วันแรกของการเปิดภาคเรียน

ในช่วงเปิดเรียนของมัธยมศึกษาปีที่4 หลายๆคนก็อาจจะกำลังตื่นเต้นที่จะได้พบเจอกับเพื่อนใหม่ แต่สำหรับ “โกสต์” เด็กหนุ่มวัย16ปีคนนี้แล้ว คำว่า ‘เพื่อน’ นั้นคือสิ่งที่ไม่น่าสนใจนัก

        แววตาของ โกสต์ เป็นแววตาที่ดูไม่สดใสนัก ถึงขั้นที่ว่าหากไม่มีเพื่อนที่รู้จักมาอยู่ห้องเดียวกัน ก็แทบไม่มีใครอยากจะคุยด้วย แต่ด้วยความที่ โกสต์ เป็นคนมีโชค จึงมีเด็กหนุ่มที่ดูเป็นมิตรเข้ามาทักทาย

        “โย่ว! ทำอะไรอยู่เหรอ?” เด็กหนุ่มที่ดูเป็นมิตรนั้นถามด้วยยิ้มร่าเริง

        ส่วนตัวโกสต์ ที่กำลังนอนอยู่ที่โต๊ะหลังห้องก็สะดุ้งตื่น ด้วยความที่โกสต์ เป็นคนที่เข้าสังคมไม่ค่อยเก่งสักเท่าไหร่ จึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร

        “ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”

        เด็กหนุ่มหัวเราะลั่น หน้าแดง ตัวงอ

        “ไม่เอาน่าๆ มาทำความรู้จักกันไว้เถอะ เราชื่อ “โน๊ต” นะ แล้วนายล่ะ?”

        “เราชื่อโกสต์ หากไม่มีธุระอะไรนอกจากเรื่องไร้สาระ ก็ไม่ต้องมาคุยหรอกนะ”

        ถึงแม้เขา จะตกใจต่อคำพูดแบบนั้นอยู่บ้าง แต่ก็พยายามจะทำความสนิทสนมกับโกสต์อยู่ดี โน๊ตจึงได้ทำการเอ่ยปากชวนโกสต์ให้ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน

        “ไม่เอาด้วยหรอกเว้ย” แต่โกสต์ก็ปฏิเสธทันควัน เขาจึงลองพูดจาที่ตั้งใจจะยั่วยุ ความโมโหของโกสต์ออกมา

        “เห คนที่เข้าสังคมไม่เก่งแบบนายเนี่ย มีหน้ามาเข้าสายการเรียน ไทย-สังคม ด้วยอย่างงั้นเหรอ?”

        “ก็ช่างมันสิ นายไม่จำเป็นต้องมายุ่งสักหน่อย” โกสต์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย ราวกับไร้ความรู้สึก

        หลังจากที่โน๊ตได้ยินคำพูดนั้นแล้ว ก็ค่อยๆออกห่างจากโกสต์ไป ในช่วงเวลาตอนนี้ทุกอย่างภายในห้องนั้นเงียบสงบ มีเพียงแต่เสียงพัดลมบนเพดานที่กำลังหมุนไปหมุนมา

        กิจวัตรที่ต้องทำที่โรงเรียนในทุกวันเปิดภาคเรียนนั้นก็เดิมๆ นั่นคือการแนะนำตัวเอง แนะนำรายวิชาที่ต้องเรียน แล้วปล่อยให้เด็กที่เข้าใหม่เดินชมโรงเรียนได้อย่างอิสระ

        ซึ่งโกสต์ก็เป็นหนึ่งในนักเรียนใหม่ที่จะต้องเดินชมโรงเรียน โดยมีนักเรียนเก่าที่อยู่ห้องเดียวกันเป็นไกด์พาชมให้ เป็นเรื่องที่ไม่น่าแปลกใจเลย จนกระทั่งได้เดินสวนทางกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

        เสียงหัวใจเต้นแรงขึ้น1ครั้ง ถึงจะเป็นแค่เพียง1ครั้ง แต่ก็ทำเอาโกสต์หายใจหอบกันเลยทีเดียว

        เธอมีรูปร่างสะสวย ส่วนสูงไม่น่าเกิน160เซนติเมตร หน้าตาน่ารัก ดูเป็นเด็กที่เรียกได้ว่าเกือบจะสมบูรณ์แบบเลยทีเดียว แต่ทว่ากลับมีแรงกดดันที่รุนแรงมาจากเธอคนนี้

        (เฮ้ยๆ เมื่อกี้มันอะไรกันน่ะ?) โกสต์ได้เพียงแต่จ้องมองเด็กผู้หญิงคนนี้เดินจากไปอย่างช้าๆ แล้วทิ้งความสงสัยนั้นไว้

        “นี่นาย ไหวหรือเปล่าน่ะ? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?” เด็กหนุ่มที่เป็นไกด์พาชมกล่าวถาม หลังจากที่เห็นสภาพของโกสต์ที่กำลังมีอาการหอบอย่างรุนแรง

        “เปล่า… ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ไปกันต่อเถอะ”

        สีหน้าในตอนนี้ของเขาดูแย่มาก แต่ผ่านไปสักพักอาการหอบก็ค่อยๆเบาลงจนกลับมาเป็นแบบปกติเช่นกัน และแล้วก็มาถึงพักเที่ยง

        ในวันแรกของการเปิดภาคเรียนอย่างนี้ การทานอาหารกับเพื่อนใหม่ก็เป็นหนึ่งในการกระชับความสัมพันธ์ของกันและกันมากขึ้น

        การทานอาหารในโรงเรียนนี้ มีการทานแบบไม่เป็นหลักเป็นแหล่ง หรือก็คือสามารถทานที่ไหนก็ได้ในโรงเรียน ยกเว้นบนอาคารเรียน

        โกสต์จึงเลือกสถานที่ที่เงียบสงบ ที่ที่เหมาะกับตัวของเขาเอง มันจะเป็นที่ไหนไม่ได้อีกนอกจากหลังโรงเรียนแล้ว ซึ่งมันก็เป็นไปตามความคิดของเขาจริงๆ

        หลังโรงเรียนนั้นเงียบสงบ ในช่วงเวลานี้ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะมาเดินผ่านมา เขาจึงรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก จากนั้นก็เริ่มแกะข้าวกล่องที่ที่บ้านทำมาให้

        ในจังหวะนั้น เสียงจากโทรศัพท์ของโกสต์ก็ดังขึ้น ซึ่งในหน้าจอโทรศัพท์มันขึ้นชื่อว่า “แม่” โกสต์จึงพักจากการทานอาหารแล้วมารับโทรศัพท์

        “ฮัลโหลครับ” โกสต์กล่าวทักทาย

        “ฮัลโหลโกสต์ ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างลูก?”

        “อืม…ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพื่อนๆดูไม่ค่อยเป็นมิตรเอาซะเลย”

        รู้สึกว่าโกสต์จะพูดจาเอาแต่ใจตัวเองไปหน่อยนะ แต่ก็คงเป็นนิสัยของเขานั่นแหละ เวลาเจออะไรที่ทำให้รู้สึกรำคาญก็จะบอกไปตรงๆ

        “งั้นหรอกหรอ… แต่แม่คิดว่าลูกน่าจะไม่เป็นมิตรกับเพื่อนๆมากกว่านะ”

        โกสต์ถอนหายใจแล้วรู้สึกหงุดหงิด “พอเถอะ แล้วโทรมามีอะไรงั้นเหรอ?”

        “เปล่าหรอกจ่ะ แม่แค่โทรมาถามว่าเป็นยังไงบ้างก็เท่านั้นเอง ถ้างั้นไม่มีอะไรแล้วจะว่างสายล่ะนะ” แม่กล่าวด้วยน้ำเสียงสบายใจ

        “ครับ สวัสดีครับ”

        ถึงแม้ตัวโกสต์เองจะเป็นพวกที่ชอบอยู่คนเดียว หงุดหงิดง่าย แต่ก็มีความเคารพ่อแม่อยู่มากเหมือนกัน

        (เอาล่ะ กินต่อดีกว่า) ยังไม่ทันเอาข้าวเข้าปาก แรงกดดันที่คุ้นเคยก็ได้โผล่ออกมาจากด้านหลัง แล้วมันกำลังแรงขึ้นเรื่อยๆ

        โกสต์หยุดชะงัก เหงื่อเริ่มไหล ใจเริ่มสั่น ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาอย่างช้าๆ โกสต์ได้แต่ก้มหน้ามองพื้น แล้วเสียงฝีเท้านั้นก็ได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา

        เจ้าของแรงกดดันนี้กล่าวถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “ขอนั่งกินข้าวด้วยได้หรือเปล่าคะ?”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***