บทที่ 2 ดวงตาที่มืดบอด

...°°°...

"หนีไปครับรุ่นที่สิบ!"

"ไปสิสึนะ!"

"บอส...ฉันจะยื้อไว้ให้เองค่ะ!"

"ไปซะสึนะโยชิ"

"คุฟุฟุ...ผมกำลังเสียสละเพื่อมาเฟียอย่างคุณเลยนะสึนะโยชิ ใช้โอกาสนี้หนีไปซะสิครับ"

"ไปเร็วซาวาดะ!!!"

"อยู่ต่อไปซะเจ้าห่วย...เพราะแกคือวองโกเล่รุ่นที่สิบ จำไว้"

ฮายาโตะ!!! ทาเคชิ!!! โคลม!!! เคียวยะ!!! มุคุโร่!!! คุณพี่!!! รีบอร์น!!!!!!

เฮือก! มะ ไม่ได้นะ ไม่นะ ไม่

"ไม่นะ!!!หยุดซักที!!!"

"แฮ่ก...แฮ่ก..ฮึก!ทุกคน.."

ณ บนเตียงสีขาว ในห้องที่มีกลิ่นของยาฆ่าเชื้อเดาได้ไม่ยากเลยว่าที่นี่คือโรงพยาบาล และเสียงตะโกนของเขาเมื่อตื่นจากฝันร้ายดังลั่นห้องจนได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังกรูกันเข้ามาเพื่อดูว่าเกิดเหตุอะไรขึ้น

ภาพที่เห็นนั้นสร้างความประหลาดใจแก่ผู้ที่มาถึงเป็นอย่างมาก นั่นเพราะบุคคลที่หลับไหลเป็นเจ้าชายนิทรามา5ปี ได้ลุกขึ้นมานั่งพร้อมหอบราวกับว่าบุคคลนั้นไปวิ่งมาหลายกิโลอย่างไรอย่างนั้น และตามกรอบใบหน้าของเขามีเหงื่อออกมากเป็นจำนวนมาก ไม่นานนักหมอก็มาถึงแล้วตรวจอาการของเขาซึ่งมีมารดาที่เขาคิดถึงมากที่สุดนั่งดูแลเขาอยู่

"สึคุงเป็นอะไรมากไหมคะหมอ"นานะเธอถามหมอคนนั้นด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ เป็นห่วงลูกชายของตนเหลือเกิน

"ครับ สำหรับดวงตาที่บอดไปแล้วนั้นหมอไม่สามารถรักษาให้ได้ ร่างกายดูอ่อนล้าไม่ควรออกกำลังกายหนักๆ แม้ว่าจะไม่ตรวจเจออาการแทรกซ้อนแต่หมอจะนัดมาทุกๆหนึ่งเดือนนะครับ"

คุณหมอกล่าว ก่อนจดอาการของเขาลงบันทึกประจำวัน

"งะ งั้นเองหรอคะ ฮึก!มะ ไม่นะสึคุง"

เมื่อเห็นผู้เป็นมารดาร้องไห้อย่างเจ็บปวดที่ไม่สามารถช่วยอะไรแก่ลูกชายเธอได้เลย เขาจึงกอดปลอบเธอด้วยความคิดถึง ห่วงหาอาทร และเขาก็พยายามปลอบประโลมแม่ของเขาอย่างดีที่สุด

แม้จิตใจในตอนนี้ของเขายังไม่มั่นคงและยังอ่อนไหวง่าย แต่ในตอนนี้เขามีมารดาอยู่ ในโลกของเขาหลังจากที่เขาอายุได้21ปีพ่อก็ได้พาแม่ไปฮันนีมูนกันสองต่อสอง แต่แล้วความสุขก็อยู่ได้ไม่นาน

พ่อและแม่ของเขาถูกลอบสังหารขณะที่กำลังนั่งเครื่องบิน พร้อมกับชีวิตของผู้โดยสารอีก40ราย โดยที่เขาไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย

ในเวลาพักผ่อนช่วงบ่ายแม่ของเขาได้ขอตัวกลับบ้านไปก่อนเพื่อดูแลน้องชายของเขา ใช่...น้องชาย

ดวงตาที่เคยเป็นสีเฮเซลนัทสีสวยบัดนี้กลายเป็นสีขาวอย่างว่างเปล่า เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่ตอนนี้ไม่อาจเห็นได้แม้ภาพเลือนลางก็ไม่

ตอนนี้ ณ ที่นี้ไม่ใช่ที่ของเขา...นภาผืนนี้ไม่มีใครเดินเคียงเฉกเช่นในอดีตอีกแล้ว ได้เพียงกดความรู้สึกทุกอย่างไว้ ไม่ให้ผู้ใดได้ล่วงรู้

^^^foggy-sky^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

บทที่ 1 ท้องฟ้าหม่น

บทต่อไป