บทที่ 3 ภาพความทรงจำ

...°°°...

แสงแดดยามเช้าวันใหม่ส่องลอดผ่านหน้าต่างอากาศที่อบอุ่นปนเย็นสบาย วันนี้เป็นวันที่เขาจะได้ออกจากโรงพยาบาลซักที เพียงรอการตรวจรอบสุดท้ายเพียงเท่านั้น หลังจากวันที่เขาฟื้นขึ้นมาก็หนึ่งอาทิตย์ได้แล้วและเขารู้สึกว่าร่างกายของเขามันไม่เสถียร

ไฟดับเครื่องชน 

ตั้งแต่ตื่นมาเขารู้สึกได้เลยว่าร่างกายนี้มีพลังดับเครื่องชนธาตุนภาที่กำลังผันผวนไม่คงที่นี่คงเป็นสาเหตุของการหลับไหล และอีกอย่าง...

ไฟดับเครื่องชนในร่างกายนี้ถูกผนึกไว้ ดูเหมือนว่าจะตั้งแต่ห้าขวบเหมือนกับผมในโลกเดิม ด้วยร่างกายที่อ่อนแอการปิดผนึกไฟนั้นจึงเป็นอันตรายอย่างมากเพราะพลังไฟดับเครื่องชนนั้นเป็นพลังงานชีวิต

ถ้าหากถูกปิดกั้นไปมันจะเป็นยังไงรู้ไหม?

คำตอบคือในกรณีแรกถ้าร่างกายแข็งแรงดีก็จะเป็นเหมือนผมในโลกก่อน แต่อีกกรณีคือ...ร่างกายค่อยๆป่วยเบาจนถึงหนัก ไฟที่ถูกกักเก็บจะทำร้ายเจ้าของเอง นานวันเขาก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกจนสุดท้ายที่รอคอยอยู่คือความตาย

ถ้ารู้แล้วก็ยังทำอยู่ล่ะก็คงเป็นการฆ่ากันทางอ้อมดีๆนี่แหละ แต่ดูเหมือนปู่โนโน่จะไม่รู้นะแต่ก็ยังใช้มัน ลางสังหรณ์ของปู่โนโน่ไม่ร้องเตือนบ้างเลยรึไงนะ

ก็อก ก็อก ก็อก

"เข้าไปนะคะคุณซาวาดะ"

"ครับ"

เสียงของพยาบาลหญิงมาเคาะประตูห้องและเมื่อได้รับอนุญาติจากเจ้าของห้องจึงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับคุณหมอที่รับหน้าที่ดูแลเขาตั้งแต่5ปีก่อนเดินเข้าแล้วเริ่มลงมือตรวจร่างกายทันที

"ร่างกายฟื้นตัวได้รวดเร็วกว่าปกติเลยนะครับเนี่ย แต่กล้ามเนื้อยังมีความอ่อนล้าอยู่คงต้องนัดตรวจเดือนละครั้งนะครับ"

"ครับ"แน่นอนสิผมพยายามปรับเส้นทางการเดินของไฟดับเครื่องชนตั้งแต่เมื่อวานเลยนะ ถ้าถามว่ามันถูกผนึกอยู่ไม่ใช่หรอ?ทำไมถึงใช้ได้? คำตอบคือ หลังจากที่ผมเข้ามาอยู่ในร่างนี้ทำให้ผนึกอ่อนลงมากจนผมสามารถเร่งไฟในตัวมาทำลายไฟของปู่โนโน่ได้น่ะสิ

เเต่ความเสี่ยงที่จะเกิดการย้อนกลับสูงทีเดียว เพราะงั้นที่สำเร็จได้ก็เป็นเพราะผมเป็นคนทำน่ะสิ

"แล้วคุณแม่ของคุณไปไหนครับเนี่ย"คุณหมอ

'อะ เหม่อไปหน่อย'

"คุณแม่บอกว่าจะไปดูน้องชายน่ะครับ"เขาตอบแล้วยิ้มบางๆให้ไป แม้จะไม่ได้รู้สึกอยากยิ้มเลยแม้แต่น้อย

"อ๋อ น้องชายนี่ ซาวาดะ โยสึเมะ สินะครับเนี่ย"งั้นหรอ...ชื่อโยสึเมะสินะ

"แล้วผมออกจากโรงพยาบาลได้เลยไหมครับ"

"อืม...ปกติก็คงได้ล่ะนะงั้นผมโทรเรียกคุณนายซาวาดะให้นะครับ"

"ไม่รบกวนหรอกครับ ผมอยากกลับเองมากกว่า "

"คุณพึ่งตื่นจากโรคเจ้าชายนิทรานะครับจะให้วางใจได้ยังไง"

"ผมดูแลตัวเองได้นะครับคุณไม่ต้องกังวลหรอกครับ"

"...งั้นก็ได้ครับ"

หลังจากต่อล้อต่อเถียงกับคุณหมอก็ได้ออกมาเองคนเดียวอย่างที่ต้องการ เดินตามเส้นทางที่คุ้นเคย บรรยากาศที่คุ้นเคย สถานที่ที่คุ้นเคย แม้จะมองไม่เห็นแต่ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ทำเอาภาพความสุขในอดีตตีขึ้นมาเลยล่ะ

"ถ้ากลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ก็คงจะดี"สึนะได้แต่คิดรำพึงรำพันถึงวันวานที่ได้มีความสุขพร้อมครอบครัวที่เรียกว่าวองโกเล่ รอยยิ้มฝืดปรากฏบนใบหน้าพร้อมหยดน้ำตา

ในที่ที่เงียบสงบเด็กชายได้ร้องไห้อย่างไร้เสียงและแลดูเจ็บปวดใจ

"....."?

^^^foggy-sky^^^

^^^[2,830 ตัวอักษร]^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***