เกิดใหม่เป็นหมอเทวดา จุดเริ่มต้น

(// เเปลว่าคิดในใจ)

________________________________________

. . . . . . . . .

เเต๊ก เเต๊กเเต๊ก

ข้างในห้องที่เงียบสนิทมีเพียงเสียงกดเเป้นพิมพ์ระรัวเสียงดังขึ้นในห้องๆหนึ่ง ข้างในห้องเปิดเเอร์เย็นช่ำ ชวนให้คนในห้องต้องละมือจากเเป้นพิมพ์เพื่อกำชับผ้าห่มให้เเน่นขึ้น

📱ตริ๊ง ตริ๊ง📱

หมอตาล

"ฮัดชิว!"(เสียงจามดังขึ้นพร้อมรับสาย)

หมอตาล

"ตนากอน พิศิตรับสายครับ ไม่ทราบว่าใครครับ"(เสียงหวานนุ่มทุ่มดังขึ้น)

หมอเอก

"ไง!"(เสียงทักทายดังขึ้น)

หมอเอก

"กูเองครับไอหมอ"(เสียงทุ่มตอบกลับ)

หมอตาล

"อ่า ไอเอกมึงมีไร"(ผมมองสายก่อนจะตอบกลับมัน)

หมอเอก

"ทำไม เดี๋ยวนี้โทรหาหน่อยไม่ได้เลยหรอ"(เสียงทุ่มพูดขึ้นกึ่งประชดขึ้นมา)

// ครับไอนี้เพื่อนสนิทผมเองมันชื่อเอกหรือที่ผมเรียกมันว่าไอเอกก

หมอตาล

"เออดิ มันน่ารำคาญครับกูยังต้องทำโครงงาน"

หมอเอก

"โครงงาน?โครงงานอะไรของมึงอีกว่ะ"

//เเนะๆ ขี้เสือกจริงน่ะมึงอ่ะ

หมอตาล

"ก็โครงงานการวิจัยการเเพทย์รูปใหม่ไง"

หมอเอก

"เออๆจะทำอะไรก็ทำ เเต่พรุ่งนี้มึงอย่าลืมน่ะเว้ยว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดกูอ่ะ"

หมอตาล

"เออๆกูไม่ลืมหรอก เนี้ย~กูเตรียมของขวัญให้มึงเรียบร้อยเเล้วเนี้ย"

หมอตาล

"มึงรอลุ้นได้เลย"

หมอเอก

"หึ! ได้ยินเเบบนี้ค่อยชื่นใจหน่อย"

หมอเอก

"นึกว่าบ้างานจนลืมวันเกิดกูไปซ่ะเเล้ว"

หมอตาล

"เออ กูรู้หน่าว่ามึงขี้น้อยใจ"(พูดจบผมก็วางสายมันทันที เพราะผมต้องเร่งทำโครงงานให้เสร็จ)

. . . . . . . . . . . .

เวลา21.49น.

ตื๊ด ตื๊ด

เเม่

"ว่าไงลูก"

เสียงจากปลายสายดังขึ้น

หมอตาล

"ฮัลโหลวครับเเม่ คืนนี้ผมกลับดึกหน่อยน่ะครับ"

หมอตาล

"เเม่นอนเลยน่ะครับไม่ต้องรอผม"

เเม่

"เหนื่อยไมลูก ถ้าไม่ไหวก็พักบ้างน่ะลูกอย่าฝืนทำงานหนักจนป่วยซ่ะล่ะ"

เสียงจากปลายสายดังขึ้นอย่างใย ซึ่งทำให้ร่างโปร่งที่นั่งพิงโซฟารู้สึกอบอุ่นรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น

หมอตาล

"ครับเเม่ เเม่ไม่ต้องห่วงผมหรอก"

เเม่

"เฮ้ออ งั้นเเม่ไปพักผ่อนก่อนน่ะลูก"

หมอตาล

"ครับเเม่ ฝันดีน่ะครับ"

เเม่

"จ้า อย่าหักโหมมากล่ะ"

เสียงปลายสายพูดก่อนจะวางสาย

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

เวลา07.55น.

//วันนี้ผมตื่นสายเนื่องจากเมื่อคืนผมทำโครงงานจนเกือบจะฟ้าส่าง

หมอตาล

"ตึก ตึกตึก"(เสียงลงบันได)

เเม่

"เอ้าลูกตื่นเเล้วหรือ ทำไมไม่พักผ่อนอีกหน่อยล่ะลูกพึ่งกลับมาเองไม่ใช่หรอ"

เสียงหญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นลูกคนเล็กที่เธอรักมากกว่าอะไรตื่นเร็วกว่าที่คิด

หมอตาล

"ไม่เป็นไรครับเเม่ ว่าเเต่มีอะไรกินไมครับผมหิวจนท้องร้องเสียงดังเเล้วเนี้ยยย"(ผมอ้อนพร้อมเข้าไปกอดเเม่จากด้านหลัง)

เเม่

"เด็กคนนี้เนี้ย ขี้อ้อนนักน่ะ"

หมอตาล

"เเล้วรักไม่ครับ"(ผมพูดพร้อมหอมเเก้มเเม่)

เเม่

"จ้าๆเเม่รักลูกที่สุดในโลกเลย"

"เเล้วผมล่ะครับเเม่"

จู่ๆก็มีเสียงบุคคลผู้ใหม่ที่เเทบจะไม่กลับบ้านกลับช่องของตนเองเสียนาน ซึ่งคนผู้นั้นคือพี่ชายผมเองครับ หลังจากพ่อเสียวันนั้นทำให้พี่ต้องรับช่วงต่อของบริษัทพ่อทำให้พี่ของผมเเทบจะไม่มีเวลากลับบ้าน

เเม่

"หึ หาทางกลับบ้านเองได้เเล้วหรอ"

หญิงกลางคนพูดอย่างประชดประชัน

พี่คราม

"โถวว เเม่ครับก็งานที่บริษัทมันรัดตัวจนผมเเทบไม่มีเวลาไปไหนนี่ครับ"

พี่ผมพูดพร้อมเดินเข้ามาหญิงวัยกลางคนเบาๆ

เเม่

"เฮ้ออ ลำบากลูกเเล้วเจ้าคราม"

พี่คราม

"ว่าเเต่ แม่มีอะไรให้กืนบ้างครับผมยังไม่ได้กินอะไรเอย"

//เเหม่~เปลี่ยนเรื่องเก่งน่ะเนี้ยย

เเม่

"เอาละ มาๆวันนี้เเม่กับข้าวเยอะแยะเลยมีพะโล้ที่พวกลูกชอบด้วยน่ะ"

//ว่าเเล้ว พวกเราก็ไปทานอาหารกันอย่างมีความสุขเมื่อได้อยู่รวมหน้ารวมตา

. . . . . . . . . . . . . . .

เวลา19.30น.

เเม่

"เจ้าตาล จะไปไหนอีกล่ะนั้น"

//ตอนนี้ผมกำลังผูกเชื้อกรองเท้าอยู่เมื่อเเม่ถามขึ้นมาผมเลยจำต้องตอบเเม่อย่างช่วยไม่ได้

หมอตาล

"ผมกำลังจะไปงานวันเกิดของไอเอกมันครับเเม่"(ผมตอบ)

เเม่

"งั้นหรอ อย่ากลับดึกนักล่ะ"

หมอตาล

"ครับเเม่"(ผมตอบพร้อมก้าวประตูออกจากบ้านพอดี)

. . . . . . . . .

📱ตริ๊ง ตริ๊ง📱

หมอตาล

"ฮัลโหลว"

หมอเอก

"อยู่ไหนเเล้ว"

หมอตาล

"อยู่บนรถอีก5นาทีถึง"

พี่คราม

"เออๆ เร็วๆหน่อยน่ะเว้ยกูมีของดีจะอวดมึงด้วย"

หมอตาล

"เอ้อ เดี๋ยวกูถึง"

ผมพูดพร้อมวางสายผมทันที

. . .

5นาทีผ่านไป

เเชท (ไอเอกไอมั่ว)

หมอตาล

อยู่ไหน

19.45 อ่านเเล้ว

นอกเเชท

หมอเอก

"ไงมึง"

//ผมหันไปตามเสียง

หมอตาล

"เอ้านี่"(ผมโยนของขวัญวันเกิดให้มัน)

หมอเอก

"ฮะเฮ้ยมึง นี่มึงโยนอย่างนี้เลยหรอว่ะ"(มันโวยขึ้น)

หมอตาล

"กูรู้ว่ามึงรับได้"(ผมบอกเสียงจนิงจัง)

//กล่าวจบผมก็เข้าในงานทันที

หมอเอก

"เดี๋ยว รอด้วย"

//เฮ้ออ โวยวายเก่ง

. . . . .

เวลา00.05น.

หมอตาล

"กู๊..กลับกลับก่อนน่ะไอเอก"

หมอเอก

"มึงไหวหรอไอหมอ กูว่ามึงค้างที่บ้านกูก่อนไมพรุ่งนี้ค่อยกลับ"

ชายหนุ่มเอยขึ้นอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าเพื่อนน่าจะเมาอยู่พอตัว

หมอตาล

"ไม่เป๊นไรกูยังไหวอยู่"

หมอเอก

"เฮ้ออ งั้นให้กูไปส่งมึงดีกว่าว่ะ"

หมอตาล

"เฮ้ยย ไม่ต้องๆ"

หมอตาล

"ดึกเเล้วกูกลับเองได้"

หมอเอก

"เฮ้ออเออๆ งั้นมึงกลับบ้านดีๆน่ะเว้ย"

ชายหนุ่มได้ถอนหายใจเท่านั้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนไม่ยอมฟัง

หมอตาล

"เออ งั๊นกูไปละ"

ร่างสูงโปร่งพูดเสร็จ ก็เปิดประตูรถ ดังปุ้งปั่งก่อนจะขับรถออกไป

เเต่เเล้วก่อนจะถึงครึ่งทาง ร่างโปร่งที่กำลังขับรถอยู่นั้น จู่ๆก็รู้สึกหน้ามืดก่อนที่สติจะดับสิ้น

บรื๋นนน ปั้งงงงงง

รถที่ไม่มีใครบังคับทำให้รถเสียหลัก ชนปั้งที่เสาไฟตามด้วยรถที่ระเบิดอีกที

✂️✂️✂️

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ