บทที่ 4 พบเจอน้องชาย

...°°°...

แอด! ประตูบ้านหลังขนาดกลางแลดูบรรยากาศอบอุ่นแผ่ออกมาแม้ไม่เห็นแต่ก็รับรู้ได้ว่ายังคงเหมือนเดิมแน่นอน

"กลับมาแล้วครับคุณแม่"

เคร็ง!? อุปกรณ์เครื่องครัวกระทบกับพื้นจนเกิดเสียงดังเพราะความตกใจของผู้เป็นแม่ ไม่ทันก้มเก็บสิ่งของที่ร่วงลงพื้นก็รีบรุดวิ่งไปยังที่ที่มีเจ้าของเสียงอยู่ทันที

"สึคุง!!!? ทำไมไม่เรียกแม่ให้ไปรับล่ะ!?"

"ผมเป็นคนขอออกมาเองน่ะครับ แล้วก็อยากกลับบ้านด้วยตัวเอง เป็นความภูมิใจอย่างหนึ่งของผมเลยนะที่ได้กลับบ้านด้วยตัวเองแบบนี้"เขาพูดแล้วยิ้มให้มารดาอย่างอบอุ่น

"สึคุง...งั้นหรอ!งั้นเดี๋ยวแม่จะทำอาหารให้สึคุงเป็นรางวัลของคนเก่งดีไหม"นานจะได้กลับมายิ้มแย้มเช่นเดิมและยอมรับในทางที่เขาเลือกเอง เขาเลือกทำมันด้วยตัวเอง

แล้วก็นะ...แค่ตาบอดแต่เขายังมีประสาทสัมผัสอย่างอื่นที่ยังติดมาและลางสังหรณ์คอยช่วยอยู่แล้วละ

"งั้นผมขอตัวขึ้นห้องนะครับ"

"ได้สิจ๊ะ คงเหนื่อยสินะ เดี๋ยวแม่ทำเสร็จแล้วจะขึ้นไปเรียกนะ"เธอพูดแล้วเดินกลับเข้าห้องครัวไป

"เฮ้อ~"ก็เหนื่อยจริงนั่นแหละ...ก็ร้องไห้มานี่นะ

15:02 น.

"กลับมาแล้วคร้าบ~"โยสึเมะ

"ขอรบกวนด้วยครับ×2"โกคุเดระ ฮายาโตะ&ยามาโมโตะ ทาเคชิ

"ฮ่าๆๆอาหารของคุณแรมโบ้อาหารของคุณแรมโบ้~อั่ก"แรมโบ้วิ่งผ่านบุคคลทั้งสี่เข้ามาพลางร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีก่อนจะโดนรีบอร์นเตะไปติดกำแพง

"รีบอร์น!ทำอะไรน่ะ!"โยสึเมะร้องขึ้นแล้วรีบไปดูแรมโบ้ที่ร้องไห้อยู่

"อด..ทนไว้ มะ ไม่ไหวแล้ว! แงๆๆๆๆ!!!!"แรมโบ้ที่ถูกกระทำได้ร้องไห้ออกมา

"หยุดร้องซะเจ้าวัวบ้า!!"วายุผู้สามารถหาเรื่องทะเลาะได้กับทุกคนเอ่ยตวาดแรมโบ้ด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นประจำก็เถอะ

"แงๆๆๆเจ้าบ้าเดระแงๆๆ!!!"เด็กน้อยนักฆ่าเมื่อถูกตวาดแบบนั้นก็ยิ่งร้องหนักขึ้น

"ว่าไงนะแก!"สโมคกิ้งบอมบ์ฮายาโตะยังคงหัวเสียอยู่กับเรื่องไม่เป็นเรื่องเช่นเดิม

"น่าๆโกคุเดระอย่าทำเด็กร้องไห้สิ"พิรุณผู้ที่เฟรนลี่อยู่ตลอดเวลาเอ่ยเชิงห้ามเล็กน้อย แต่ไม่ได้ผลเลยซักนิดี แถมผู้ที่ตนห้ามกลับหันมาหาเรื่องตนเองเเทนเสียอย่างนั้น

"ไม่ต้องมายุ่งไอ้บ้าเบสบอล!"

"นะ นี่หยุดกันได้แล้วพอเถอะนะ"ครั้นถึงคราวการเอ่ยปากห้ามของว่าที่รุ่นที่สิบก็ยังคงไร้เสียงเหมือนเดิม เมื่อยังไม่มีอำนาจประสบการณ์มากพอจึงเอ่ยออกมาไม่มีใครฟัง

"ไม่ได้เรื่องเลยนะเจ้าห่วยโยสึ"เสียงรีบอร์นผู้เป็นอาจารย์เอ่ยขึ้นมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ สอนเท่าไหร่ก็ยังคงความห่วยเหมือนเดิม ถึงจะมีพัฒนาการขึ้นมานิดหน่อยก็เถอะ ย้ำว่านิดหน่อยจริงๆ เอาเถอะถ้าไม่พัฒนาเลยคงเสียชื่อครูพิเศษนักฆ่าหมด

"หนวกหูน่ารีบอร์น!"โยสึเมะ

'เสียงดัง' เสียงเอะอะครึกครื้นด้านล่างทำเอาเขาคิดขึ้นแบบนั้นแต่ก็เป็นบรรยากาศที่คุ้นเคยดีเหมือนกัน เขาเดินลงมาข้างล่างโดยใช้โปกเกอร์เฟสไว้เพื่อกันความรู้สึกที่มีออกไป บังคับตนเองไม่ให้เผลอทำอะไรที่มันผิดสังเกตุ

อย่างที่คิด...เขาเจอรีบอร์น ฮายาโตะ ทาเคชิ แรมโบ้ และน้องชาย...รูปลักษณ์ของเราเหมือนกันราวกับแกะ ยกเว้นสีตาเพียงเท่านั้น โยสึเมะมีสีตาที่เหมือนกับท้องฟ้า

เขาเลิกคิดเรื่องนั้น แล้วมือค่อยๆยกตัวเด็กน้อยแรมโบ้ขึ้นแนบหนาอกแล้วลูบหัวเบาๆ โดยที่รอบข้างเงียบไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

"สึนะ?..."โยสึเมะ

^^^foggy-sky^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***