ห้องพักผู้ป่วยพิเศษ
"แสบนิดนึงนะครับ"ซาคุสะเอ่ยขึ้นพร้อมใช้สำลีชุบแอลกอลฮอลเช็ดทำความสะอาดแผลที่หลังให้คนไข้
"อึก..อื้ออ!"
...ผมกำที่นอนแน่นมากจนเป็นรอยยับ...
"แผลไม่ลึกมาก..ไม่เกิน1-2วันปากแผลปิดสนิท"
"ผมจะไม่ปิดแผลให้นะครับ..เดี๋ยวอับแล้วจะติดเชื้อได้ง่าย"ซาคุสะพูดขึ้นพลางเดินไปทิ้งขยะลงในถุงที่เตรียมไว้สำหรับทิ้ง
"แล้วไม่ปิดมันไม่ติดเชื้อหรอครับ"
"มีโอกาสติดยากกว่าถ้าดูแลดีๆนะครับ"
...หมอมองหน้าผมด้วยสายตาเจ้าเหล่...
...หมอคิดที่จะทำอะไรกันแน่นะ...
"แล้วแผลนี้คุณได้มายังไง"ซาคุสะถามพลางหยิบเสื้อผู้ป่วยตัวใหม่ออกมาจากตู้เก็บเสื้อผ้า
"ผมไม่รู้..แต่ผมฝันแปลกๆ"
"เล่ามาครับ"
"หมอฉีดยาอะไรให้ผมหรอครับ"อัตสึมุถามขัดกับสิ่งที่หมอต้องการ สีหน้าไม่พอใจถูกปล่อยออกมาจากซาคุสะอย่างเห็นได้ชัดพร้อมเสียงถอนหายใจ
"ยากล่อมประสาท..มันทำให้คุณหลับ"
"เพราะคุณไม่พักผ่อนเลย"
...ใครเค้าใช้ยากล่อมประสาทฉีดให้หลับกัน...
...หมอจะฆ่าผมชัดๆ...
...แล้วผมก็หลับไปตั้ง3วันแล้วทำไมต้องฉีดให้ผมอีก...
"เมื่อคืนคุณหลับไปทั้งคืนเลยแล้วก็ตื่นสาย"
"แล้วผมต้องฉีดอีกกี่เข็มหรอครับ"
"2ครับ..คืนนี้แล้วก็คืนพรุ่งนี้"ซาคุสะตอบกลับไปพร้อมสวมเสื้อให้คนไข้ของคนอย่างช้าๆและถนอมที่สุด
"เสร็จแล้วล่ะครับ"
...หมอเปลี่ยนน้ำเกลือให้ผมตอนไหนเนี่ย...
...หมอเดินไปหน้าประตูและเปิดมันออก...
"ญาติคนไข้เชิญเข้ามาครับ"
...มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามา...
...หมอเดินออกไปจากห้องพร้อมปิดประตู...
...ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้น...
...เธอมองมาที่ผม...
"ค..คุณ!!"อัตสึมุสบตากับหญิงคนนั้นและตกใจเป็นอย่างมาก
...เธอหน้าเหมือนผู้หญิงคนนั้น..ในฝันผมเมื่อคืน...
"พี่สึมุคะ"หญิงสาวเรียกชื่อคนบนเตียงเพื่อเรียกสติกลับมา อัตสึมุเมื่อตั้งสติก็ได้รีบถามไปทันที "คุณคือใคร..?"
"พี่สึมุลืมแล้วหรอ..หนูลูกพี่ลูกน้องของพี่ไง"คำตอบที่ทำให้อัตสึมุยิ่ง งงมากขึ้นไปอีก
"ลูกพี่ลูกน้องหรอ?"
"แชมเปญไงคะ"
"แชมเปญหรอ..แชมเปญไหน"ยิ่งพูดชื่อยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีกมิยะมีญาติชื่อนี้ด้วยหรอเนี่ย
"ทำไมหน้าเหมือน.."
"เหมือนอะไรคะ?"แชมเปญถามกลับไปด้วยความสงสัย
"ชั่งเหอะ..ไม่ต้องสนใจมันหรอก..พี่คงมึนๆกับยาอยู่"
...ทำไมหน้าเหมือนขนาดนั้นนะ...
...ไม่ใช่เธอคนนั้นหรอกมั้ง...
...ผมมองหน้าเธออย่างไม่ละสายตา...
"มีอะไรติดหน้าหนูหรอคะ"แชมเปญถามคนบนเตียงพลางใช้มือลูบหน้าตัวเองด้วยความสงสัย
"ป่าวหรอก"
"แล้วมาทำอะไรหรอ.."
"พี่ซามุให้มาเฝ้าแทนค่ะ..เดี๋ยวพี่เค้ามา"
...พูดไม่ทันขาดคำ...
...แฝดน้องผมเปิดประตูเข้ามา...
"มาแล้วครับ~"โอซามุปิดประตูห้องพร้อมยิ้มอย่างมีความสุขเข้ามาในห้องพักพี่ชาย
"เมื่อคืนเป็นไง..หลับสบายมั้ย"
"สบ๊ายสบาย"อัตสึมุหันหลังให้แฝดน้องพร้อมดึงเสื้อขึ้นเผยให้เห็นรอยแผลที่หลังของตน
"โดนอะไร"โอซามุดึงเสื้อแฝดพี่ลง ซามุเลื่อนมือขึ้นมาบีบไหล่พี่เบาๆ
"กูไม่รู้ อยู่ๆก็ได้แผลมา"
"เมื่อกี้ก่อนที่หมอจะออกไปหมอบอกว่ากูหลับทั้งคืนเลยแล้วกูก็พึ่งตื่น"
"หมอทำมึงรึป่าว"โอซามุพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆเพื่อไม่ให้เครียดจนเกินไป
"หมอจะทำไมกูทำไม"
"ก็อาจหมั่นไส้มึงก็ได้..จะนอนก็ระวังๆด้วยล่ะ"
"ครับๆ~คุณซามุ"
...ตอนนี้ก็บ่าย3กว่าๆแล้ว...
...ผมยังไม่ได้ทานอะไรเลยนอกจากน้ำเกลือ...
...จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น...
"เดี๋ยวไปเปิดให้ค่ะ"พูดจบแชมเปญก็รีบลึกขึ้นไปเปิดประตูห้องทันทีกลับพบกับพยาบาลถือถาดอาหารยืนอยู่หน้าห้อง"นำอาหารมาให้คุณมิยะค่ะ"
"เชิญค่ะ"
สิ้นสุดเสียงตอบรับของแชมเปญพยาบาลยกถาดข้าวต้มเข้ามาวางไว้ข้างโต๊ะอัตสึมุก่อนที่จะจัดแจงจัดโต๊ะให้คนไข้บนเตียงนอนเพื่อให้ทานอาหารได้อย่างสะดวกที่สุด
"ทานให้อร่อยนะคะ"
"ขอบคุณครับ"
...พยาบาลยิ้มให้ผมและเดินออกไป...
...แชมเปญเดินตามพยาบาลออกไปพร้อมปิดประตูห้อง...
...ผมนั่งทานข้าวต้มด้วยความหิว...
"อร่อยมั้ยน่ะ"โอซามุถามแฝดพี่ด้วยความสงสัยเห็นกินเอาๆไม่พูดไม่จาอะไรเลยสักนิด
"มึงทำให้แดกอร่อยว่าเยอะเลยซามุ"อัตสึมุวางช้อนลงพร้อมเงยมองหน้าแฝดน้องที่ยืนอยู่ข้างเตียงตัวเองพบกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มด้วยความสุข
...แฝดกูยิ้มก็น่ารักดีเหมือนกัน...
...นานๆจะเห็นมันยิ้มระรื่นด้วยคำพูดกู...
"ชิมหน่อย"สายตาและใบหน้าเปลี่ยนจากยิ้มเป็นอ้อนพี่แต่ก็ไม่ได้ใจอ่อนง่ายๆหรอก "กูหิว..อย่าแย่งกูแดกดิ"
"คำเดียวเองสึมุ~~~"น้ำเสียงอ้อนๆถูกปล่อยออกมาจากแฝดน้องแต่ก็ยังไม่ใจอ่อน
"คำเดียวของมึงครึ่งถ้วย"
"กลับบ้านดีกว่า"
"ทิ้งกูอีกแล้วอ่ะ"
"หมอก็เฝ้ามึงหนิ..เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาหาใหม่"
"เออๆ..กลับดีๆล่ะ"
...ผมบอกลาน้องที่กำลังจะเดินออกไปจากห้อง...
"จุ๊บๆ"
"กลับบ้านไปไป๊!!"
...แฝดผมส่งจุ๊บกวนๆอยู่หน้าประตูก่อนเดินออกไปจากห้อง...
...และผมก็อยู่คนเดียวอีกแล้ว.....
21:30 น.
...หมอเดินเข้ามาในห้องพร้อยาที่เตรียมไว้สำหรับผม...
"พร้อมนอนรึยังครับ"ซาคุสะถือเข็มไว้เตรียมฉีดยาให้อัตสึมุอย่างเต็มที่
"ครับ"สิ้นสุดคำตอบรับซาคุสะยื่นหน้าเข้าไปประกบจูบปากคนไข้บนเตียงตัวเอง
...ผมรีบผลักตัวหมอออก...
"อะไรของหมอเนี่ย!!อัตสึมุรีบเช็ดปากตัวเองทันที่ถามจบ
"จูบกล่อมไงครับ"
"อยู่นิ่งๆนะครับ"
...หมอฉีดยาที่แขนผมช้าๆ...
...มันเจ็บมาก...
"เดี๋ยวจะนอนจับมือแบบเมื่อคืนนะครับ"ซาคุสะทิ้งเข็มลงไปในถุงขยะและมัดปิดปากถุงอย่างดี
"อะไรของหมอ"
"เมื่อคืนคุณจับมือผมแน่น..และหอบเบาๆ"
...ตอนนี้ผมรู้สึก..ร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งตัว...
...เริ่มมึนๆหัวขึ้นมาและรู้สึกตัวว่าเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง...
"ขอให้คืนนี้ฝันดีนะครับ..ผมจะจับมือคุณไว้แน่นๆ"ซาคุสะห่มผ้าให้อัตสึมุที่เอนตัวลงนอนบนเตียง
"นะครับที่รัก"
"ใครที่รั--"
...ภาพตัดไปอีกแล้ว...
"ฝันดีครับคุณมิยะ อัตสึมุ"
^^^^^^To be continued ^^^^^^
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments