เกิดใหม่เป็นหมอเทวดา เหตุกระทันหัน

#พาทย์ชินอ๋อง/ท่านเเม่ทัพใหญ่

ค่ำคืนที่เงียบสงบ เเต่กลับมีคนกลุ่มหนึ่วที่กำลังวิ่งไล่ฆ่ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย

ชิ้ง ชิ้ง(เสียงดาบ)

ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าย้ำวิ่ไล่กันขึ้นอย่างอลหม่าน

ฟิ้ว ฟิ้ว(เสียงธนู)

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"อึ อึก!"

องครักษ์<อ>

"ท่านอ๋อง! ท่านรีบหนีไปก่อนเถอะพะยะค่ะเดี๋ยวที่นี้กระหม่อมจะจัดการพวกมันเองขอรับ"

เหล่าองครักษ์ที่คอยปกป้องผู้เป็นนาย เมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายได้รับบาดจึงเรียกเอ่ยขึ้นอย่าร้อนรนทันที

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"อักอึก ฝากพวกเจ้าด้วย"

//เมื่อกล่าวจบตนรีบไปทันที ตอนนี้เขาบาดเจ็บหนักเกินไป เเรงจะยกเเขนก็เเทบจะขยับไปไหนไม่ได้ ถ้ายังฝืนต่อต้องเเย่เเน่ๆ

ตึก ตึก ตึก

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"เเฮกๆ อึกบ้าเอ้ย"

เสียงสบถดังขึ้นภายในความมืด

ท่านเเม่ทัพหนุ่มได้วิ่งหนีจากการถูกไล่ล่าจากพวกนักฆ่าอย่างหอบ ก่อนที่ท่านเเม่ทัพจะเหลือบเห็นบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่ง ก่อนที่เขาจะตัดสินใจเข้าไปหลบภายในบ้านหลังนั้นทันที

. . . .

#พาทย์เหวยหลิน

เเอ๊ดด โครม!

ร่างบางนอนหลับไหลสดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อนอกห้องเกิดเสียงดังขึ้น

//อะไร เกิดอะไรขึ้น โจรหรือ

คนงามเกิดหวั่นวิตกทันทีเมื่อว่าเป็น ร่างบางค่อยๆขยับเปิดห้องนอนอย่างเเผมเบา ก่อนจะย่องออกจากห้องอย่างเงียบเชียบ เเต่ดวงตากลมกลับสบกับร่างๆหนึ่งที่นอนเเน่นิ่งจมกองเลือด กลิ่นเลือดที่ลอยคละคลุ้งทั่วบริเวณติดจมูกจนร่างบางทนไม่ไหวจึงต้องรีบทำความสะอาดโดยบริเวณโดยทันที

หลังจากร่างบางรักษาทำความสะอาดเรียบร้อยเเล้ว เขาก็รีบปลูกชายร่างใหญ่ที่นอนเเน่นิ่งกับพื้นอย่างไม่ไหวติ่ง

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

"ท่านๆ ตื่นได้เเล้วที่นี้ไม่ใช่ที่นอนหรอกน่ะ"

ร่างบางปลุกขึ้น

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"อึกอื้ม"(สะลึมสะลือ)

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"เจ้าเป็นใคร!"

เเม่ทัพหนุ่มกล่าวอย่างระหวั่ดระเเวง พร้อมพยายามจะชักดาบ

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

"อะเออ ข้าเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้"

ร่างบางตอบอย่างตะกุกตะกัก

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"เกิดอะไรขึ้นกับข้า"

เเม่ทัพหนุ่มถามพร้อมสำรวจร่างกายตนเองอย่างงงๆ เขาจับได้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บหนัก เเต่ทำไมตอนนี้ไม่มีเเม้เเต่บาดเเผลเลยสักนิด ขนาดรอยเเผลอันเก่าก็ยังไปด้วย

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

"อะเออข้าเป็นหมอ ข้าเห็นว่าท่านได้รับบาดเจ็บหนัก เลยรักษาให้ท่าน"

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"รักษา เจ้าทำได้อย่างไรกัน"

เเม่ทัพหนุ่มถามอย่างสงสัย

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

"อืม..ท่านยื่นมือของท่านมาให้ข้าสิเเล้วข้าจะบอก"

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

(ยื่นมือให้)

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

(หยิบมีดสั้น)

ปัก!(เสียงมีดเเทงเข้าไปบนหลังมือ)

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"อึก! เจ้า!ทำอะไร!"(ตวาดขึ้น)

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

"ก็ท่านอยากรู้มิใช่หรือว่าข้ารักษาท่านอย่างไร ข้าก็กำลังทำให้ท่านดูอย่างไรเล่า"

พูดพร้อมกับถ่ายเทพลังปราณไปยังบาดเเผล เเสงสีเขียวอุ่นๆทำให้ความเจ็บปวดหายสิ้น เเละเเม้เเต่บาดเเผลก็เหลือไม่เหมือนกัน

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"มันคือสิ่งใด"(ถามอย่างตะลึง)

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

"หึหึ มันเป็นพลังปราณของข้าเอง"

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"เจ้าทำได้อย่างไร"

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

"ไม่ได้ทำอะไรหรอก ข้าเเค่เกิดมามีพลังปราณที่ไม่เหมือนคนอื่นเท่านั้นเอง"

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"ไม่เหมือนคนอื่น"

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

"ใช่ พลังปราณของข้าจะสามารถรักษาผู้คนเท่านั้นข้าเรียกพลังปราณนี้ว่า'ปราณรักษา' "

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"เจ้าสามารถรักษาได้ทุกอย่างใช่หรือไม่"

เเม่ทัพหนุ่มถามอย่างคาดหวัง

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

"อืมยังมีลมหายใจข้าสามารถรักษาได้หมด"

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"เจ้าพูดเช่นนี้เจ้าไม่กลัวว่าเจ้าจะเกิดอันตรายรึ"(ถามเสียงนิ่ง)

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

"ไม่ มันคือความสามารถของข้า ข้าไม่คิดที่จะปิดบังหรอก"

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"เเต่เจ้าอาจเกิดอันตรายได้ถ้ามีคนรับรู้มากขึ้น"

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

"ไม่เป็นไรหรอกใครที่คิดจะสังหารไม่มีวันได้เข้าใกล้ข้าเเน่นอน หากท่านไม่เชื่อ เอ้านี่"(โยนมีดสั้น)

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"เจ้าให้ข้าทำไม"

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

"ท่านลองโยนมีดนั้นมาทางข้าสิ"

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"เจ้าบ้าไปเเล้วหรือไร"

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

"เอาน้าา เชื่อข้าสิ"

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"เฮ้ออ ฟิ้วว"(ถอนหายใจก่อนจะปามีด)

ตึง! มีดกระเด็นไปทันทีเมื่อมันเข้าไปหาเป้าหมาย

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"เกิดอะไรขึ้น ทำไม"

เหวยหลินไม่ตอบทำเพียงยักไหล่เพียงเท่านั้น//หึหึ จ้างเท่าไหร่ก็ไม่บอกหรอก ฮุฮุ

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

"ตกลงท่านจะนอนที่ใหน"

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"กับเจ้า"

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

"มันได้ที่ไหนกันเล่า"

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"ทำไม"

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

"มันไม่เหมาะอย่างไรเล่า"

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"ไม่อย่างไรของเจ้า"

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

"ก็ข้าเป็นเกอจะไปนอนกับบุรุษเช่นท่านได้อย่างไรเล่า"

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"หื้ออ! นี้เจ้าเป็นเกอหรอกรึ"

//เขานึกไม่ถึงจริงๆว่าคนตรงหน้าเป็นเกอ เขานึกว่าเป็นบุรุษหน้าสวยผอมบางซ่ะอีก เพราะเขาไม่เคยเห็นอุปนิสัยที่คล้ายบุรุษของเกอผู้นี้มาก่อน หึ น่าสนใจเเฮะ คิดเเล้วก็ยกยิ้มมุมปากทันที

ฟางเหมยหลิน<นายเอก>

"นี้ท่านไม่ได้นินทาอะไรข้าอยู่ในใจอยู่ใช่ไม"

จวินจิ้นหาน<พระเอก>

"งั้นรึ งั้นข้านอนที่ห้องรับรองนี้ก็ได้"

✂️✂️✂️

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ