บทที่5

เอาไงดีวะ จะถอยก็ไม่ได้รับเงินมาแล้ว เอาวะทำก็ทำ (ว่าเสร็จฉันก็ค่อยๆเอื้อมมือไปกดกริ่งหน้าคฤหาสพี่คิงอย่างช้าๆ)

ติ้ง น่องง 

hi มีใครอยู่ไหมมมมมม (ฉันยืนตะโกนอยู่หน้ารั้วคฤหาสพี่คิงอยู่นานแต่ไม่มี ไม่มี เลยเจ้าค่ะ ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมาเลยหื้ออออsadมาก)

เอาว่ะ ปีนก็ปีนวะ ดีกว่าจะยืนเป็นอิแก้วอีคำอยู่ตรงนี้ ฮึบ (ว่าจบฉันก็ตัดสินใจปีนข้ามรั้วสูง3000ล้านเมตรแม่งเอ้ยสร้างไว้สูงจังชิบหาย อย่าให้ฉันรู้นะว่าวิศวะกรกับคนออกแบบบ้านนี้เป็นใครฉันจะขี่รถถังไปถล่มบ้านมานนน)

ฮึบ เข้ามาได้แล้วในที่สุด ดีนะไม่ตกมาขาหัก

ตาย โอโห้ใหญ่เวอร์นี้ขนาดเคยเห็นมานี้ยังตกใจเลย (ฉันเอ่ยขึ้นชมคฤหาสสไตล์ฝรั่งเศษของพี่คิงคฤหาสเกือบทั้งหลังสร้างขึ้นจากหินอ่อน รวยขนาดไหนกันวะ ฉันค่อยๆก้าวเข้าไปที่หน้าประตูช้าๆ ก่อนจะค่อยๆใช้มือเคาะกึ่งทุบประตูพร้อมกดกริ่งไปด้วย ทุกคนรู้ โลกรู้ไม่มีคนเปิดให้ดิฉันค่ะ ฉันเอือ้มมือไปจับลูกบิดประตูช้าๆพร้อมออกแรงบิดเพื่อเปิดจะประตูหวังว่าสวรรณค์เข้าข้างหวังว่าประตูจะไม่ได้ล็อค แต่ดูเหมือนสวรรณค์จะเข้าข้างฉันค่ะ)

เฮ้ยยยยย ประตูไม่ได้ล็อค งั้นเข้าไปละน้าา

(หลังจากฉันก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้ไม่นานก็มีเสียงคนโวยวายพร้อมกับข้าวของแตกกระจายมาจากชั้นบนของคฤหาส หึ ไข่ผู้เสือกทุกสถาบันแบบฉันไม่มีทางพลาดเรื่องแบบนี้หรอก ว่าจบฉันก็ถือวิสาสะเดินขึ้นไปบันใดอย่างรวดเร็ว ฉันเดินขึ้นมาเรื่อยจนมาพบกับหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นหน้าห้องของชายหนุ่มที่มีนามว่า “คิง”)

ตึก เพร้ง 

ออกไป! กูบอกให้ออกไป!

แต่นายท่านคะ นายท่านกินซักหน่อยเถอะนะ

คะ

มึงเป็นใครมาสั่งกู! กูบอกว่าไม่กินคือไม่กินโว้ยย! ตึก! เพร้ง! (ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเกรี้วโกรธพร้อมกับปาถาดอาหารออกมาจากห้อง)

เจ้าค่ะ ฮึก เจ้าค่ะ (หญิงสาวเอ่ยขึ้นเสียงสั่นพร้อมก้มลงไปเก็บเศษจานที่แตกเกรื่อนพื้นเต็มไปหมดอย่างช้าๆ) 

ไปดีกว่าเราอยู่ตรงนี้ไม่ดีแน่ (ฉันสถบขึ้นมาเบาๆพร้อมกับรีบก้าวลงจากบันใด ไปยืนรออยู่ที่หัวบันใดด้านล่าง)

ตึก

ตึก

ตึก

(เสียงฝีเท้าของหญิงสาวหน้าตาสะสวยที่ก้าวลงมาจากบันใดอย่างรวดเร็วพร้อมกับถาดที่มีแต่เศษจานแตกปนอาหารตกพื้นอยู่เต็มถาด)

ให้หนูช่วยไหมคะพี่ (ฉันเอ่ยถามผู้หญิงคนนั้น)

ฮึก เธอใช่ไหมแม่บ้านที่คุณหญิงจ้างมาไหม่ อะนี่ ฮึก (ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยขึ้นพร้อมกับปาดนำ้ตาออกจากใบหน้าพรางล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบเอากุญแจออกมาพร้อมยื่นให้ฉัน)

คะ ค่ะ ฉันยื่นมือไปรับ

ฝากด้วย 

ตึก

ตึก

ตึ้ง

(ผู้หญิงคนนั้นยื่นถาดมาให้ฉันพร้อมกับเดินไปเปิดประตูก่อนจะก้าวออกจากประตูอย่างรวดเร็ว)

แหมมมม ไปแล้วยังมาทิ้งภาระให้ฉันอีก (ฉันบ่นพึมพำขึ้นพร้อมกับส่ายหัวไปมาอย่างเหนื่อยใจ)

แค่นั้นไม่ตายหรอก (เสียงทุ้มเข้มคุณหูเอ่ยขึ้น ยะ อย่า บอกนะว่า)

หะ เห้ยยย พี่คิงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ (ฉันสถบขึ้นเสียงดังเอามือทาบอกอย่างตกใจพร้อมกับจ้องมองไปที่พี่คิงที่กำลังเอาหลังพิงไปที่เสาหินอ่อนราคาแพงที่อยู่ถัดออกจากฉันไปแค่ไม่กี่เซนติเมตร)

นึกว่าจะน่าสนใจกว่านี้ สุดท้ายก็เป็นแค่ผู้หญิงหิวเงินคนหนึ่ง

ห๊ะ ใยหยอ หิวเงิน ใครหิวเงิน (ฉันพูดขึ้นหน้าเหวอๆพร้อมกับหันมองซ้ายขวาไปมา)

หยุดทำหน้าโง่ๆซักที นี่ชุดทำงานของเธอ (พี่คิงพูดขึ้นพร้อมกับโยนถุงชุดมาให้ฉัน)

(ฉันเบิกตาโพลงกว้างทันทีที่เห็นชิ้นเสื้อผ้าและสิ่งของข้างในนั้นอะไรกันเนี่ยจะให้ฉันใส่ชุดคนรับใช้ที่เป็นชุดแบบบ่าวสมัยก่อนนี้จริงๆหรอชุดที่มีแค่ผ้าคาดอกสีส้มหม่นกับสบงสีนำ้ตาลหม่นนี้นะ ฉันค้นๆคลำไปทั่วข้างในถุงจนมือไปโดนกับกล่องสี่เหลี่ยมกล่องหนึ่งที่แสนจะคุ้นตาเป็นกล่องที่มักจะพบที่หน้าเคาน์เตอร์พนักงานเซเว่นเกือบทุกสาขาใช่แล้วถุงยางนั้นเอง)

ถะ ถุงยาง เอามาทำอะไรค่ะ เอาไว้ใส่ของหรอค่ะ

นี้เธอโง่หรอ ถุงยางบ้านเธอเอาไว้ใส่ของรึไง

อ้าววแล้วเอาไว้ทำอะไรอะ (ฉันเอ่ยขึ้นอย่าไม่เข้าใจ อย่าคิดว่าฉันโง่นะฉันรู้ว่าถุงยางเอาไว้ทำอะไรแต่ที่ฉันงงคือฉันจะต้องเก็บถุงยางไว้ทำไมในเมื่อฉันเป็นแม่บ้านให้ฉันเอาถุงยางมาใส่คอสเพลย์เป็นถุุงหน่องหรอ)

หึ นี้เธอไม่ได้อ่านสัญญาจ้างงานรึไง

สัญญาหรอ หี ไม่ได้อ่านคนไทยเค้าไม่อ่าน

สัญญากันหรอกพี่ 

งั้นหรอคราวหลังเธอควรอ่านสัญญาก่อน

ตัดสินใจทำงานนะ

ทำไมคะ

พี่คิงสแยะยิ้มใส่ฉัน ไม่มีอะไรหรอก ตอนเที่ยงฉันจะไปประชุมที่บริษัทเตรียมของให้ฉันด้วย

(ว่าจบพี่คิงก็เดินขึ้นบันใดจากไป)

เดี๋ยวค่ะ! พี่! พี่! ฉันเตรียมของไม่เป็น! (ฉันตะโกนใส่พี่คิงเสียงดังหวังจะได้รับความช่วยเหลือเผื่อพี่เค้ามีจิตใจเมตตาช่วยสอนงานฉันซักนิดหนึ่งแต่สิ่งที่ได้กลับมานั้น)

หุบปาก น่ารำคาญ (พี่คิงตอบกลับฉันมาเสียงเย็นก่อนจะก้าวเข้าไปในห้อง)

ฮึก เอื้อออ ฆ่าฉันให้ตายไปเถิดหมอ ถ้าจะพูดรุนแรงขนาดนี้ (ฉันพูดขึ้นมาเบาๆพร้อมกับทรุดตัวลงพื้นช้าๆเกิดมายังไม่มีใครพูดว่ารำคาญฉันเลยซักครั้งโอ้ยยยเจ็บ ฉันนั่งไว้อาลัยให้ตัวเองอยู่นาน ก่อนฉันเหลือบสายตาไปมองนาฬิกาข้อมือช้าๆก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า)

แม่งเอ้ย อ่านนาฬิกาแบบเข็มไม่ออกนี้ถ้านาฬิกาไม่สวยฉันไม่ใส่หรอก เปิดดูเวลาในโทรศัพท์ดีกว่า(ว่าจบฉันก็ควักโทรศัพย์ในกระเป๋าออกมาพร้อมเปิดโทรศัพย์ขึ้นมาดูทันที)

......

ชิบหายละกู ทำไงดีวะ ทะ ทำกับข้าวก่อนห้องครัวห้องครัวอยู่ไหน แม่งเอ้ย เดินหาละกัน (ฉันยันตัวลุกขึ้นจากพื้นก่อนจะวิ่งวุ้นไปมาตามหาห้องครัวไปทั่ว จนมาเจอห้องครัวสไตล์ฝรั่งที่อยู่แถวๆหลังบ้าน)

เห้อออในที่สุดก็เจอ (ว่าจบฉันก็รีบเดินตรงดิ่งไปที่ตู้เย็นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเปิดตู้เย็น ความคิดที่เข้ามาในหัวฉันตอนนี้คือ ทำอะไรดีวะ คิดสิๆ ในระหว่างที่คิดอยู่นั้นสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นเศษจานเศษอาหารที่ผู้หญิงคนนั้นฝากมาให้ฉันเก็บ เศษอาหารที่อยู่ในนั้นล้วนมีแต่ ผัดกระเพรา พริก เม็ดเป้งๆนักเลงขาสั้นและอาหารต่างๆที่ล้วนจะรสจัดจ้าน ใช่แล้ว พี่คิงเค้าไม่ชอบอาหารรสจัดยังไงละ งั้นทำข้าวต้มละกัน)

......

เสร็จแล้ว หู้วว เก่งจริงๆเลยฉัน 

มัวแต่ยืนชมตัวเองอยู่นั้นแหละ ไหนของๆฉัน

(ฉันรีบหันขวับไปหาต้นตอของเสียงทันที)

ฉันฉีกยิ้มกว้างใส่พี่เค้า นี้ค่ะ อาหาร

อาหาร อาหารอะไร

อ้าวก็ข้าวเช้าไง

แล้วเอกสารฉันละ

ใครจะไปรู้ละ เอกสารอะไร

ก็เอกสารประชุมของฉันไงนี้เธอโง่หรออย่าบอกนะว่าเธอเอาเวลาที่ฉันให้มาทำข้าวต้มโง่ๆถ้วยนี้

อ้าววก็ไม่รู้ ฉันมาทำงานวันแรกคุณก็ไม่สอนฉันแล้วฉันจะทำเป็นหรอ(ฉันเอ่ยขึ้นสีหน้าเจื่อนๆ)

เฮ้อออ หยุดทำหน้าโง่ๆได้แล้วเห็นแล้ว

หงุดหงิดตาเอาเป็นว่าครั้งนี้ฉันจะให้อภัยเธอ ถ้ามีครั้งหน้าอีกฉันจะหักเงินเดือนเธอ

จริงหรออออ ขอบคุณค้้าา (ฉันเอ่ยขอบคุณเสียงยานพร้อมกับย่อถอนสายบัวไปด้วย)

แล้วพี่คิงจะกินข้าวรึเปล่าว

พี่คิงหันขวับมาหาฉัน เธอมีสิทธิ์อะไรมาเรียกฉันว่าพี่

ห๊ะ ว่าไงนะค่ะ

ฉันเป็นนายเธอส่วนเธอเป็นแค่คนรับใช้ ต่อไปนี้ให้พูดกับฉันแบบคำราชาศัพท์

ระ ราชาศัพท์

พี่คิงยักคิวใส่ฉัน ใช่ราชาศัพท์

ราชาศัพท์มันเป็นแบบไหนหรอพี่พอดีหนูตกภาษาไทย แหะ แหะ

แม่งเอ้ย! อะไรเธอจะโง่ขนาดนี้! ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยถอนหายใจเยอะขนาดนี้มาก่อนในชีวิต! ถ้าไม่รู้ก็ไปหัดเรียนไป!

แล้วจะกินข้าวต้มไหมคะ

ไม่กิน! (ว่าจบพี่คิงก็กระฟัดกระเฟียดเดินออกไป)

อะไรของเค้าวะ ไม่กินก็บอกดีๆดิไม่เห็นต้อง

โกรธขนาดนั้น กินเองก็ได้วะ งั้มๆหืมมอาหร่อยยสมแล้วที่ฉันลำบากตรากตรำเรียนวิชาทำอาหารมากจากป้าน้อย

..ณ.ผับ.ตอนคำ่ด้านคิง..

คิงมึงเป็นอะไรวะทำไมมึงดูหงุดหงินจังวะ

เซฟมึงรู้จักคำราชาศัพท์ป่าววะ

รู้ดิเรียนตั้งแต่ประถมแล้ว

ทำไมมึงรู้วะ

ถามเหี้ยอะไรของมึงเนี่ยคิง ใครจะไม่รู้จักคำ

ราชาศัพท์วะ

แต่ก่อนกูก็คิดอย่างนั้น แต่ตอนนี้ความคิดกูเปลี่ยนแล้ววะแม่งมีคนไม่รู้จักคำราชาศัพท์ด้วยวะ

เฮ้ยยยย จริงหรอวะคิง (โจเซฟเอ่ยออกมาอย่างดีใจที่ดีใจไม่ใช่อะไรหรอกเพราะคิงเพื่อนเค้าคนเดิมเริ่มกลับมานิดๆแล้วตั้งแต่ที่ไอ้คิงโดนแฟนเก่าหักหลังเค้าก็ไม่เคยเห็นเพื่อนเค้าคุยกับตนด้วยท่าทางผ่อนคลายแบบนี้ ใครกันนะที่ทำให้เพื่อนชายคนสนิทมาชวนเค้าคุยด้วยหัวข้อปัญญาอ่อนแบบนี้ชักจะอยากรู้แล้วซิ)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***