Episode³

ห้องพักผู้ป่วยพิเศษ

"แสบนิดนึงนะครับ"ซาคุสะเอ่ยขึ้นพร้อมใช้สำลีชุบแอลกอลฮอลเช็ดทำความสะอาดแผลที่หลังให้คนไข้

"อึก..อื้ออ!"

...ผมกำที่นอนแน่นมากจนเป็นรอยยับ...

"แผลไม่ลึกมาก..ไม่เกิน1-2วันปากแผลปิดสนิท"

"ผมจะไม่ปิดแผลให้นะครับ..เดี๋ยวอับแล้วจะติดเชื้อได้ง่าย"ซาคุสะพูดขึ้นพลางเดินไปทิ้งขยะลงในถุงที่เตรียมไว้สำหรับทิ้ง

"แล้วไม่ปิดมันไม่ติดเชื้อหรอครับ"

"มีโอกาสติดยากกว่าถ้าดูแลดีๆนะครับ"

...หมอมองหน้าผมด้วยสายตาเจ้าเหล่...

...หมอคิดที่จะทำอะไรกันแน่นะ...

"แล้วแผลนี้คุณได้มายังไง"ซาคุสะถามพลางหยิบเสื้อผู้ป่วยตัวใหม่ออกมาจากตู้เก็บเสื้อผ้า

"ผมไม่รู้..แต่ผมฝันแปลกๆ"

"เล่ามาครับ"

"หมอฉีดยาอะไรให้ผมหรอครับ"อัตสึมุถามขัดกับสิ่งที่หมอต้องการ สีหน้าไม่พอใจถูกปล่อยออกมาจากซาคุสะอย่างเห็นได้ชัดพร้อมเสียงถอนหายใจ

"ยากล่อมประสาท..มันทำให้คุณหลับ"

"เพราะคุณไม่พักผ่อนเลย"

...ใครเค้าใช้ยากล่อมประสาทฉีดให้หลับกัน...

...หมอจะฆ่าผมชัดๆ...

...แล้วผมก็หลับไปตั้ง3วันแล้วทำไมต้องฉีดให้ผมอีก...

"เมื่อคืนคุณหลับไปทั้งคืนเลยแล้วก็ตื่นสาย"

"แล้วผมต้องฉีดอีกกี่เข็มหรอครับ"

"2ครับ..คืนนี้แล้วก็คืนพรุ่งนี้"ซาคุสะตอบกลับไปพร้อมสวมเสื้อให้คนไข้ของคนอย่างช้าๆและถนอมที่สุด

"เสร็จแล้วล่ะครับ"

...หมอเปลี่ยนน้ำเกลือให้ผมตอนไหนเนี่ย...

...หมอเดินไปหน้าประตูและเปิดมันออก...

"ญาติคนไข้เชิญเข้ามาครับ"

...มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามา...

...หมอเดินออกไปจากห้องพร้อมปิดประตู...

...ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้น...

...เธอมองมาที่ผม...

"ค..คุณ!!"อัตสึมุสบตากับหญิงคนนั้นและตกใจเป็นอย่างมาก 

...เธอหน้าเหมือนผู้หญิงคนนั้น..ในฝันผมเมื่อคืน...

"พี่สึมุคะ"หญิงสาวเรียกชื่อคนบนเตียงเพื่อเรียกสติกลับมา อัตสึมุเมื่อตั้งสติก็ได้รีบถามไปทันที "คุณคือใคร..?"

"พี่สึมุลืมแล้วหรอ..หนูลูกพี่ลูกน้องของพี่ไง"คำตอบที่ทำให้อัตสึมุยิ่ง งงมากขึ้นไปอีก

"ลูกพี่ลูกน้องหรอ?"

"แชมเปญไงคะ"

"แชมเปญหรอ..แชมเปญไหน"ยิ่งพูดชื่อยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีกมิยะมีญาติชื่อนี้ด้วยหรอเนี่ย

"ทำไมหน้าเหมือน.."

"เหมือนอะไรคะ?"แชมเปญถามกลับไปด้วยความสงสัย

"ชั่งเหอะ..ไม่ต้องสนใจมันหรอก..พี่คงมึนๆกับยาอยู่"

...ทำไมหน้าเหมือนขนาดนั้นนะ...

...ไม่ใช่เธอคนนั้นหรอกมั้ง...

...ผมมองหน้าเธออย่างไม่ละสายตา...

"มีอะไรติดหน้าหนูหรอคะ"แชมเปญถามคนบนเตียงพลางใช้มือลูบหน้าตัวเองด้วยความสงสัย

"ป่าวหรอก"

"แล้วมาทำอะไรหรอ.."

"พี่ซามุให้มาเฝ้าแทนค่ะ..เดี๋ยวพี่เค้ามา"

...พูดไม่ทันขาดคำ...

...แฝดน้องผมเปิดประตูเข้ามา...

"มาแล้วครับ~"โอซามุปิดประตูห้องพร้อมยิ้มอย่างมีความสุขเข้ามาในห้องพักพี่ชาย

"เมื่อคืนเป็นไง..หลับสบายมั้ย"

"สบ๊ายสบาย"อัตสึมุหันหลังให้แฝดน้องพร้อมดึงเสื้อขึ้นเผยให้เห็นรอยแผลที่หลังของตน

"โดนอะไร"โอซามุดึงเสื้อแฝดพี่ลง ซามุเลื่อนมือขึ้นมาบีบไหล่พี่เบาๆ

"กูไม่รู้ อยู่ๆก็ได้แผลมา"

"เมื่อกี้ก่อนที่หมอจะออกไปหมอบอกว่ากูหลับทั้งคืนเลยแล้วกูก็พึ่งตื่น"

"หมอทำมึงรึป่าว"โอซามุพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆเพื่อไม่ให้เครียดจนเกินไป

"หมอจะทำไมกูทำไม"

"ก็อาจหมั่นไส้มึงก็ได้..จะนอนก็ระวังๆด้วยล่ะ"

"ครับๆ~คุณซามุ"

...ตอนนี้ก็บ่าย3กว่าๆแล้ว...

...ผมยังไม่ได้ทานอะไรเลยนอกจากน้ำเกลือ...

...จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น...

"เดี๋ยวไปเปิดให้ค่ะ"พูดจบแชมเปญก็รีบลึกขึ้นไปเปิดประตูห้องทันทีกลับพบกับพยาบาลถือถาดอาหารยืนอยู่หน้าห้อง"นำอาหารมาให้คุณมิยะค่ะ"

"เชิญค่ะ"

สิ้นสุดเสียงตอบรับของแชมเปญพยาบาลยกถาดข้าวต้มเข้ามาวางไว้ข้างโต๊ะอัตสึมุก่อนที่จะจัดแจงจัดโต๊ะให้คนไข้บนเตียงนอนเพื่อให้ทานอาหารได้อย่างสะดวกที่สุด

"ทานให้อร่อยนะคะ"

"ขอบคุณครับ"

...พยาบาลยิ้มให้ผมและเดินออกไป...

...แชมเปญเดินตามพยาบาลออกไปพร้อมปิดประตูห้อง...

...ผมนั่งทานข้าวต้มด้วยความหิว...

"อร่อยมั้ยน่ะ"โอซามุถามแฝดพี่ด้วยความสงสัยเห็นกินเอาๆไม่พูดไม่จาอะไรเลยสักนิด

"มึงทำให้แดกอร่อยว่าเยอะเลยซามุ"อัตสึมุวางช้อนลงพร้อมเงยมองหน้าแฝดน้องที่ยืนอยู่ข้างเตียงตัวเองพบกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มด้วยความสุข

...แฝดกูยิ้มก็น่ารักดีเหมือนกัน...

...นานๆจะเห็นมันยิ้มระรื่นด้วยคำพูดกู...

"ชิมหน่อย"สายตาและใบหน้าเปลี่ยนจากยิ้มเป็นอ้อนพี่แต่ก็ไม่ได้ใจอ่อนง่ายๆหรอก "กูหิว..อย่าแย่งกูแดกดิ"

"คำเดียวเองสึมุ~~~"น้ำเสียงอ้อนๆถูกปล่อยออกมาจากแฝดน้องแต่ก็ยังไม่ใจอ่อน

"คำเดียวของมึงครึ่งถ้วย"

"กลับบ้านดีกว่า"

"ทิ้งกูอีกแล้วอ่ะ"

"หมอก็เฝ้ามึงหนิ..เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาหาใหม่"

"เออๆ..กลับดีๆล่ะ"

...ผมบอกลาน้องที่กำลังจะเดินออกไปจากห้อง...

"จุ๊บๆ"

"กลับบ้านไปไป๊!!"

...แฝดผมส่งจุ๊บกวนๆอยู่หน้าประตูก่อนเดินออกไปจากห้อง...

...และผมก็อยู่คนเดียวอีกแล้ว.....

21:30 น.

...หมอเดินเข้ามาในห้องพร้อยาที่เตรียมไว้สำหรับผม...

"พร้อมนอนรึยังครับ"ซาคุสะถือเข็มไว้เตรียมฉีดยาให้อัตสึมุอย่างเต็มที่

"ครับ"สิ้นสุดคำตอบรับซาคุสะยื่นหน้าเข้าไปประกบจูบปากคนไข้บนเตียงตัวเอง

...ผมรีบผลักตัวหมอออก...

"อะไรของหมอเนี่ย!!อัตสึมุรีบเช็ดปากตัวเองทันที่ถามจบ

"จูบกล่อมไงครับ"

"อยู่นิ่งๆนะครับ"

...หมอฉีดยาที่แขนผมช้าๆ...

...มันเจ็บมาก...

"เดี๋ยวจะนอนจับมือแบบเมื่อคืนนะครับ"ซาคุสะทิ้งเข็มลงไปในถุงขยะและมัดปิดปากถุงอย่างดี

"อะไรของหมอ"

"เมื่อคืนคุณจับมือผมแน่น..และหอบเบาๆ"

...ตอนนี้ผมรู้สึก..ร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งตัว...

...เริ่มมึนๆหัวขึ้นมาและรู้สึกตัวว่าเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง...

"ขอให้คืนนี้ฝันดีนะครับ..ผมจะจับมือคุณไว้แน่นๆ"ซาคุสะห่มผ้าให้อัตสึมุที่เอนตัวลงนอนบนเตียง

"นะครับที่รัก"

"ใครที่รั--"

...ภาพตัดไปอีกแล้ว...

"ฝันดีครับคุณมิยะ อัตสึมุ"

^^^^^^To be continued ^^^^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***