บทที่ 1

"นี่ คณิตเดี๋ยวช่วยพี่ดูเอกสารชุดนี้ให้พี่หน่อยสิ พอดีหัวหน้าบอกมีส่วนผิดนิดหน่อย จริงๆพี่ก็อยากทำให้มันเสร็จแหละ แต่วันนี้พี่ต้องรีบกลับไปรับลูกพี่ที่โรงเรียนด้วยอ่ะไม่มีคนไปรับเลย พี่ขอฝากหน่อยนะ "

ผมที่กำลังทำงานบนโต๊ะตัวเอง ต้องเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารหลายฉบับที่ทุกคนพร้อมใจกันฝากไว้ที่ผมอย่างช่วยไม่ได้ จงใจชัดๆ 

ใบหน้าเล็กจ้องมองบุคคลที่เข้ามาทักตน คนที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่ได้นับ

หางคิ้วเรียวสวยกระตุกสองถึงสามจึก แต่ใบหน้าใสกลับยิ้มหวานตอบกลับอีกฝ่าย "ได้ครับ" 

"ขอโทษจริงๆนะ เดี๋ยววันหลังพี่จะเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทน ฝนก็ตั้งเค้ามาแล้วถ้าคณิตเสร็จแล้วก็รีบกลับนะ พี่เป็นห่วง โอ๊ะเลยเวลาแล้วพี่ขอตัวไปก่อนนะ" 

ผมที่กำลังจะตอบก็ได้แต่มองแผ่นหลังไวๆ ของพี่ที่ทำงานด้วยกัน ที่วิ่งด้วยความเร็วแสงไปถึงประตูแผนกภายใจไม่กี่อึดใจเดียว

นี่ถ้าบอกว่าเป็นตัวแข่งในกีฬาโอลิมปิกก็เชื่อนะ

"เฮ้อ" 

คณิตถอนหายใจออกอย่างเหนื่อยหน่าย ตั้งแต่มีข่าวในวันนั้น วันที่ทุกคนเล่ากันว่าแผนกฝ่ายขายผีดุ ..

พรึบ! 

"...."

พูดไม่ทันขาดคำไฟในแผนกก็ตกทันทีราวกับรู้ว่าผมกำลังจะเล่าเรื่องผี ถ้าเป็นคนอื่นคงจะวิ่งหนีเพ่นป่าราบกันแล้วแต่ทว่าใบหน้างามกับนิ่งเฉยนั่งมองจอคอมตัวเองต่ออย่างไม่สนใจสิ่งโดยรอบ

กริ้ง กริ้ง

เสียงกระดิ่งดุ๊กดิ๊ก ดังคลอมากับสายลมที่ทำให้ทุกคนเสียวสันหลัง เสียงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จากทางด้านประตูตรงมาที่ร่างเล็ก ที่กำลังนั่งพิมพ์เอกสารต่ออย่างไม่สนใจเช่นเคย ก่อนที่เสียงนั้นจะหยุดตรงโต๊ะที่ผมทำงานก่อนจะเริ่มปีน

เออใช่ครับ ปีน! ปีนขึ้นมาบนตักเล็กของผม

คลุกคลักๆ เหมือนจัดที่ทางก่อนเสียงเล็กของเด็กน้อยวัยกำลังโตจะพูดขึ้น

"ม๊าน้องหิวแล้ว" 

"....."

ผมหยุดงานที่กำลังรัวแป้นจนเกิดเสียงแต๊กๆ ลงก่อนจะก้มมองเจ้าก้อนอ้วนที่คลุกอยู่ตรงหน้าตักบริเวณท้องผมพร้อมกับเงยหน้าส่งสายตาปิ้งใสของตัวเองเป็นการออดอ้อน

"นี่บอกกี่ครั้งแล้ว ฉันไม่ใช่ม๊าของเอ็งแล้วเจอกันกี่ที่ เอ็งจะหิวตลอดเลยเรอะ!" 

ตัวต้นเหตุของทุกเหตุการณ์ที่ผมกำลังจะเล่าตอนแรกก็สายหัวน้อยๆ จนเสียงกระดิ่งตรงข้อเท้าเล็กสั่นไปมาตามแรงของเจ้าตัวจนเกิดเสียง กรุ๊งกริ๊งไปทั่ว 

"ไม่น้องจำกลิ่นของม๊าได้" 

เสียงใสกริ๊งของเด็กน้อยพูดขึ้นพร้อมกับเอาหน้ากลมๆของตัวเองถูไปมาที่หน้าท้อง เหมือนพยายามมุดเข้าใต้เสื้อผมอย่างสุดความสามารถ ผมได้แต่ถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้าไปมา "มุดไปฉันก็ไม่มีน้ำนมให้กินหรอกนะ"  ผมเอ่ยกับเด็กน้อยที่พยายามมุดเข้ามาในเสื้อของผมจนสำเร็จ

"อื้ออ" เสียงผมสั่นเล็กน้อยหลังจากที่เจ้าตัวแสบมุดเข้าไปสำเร็จก็รู้สึกถึงความเฉอะแฉะบริเวณหน้าอกด้านขวาพร้อมกับแรงดูดไม่มาก มันไม่ได้ทำให้เจ็บแต่ทำให้รู้สึกแปลกๆ 

"อ้วนฉันบอกแล้วว่าดูดไปก็ไม่มีน้ำนมหรอกนะ อื้ออ "

ผมพูดย้ำอีกครั้งกับเด็กตัวกลมที่ยังไม่ลดละความพยายามในการเอาริมฝีปากน้อยๆ ดูดดึงที่ยอดอกของผมเพื่อหาน้ำนม

ถ้าถามว่าทำไมไม่เอาเจ้าตัวอ้วนออกห่างจากตัวเอง ทำไมยังปล่อยให้เจ้าโจรปล้นน้ำนมดูดดึงยอดอกอยู่ได้ บอกเลยนะครับนั้นสิผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมยังยอมให้เจ้าเด็กที่ไหนไม่รู้มามุดเข้าเสื้อตัวเองพร้อมกับกระทำชำโดยไม่ขัดขืนได้

คงจะเพราะ.. 

รู้สึกสงสารละมั้ง

.

.

ตั้งแต่จำความได้ตอนนั้นผมกับพี่ที่ทำงานกำลังจะเดินไปหาที่นั่งทานข้าวด้วยกัน อยู่ผมดันเหลือบไปเห็นเจ้าเด็กก้อนกลมนี้เขาตรงประตู พร้อมกับสายตาที่หิวโหย...

เอาดีๆ ตัวก็อ้วนขนาดนั้นยังจะหิวอีกเรอะ! 

ผมเหลือบมองซ้ายทีขวาที ก่อนจะสะกิดพี่เนตรที่เดินมาด้วยกัน "พี่ใครเขาเอาเด็กมาปล่อยไว้ในบริษัทเราเหรอพี่" 

ผมพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่เจ้าก้อนกลมที่กำลังจ้องมองมาที่ผมด้วยสายตาหลากหลาย ทว่าคนข้างๆ ก็ดันพูดติดตลกออกมา

"คณิตที่ทำงานเราเขาไม่ให้เอาเด็กเข้ามาหรอกนะ คณิตตาฝาดหรือเปล่า อย่ามาแกล้งพี่เล่นสิพี่ยิ่งเป็นคนกลัวผีอยู่นะ" 

ผมกระพริบตาปริบๆ มองพี่เนตรด้วยสายตาหลากหลายเช่นเดียวกับเด็กน้อยวัยกำลังโตน่าจะสักสามถึงสี่ขวบมั้งหรือน้อยกว่านั้น ผมมองสลับกับเด็กอ้วนไปมา "ก็นี้ไง ตัวอ้วนจ่ำม่ำยืนอยู่ตรงเนี้ย" 

ผมว่างั้นก่อนจะเดินไปหาเด็กน้อยตัวกลมหน้าตาก็น่ารักน่าชัง ผมนั่งยองก่อนจะฉีกยิ้มหวานให้เด็กน้อย แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยทักทาย

เด็กน้อยตรงหน้าก็ร้องไห้จ้าออกมา 

"แง้ ~" 

"พี่ๆ น้องร้องแล้ว" ผมเอ่ยออกมาอย่างร้อนรนหันหน้าไปหาพี่เนตรที่ตอนนีัหน้าซีดเผือก

"คณิต.. แกคุยกับใครอะตรงนั้นไม่เห็นมีใครเลย!?"

"!?" ผมขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อได้ยินคำตอบทั้งที่เจ้าก้อนกลมร้องจ้าระหวั่นแบบนี้ พี่ยังจะติดตลกอีกเหรอ "ก็นี้ไงเด็กคนนี้ กำลังร้องไห้เลย" ผมชี้ไปที่ขาตัวเองที่มีเจ้าก้อนนิ่มเกาะอยู่

ซึ่งมาเกาะตอนไหนผมก็ไม่รู้

"คณิต พี่ไม่ตลกด้วยนะ! หยุดแกล้งพี่ได้แล้ว" 

พี่เขาพูดเสียงดังแต่โชคดีหน่อยที่ไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้นมีเพียงผมกับพี่เนตรสองคนเพราะคนอื่นๆ แยกย้ายกันไปหาของกินกันหมด

ผมที่กำลังจะเริ่มปวดหัวเพราะเสียงเด็กน้อยก้อนกลม ตัดสินใจยกเจ้าอ้วนขึ้นมากอดไว้เจ้าตัวน้อยหลังจากโดนผมกอดก็เลิกร้องเปลี่ยนเป็นสะอึกแทน ปากเล็กก็พร่ำบอกข้างหูผม

"อึก ม๊า.. น้องคิดถึงม๊า อึก" 

"...." ผมไม่พูดอะไรต่อทำเพียงกอดเด็กน้อยไว้ พร้อมกับลูบหลังเล็ก

พี่เนตรที่ทนเห็นคณิตแกล้งตนไม่ไหวก็เดินหนีอีกฝ่ายทันที เพราะตนยิ่งเป็นกลัวผีอยู่ด้วย ทั้งทีปกติคณิตเป็นคนน่ารักแท้ๆ กลับมาแกล้งกันได้ลง

ส่วนผมที่มีเจ้าปลิงยักษ์เกาะหนึบอยู่ทำได้เพียงมองพี่ที่ทำงานด้วยที่เดินออกจาดห้องไปก่อนด้วยสายตามึนงง

เอาจริงดิ? เฮ้ย จะปล่อยเขาไว้แบบนี้เนี้ยนะ ?

.

.

หลังจากนั้นผมก็คิดว่าทุกรวมหัวกันแกล้งผมเพราะไม่มีใครพูดถึงเด็กที่ผมเอามาด้วยเลย 

ถ้าฟิลจะมาต่อให้นะครับ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***