"นี่ คณิตเดี๋ยวช่วยพี่ดูเอกสารชุดนี้ให้พี่หน่อยสิ พอดีหัวหน้าบอกมีส่วนผิดนิดหน่อย จริงๆพี่ก็อยากทำให้มันเสร็จแหละ แต่วันนี้พี่ต้องรีบกลับไปรับลูกพี่ที่โรงเรียนด้วยอ่ะไม่มีคนไปรับเลย พี่ขอฝากหน่อยนะ "

ผมที่กำลังทำงานบนโต๊ะตัวเอง ต้องเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารหลายฉบับที่ทุกคนพร้อมใจกันฝากไว้ที่ผมอย่างช่วยไม่ได้ จงใจชัดๆ 

ใบหน้าเล็กจ้องมองบุคคลที่เข้ามาทักตน คนที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่ได้นับ

หางคิ้วเรียวสวยกระตุกสองถึงสามจึก แต่ใบหน้าใสกลับยิ้มหวานตอบกลับอีกฝ่าย "ได้ครับ" 

"ขอโทษจริงๆนะ เดี๋ยววันหลังพี่จะเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทน ฝนก็ตั้งเค้ามาแล้วถ้าคณิตเสร็จแล้วก็รีบกลับนะ พี่เป็นห่วง โอ๊ะเลยเวลาแล้วพี่ขอตัวไปก่อนนะ" 

ผมที่กำลังจะตอบก็ได้แต่มองแผ่นหลังไวๆ ของพี่ที่ทำงานด้วยกัน ที่วิ่งด้วยความเร็วแสงไปถึงประตูแผนกภายใจไม่กี่อึดใจเดียว

นี่ถ้าบอกว่าเป็นตัวแข่งในกีฬาโอลิมปิกก็เชื่อนะ

"เฮ้อ" 

คณิตถอนหายใจออกอย่างเหนื่อยหน่าย ตั้งแต่มีข่าวในวันนั้น วันที่ทุกคนเล่ากันว่าแผนกฝ่ายขายผีดุ ..

พรึบ! 

"...."

พูดไม่ทันขาดคำไฟในแผนกก็ตกทันทีราวกับรู้ว่าผมกำลังจะเล่าเรื่องผี ถ้าเป็นคนอื่นคงจะวิ่งหนีเพ่นป่าราบกันแล้วแต่ทว่าใบหน้างามกับนิ่งเฉยนั่งมองจอคอมตัวเองต่ออย่างไม่สนใจสิ่งโดยรอบ

กริ้ง กริ้ง

เสียงกระดิ่งดุ๊กดิ๊ก ดังคลอมากับสายลมที่ทำให้ทุกคนเสียวสันหลัง เสียงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จากทางด้านประตูตรงมาที่ร่างเล็ก ที่กำลังนั่งพิมพ์เอกสารต่ออย่างไม่สนใจเช่นเคย ก่อนที่เสียงนั้นจะหยุดตรงโต๊ะที่ผมทำงานก่อนจะเริ่มปีน

เออใช่ครับ ปีน! ปีนขึ้นมาบนตักเล็กของผม

คลุกคลักๆ เหมือนจัดที่ทางก่อนเสียงเล็กของเด็กน้อยวัยกำลังโตจะพูดขึ้น

"ม๊าน้องหิวแล้ว" 

"....."

ผมหยุดงานที่กำลังรัวแป้นจนเกิดเสียงแต๊กๆ ลงก่อนจะก้มมองเจ้าก้อนอ้วนที่คลุกอยู่ตรงหน้าตักบริเวณท้องผมพร้อมกับเงยหน้าส่งสายตาปิ้งใสของตัวเองเป็นการออดอ้อน

"นี่บอกกี่ครั้งแล้ว ฉันไม่ใช่ม๊าของเอ็งแล้วเจอกันกี่ที่ เอ็งจะหิวตลอดเลยเรอะ!" 

ตัวต้นเหตุของทุกเหตุการณ์ที่ผมกำลังจะเล่าตอนแรกก็สายหัวน้อยๆ จนเสียงกระดิ่งตรงข้อเท้าเล็กสั่นไปมาตามแรงของเจ้าตัวจนเกิดเสียง กรุ๊งกริ๊งไปทั่ว 

"ไม่น้องจำกลิ่นของม๊าได้" 

เสียงใสกริ๊งของเด็กน้อยพูดขึ้นพร้อมกับเอาหน้ากลมๆของตัวเองถูไปมาที่หน้าท้อง เหมือนพยายามมุดเข้าใต้เสื้อผมอย่างสุดความสามารถ ผมได้แต่ถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้าไปมา "มุดไปฉันก็ไม่มีน้ำนมให้กินหรอกนะ"  ผมเอ่ยกับเด็กน้อยที่พยายามมุดเข้ามาในเสื้อของผมจนสำเร็จ

"อื้ออ" เสียงผมสั่นเล็กน้อยหลังจากที่เจ้าตัวแสบมุดเข้าไปสำเร็จก็รู้สึกถึงความเฉอะแฉะบริเวณหน้าอกด้านขวาพร้อมกับแรงดูดไม่มาก มันไม่ได้ทำให้เจ็บแต่ทำให้รู้สึกแปลกๆ 

"อ้วนฉันบอกแล้วว่าดูดไปก็ไม่มีน้ำนมหรอกนะ อื้ออ "

ผมพูดย้ำอีกครั้งกับเด็กตัวกลมที่ยังไม่ลดละความพยายามในการเอาริมฝีปากน้อยๆ ดูดดึงที่ยอดอกของผมเพื่อหาน้ำนม

ถ้าถามว่าทำไมไม่เอาเจ้าตัวอ้วนออกห่างจากตัวเอง ทำไมยังปล่อยให้เจ้าโจรปล้นน้ำนมดูดดึงยอดอกอยู่ได้ บอกเลยนะครับนั้นสิผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมยังยอมให้เจ้าเด็กที่ไหนไม่รู้มามุดเข้าเสื้อตัวเองพร้อมกับกระทำชำโดยไม่ขัดขืนได้

คงจะเพราะ.. 

รู้สึกสงสารละมั้ง

.

.

ตั้งแต่จำความได้ตอนนั้นผมกับพี่ที่ทำงานกำลังจะเดินไปหาที่นั่งทานข้าวด้วยกัน อยู่ผมดันเหลือบไปเห็นเจ้าเด็กก้อนกลมนี้เขาตรงประตู พร้อมกับสายตาที่หิวโหย...

เอาดีๆ ตัวก็อ้วนขนาดนั้นยังจะหิวอีกเรอะ! 

ผมเหลือบมองซ้ายทีขวาที ก่อนจะสะกิดพี่เนตรที่เดินมาด้วยกัน "พี่ใครเขาเอาเด็กมาปล่อยไว้ในบริษัทเราเหรอพี่" 

ผมพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่เจ้าก้อนกลมที่กำลังจ้องมองมาที่ผมด้วยสายตาหลากหลาย ทว่าคนข้างๆ ก็ดันพูดติดตลกออกมา

"คณิตที่ทำงานเราเขาไม่ให้เอาเด็กเข้ามาหรอกนะ คณิตตาฝาดหรือเปล่า อย่ามาแกล้งพี่เล่นสิพี่ยิ่งเป็นคนกลัวผีอยู่นะ" 

ผมกระพริบตาปริบๆ มองพี่เนตรด้วยสายตาหลากหลายเช่นเดียวกับเด็กน้อยวัยกำลังโตน่าจะสักสามถึงสี่ขวบมั้งหรือน้อยกว่านั้น ผมมองสลับกับเด็กอ้วนไปมา "ก็นี้ไง ตัวอ้วนจ่ำม่ำยืนอยู่ตรงเนี้ย" 

ผมว่างั้นก่อนจะเดินไปหาเด็กน้อยตัวกลมหน้าตาก็น่ารักน่าชัง ผมนั่งยองก่อนจะฉีกยิ้มหวานให้เด็กน้อย แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยทักทาย

เด็กน้อยตรงหน้าก็ร้องไห้จ้าออกมา 

"แง้ ~" 

"พี่ๆ น้องร้องแล้ว" ผมเอ่ยออกมาอย่างร้อนรนหันหน้าไปหาพี่เนตรที่ตอนนีัหน้าซีดเผือก

"คณิต.. แกคุยกับใครอะตรงนั้นไม่เห็นมีใครเลย!?"

"!?" ผมขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อได้ยินคำตอบทั้งที่เจ้าก้อนกลมร้องจ้าระหวั่นแบบนี้ พี่ยังจะติดตลกอีกเหรอ "ก็นี้ไงเด็กคนนี้ กำลังร้องไห้เลย" ผมชี้ไปที่ขาตัวเองที่มีเจ้าก้อนนิ่มเกาะอยู่

ซึ่งมาเกาะตอนไหนผมก็ไม่รู้

"คณิต พี่ไม่ตลกด้วยนะ! หยุดแกล้งพี่ได้แล้ว" 

พี่เขาพูดเสียงดังแต่โชคดีหน่อยที่ไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้นมีเพียงผมกับพี่เนตรสองคนเพราะคนอื่นๆ แยกย้ายกันไปหาของกินกันหมด

ผมที่กำลังจะเริ่มปวดหัวเพราะเสียงเด็กน้อยก้อนกลม ตัดสินใจยกเจ้าอ้วนขึ้นมากอดไว้เจ้าตัวน้อยหลังจากโดนผมกอดก็เลิกร้องเปลี่ยนเป็นสะอึกแทน ปากเล็กก็พร่ำบอกข้างหูผม

"อึก ม๊า.. น้องคิดถึงม๊า อึก" 

"...." ผมไม่พูดอะไรต่อทำเพียงกอดเด็กน้อยไว้ พร้อมกับลูบหลังเล็ก

พี่เนตรที่ทนเห็นคณิตแกล้งตนไม่ไหวก็เดินหนีอีกฝ่ายทันที เพราะตนยิ่งเป็นกลัวผีอยู่ด้วย ทั้งทีปกติคณิตเป็นคนน่ารักแท้ๆ กลับมาแกล้งกันได้ลง

ส่วนผมที่มีเจ้าปลิงยักษ์เกาะหนึบอยู่ทำได้เพียงมองพี่ที่ทำงานด้วยที่เดินออกจาดห้องไปก่อนด้วยสายตามึนงง

เอาจริงดิ? เฮ้ย จะปล่อยเขาไว้แบบนี้เนี้ยนะ ?

.

.

หลังจากนั้นผมก็คิดว่าทุกรวมหัวกันแกล้งผมเพราะไม่มีใครพูดถึงเด็กที่ผมเอามาด้วยเลย 

ถ้าฟิลจะมาต่อให้นะครับ

ผีตนอื่นเขามีแต่โผล่ออกมาแล้วหลอกให้คนกลัวแต่เจ้าก้อนกลมออกมาเพื่อหลอกเขากิน!!

"อ้วน!! ฉันบอกว่ามันไม่มีน้ำนมไง!! ดูดไปมันก็ไม่ออกมาให้เอ็งหรอกนะ!!! " ผมร้องแง่วๆ ใส่เจ้าก้อนที่ยังคงพะว้าพะวงกับช่วงหน้าอกเล็กของผมอยู่

"ก็น้องหิวง่ะ" 

นอกจากจะไม่สนใจที่พูดไปแล้ว ยังกล้ามองผมตาแป๋วอีกเรอะ!! ไอ้อ้วง!! น่าจับมาหยิกแก้มให้เขียวจริงๆ 

"เฮ้อ"

ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะก้มลงแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองออกเผยให้เห็นเจ้าก้อนดุ๊กดิ๊กอาศัยอยู่ปากเล็กของเจ้าตัวแสบยังคงดูดดึงอยู่ตรงยอดอกสีหวานของผม

ตอนนี้เริ่มแดงจากรอยดูดของเจ้าโจรปล้นน้ำนมแล้ว!

"ก็บอกว่าไม่มีไง" 

ผมเอ่ยย้ำพร้อมกับจัดการอุ้มเจ้าก้อนนิ่มออกห่างจากอกที่แดงเถือกจนเริ่มคันๆแล้ว

ผมยกร่างเล็กมาไว้บนโต๊ะทำงาน ส่วนมืออีกข้างจัดการติดกระดุมกลับที่เดิม

ดวงตาใสของทั้งคู่จ้องมองกันไม่มีใครยอมใครกับเป็นผมเองที่ต้องละสายตาออกมา

ไม่ว่าจะมองยังไงผมก็ไม่เคยเจอเจ้าอ้วนมาก่อนแน่ๆ หรือว่า!! ผมแอบไปมีซัมติงกับใครสักคนไว้!ตอนเมา?

แล้วคนคนนั้นท้อง!!! บ๊ะ!

มันเคยมีข่าวโอเมก้าเป็นสามีก็มีให้เห็นในทีวี 

คนที่ผมพลาดท่าทำกันจนท้อง เขาอาจจะมีรูปผมติดไว้ก็ได้ แล้วแบบให้เจ้าก้อนดู ... ว่านี้ไงพ่อเอ็ง! 

โอ้โห้ช่างคิดไปได้เนอะ! 

เพราะมองยังไงเจ้าก้อนนิ่มตรงหน้าก็ไม่มีส่วนคล้ายกับผมเลยด้วยซ้ำเพราะงั้นเลิก

พักก่อนอย่ามโน.. ทุกวันนี้กลับถึงบ้านก็หลับเป็นตาย เลิกหวังแล้วก็เลิกฝันว่าตัวเองจะมีเวลาไปเที่ยวแบบคนอื่นเขาสักที

เฮ้อ ผมถอนหายใจออกมาพร้อมกับเอานิ้วจิ้มแก้มเจ้าอ้วนเล่นจนเด็กน้อยครางงุงิในลำคอนิ้วป้อมสั้นพยายามจับนิ้วร้ายที่กำลังโจมตีตนเองอย่างสุดความสามารถ 

งงงานไม่ต้องทำกันแล้ว! เล่นกับเจ้าอ้วนนี้แหละ!! ขณะที่เล่นไปผมก็ถามเจ้าก้อนด้วย

"อ้วนรู้ไหมพ่ออ้วนอยู่ไหน" 

"ปะป๊า ยุ่ บงนั้งๆ" 

ทีพูดอย่างอื่นไม่ชัดแต่ตอนคำว่าหิวนี้ชัดจังนะอ้วนนน

"บนเหรอ " 

"ช่ายๆ" 

ผมอดน้ำตาคลอไม่ได้เมื่อเห็นนิ้วป้อมเล็กสั้นชี้ไปด้านบนเพดาน ไม่ใช่ว่าบนสวรรค์หรอวะ?

โถ่อ้วนนน 

หมับ ผมดึงเจ้าก้อนกลมเข้าสู่อ้อมอกอีกครั้ง

"โอ๋คงคิดถึงป๊ามากสินะ ไม่เป็นไรต่อไปนี้อยู่กับม๊านี่แหละ อยู่ไหมครับ" ผมพูดไปน้ำตาก็จะไหลไป เด็กตัวน้อยแค่นี้ต้องเจออะไรบ้างเนี้ย

จะยอมให้เรียกม๊าตลอดไปเลยก็ได้อ้วน

"ยุ่ๆ น้องจะอยู่กั๊บม๊า" 

นอกจะฉีกทุกกฎของเรื่องผีแล้ว ยังจะน่ารักน่าหยิกอีกเหรอวะอ้วน! เอาวะ! แค่ผีกลมๆ ตนเดียว ไอ้คณิตคนนี้เลี้ยงได้!! จะเลี้ยงด้วยนมแพะชั้นเลิศเลยอ้วง!!!

ตอนแรกไม่รู้ว่าไอ้อ้วนเป็นผีจริงไหมเพราะคิดว่าทุกคนแกล้ง

แต่พอหลายวันเข้าทุกคนก็ยังมีท่าทีเหมือนเดิม แถมเวลาอ้วนมาแต่ละทีก็ผุดๆโผล่ๆ ถึงจะแปลกใจเวลาโผล่มาแต่ละครั้ง ชุดไม่เคยซ้ำวันกันเลยก็เถอะ อย่างวันนี้ ใส่ชุดอะไรมาเนี้ย

วันนี้เป็นเจ้าวัวลายจุดซะแล้วแถมรู้สึกผ้าที่ใส่ของอ้วนก็ชั้นดีขนาดที่ชาตินี้ผมคงซื้อเผาให้ใส่ไม่ได้แน่ๆ

 งั้นผมจะให้นิยามของเจ้าอ้วนว่าอ้วนไปต่อไปละกัน

ไม่เรียกผีหรอก ไม่เอา!! ไม่ใช่ว่ากลัวแต่แค่รู้สึกเจ็บที่อกเฉยๆ เมื่อคิดว่าอ้วนน้อยก้อนกลมเป็นผีน้อย

"งั้นวันนี้เรากลับบ้านด้วยกันนะครับ"

"อื้อๆ กั๊บบ้านๆ "

เด็กน้อยพยักหน้ารัวๆ พลางชูมือขึ้นให้ผมอุ้มผมก็อุ้มขึ้นอย่างง่ายมาไว้แนบอก

"แหนะ!! มืออะอย่าจับนมม๊าสิอ้วน ม๊าจะปิดคอมก่อนแล้วค่อยกลับบ้านกัน"

"ก้ด้าย"

แม้ในน้ำเสียงจะดูขัดใจไปบ้างแต่เจ้าก้อนก็ยอมอยู่เฉยๆ ให้ผมจัดการกับข้าวของตรงหน้า ยอมรับจริงว่าทุลักทุเลสุดๆ เพราะมีเจ้าปลิงยักษ์ที่ชอบดูดนมเขาเกาะอยู่ 

ก็จะเสร็จก็แทบปาดเหงื่อเม็ดสีใสที่ไหลผ่านกรอบหน้าเนียน

ไหนๆก็จะรับเป็นลูกแล้ว แค่นี้คณิตต้องทนได้!! 

"เอ้าเสร็จสักที มาอ้วนเรากลับบ้านกันเถอะ" 

"งื้มม" 

"เอ้าหลับซะแล้ว"

ผมพูดเสียงเบาเพราะกลัวเจ้าก้อนตื่น ถึงว่าทำไมเงียบๆ ตอนนี้เจ้าก้อนหลับตาพริ้มสบายในอกมือป้อมเกาะตัวผมแน่นไม่ปล่อย

จะว่าไป.. ผีนอนหลับกันด้วยเหรอวะ?

เห็นในหนังชอบออกมาหลอกคนอื่นตอนกลางคืน แต่อ้วนนี้... แหกทุกกฎของผีจริงๆ 

สงสัยต้องกลับไปโยนเรื่องหนังผีออกจากห้องซะแล้ว เชื่อถือไม่ได้จริงๆ 

ผมค่อยๆเดินช้าๆ ไปหน้าประตูแผนกที่ตอนนี้ทั้งห้องเงียบสงัด ชวนให้นึกถึงผีว่าจะโผล่มาหลอกตอนไหน 

ปึก 

"โอ๊ยย "

ผมล้มพร้อมกับส่งเสียงดังออกมา เมื่อจู่ๆ มีคนเปิดประตูเข้ามาในแผนกแล้วจังหวะซิทคอมสุดๆคือกูกำลังจะเปิดไงครับ

ประตูก็เป็นกระจกทึบด้วยมองไม่เห็น ก็กระแทกเข้ามาเต็มๆ

ผมที่ได้ยินเสียงตื่นของเจ้าอ้วนมาพร้อมกับเสียงเย็นชาของคนที่เปิดประตูเข้ามา

"ทำไมยังไม่กลับ?" 

ผมมองคู่กรณีของตัวเองใบหน้าหล่อคมคายในชุดสูทภูมิ ตัวสูงใหญ่กลิ่นอายทรงพลังของพวกอัลฟ่าตีโชยขึ้นจมูกจนร่างกายของโอเมก้าเช่นผมตอบสนอง ไหนจะกลิ่นของเมล็ดกาแฟหอมไปทั่วชวนให้เคลิ้มอยากไปซบอก

แต่นี้ไม่ใช่เวลา แม่ง!! คนตรงหน้าทำเจ้าก้อนตื่น!! แถมไม่มีหรอกคำขอทงขอโทษออกจากปากเย็นชา ไอ้เวรนี้หนิ ถึงจะบ่นในใจยังไงก็ตามใบหน้าหวานของผมก็ประดับด้วยรอยยิ้ม

"ผมทำโอครับ กำลังจะกลับแล้วคุณเปิดประตูเข้ามาพอดี"

"อื้อออ ป๊า" 

"...."

ผมมองเจ้าก้อนที่ตอนนี้ตาปรือ พูดกับคนตรงหน้าว่าป๊า ผมไม่ได้ตกใจอะไรเพราะคิดว่าเด็กน้อยหลุดพูดออกมาด้วยอาการสะลึมสะลือเท่านั้น อย่างไอ้หมอนี้เหรอจะเป็นพ่อคนเฮอะ! 

และดูเหมือนหมอนี้จะไม่เห็นเจ้าอ้วนด้วย ผมค่อยๆไปเก็บเอาเอกสารที่ตกหล่นขึ้นมาแนบอกเช่นเดิม ใบหน้าสวยเชิดขึ้นเล็กน้อย

ก่อนจะเดินผ่านร่างแกร่งของอีกคนไป 

ชิคำขอโทษก็ไม่ได้ ถึงได้ก็ไม่ให้อภัยหรอกโว้ย! 

นัยน์ตาคมสีทองของสัตว์ร้ายจ้องโอเมก้าน้อยที่เดินผ่านตนไปอย่างไม่ใส่ใจ ไม่สนท่าทีหยิ่งผยองของอีกคนเพราะตอนเข้ามาไฟในห้องก็ดับอีกคนอาจจะมองเห็นเขาไม่ชัดเจน

เขาก็ไม่ได้ถือสาอะไรอยู่แล้ว

เขาเดินสำรวจแผนกจนทั่ว ไม่มีแม้แต่เสียงอะไรเกิดขึ้นภายในห้องนี้ ไม่มีเสียงเด็ก... ไม่มีเสียงกระดิ่ง ไม่มีเลย...

ก่อนที่ร่างแกร่งจะถอนหายใจพร้อมกับเดินออกมาจากแผนกนั้นทันที

ยังไม่แก้คำผิด

"ม๊าน้องหิวหนมแย้ว" เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยบนหลังพูดขึ้นอย่างร่าเริง พลางส่ายหัวดุ๊กดิ๊กไปมาโชว์ความน่ารักน่าชังของตัวเอง

ตัดภาพมาที่เสลี่ยง?จำเป็น หัวปูดบวมจากเหตุการเมื่อวานที่เจออัลฟ่าเปิดประตูกระแทกเข้ามา แถมตอนนี้ใต้ตากลมโตสดใสก็ดำคล้ำจนหมดราศี ใบหน้าเนียนใสที่ชอบประดับด้วยรอยยิ้มก็ทรุดโทรมเล็กน้อย เมื่อไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

ส่วนเหตุผลของการไม่ได้นอนก็เพราะเจ้าก้อนกลมตัวแสบดันตื่นมาตอนกลางดึกดื่นซะได้ แถมวิ่งเล่นรอบอพาร์ทเม้นท์ผมจนต้องลุกออกจากเตียงนอนตัวเอง วิ่งไปจับเจ้าก้อนเพราะกลัวข้างห้องจะมาเคาะประตูด่าเอา

แถมอีกนิดเพราะยังไม่จบนะ ผมต้องนั่งกล่อมเจ้าอ้วนด้วยนิทานเรื่องโปรดให้หลับก่อนผมถึงจะได้นอนดีๆแบบปกติ แต่คำว่าดีๆของไอ้คณิตก็ปาไปนู้นตีห้ากว่า ได้นอนพักสายตาแค่ชั่วโมงก็ต้องตื่นมาทำอาหารของตัวเองกิน ต่อด้วยการวิ่งลงตึกเพื่อไปหาซื้อนมแพะที่ร้านค้าให้เจ้าก้อนกินตอนเช้า

ดูวุ่นวายฉิบหายเลยครับแต่ถามว่าอยากบ่นไหม...ก็ไม่ถึงจะเหนื่อยบ้างแต่มันก็ทำให้ชีวิตที่เคยเงียบเหงากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเล็กๆ ของเจ้าอ้วงงงงบนหลัง

แม้แอบกังวลไปบ้างว่าเจ้าอ้วนจะกินนมแพะยังไง ผมต้องจุดธูปเหมือนพิธีกรรมของคนรุ่นเก่าๆหรือเปล่า ทว่าไม่เลย

เจ้าอ้วนที่โชว์อิทธิฤทธิ์ฉีกทุกกฎของเรื่องผีที่เคยได้ยินมา ด้วยการใช้นิ้วป้อมสั้นของตัวเองหยิบกล่องนมขึ้นมาดูดหน้าตาเฉย ดวงตาใสจ้องมองผมตาแป๋ว มีบ้างที่กระโดดเกาะพลางปีนเข้ามาในเสื้อผมแบบพุ่งเป้าเลย เนินอกที่เริ่มบวมเป่ง

เจ้าโจรปล้นน้ำนม!!!

ผมก็ปล่อยไปแม้จะเอ่ยบอกไปแล้วว่าผมไม่มีน้ำนมไหลออกมาหรอกนะ แต่เจ้าก้อนกลมก็ไม่สนใจ เม้มอย่างงั้นแหละจนอกผมแดงไปหมด

ซู้ดดดดด

ผมหลับตาพริ้มพลางสูดอากาศยามเช้ากับบรรยากาศต้นไม้ข้างทางเข้าเต็มสองปอดก่อนจะพ่นมันออกมา

สู้สิวะ!! ถ้าแค่เลี้ยงเจ้าก้อนคนเดียวไม่ได้จะไปเป็นเมียคนอื่นได้ยังไง ถือว่าซ้อมก่อนลงสนามจริง

หลังจากทำใจได้ตัวเองก็หยิบหูฟังมาสวมไว้เพื่อกันไม่ให้คนอื่นคิดว่าตัวเองบ้าคุยคนเดียว 

ผมบอกไปแล้วว่าไม่มีใครเห็นเจ้าอ้วนเลย นอกจากผม โคตรสิทธิพิเศษของไอ้คณิตเลยเถอะ

"มาอ้วนอยากกินไรบอกม๊าสิ" ผมพูดกับเจ้าก้อนกลมที่ขี่หลังผมอยู่

"เบลี่ ๆ" เจ้าอ้วนพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงหนักกว่าเก่าเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตามใจ

"ห๊ะ" ขออีกครั้งสิคณิตคนนี้ฟังไม่ถนัด

"นั้น ๆ เบลี่ " 

อ้วนมันพูดพร้อมกับชี้นิ้วเล็กๆ ไปที่ร้านเบเกอร์รี่เจ้าดังที่ตั้งห่างจากบริษัทผมเล็กน้อย

ฉิบหาย.... เล่นของแพงซะด้วย 

"อ้วนร้านอื่นดีไหมม๊าไม่มีเงิน" ผมพูดพลางหยิบกระเป๋าเงินออกมาเปิดดูแทบน้ำตาตกถึงตีน มีแบงค์เทาใบเดียว แต่ทว่ายังไม่ทันไร ผมก็รู้สึกถึงแรงสะอื้นของเจ้าอ้วน

"อึก ป่ะป๊า น้อง น้อง ฮืออ" 

เจ้าหมาน้อยที่เคยร่าเริงก่อนหน้านี้หายวับเปลี่ยนโหมดสับสวิทซ์ร้องไห้ออกมาแทน

จนใจผมเริ่มเจ็บไปตามๆกัน ไม่ใช่ว่าเคยมากินกับพ่อตัวเองบ่อยๆ หรอกใช่ไหม 

"โอเคๆ อ้วนหยุดร้องนะเดี๋ยวม๊าไปซื้อให้โอเคไหมครับ " ผมพูดออกมาอย่างใจเย็นอยากจะปลอบเจ้าอ้วนที่น้ำตาไหลจนเริ่มรู้สึกเปียกชุ่มที่ผมตัวเองแล้ว  

"จิมๆ นะม๊า"

"อืม เดี๋ยวม๊าพาไปเลิกร้องนะคนเก่ง ฮึบๆ"

"อึบๆ" เจ้าอ้วนตอบรับ ทำให้ผมโล่งใจ ขึ้นมาบ้าง เอาวะไอ้คณิตพรุ่งนี้เงินก็ออกแล้ว เสียไม่กี่บาทเอง

"น้องรักม๊าที่ฉุดเย้ยฮับ" 

อ้วนเอ่ยก่อนจะเอาหัวน้อยๆของตัวเองถูไปมากับกลุ่มผมนุ่ม "อืม ม๊าก็เหมือนกัน" ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ผมก็รู้สึกผูกพันกับเจ้าแสบนี้ซะแล้วสิ

.

.

.

"ขอบคุณที่มาใช้บริการร้านเบเกอร์รี่ของร้านเรานะคะ" 

พนักงานสาวโค้งตัวขอบคุณพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจพร้อมกับรอยยิ้มหวานให้ลูกค้าตัวน้อย 

ผมก็ยิ้มตอบบางๆ คืนแบบฉบับตัวเองพลางเดินต๊อกแต๊กถือถาดขนมไปยังที่นั่งโต๊ะของร้าน

ซื้อมาแล้ว.... น้ำตาแทบตกถึงตีนจริงๆด้วย

ชิ้นอันนิดเดียว แต่แพงฉิบหาย.. น่องนั้นไม่เท่าที่ผมดันห่วงเจ้าตัวแสบว่าจะหิวนมอีกตอนผมทำงาน เลยซื้อนมแพะปั่นที่ราคา พอๆกับกินข้าวสามวันของผมมาด้วย

หมดแล้ว...

แบงค์เทาของผม...

ท่องไว้คณิต.. พรุ่งนี้เงินก็ออกแล้วท่องไว้ เพื่อเจ้าอ้วน พร้อมกับร้อยยิ้มหวานที่ปรากฏเพื่อแก้เครียดให้ตัวเอง 

ปึก..

ทว่าแรงกระแทกจากด้านข้างทำให้ผมสะดุดขาตัวเอง พร้อมกับภาพตรงหน้าที่เหมือนมันสโลโมชั่นช้าๆ พร้อมกับแก้วนมแพะที่ปลิวออกจากถาดที่ผมถือ 

ครัวซองก็บินแยกย้ายคนละฝั่งกลายเป็นภาพบาดจิตใจน้อยๆยิ่งนัก แถมด้วยเสียง

 แผละ ของนมแพะกระจายแตกลงบนพื้น...

อี.... อีเป็ดตับห่าน!!

พอหันมามองคู่กรณีก็เจอกับคนที่ทำให้หัวเขาปูดถึงตอนนี้

"นี่คุณ! ชอบเดินชนคนอื่นมากนักหรือไงห๊ะ!"

ตอนนั้นก็เปิดประตูกระแทกผมทีหนึ่งแล้ว นี่ยังจะชนของรักของห่วงที่เป็นเงินก้อนสุดท้ายของเขาอีกเรอะ!! 

ทนไม่ไหวแล้วโว้ย ไอ้คณิตคนนี้ทนไม่ไหวแล้ว!!!

เห็นไหมนมแพะของอ้วนมันไปกองกับพื้นหมดแล้ว!!! 

"....."

ไม่ได้ลงถี่ๆนะ บอกแล้ว มีอารมณ์ก็จะมาเขียน