บทที่ 2

ผีตนอื่นเขามีแต่โผล่ออกมาแล้วหลอกให้คนกลัวแต่เจ้าก้อนกลมออกมาเพื่อหลอกเขากิน!!

"อ้วน!! ฉันบอกว่ามันไม่มีน้ำนมไง!! ดูดไปมันก็ไม่ออกมาให้เอ็งหรอกนะ!!! " ผมร้องแง่วๆ ใส่เจ้าก้อนที่ยังคงพะว้าพะวงกับช่วงหน้าอกเล็กของผมอยู่

"ก็น้องหิวง่ะ" 

นอกจากจะไม่สนใจที่พูดไปแล้ว ยังกล้ามองผมตาแป๋วอีกเรอะ!! ไอ้อ้วง!! น่าจับมาหยิกแก้มให้เขียวจริงๆ 

"เฮ้อ"

ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะก้มลงแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองออกเผยให้เห็นเจ้าก้อนดุ๊กดิ๊กอาศัยอยู่ปากเล็กของเจ้าตัวแสบยังคงดูดดึงอยู่ตรงยอดอกสีหวานของผม

ตอนนี้เริ่มแดงจากรอยดูดของเจ้าโจรปล้นน้ำนมแล้ว!

"ก็บอกว่าไม่มีไง" 

ผมเอ่ยย้ำพร้อมกับจัดการอุ้มเจ้าก้อนนิ่มออกห่างจากอกที่แดงเถือกจนเริ่มคันๆแล้ว

ผมยกร่างเล็กมาไว้บนโต๊ะทำงาน ส่วนมืออีกข้างจัดการติดกระดุมกลับที่เดิม

ดวงตาใสของทั้งคู่จ้องมองกันไม่มีใครยอมใครกับเป็นผมเองที่ต้องละสายตาออกมา

ไม่ว่าจะมองยังไงผมก็ไม่เคยเจอเจ้าอ้วนมาก่อนแน่ๆ หรือว่า!! ผมแอบไปมีซัมติงกับใครสักคนไว้!ตอนเมา?

แล้วคนคนนั้นท้อง!!! บ๊ะ!

มันเคยมีข่าวโอเมก้าเป็นสามีก็มีให้เห็นในทีวี 

คนที่ผมพลาดท่าทำกันจนท้อง เขาอาจจะมีรูปผมติดไว้ก็ได้ แล้วแบบให้เจ้าก้อนดู ... ว่านี้ไงพ่อเอ็ง! 

โอ้โห้ช่างคิดไปได้เนอะ! 

เพราะมองยังไงเจ้าก้อนนิ่มตรงหน้าก็ไม่มีส่วนคล้ายกับผมเลยด้วยซ้ำเพราะงั้นเลิก

พักก่อนอย่ามโน.. ทุกวันนี้กลับถึงบ้านก็หลับเป็นตาย เลิกหวังแล้วก็เลิกฝันว่าตัวเองจะมีเวลาไปเที่ยวแบบคนอื่นเขาสักที

เฮ้อ ผมถอนหายใจออกมาพร้อมกับเอานิ้วจิ้มแก้มเจ้าอ้วนเล่นจนเด็กน้อยครางงุงิในลำคอนิ้วป้อมสั้นพยายามจับนิ้วร้ายที่กำลังโจมตีตนเองอย่างสุดความสามารถ 

งงงานไม่ต้องทำกันแล้ว! เล่นกับเจ้าอ้วนนี้แหละ!! ขณะที่เล่นไปผมก็ถามเจ้าก้อนด้วย

"อ้วนรู้ไหมพ่ออ้วนอยู่ไหน" 

"ปะป๊า ยุ่ บงนั้งๆ" 

ทีพูดอย่างอื่นไม่ชัดแต่ตอนคำว่าหิวนี้ชัดจังนะอ้วนนน

"บนเหรอ " 

"ช่ายๆ" 

ผมอดน้ำตาคลอไม่ได้เมื่อเห็นนิ้วป้อมเล็กสั้นชี้ไปด้านบนเพดาน ไม่ใช่ว่าบนสวรรค์หรอวะ?

โถ่อ้วนนน 

หมับ ผมดึงเจ้าก้อนกลมเข้าสู่อ้อมอกอีกครั้ง

"โอ๋คงคิดถึงป๊ามากสินะ ไม่เป็นไรต่อไปนี้อยู่กับม๊านี่แหละ อยู่ไหมครับ" ผมพูดไปน้ำตาก็จะไหลไป เด็กตัวน้อยแค่นี้ต้องเจออะไรบ้างเนี้ย

จะยอมให้เรียกม๊าตลอดไปเลยก็ได้อ้วน

"ยุ่ๆ น้องจะอยู่กั๊บม๊า" 

นอกจะฉีกทุกกฎของเรื่องผีแล้ว ยังจะน่ารักน่าหยิกอีกเหรอวะอ้วน! เอาวะ! แค่ผีกลมๆ ตนเดียว ไอ้คณิตคนนี้เลี้ยงได้!! จะเลี้ยงด้วยนมแพะชั้นเลิศเลยอ้วง!!!

ตอนแรกไม่รู้ว่าไอ้อ้วนเป็นผีจริงไหมเพราะคิดว่าทุกคนแกล้ง

แต่พอหลายวันเข้าทุกคนก็ยังมีท่าทีเหมือนเดิม แถมเวลาอ้วนมาแต่ละทีก็ผุดๆโผล่ๆ ถึงจะแปลกใจเวลาโผล่มาแต่ละครั้ง ชุดไม่เคยซ้ำวันกันเลยก็เถอะ อย่างวันนี้ ใส่ชุดอะไรมาเนี้ย

วันนี้เป็นเจ้าวัวลายจุดซะแล้วแถมรู้สึกผ้าที่ใส่ของอ้วนก็ชั้นดีขนาดที่ชาตินี้ผมคงซื้อเผาให้ใส่ไม่ได้แน่ๆ

 งั้นผมจะให้นิยามของเจ้าอ้วนว่าอ้วนไปต่อไปละกัน

ไม่เรียกผีหรอก ไม่เอา!! ไม่ใช่ว่ากลัวแต่แค่รู้สึกเจ็บที่อกเฉยๆ เมื่อคิดว่าอ้วนน้อยก้อนกลมเป็นผีน้อย

"งั้นวันนี้เรากลับบ้านด้วยกันนะครับ"

"อื้อๆ กั๊บบ้านๆ "

เด็กน้อยพยักหน้ารัวๆ พลางชูมือขึ้นให้ผมอุ้มผมก็อุ้มขึ้นอย่างง่ายมาไว้แนบอก

"แหนะ!! มืออะอย่าจับนมม๊าสิอ้วน ม๊าจะปิดคอมก่อนแล้วค่อยกลับบ้านกัน"

"ก้ด้าย"

แม้ในน้ำเสียงจะดูขัดใจไปบ้างแต่เจ้าก้อนก็ยอมอยู่เฉยๆ ให้ผมจัดการกับข้าวของตรงหน้า ยอมรับจริงว่าทุลักทุเลสุดๆ เพราะมีเจ้าปลิงยักษ์ที่ชอบดูดนมเขาเกาะอยู่ 

ก็จะเสร็จก็แทบปาดเหงื่อเม็ดสีใสที่ไหลผ่านกรอบหน้าเนียน

ไหนๆก็จะรับเป็นลูกแล้ว แค่นี้คณิตต้องทนได้!! 

"เอ้าเสร็จสักที มาอ้วนเรากลับบ้านกันเถอะ" 

"งื้มม" 

"เอ้าหลับซะแล้ว"

ผมพูดเสียงเบาเพราะกลัวเจ้าก้อนตื่น ถึงว่าทำไมเงียบๆ ตอนนี้เจ้าก้อนหลับตาพริ้มสบายในอกมือป้อมเกาะตัวผมแน่นไม่ปล่อย

จะว่าไป.. ผีนอนหลับกันด้วยเหรอวะ?

เห็นในหนังชอบออกมาหลอกคนอื่นตอนกลางคืน แต่อ้วนนี้... แหกทุกกฎของผีจริงๆ 

สงสัยต้องกลับไปโยนเรื่องหนังผีออกจากห้องซะแล้ว เชื่อถือไม่ได้จริงๆ 

ผมค่อยๆเดินช้าๆ ไปหน้าประตูแผนกที่ตอนนี้ทั้งห้องเงียบสงัด ชวนให้นึกถึงผีว่าจะโผล่มาหลอกตอนไหน 

ปึก 

"โอ๊ยย "

ผมล้มพร้อมกับส่งเสียงดังออกมา เมื่อจู่ๆ มีคนเปิดประตูเข้ามาในแผนกแล้วจังหวะซิทคอมสุดๆคือกูกำลังจะเปิดไงครับ

ประตูก็เป็นกระจกทึบด้วยมองไม่เห็น ก็กระแทกเข้ามาเต็มๆ

ผมที่ได้ยินเสียงตื่นของเจ้าอ้วนมาพร้อมกับเสียงเย็นชาของคนที่เปิดประตูเข้ามา

"ทำไมยังไม่กลับ?" 

ผมมองคู่กรณีของตัวเองใบหน้าหล่อคมคายในชุดสูทภูมิ ตัวสูงใหญ่กลิ่นอายทรงพลังของพวกอัลฟ่าตีโชยขึ้นจมูกจนร่างกายของโอเมก้าเช่นผมตอบสนอง ไหนจะกลิ่นของเมล็ดกาแฟหอมไปทั่วชวนให้เคลิ้มอยากไปซบอก

แต่นี้ไม่ใช่เวลา แม่ง!! คนตรงหน้าทำเจ้าก้อนตื่น!! แถมไม่มีหรอกคำขอทงขอโทษออกจากปากเย็นชา ไอ้เวรนี้หนิ ถึงจะบ่นในใจยังไงก็ตามใบหน้าหวานของผมก็ประดับด้วยรอยยิ้ม

"ผมทำโอครับ กำลังจะกลับแล้วคุณเปิดประตูเข้ามาพอดี"

"อื้อออ ป๊า" 

"...."

ผมมองเจ้าก้อนที่ตอนนี้ตาปรือ พูดกับคนตรงหน้าว่าป๊า ผมไม่ได้ตกใจอะไรเพราะคิดว่าเด็กน้อยหลุดพูดออกมาด้วยอาการสะลึมสะลือเท่านั้น อย่างไอ้หมอนี้เหรอจะเป็นพ่อคนเฮอะ! 

และดูเหมือนหมอนี้จะไม่เห็นเจ้าอ้วนด้วย ผมค่อยๆไปเก็บเอาเอกสารที่ตกหล่นขึ้นมาแนบอกเช่นเดิม ใบหน้าสวยเชิดขึ้นเล็กน้อย

ก่อนจะเดินผ่านร่างแกร่งของอีกคนไป 

ชิคำขอโทษก็ไม่ได้ ถึงได้ก็ไม่ให้อภัยหรอกโว้ย! 

นัยน์ตาคมสีทองของสัตว์ร้ายจ้องโอเมก้าน้อยที่เดินผ่านตนไปอย่างไม่ใส่ใจ ไม่สนท่าทีหยิ่งผยองของอีกคนเพราะตอนเข้ามาไฟในห้องก็ดับอีกคนอาจจะมองเห็นเขาไม่ชัดเจน

เขาก็ไม่ได้ถือสาอะไรอยู่แล้ว

เขาเดินสำรวจแผนกจนทั่ว ไม่มีแม้แต่เสียงอะไรเกิดขึ้นภายในห้องนี้ ไม่มีเสียงเด็ก... ไม่มีเสียงกระดิ่ง ไม่มีเลย...

ก่อนที่ร่างแกร่งจะถอนหายใจพร้อมกับเดินออกมาจากแผนกนั้นทันที

ยังไม่แก้คำผิด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***