัญญาณบางอย่างแม้แต่นิดเดียว

ตึง! ตึง! ตึง!!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***