อุบัติเหตุ

ณ ปัจจุบัน

“อย่าเจอกันอีกไอผู้ชายเฮงซวยเอ้ย\~\~\~\~”

หญิงสาวตะโกนจนเกิดเสียงก้อง ถ้าถามว่าทำไมฉันทำใจได้เร็วขนาดนี้นั้นเหรอ ก็ตลอดที่คบกันมา5ปีเรื่องที่เต้แอบไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นฉันเจอบ่อยแล้วนะสิ แต่ทุกครั้งจะเป็นก้อยที่มาบอกฉัน แต่ฉันไม่คิดเลยว่าคราวนี้จะเป็นเพื่อนของฉันส่ะเองที่หักหลัง คิดส่ะว่าฉันหลุดพ้นจากขุมนรกสักทีล่ะกัน นี้ก็ใกล้จะบ่ายโมงแล้ว ฉันเลยเก็บของที่จะลงเขา

“หมดแล้วสินะวันหยุดของฉัน ผ่านไปไวเกิ๊นนน”

หญิงสาวแค่คิดถึงว่าพรุ่งนี้คือวันจันทร์ ก็ออกอาการท้อใจ แล้วใครจะคิดล่ะว่าได้พักทั่งทีดั้นเอาเวลาไปนั่งจริงจังกับการอ่านนิยายอย่างเอาเป็นเอาตายแบบนี้ หญิงสาวค่อยๆ เดินลงจากเขา แต่เพราะเป็นช่วงฤดูหนาวทำให้อากาศไม่ร้อนมากนัก เหมาะสมกับการออกมาท่องเที่ยวสัมผัสกับธรรมชาติ อย่างเช่นที่นี่ กิ่วแม่ปาน เป็นอุทยานแห่งชาติดอยอินทนนท์ ในจังหวัดเชียงไหม่ ที่เธอบังเอิญไปเห็นในเพจรีวิวจากเฟสบุ๊ค หญิงสาวเดินมาได้ครึ่งทางจึงหยุดพักเหนื่อย

.

คนหายไปไหนหมดนะเมื่อกี้ยังเห็นเยอะอยู่เลย เอ๊ะ!!หรือเดินมาผิดทาง ฉันได้แต่คิดในใจแต่ก็ยังเชื่อว่าตัวเองเดินมาถูกแล้ว ฉันพยายามปรอบใจตัวเองเพราะเวลาไปไหนมาไหน ฉันก็ไปคนเดียวและไม่เคยหลงทางสักครั้ง แม้ว่าสถานที่นั้นจะไปเป็นครั้งแรกก็ตาม จึงเริ่มเดินต่อไป เรื่อยๆ

.

หญิงสาวไม่รู้เลยว่าตัวเองได้เลี้ยงผิดทาง ทำให้เลี้ยวมาทางด้านหน้าผาที่มีป้ายติดว่าห้ามเข้า แต่เพราะมันเก่าและตัวหนังสือแทบมองไม่ชัด จึงทำให้หญิงสาวไม่ทันสังเกต ช่วงนี้เป็นช่วงฤดูหนาวทำให้พื้นลื่นเพราะมีน้ำค้างและหมอกหนา การเดินทางค่อนข้างอันตราย หญิงสาวสดุดกับรากไม้ใหญ่ที่ขวางทางเดินเพราะเธอเดินมาไกลมากแล้วแต่ไม่ถึงสักทีทำให้เธอหมดแรงจนแทบยกขาไม่ขึ้น

“กรี๊ดดดดดดดดด”

ตุบ!!!

“โอ๊ยยยยเจ็บชะมัดเลย”

ฉันพยายามลุกขึ้น แต่เพราะขาที่เจ็บทำให้ทุลักทุเล พอลุกขึ้นมาได้ ทำให้เห็นว่าเมื่อกี้ถ้าไม่ได้ต้นไม้เล็กๆ 3-4ต้นนั้นฉันคงตกไปเป็นอาหารสัตว์ป่าสักตัวด้านล่างหน้าผานั้นแล้ว

“เฮ้ออออ เอาไงต่อดีเนี้ย ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย มีใครได้ยินฉันไหม”

ฉันตะโกนไปสักพัก แต่ไม่มีเสียงใครตอบกลับฉันมาเลย มีเพียงแค่เสียงของฉันที่สะท้อนกลับมา ตอนนี้ฉันเริ่มแน่ใจแล้วว่าตังเองหลงทางจริงๆ อยากจะเขกหัวตัวเองจริงๆ เลย ไปเอาความมั่นใจนั้นมาจากไหนเนี้ยว่าตัวเองมาถูกทาง

“เอาว่ะก็แค่เดินกลับไป”

ฉันพยายามมองหาไม้ที่ช่วยพยุงฉันเดินกลับได้ วิชาลูกเสือสมัยมัธยมใด้ใช้ตอนนี้แล่ะ สายตาของฉันไปสดุดที่หนังสือนิยายที่เธอพึ่งอ่านจบไป ตกอยู่ตรงบริเวณต้นไม้ที่ช่วยชีวิตเธอไว้ไม่ให้ตกลงไป สงสัยจะหล่นตอนที่ฉันลื่นล้มเมื่อกี้ ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นเพื่อไปหยิบแต่เพราะขาที่เจ็บทำให้ไม่สะดวกมากนัก จังหวะที่ฉันกำลังลุกและพยายามเอื้อมมือหยิบ ต้นไม้ที่ช่วยกันฉันไม่ให้ตกครั้งที่แล้วคราวนี้ไม่สามารถรองรับฉันได้อีกแล้ว

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”

มือฉันพยายามควานหาสิ่งยึดจับแต่ก็คว้าได้เเค่อากาศ ฉันหลับตา พร้อมรับความเจ็บปวดเมื่อร่างกายตกถึงพื้น และบอกกับตัวเองว่าชาติหน้าจะไม่อวดเก่ง และทำอะไรที่เสี่ยงอันตรายแบบนี้อีก โถ่ววข้างล่างมึดแบบนี้ศพฉันไม่สวยแน่

.

ซ่าาาาา\~\~\~\~\~

เสียงและน้ำเย็นๆ ถูกสาดมาที่หน้าฉัน แต่ฉันไม่มีแรงที่แม้จะยกเปลือกตาที่หนักอึงขึ้น

“โอ๊ยยยยยย จะนอนอะไรหนักหนาห๊ะ กะอีแค่ตกบันไดทำเป็นสำออยคิดจะกินแรงพวกฉันเหรอห๊ะ”

เสียงของหญิงวัยกลางคนดังเข้ามาในหู และได้ยินเสียงกระแทกปิดประตูตามมา ความวุ่นวายเมื่อกี้ค่อยๆ หายไป

นี่ฉันตกบันไดเหรอ ไม่ไช่ตกเขาหรอกเหรอ? ฉันได้แต่คิดในใจทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น ภาพตรงหน้าคือเพดานที่มีหยากไย่กับหลอดไป LED 1 หลอด ฉันกวาดตามองไปรอบๆ ห้องภาพที่เห็นคือเป็นห้องสีเหลี่ยมเล็กๆ ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ห้องดูเก่าแต่ถูกจัดของไว้อย่างเป็นระเบียบ

“ที่ไหนเนี้ยย\~\~\~”

…..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***