อันตรายที่คาดไม่ถึง

พะแพง นายออกเวรแล้ว เลิกงานแล้วสินะ ขออะไรอย่างนึงสิเพื่อนรัก

ว่ามาสิ นายจะชวนฉันไปไหนอีกละ

เปล่าไม่ได้จะชวนไปไหน วันนี้นายไปรับน้องสาวฉันที่สนามบินแทนฉันหน่อยสิ ฉันมีเวรที่จะต้องอยู่ต่อ ขอร้องละนะ แล้วฉันจะเลี้ยงข้าวตอบแทน นะเพื่อนยากครั้งเดียว

อะไรละเนี่ย ลำบากฉันอีกแล้วนะชิกิ นายนี้นะ แล้วบอกน้องนายหรือยังว่าติดงานแล้วให้ฉันไปรับน่ะ

บอกแล้ว ฉันให้เบอร์นายกับชิกะไปแล้วด้วย เธอบอกถึงแล้วจะโทรหา เครื่องใกล้จะลงแล้วด้วยนายรีบไปเถอะ แล้วฉันจะตอบแทนนายที่หลังนะเพื่อนรัก

พะแพงพยักหน้ารับเบาๆ แล้วหันหลังกลับเดินไปที่รถก่อนจะขับไปสนามบินทันที เขารออยู่ที่ทางออกสักพักก็มีสายเข้ามาหาเขาเขาจึงกดรับสาย

พี่พะแพง ฉันมาถึงแล้วนะ พี่อยู่ไหนเหรอคะ ฉันไม่เห็นพี่เลยค่ะ

ฉันอยู่ตรงทางออกน่ะ เดินมาที่ประตูทางออกแล้วกันนะฉันยืนรอรับเธออยู่ตรงนี้แหละข้างในคนเยอะฉันไม่ชอบ

พี่นี่ยังเหมือนเดิมเลยนะคะ ได้ค่ะเดี๋ยวฉันเดินไปหาพี่เดี๋ยวนี้เลยนะคะ เห็นพี่แล้วละ งั้นวางสายเลยค่ะ

พะแพงวางสายและเงยหน้ามองหาน้องสาวของเพื่อนสนิท ก่อนจะเห็นเธอวิ่งโบกไม้โบกมือมาพร้อมรอยยิ้มและมากอดเขาจนแทบหงายหลัง

เฮ้ย ชิกะกอดฉันทำไม คนอื่นเขามองหมดแล้ว

พี่จะอายอะไรละคะ เราคนรู้จักกันนะ จะกอดนิดกอดหน่อยไม่ได้หรือไง

ไม่ได้ ฉันเพื่อนพี่เธอนะ ระวังการกระทำไว้หน่อยสิ

พี่ไม่ชอบฉันเหรอ พี่ถึงปฏิเสธฉันแบบนี้น่ะ ฉันโตแล้วนะ เปิดใจแล้วให้โอกาสฉันบ้างสิ ฉันชอบพี่มาตั้งแต่เด็กแล้วนะ

เพราะอย่างนี้ไง ถึงไม่ได้ ฉันไม่คบกับเธอหรอกนะ ชิกะ เธอน้องเพื่อนฉัน แล้วอีกอย่างเธอไม่ใช่ไทป์ฉันด้วย แค่นี้เป็นเหตุผลให้เธอพอได้หรือยัง เธอนะมองหาคนอื่นเถอะ

พี่ใจร้ายมากเลยนะคะรู้ตัวไหมพี่พะแพง ฉันเกลียดพี่ที่สุดก็ตอนพี่พูดแบบนี้แหละ แต่ก็นะ ช่วยไม่ได้นิฉันคงเด็กไปสำหรับพี่สินะคะ กลับบ้านกันเถอะค่ะ ฉันเหนื่อยแล้ว

อืม มาฉันช่วยถือของให้ รถอยู่ตรงนั้นเธอเดินไปเลยที่เหลือฉันยกเอง

ขอบคุณนะคะพี่พะแพง พี่ใจดีที่สุดเลย มาหอมแก้มทีได้ไหมเนี่ย

ไปได้แล้ว เพ้อเจ้อใหญ่แล้วเธอน่ะ นั่งรอในรถเงียบๆ ด้วยละ

รับทราบ พี่พะแพงสุดหล่อ

ชิกะพูดจบก็เดินไปขึ้นรถยนต์ฟอร์จูนเนอร์สีดำที่จอดอยู่ไม่ไกลนักของพะแพง ส่วนพะแพงนั้นก็ลากกระเป๋าของ ชิกะขึ้นท้ายรถ จนกระเป๋าใบสุดท้ายถูกยัดเข้ารถเรียบร้อย พะแพงจึงเดินมาด้านคนขับแล้วก็กำลังจะสตาร์ทรถออก

ปึก ปัง ปัง ปัง รีบออกรถเร็ว เร็วเข้าสิรออะไรอยู่

เฮ้ย คุณเป็นใครเนี่ย กระโดดมาขึ้นรถผมทำไม

รีบออกรถเถอะน่าถ้ายังไม่อยากตายก็รีบๆ ขับไปได้แล้ว

พะแพงที่กำลังจะหันไปด่าคนที่ขึ้นรถเขาอย่างไร้มารยาท แต่สายตาเขาหันไปเห็นชายขุดดำกำลังเล็งปืนมาทางชิกะเขาจึงเหยียบคันเร่งออกรถทันที ทันใดนั้นเสียงปืนและกระสุนก็ดังขึ้นกระทบกับกระจกรถและตัวรถของเขาหลายนัด ดีที่กระจกรถเขานั้นหนาพอสมควรจึงยังไม่แตกแต่แค่ร้าวเท่านั้น ส่วนตัวรถนั้นยังไม่รู้เสียหายมากน้อยแค่ไหน พะแพงเขาขับรถออกจากสนามบินมาได้ไกลมากแล้วจึงมองกระจกหลังรถมองชายหนุ่มที่กระโดดขึ้นรถเขามาอย่างไม่พอใจ

นี่คุณ บ้านอยู่ไหนผมไปส่งไหม หรือจะให้จอดตรงไหนหรือเปล่า

ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามของพะแพง เขาเงียบและกดโทรศัพท์และโทรหาใครบางคน

อืม ฉันไม่เป็นไร อืม ที่เหลือฝากจัดการด้วย

แล้วก็วางสาย สนทนาเมื่อครู่ ทำพะแพงหงุดหงิดที่คนที่เขาถามนั้นเมินที่จะไม่ตอบคำถามของเขา แต่ดันไปตอบคนในสายซะงั้น

ระหว่างทางชิกะได้แต่เงียบเพราะยังช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่หาย ส่วนพะแพงก็ไม่ได้พูดอะไรได้แต่มองคนด้านหลังเป็นระยะๆ จนถึงบ้านของชิกะ พะแพงจอดรถและช่วย ชิกะยกของลงจากหลังรถของตัวเองจนหมด

พักผ่อนก่อนนะชิกะ เรื่องวันนี้พี่จะบอกชิกิเอง แล้วพรุ่งนี้พี่จะให้ชิกิพาไปหาหมอ พูดจบก็ลูบหัวของชิกะเป็นการปลอบโยนน้องสาวของเพื่อนเขา

แล้วขอตัวกลับก่อนทันที พะแพงขับรถออกมาได้สักพักก็พูดขึ้น

คุณขึ้นมานั่งข้างหน้าสิ บ้านอยู่ไหนผมจะไปส่ง หรือจะไปรอที่บ้านผมแล้วโทรให้คนมารับก็ได้

ชายหนุ่มที่นั่งอยู่เบาะด้านหลังขยับตัวมานั่งเบาด้านข้างพะแพงทำให้พะแพงเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจนขึ้น ดูดีอะไรขนาดนี้ ใบหน้าคมคาย จมูกโด่งรั้น สันกรามคมชัด ผมที่ถูกเซ็ตขึ้นจนเป็นทรงและชุดสูทสีดำสุดเนี๊ยบ รองเท้าสีดำเงาวับ นาฬิกาข้อมือสุดหรู นี่เขาเป็นใครกันละเนี่ย ต้องเป็นคนรวยมากแน่ๆ ถึงแต่งตัวแบบนี้ แล้วคนที่ตามไล่ยิงเขาละเป็นใครกัน แสดงว่าคนๆ ต้องไม่ใช่คนดีสินะ ไม่งั้นคงไม่ไล่โดนยิงมาแบบนี้ พะแพงคิดก่อนจะมองที่เบาะหลังอีกครั้งก็ต้องตกใจ เพราะเบาะสีเนื้อของเขานั้นมีคราบเลือดติดอยู่ เขาจึงหันมามองคนด้านข้างก็ต้องตกใจอีกรอบ เพราะตอนนี้ใบหน้าหล่อคมคายนั้นซีดขึ้นเรื่อยๆ

คุณโดนยิงเหรอ ทำไมไม่บอกผม ผมจะพาคุณไป โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย อดทนไว้นะคุณ อย่าหลับนะ

พะแพงเอื้อมมือที่ว่างมาตบหน้าเพื่อเรียกสติของคนข้างๆ ก่อนจะโดนจับมือใว้

ไม่ต้อง พาผมไปบ้านคุณ ผมจะให้คนของผมมารับ

แต่คุณเสียเลือดมากแล้วนะ ผมไม่อยากให้คุณมาตายบนรถผม เดี๋ยวคนอื่นจะคิดว่าผมฆ่าคุณนะ

หยุดพูดมากแล้วพาไปบ้านนายเร็วๆ ก่อนฉันจะตายจริงๆ แล้วนายจะกลายเป็นฆาตกร

พะแพงทำหน้าเหลอหลากึ่งไม่พอใจ รีบขับรถกลับบ้านทันทีเพราะกลัวว่าคนแปลกหน้าคนนี้จะตายจริงๆ พอถึงบ้านเขาก็แบกชายหนุ่มลงจากรถและลากเข้าบ้านของเขาจนมาถึงโซฟากลางบ้านเขาจึงวางร่างใหญ่ให้นั่งลง

ผมจะไปเอาผ้าชุบน้ำกับเครื่องมือแพทย์กับกล่องพยาบาลก่อนคุณโทรหาคนของคุณให้มารับเถอะครับ

พะแพงพูดก่อนจะเดินหายไปที่ชั้นสองของบ้าน ปล่อยให้ชายหนุ่มนั่งรอ จนเขากลับลงมาชายหนุ่มก็นั่งหน้าซีดกว่าเก่า พะแพงรีบถอดเสื้อผ้าของชายหนุ่มออกโดยไม่ขออนุญาต พะแพงสำรวจปากแผลก็เห็นว่ากระสุนนั้นฝังอยู่ในร่างกายของชายหนุ่ม1นัด และแผลที่สีข้างเป็นรอยถากของกระสุน เขารีบใช้เครื่องมือที่มีอยู่จัดการกับแผลนั้นทันที มีดหมอได้กรีดลงเนื้อของชายหนุ่ม เขาไม่ส่งเสียงร้องแสดงความเจ็บปวดแต่อย่างใดนอกจากขบกรามแน่นแล้วมองมาทีพะแพง เมื่อเอากระสุนออกพะแพงก็เย็บแผลให้เสร็จสรรพโดยที่ชายหนุ่มที่โดนมีดหมอกรีดและโดนเข็มเย็บแผลสดให้นั้นไม่ร้องออกมาสักแอะ

คุณเลือดกรุ๊ปอะไรครับ ผมมีถุงเลือดของผมอยู่ตรวจสอบจากแล็บของผมเรียบร้อยแล้วเผื่อมันจะช่วยคุณได้

กรุ๊ปโอ

พะแพงพยักหน้ารับคำตอบเขารีบเดินไปเอาถุงเลือดที่เก็บใว้ในแล็บของเขาและเดินออกมาพร้อมเข็มขนาดกลางเขาจัดแจงถ่ายเลือดให้ชายหนุ่มและปล่อยให้ชายหนุ่มนอนพักผ่อนก่อนส่วนเขาก็เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เป็นระยะๆ เพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะเป็นใข้ พร้อมเปลี่ยนเสื้อให้ด้วย พอเสร็จแล้วเขาก็โทรหาชิกิเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้ฟังทั้งหมด ชิกิตกใจมากแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้ถามให้มากความนัก พอคุยกันสักพักใหญ่พะแพงก็ตัดสินใจวางสายเพื่อนของเขา เขาเล่าทุกอย่างแต่มีหนึ่งอย่างที่เขาไม่ได้บอกชิกิก็คือเขานั้นกำลังดูแลชายแปลกหน้าอยู่ในบ้านของเขา

พะแพงเห็นว่าดึกแล้วเขาเองก็ต้องพักผ่อนพรุ่งนี้คือวันหยุดของเขาพอดี เขาจึงพักผ่อนได้เต็มที่ แต่เขาก็ต้องกังวลอยู่เพราะคนที่เขาช่วยเมื่อเย็นนั้นแหละ หลังอาบน้ำเสร็จ เขาจึงแบกที่นอนท็อปเปอร์กับหมอนผ้าห่มมานอนข้างๆ คนใข้ส่วนตัวของเขา ก่อนนอนไม่ลืมที่จะเช็คอาการของชายหนุ่มพอเห็นว่าไม่มีใข้ก็หมดห่วงเขาจึงนอนลงด้านล่างข้างๆ ชายหนุ่มทันที

Yuki Part

หนาว หนักหัวชะมัด ยูกิลืมตามองเพดานก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เขาค่อยเอามือบีบขมับเบาๆ ก่อนจะก้มมองตัวเองที่ตอนนี้มีสายเลือดเจาะอยู่และเสื้อแขนยาวที่แน่นตัวเล็กน้อยแต่ไม่ถึงขั้นอึดอัด ยูกิมองรอบๆ บ้านของพะแพงก่อนจะเห็นเจ้าตัวนอนอยู่ตรงพื้นห้องข้างๆ เขา เขามองใบหน้านั้นด้วยสายตาหลงไหล ก่อนจะค่อยๆ ก้าวลงจากโซฟา แล้วลงไปนอนซุกตัวในผ้าห่มข้างพะแพง ดีที่สายส่งเลือดยาวอยู่ทำให้เขานั้นนอนได้ถนัดตัวขึ้น

อื้อ อืม อย่าเบียดสิ ชิกิ

เสียงครางของคนง่วงอย่างพะแพงพูดออกมาไม่รู้ว่าละเมอหรือว่าอะไรแต่ก็ทำให้ยูกิขมวดคิ้ว ชิกิ? ชิกิคือใคร?

ยูกิตั้งคำถามในใจ สักพักพะแพงก็พลิกตัวหันมาหาเขาแล้วกอดเขา ไม่พอยังเอาหน้าซุกตรงคอเขาด้วย ยูกิที่นอนตัวตรงอยู่ก็ตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที ไอความร้อนจากลมหายใจของพะแพงนั้นกระทบกับซอกคอของยูกิจนทำให้ขนลุกซู่ขึ้นทันที แล้วมือที่กอดเอวเขาก็เลื่อนมาวางตรงอกของเขา ทำให้ยูกินั้นไม่กล้าขยับตัวกลัวคนข้างๆ จะตื่นแล้วโวยวายใส่เขา เขาจึงรับหน้าที่เป็นหมอนข้างดีๆ นี่เอง เมื่อเห็นว่าพะแพงหายใจอย่างสม่ำเสมอเขาก็ยิ้มให้กับตัวเอง ก่อนจะหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราเช่นกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***