first night
"อึก..อือ.."
"ที่ไหนวะ"อัตสึมุพูดขึ้นกับตัวเองพลางลุกขึ้นจากพื้นพรมสีดำเข้ม สึมุมองไปรอบๆบริเวณที่ตนเองอยู่อย่างถี่ถ้วนแต่กลับไม่เจอใครสักคนพบเพียงแค่กำแพงสีเหลืองอ่อนกับโคมไฟที่ติดอยู่ข้างกำแพงตามทาง
...ผมเดินตรงไปตามทางยาว...
...ตรงทางเดินมีเพียงแสงไฟที่ส่องและเสียงแปลกๆตามทาง...
"เสียงอะไรน่ารำคาญ"อัตสึมุตั้งคำถามกับตัวเองขึ้นมาอีกครั้งแต่ก็ไม่รู้คำตอบที่แน่ชัดว่าเสียงนี้เป็นเสียงอะไรกันแน่
...มันมีทั้งเสียงเคาะประตู...
...เสียงพูดที่ฟังไม่เป็นศัพท์...
...เสียงเปิดปิดประตู...
...เสียงคนเดินไปมาบนพื้นไม้...
"น่ารำคาญชะมัด!"สึมุเริ่มทนไม่ไหวและโวยวายขึ้นมา มือเรียลทุบลงไปบนกำแพงแรงๆแต่กลับไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด
...รู้สึกเหมือน.....
...ร่างกายเรามันชาไปหมดเลย...
...ไม่รู้สึกอะไรสักนิด...
"เดินดูรอบๆแล้วกัน..เผื่อจะเจอคน"
อัตสึมุตัดปัญหาโดยการเดินสำรวจพื้นที่บริเวณรอบๆแต่กลับไม่เจอใคร ตอนนี้สึมุรู้สึกเหมือนเดินวนไปวนมาอยู่ที่เดิมจมปลักอยู่แต่ที่เดิมๆ แต่จู่ๆก็มีเสียงหญิงสาวร้องไห้ออกมาเสียงไม่ดังมากแต่ยังพอได้ยิน
"ฮึก..ฮือออ"
...ผมเห็นเธอแล้ว...
...ดูเหมือนว่าเธอต้องการความช่วยเหลือ...
"คุณครับ!..มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ"สิ้นสุดเสียงตะโกนของอัตสึมุเสียงร้องไห้ก็เงียบหายไปพร้อมกับผู้หญิงคนนั้นวิ่งไปอีกทางนึง
"เดี๋ยวสิครับคุณ!"
"คุณครับ!..รอผมด้วย"อัตสึมุรีบวิ่งตามผู้หญิงคนนั้นไปอย่างรวดเร็วแต่พบเพียงแค่ความว่างเปล่าไม่พบใครเลยสักนิด
"เธอหายไปไหนแล้ว"อัตสึมุตัดสินใจเดินไปตามทางเผื่อจะพบกับเธออีกครั้งนึงและช่วยเธอได้
"ว่าแต่.."
"ทำไมวิ่งไม่เหนื่อยเลยนะ..เมื่อกี้ที่ต่อยกำแพงก็ไม่รู้สึกอะไรด้วย"
อัตสึมุตั้งคำถามกับตัวเองระหว่างเดินจนไปเธอกับกระจกบานใหญ่ที่ติดอยู่ตรงกลางระหว่างทางแยกซ้ายขวา สึมุเดินไปส่องกระจกบานใหญ่นั้นทันทีและมีคำถามขึ้นมาอีก
"ใครเอากระจกมาไว้ตรงนี้ล่ะเนี่ย"
...ผมยืนส่องกระจกอยู่นาน...
...หางตาของผมเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนนั้นยืนก้มหน้า...
...และเมื่อผมหันไปมองกลับไม่เห็นเธอ...
"ตาฝาดหรอวะเนี่ย"อัตสึมุหันกลับไปมองที่กระจกบานเดิมแต่เธอก็ยังอยู่ด้านหลังสึมุไม่ไปไหนเลย
"คุณ.."
"คุณเห็นฉันหรอ"หญิงสาวเอ่ยถามคนตรงหน้าตัวเองขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆช้าๆ
"เห็นครับ"
...ไม่เห็นได้ไงล่ะ...
...ยืนอยู่ข้างหลังแบบนี้...
"คุณมีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ.."อัตสึมุถามหญิงสาวผ่านกระจกโดยที่ไม่คิดที่จะหันไปมองอีกเลยสักนิด
"มีสิ.."หญิงสาวตอบรับทันทีที่สิ้นสุดคำถามของอัตสึมุ
"อะไรครับ..ถ้าผมช่วยได้ผมจะช่วย"
"ช่วย..อยู่กับฉันตลอดไปได้มั้ย"
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยข่วนตาข้างซ้ายบอดสนิท ปากเหมือนมีรอยเย็บ อัตสึมุที่เห็นผ่านกระจกตกใจเป็นอย่างมากสึมุยืนอึ้งอยู่สักพักก่อนที่จะตอบเธอกลับไป
"อ..เอ่อ..ผม..คงช่วยไม่ได้"สึมุปฏิเสธไปอย่างช้าๆด้วยความกล้าๆกลัวๆ
"ไม่มีใครทำให้ฉันได้สักคน.."
"ไม่มี.."
"ไม่มี!!!.."
...แสดงว่าคนที่มาอยู่ในนี้...
...ไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวสินะ...
...เธอกรี้ดออกมาเสียงดังจนแสบแก้วหู...
...ผมมองเธอก่อนที่จะวิ่งออกไปอย่างสุดกำลัง...
"เมื่อกี้ยังตามฉันอยู่เลยไม่ใช่หรอ"หญิงสาวพูดพลางหายตัวไปดักอัตสึมุตรงหน้าทำให้ให้คนที่โดนดักหยุดชะงักทันที
"จะหนีไปไหน!"
...ผมผลักเธอออกสุดแรงและรีบวิ่งออกไป...
...ทุกอย่างมันวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนี้...
...จนผมเจอกับทางออก...
...ผมพยายามเปิดประตูแต่เหมือนมันจะล็อค...
"เปิดดิวะ!!..เปิดสิ!"อัตสึมุทุบประตูดันประตูทำทุกวิถีทางให้ประตูพังและเปิดออกให้ได้
...เธอถือมีดที่ชุ่มไปด้วยเลือด...
...เธอเดินเข้ามาใกล้ผมมาขึ้นเรื่อยๆ...
"เปิดสิว้อย!!!"
"ร้องออกมาดังๆสิ"
"กรีดร้องออกมาดังๆ"หญิงสาวใช้ปลายมีกรีดไปที่หลังของอัตสึมุบังคับให้ร้องออกมา
"ไม่เจ็บเว้ย!!"สึมุพยายามจนเปิดประตูได้สำเร็จแต่กลับโดนปลายมีดจากหญิงสาวคนนั้นกรีดไปที่หลังของอัตเป็นทางยาวแต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้สักนิด
...ภายในห้องมืดมาก.....
...ประตูถูกปิดลง...
...ผมมองเธอผ่านประตูอยู่ห่างๆ...
...เธอคุกเข่าลง...
"หนีไปได้อีกแล้ว..อึก..ฉันขอโทษ"หญิงสาวหยิบมีดขึ้นมาเธอค่อยๆนำมีดกรีดใบหน้าตัวเอง ตัวเธอค่อยๆจางหายไปประตูกลายเป็นกำแพงสีดำ
"อึก..ปวดหัว"
จู่ๆอาการปวดหัวก็ขึ้นมาอัตสึมุเอามือจับหัวตัวเองเค้าค่อยๆชันเข่าลงและนอนลงไปบนพื้นจากนั้นภาพก็ตัด รู้ตัวอีกทีก็ฟื้นขึ้นมาอยู่ในห้องพักผู้ป่วยของตัวเอง
"ตื่นแล้วหรอครับ"ซาคุสะถามคนไข้ของตนที่สดุ้งตื่นขึ้นมาด้วนน้ำเสียงนิ่งๆปนกับความยียวนกวนประสาทเล็กน้อย
...ผมหันไปมองหมอที่นั่งไขว่ห้างหลังพิงเก้าอี้ด้านข้างผม...
"ครับ..อ้าส์!"อัตสึมุตอบรับด้วยน้ำเสียงเบาๆพยายามขยับตัวขึ้นมาอยู่ในท่านั้งแต่กลับเจ็บบริเวณแผ่นหลังขึ้นมา
...หมอพยายามมองหลังผม...
"ช่วยถอดเสื้อออกได้มั้ยครับ"ซาคุสะเอ่ยขึ้นพร้อมเดินไปที่ตู้เก็บยาตรงบริเวณห้องครัวภายในห้องพักผู้ป่วย
"ทำไมครับ.."อัตสึมุเอ่ยถามด้วยความสงสัยแต่ก็แอบคิดไว้ว่าต้องมีอะไรสักอย่างเกี่ยวกับหลังแน่นอน
"ผมทำแผลให้ครับ"ซาคุสะวางถาดของที่เตรียมไว้ตรงโต๊ะบนหัวเตียง จัดการใช้มือดึงเชือกที่เสื้อของคนไข้ออกทีละเส้นจนหมด
"ดูเหมือนว่าจะต้องเปลี่ยนน้ำเกลือด้วยนะครับ"
"เริ่มมีเลือดแล้ว"
...หมอถอดสายน้ำเกลือและเสื้อผมออก...
^^^To be continued ^^^
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments