ฉันออกมาจากโรงอาหาร วางโน๊ตบุ๊คและโทรศัพท์เอาไว้บริเวณโต๊ะไม้หินอ่อน และเข้าไปล้างตัวล้างหน้าในห้องน้ำ
เมื่อเดินออกมา ก็พบผู้ชายคนหนึ่งนั่งกด โน้ตบุ้ค ของตัวเองอยู่ไม้หินอ่อนเดียวกับที่ฉันวางของเอาไว้ ฉันจำได้นะว่าเขาคือไวน์รุ่นน้องปี3ที่นั่งอยู่กับเท็กซัสที่เพื่อนสาวของฉันคลั่งไคล้
ฉันกำลังจะหยิบของแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นแต่ผู้ชายคนนั้นก็เอื้อมมาหยิบโน้ตบุ้ค ของฉันไป
"อ๊ะ ! โทษนะเเต่นั่นมันของฉัน"ฉันมองหน้าเขาอยากเอาเรื่อง
"...."เขากลับไม่พูดอะไรเอาแต่นิ่งเงียบและรื้อส่วนประกอบของ โน้ตบุ้คของฉันออก
"นี่! น้องคะ ทำอะไรเกรงใจเจ้าของเครื่องด้วย"
"......"เขาไม่ตอบอะไรเเต่บรรจงประกอบชิ้นส่วน โน้ตบุ้ค ของฉันขึ้นมาใหม่
"น้อง ฟังพี่อยู่หรือเปล่าคะ"
"เปิด" นี้คือคำพูดสั้นๆที่เอ่ยจากปากเขาหลังจากยื่นโน๊ตบุ้คคืนมาให้ฉัน
ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรเปิด โน้ตบุ้คของตัวเองตามที่เขาบอก
"เฮ้ย ได้ไงอ่ะ น้องซ่อมหรอ" ฉันตะลึงความสามารถของเขามากเขาใช้เวลาไม่ถึง 10 นาทีในการซ่อมโน๊ตบุ๊คที่มันพังไปแล้ว
ก่อนจะเปิดดูงานของตัวเองที่ทำไว้ก่อนหน้านี้ว่ามันยังอยู่ดีหรือเปล่า
หน้าฉันเจือนลงทันทีเมื่อเห็นว่างานทั้งหมดมันหายไปและไม่สามารถกู้เอกสารคืนได้
"เป็นอะไรอีก?"ไวน์ถาม
"งานหายหมดเลยต้องส่งวันนี้น่ะสิ"
เขาหยิบ โน้ตบุ้คของฉันไปอีกครั้งก่อนจะกดสัก 2-3 ทีแล้วยื่นกลับมาให้
ฉันเปิดดูกับพบว่าเอกสารทั้งหมดถูกกู้คืนมาหมดแล้ว ฉันและตะลึงในความสามารถของเขาจริงๆ
"ขอบคุณนะ มากด้วย"ฉันยิ้มให้เขาด้วยความดีใจ
"อืม"
ฉันนั่งปั่นงานต่อโดยไว ส่วนเขาก็ดูเหมือนจะทำงานของตัวเองอยู่เก้าอี้ตรงข้ามฉัน
จริงสิ โทรศัพท์มันพังเเล้วนี่ทำไงดี ฉันหยิบมันขึ้นมาลองเปิดเเต่ก็ไม่มีผล
หรือจะลองรบกวนไวท์อีกดีไม๊นะ
หรือไม่ควรนะ
ฉันลองเลื่อนโทรศัพท์ไปข้างๆตัวเขา ไวท์จึงหันมามองฉันเราสบตาพักนึง ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาเเล้วหยิบเครื่องมือในกระเป๋ามาเเกะโทรศัพท์ซ่อม
ใจดีกว่าที่คิดเเฮะ เอาเถอะถือว่าเรื่องนมไข่มุกฉันจะไม่โกรธละกัน
พอซ่อมเสร็จเขายื่นมาให้พร้อมกันงานที่ทำอยู่ก็เสร็จฉันจึงส่งอาจารย์ได้ทันเวลา
"ขอบคุณนะ"
"อะไร?"เขาตอบ
"ที่ซ่อมให้ไง"
"ลำคาญลูกตา"
"ห๊ะ!"
"ที่ทำเพราะเห็นเเล้วลำคาญ"เขาตอบเเล้วเอามือขยี้หัว หูเเดงอย่างเห็นได้ชัดเลยด้วย
"อ่อ" ฉันไม่พูดอะไรต่อเพราะเขาคงเขินเเน่
"งั้นไปเรียนก่อนนะ"ฉันพูดพลางเก็บของ
" เดี๋ยว ..."
"มีไรหรอ"
"จะไปสภาพเเบบนั้น?"
ตายหล่ะลืมไปว่าตอนทะเลาะกันเสื้อมันขาดจนกระดุมบนหลุดจนเห็นหน้าอกหมด
"เเต่ฉันขาดเรียนไม่ได้"
ขณะสนธนาก็มีบุคคลที่3มาเเทรก
"เฮ้ย ไอ่ไวน์ หาตั้งนาน มาไม่บอกกู"
เท็กซัสเขามาหาไวน์ก่อนจะเหลือบมองมาที่ฉัน สายตาเขามองหน้าอกฉันโจ่งเเจ้งเเละชัดเจนจนฉันต้องเอามือปิดมัน
ไวน์มองฉัน เหมือนเขาจะรู้ว่าฉันกังวลอะไร
"เออกลับ "
"กลับไรมึงไอ่ไวน์ นั่งก่อนดิกูยังไม่รู้จักน้องเค้าเลย"
"ชื่อนาโน ณัชชา เรียนปี4ประธานขณะเเพทย์ ของกินชอบเเดกเหมือนกูเเหละ ชอบสีขาว "
ห๊ะ ฉันไม่ได้พูดนะเเต่ไวน์พูดอ่ะ ละรู้ได้ไงอ่ะ
"โห นี่มึงคุยกันขั้นไหนรู้ขนาดนี้เนี่ย เเล้วยังโสดป่ะ"
"กูไม่รู้"
อะไรเนี่ย น่ากลัวเเฮะ เขารู้เรื่องฉันตอนไหนยังไม่ได้คุยอะไรเลย
"อะไรวะเรื่องสำคัญไม่ถาม"
เท็กซัสมองมาที่ฉันก่อนจะถาม"สรุป โสดป่ะ"
"ขอโทษนะเเต่มันเรื่องส่วนตัว"
ฉันตอบเเบบนั้นเเต่ไวน์มองฉันไม่วางตาก่อนจะจ้องมือถือฉันพักนึง
"โสด" เขาพูดออกมาทำเอาฉันผงะ
"เดี๋ยวสิทำไมถึง.."ไม่รอให้ฉันถามเขาก็เดินล็อคคอเพื่อนตัวเองออกไปจากตรงนี้
อะไรอ่ะ เป็นนักวิเคราะห์พฤติกรรมหรือไงเนี่ย คนอะไรดูรู้ซะทุกเรื่อง
ฉันกำลังเก็บของเเละจะไปเรีอนก็เหลือบเห็นเข็มกลัดวางอยู่
อะไรเนี่ยเเค่พูดมันจะตายหรือไง คนอะไร
ตี๊ดๆๆ (เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น)
"โหล"
"เเกจารย์ยกเลิกคลาสนะ กลับบ้านได้"
"อ่อ"
เหมือนวันนี้จะโชคดีนะเนี่ยเรา
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 35
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
คุณแพรว ค่ะ
ก็จริง
2023-09-18
0