ตอนที่ 1 ยิ้มหวาน

ณ ห้องนอนในบ้านสองชั้นหลังเล็กแห่งหนึ่งได้มีร่างของเด็กผู้หญิงนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะ ถึงแม้จะเป็นเวลาที่ทุกคนอาจจะหลับนอน แต่เด็กคนนี้กลับกำลังนั่งอ่านหนังสือโดยเปิดโคมไฟที่โต๊ะอย่างเดียว

นิ้วเรียวดันกรอบแว่นวงกลมกลับเข้าที่เดิม ภายในห้องได้ยินเพียงเสียงพลิกกระดาษและเสียงของปลายดินสอที่กำลังจดรายละเอียดเนื้อหาลงในสมุดโน้ตก่อนจะวางดินสอลงที่โต๊ะ

เรียวตาคมมองไปที่นาฬิกาหัวโต๊ะเมื่อปรากฏว่าเป็นเวลาที่ตนเองควรนอนแล้วจึงรีบเก็บอุปกรณ์การเรียนของตนเองเข้ากระเป๋า

“วันนี้ติวเข้าใจแค่นิดเดียวเอง.. นี่เราพัฒนาช้าลงงั้นเหรอ”

เด็กสาวร่างสูงส่ายหัวอย่างอ่อนใจแล้วตัดสินใจหลับตาลงในที่สุด เพราะอย่างไรแล้วพรุ่งนี้ก็เป็นวันเปิดเทอมเพื่อเป็นเด็กมัธยมปลายชั้นปีที่ 6 อย่างเต็มตัว

จิ๊บๆ

ครืด ครืด ครืด

เสียงสั่นจากโทรศัพท์มือถือเรียกให้คนที่เพิ่งจะได้นอนไม่กี่ชั่วโมงลุกขึ้นมานั่ง มือหยิบน้ำเทใส่แก้วโต๊ะข้างหัวเตียงแล้วกระดกลงคออย่างรวดเร็ว

“อือ.. ค่อยสดชื่นขึ้นหน่อย”

ก๊อกๆๆ

“ตื่นรึยังลูก แม่ทำไข่ดาวไว้ให้เราวางไว้ที่โต๊ะแล้วนะจ๊ะ”

“ตื่นแล้วค่ะแม่”

“โอเคจ้ะ”

เด็กสาวร่างสูงตัดสินใจลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อที่แม่ของตนเองจะได้ไม่ต้องรอนาน

ใช้เวลาไม่นานก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จด้วยความรวดเร็วและกระฉับกระเฉง ก่อนที่ขายาวจะก้าวออกไปจากห้องก็ไม่ลืมที่จะเอื้อมแขนไปหยิบกระเป๋าสะพายนักเรียนของตนเองมาด้วย

เมื่อมาถึงโต๊ะเด็กสาวรีบนั่งลงแล้วตักข้าวไข่ดาวเข้าปากทันทีโดยไม่ลืมที่จะเอ่ยปากชมแม่ของตนเอง ถึงแม้จะเป็นเพียงไข่ดาว แต่แม่ของตนก็ยังตื่นเช้าขึ้นมาทำให้

“ไข่ดาววันนี้ก็ยังอร่อยเหมือนเดิมเลยนะคะแม่”

“แหมๆ ลูกใครกันเนี่ย ปากหวานจริงเชียว”

“ก็ลูกคุณขวัญใจนี่แหละค่ะ”

“คิกๆ วันนี้ก็ขับรถไปเองใช่ไหมจ๊ะ แม่วางกุญแจให้แล้วตรงทางออก อย่าลืมหยิบไปด้วยนะลูก”

“ขอบคุณค่ะ งั้นหนูไปก่อนนะคะ”

“เดินทางปลอดภัยจ้ะ”

ในที่สุดเด็กสาวก็มาถึงที่โรงเรียนโดยสวัสดิภาพ มือถอดหมวกกันน็อคออกจากหัวกำลังจะวางลงที่เบาะรถจักรยานยนตร์แต่ก็ต้องชะงักเข้าเสียก่อนเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตนเองมาจากด้านหลัง

“คีตะโว้ยยยย!! วันนี้มาช้าไป 1 นาทีนะคะเพื่อน”

“แค่นั้นจะบอกทำไม” เสียงทุ้มลื่นหูเอ่ยตอบเพื่อน หัวคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

“เถอะน่า ตามมา จองโต๊ะไว้ให้แล้ว”

“เดี๋ยวก่อนธารา โต๊ะหลังเหมือนเดิมรึเปล่า”

“ก็ต้องโต๊ะเดิมสิคะเพื่อน โต๊ะข้างหลังเหมือนเดิมตั้งแต่ขึ้นม.1 จนตอนนี้ม.6 ละ เนิร์ดปลอม”

คีตะมองหน้าเพื่อนสาวของตนเองอย่าง ‘ธารา’ ที่เป็นเพื่อนกับเธอมาตั้งแต่อยู่ประถม1 มุมปากยกขึ้นสูงเล็กน้อย

“ไปเถอะ จะได้เอากระเป๋าไปวางไว้ก่อน”

“วันนี้คงจะไม่ได้เรียนหรอกใช่ไหมนะ เพราะว่าเป็นวันแรก”

ธารารีบเดินตามเพื่อนสาวตัวสูงไปเดินข้างๆ แล้วพูดคุยกันตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน เพราะถึงแม้จะเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ช่วงปิดเทอมนั้นทั้งสองก็ต่างคนต่างอยู่กับครอบครัว

เมื่อเดินมาถึงที่ห้องธาราจึงรีบเดินไปวางมือลงที่โต๊ะ

“โต๊ะเราสองคน ของแกริมหน้าต่างพอดี”

“วิวดี..” คีตะเดินไปหยุดอยู่ที่โต๊ะของตนเองแล้ววางกระเป๋าลง นัยนต์ตาสีนิลมองลงไปยังด้านล่างที่มีเด็กนักเรียนเดินกันขวักไขว่ไปมาจนกระทั่งสายตาของคีตะได้ไปปะทะเข้ากับดวงตาใสกลมดั่งแก้วของใครบางคนเข้า

“เหม่ออะไรคีตะ ถามก็ไม่ตอบ”

“..ไม่มีอะไร”

“เฮ้ยๆ ห้ามมีความลับกับเพื่อนค่า มีอะไร”

“เพื่อนก็ไม่จำเป็นต้องรู้ทุกอย่างค่ะ ถ้าอยากบอกก็จะบอกเองเนาะ”

“กรี๊ดดดด แกพูดแบบนี้เอาปากกามาแทงที่ใจอีธาราคนนี้แทนเถอะ” ธารานั่งดีดดิ้นที่โต๊ะมือบีบคอตัวเองแกล้งเจ็บให้เพื่อนสาวตัวสูงได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา

กึก

แต่แล้วก็มีเสียงมาหยุดที่หน้าประตูห้องของคีตะกับธาราที่กำลังนั่งอ่านหนังสือกันอยู่หลังจากที่ตีกันไป

“เนิร์ด เอาการบ้านมาลอก เร็วๆ”

“นั่นไง.. คู่กัดคู่แค้นแกมาละ”

คีตะเงยหน้ามองเจ้าของเสียงเล็กนุ่มและยังเป็นเจ้าของดวงตากลมใสที่เธอเพิ่งจะได้สบตากันไปเมื่อสักพักนี่เอง

ร่างสูงลุกจากเก้าอี้เดินไปหาเด็กสาวที่มีความสูงต่างจากตนเองอย่างชัดเจน เพราะหัวของอีกฝ่ายอยู่เพียงแค่ระดับหน้าอกเท่านั้น

เมื่อได้เดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายกลิ่นหอมคล้ายแป้งเด็กได้ลอยขึ้นมาตีเข้าที่จมูกอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเรียว จมูกไม่โด่งมากนักแต่รับเข้ากับปากกระจับสีสดได้เป็นอย่างดี

“การบ้านอะไร”

“กะ..การบ้านปิดเทอมของครูเพ็ญแขไง แค่นี้ก็จำไม่ได้เหรอ หรือยังไม่ได้ทำ ฮึ”

“ถึงทำแล้วก็ไม่ได้แปลว่าจะให้เธอลอกนี่ เอาเวลามากวนเราไปทำเองดีกว่าไหม”

“เอามานะเนิร์ด!! อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ”

“..เดินไปหยิบเอง ในกระเป๋า”

“จิ๊ ก็แค่นั้น!” คนตัวเล็กเดินกระแทกไหล่คีตะผ่านไป เท้าเล็กย่ำหนักเหมือนกำลังไม่พอใจในตัวของคีตะ

“เป็นอะไรของหล่อนยะ มาหาเรื่องเพื่อนคนอื่นถึงที่ เดี๋ยวแม่ตบให้หรอก”

ธาราทนไม่ไหวที่คนตัวเล็กจู่ๆ ก็มาพูดตะคอกใส่เพื่อนของตนเอง มือที่กำลังจะยื่นไปคว้าแขนอีกฝ่ายโดนหยุดไว้ด้วยคีตะ ใบหน้าคมส่ายเป็นนัยว่าไม่ต้องเปลืองแรง เดี๋ยวจะจัดการเอง

“ไม่ต้องมายุ่งยัยธารา ปากแจ๋วแบบนี้ ตบมาก็ตบกลับค่ะ”

“ถ้าได้แล้วก็กลับห้องเธอไป อย่าลืมเอามาคืนเราด้วยล่ะ”

“มาเอาที่ห้องฉันสิ ใครจะอยากเดินมาหาเธอ”

“อืม ตามนั้น”

คีตะหลบทางให้อีกฝ่ายได้เดินกลับออกไปแต่สายตาดันเหลือบไปเห็นแบงค์สีเขียววางอยู่ที่โต๊ะ

“เดี๋ยวก่อนยิ้มหวาน เราเคยบอกแล้วไงว่าไม่เอาตังค์”

“แค่ 20 บาทเองไหม ขนหน้าแข้งฉันคงจะหลุดอยู่หรอกมั้ง” ยิ้มหวานไม่รอให้คีตะได้พูดอีกครั้ง ร่างเล็กรีบเดินออกจากห้องไปในทันที

“เฮ้อ.. ธาราฝากดูของที่โต๊ะก่อนนะ เดี๋ยวมา”

“จะไปไหนอีคี!!!!”

คีตะก้มมองแบงค์สีเขียวก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋าของตนเองแล้วเดินตามยิ้มหวานไปจนอีกฝ่ายเข้าห้องไปแล้วจึงเดินกลับห้องของตนเองอีกครั้ง

“ไปไหนมา”

“ไปเข้าห้องน้ำมา”

“...” ธาราชำเลืองมองคีตะเล็กน้อย คีตะมักจะโกหกไม่เก่งอยู่เสมอ เหมือนอย่างตอนนี้ที่กำลังลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด ดินสอที่ไส้เขียนควรจะจรดอยู่ที่กระดาษกลับชี้ขึ้นแล้วเอาด้านที่มียางลบลงไป

คงจะเดินตามไปส่งยัยยิ้มหวานที่ไม่เห็นจะยิ้มหวานตามชื่อนั่นสินะ

—ช่วงพักกลางวัน—

“กินอะไรดี ฉันอยากกินก๋วยเตี๋ยวเรือว่ะ ไม่มีคนต่อแถวพอดี เดี๋ยวซื้อเสร็จแล้วจะไปจองโต๊ะให้นะคีตะ”

“อือ” คีตะมองไปรอบๆ โรงอาหารเมื่อเห็นสิ่งที่ต้องการจึงเดินแยกตัวออกไปอีกทางจนรู้ตัวอีกทีในมือก็มีขนมกล่องสีชมพูสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่มีแท่งขนมอยู่ด้านใน

“พี่คีตะคะ” เสียงใสดังขึ้นมาจากด้านหลังทำให้คีตะที่กำลังยืนรอคิวสั่งข้าวต้องหันกลับไปมอง

ทำไมวันนี้ถึงมีคนเรียกฉันบ่อยจังนะ..

คีตะมองเด็กสาวที่เข้ามาทักเมื่อพบว่าเป็นรุ่นน้องคนสนิทจึงส่งยิ้มอ่อนๆ ให้ก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่มกลับไปโดยไม่รู้เลยว่ากำลังมีคนที่ต่อแถวอยู่ด้านหลังอ้าปากล้อเลียนสิ่งที่คีตะพูดอยู่ตลอดเวลาด้วยความหมั่นไส้

“น้องพิมมีอะไรรึเปล่าคะ”

“คะ..คือขนมค่ะ พิมให้พี่”

“ขอบคุณค่ะ ว่าแต่เอาให้พี่ทำไมเหรอคะ”

“ก็ตอนปิดเทอมพิมเคยไปหาพี่ถึงบ้านให้สอนการบ้านนี่คะ พิมยังไม่ได้ให้อะไรพี่คีตะเลย”

“งั้นพี่จะกินให้อร่อยเลย ขอบคุณนะคะ”

“เจอกันวันหยุดนะคะ”

คีตะพยักหน้ายิ้มให้รุ่นน้องก่อนจะค่อยๆ หุบยิ้มลงเมื่อได้สบตาคู่กลมที่คุ้นเคย

“พี่จะกินให้อร่อยเลย แหวะ” ยิ้มหวานยกแขนขึ้นมากอดตระกองตรงอกแล้วกลอกตา

“ถ้าเธอแขวะเราอีกครั้ง เราจะคิดแล้วนะว่าเธอหึงเรา”

“จะบ้าเหรอ!? ใครจะไปหะ..หึงเธอกัน ฉันไม่ชอบเนิร์ดแบบเธอหรอกย่ะ หลงตัวเองจริงๆ หลบไปถ้าไม่สั่ง”

“ป้าคะเอากะเพราหมูกรอบสองค่ะ”

“นี่จ้ะ”

คีตะรับมาแล้วยัดจานข้าวใส่ในมือเล็กของยิ้มหวานพร้อมกล่องขนมสีชมพู

คนตัวเล็กก้มมองจานข้าวและขนมในมือของตนเองด้วยความสับสน

“ของเธอ นี่ขนม เราไม่ได้ตั้งใจซื้อให้เธอหรอกนะ แต่เราบอกเธอแล้วว่าไม่เอาเงิน ถือว่าเราคืนเงินเธอแล้วนะ เดี๋ยวตอนเย็นจะไปเอากับเธอ อย่าเพิ่งกลับบ้านก่อนล่ะ”

“อะ..เอาอะไร?! คืนเงินให้แต่จะทำแบบนั้นแทนฉันไม่เอาหรอกนะยะ!!! เห็นฉันเป็นคนยังไงยะยัยเนิร์ด วอนโดนตบซะแล้ว”

ใบหน้าของยิ้มหวานแดงระเรื่อ มือยื่นจานข้าวให้เพื่อนที่อยู่ข้างหลังตนเองแล้วหันมาฟาดมือเข้าที่ไหล่คนตัวสูงกว่า

“คิดอะไรของเธอ เราจะไปเอาสมุดการบ้านคืน หมกมุ่นจริงๆ เลยคนเรา” คีตะส่ายหน้าเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันก็ไม่รู้แต่รู้สึกได้ว่าวันนี้ตนส่ายหน้าตนเองไปเยอะเหลือเกิน

ยิ่งกับยัยตัวเล็กตรงหน้า ยิ่งเหนื่อยใจ

“ยัยเนิร์ด!!!!”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***