ตอนที่3.

"อิซึคุ!" เพื่อนผมร้องเรียกมาเเต่ไกล

"ไอ้หัวเทา" ผมเรียกกลับตามปกติ "กินมะ" เมื่อเดินเข้าหากันจนอยู่ในระยะพอดีเเล้วก็ยื่นถุงขนมให้ดู

"ไม่กินได้ไงของฟ--"

"อันละ5บาท" ผมพูดเเทรกมัน ยิ้มกวนๆให้มันไปทีนึง

"โห่ ไรวะนึกว่าจะให้ฟรี" มันพูดเสียงน้อยใจ

"55555 หยอกๆน่าโคโท" โคโทชื่อมัน ผมหัวเราะร่า ผมเอื้อมมือไปล็อคคอมันใช้อีกมือนึงขยี้หัวมัน

"โอ้ยๆ พอๆ" มันพยายามดันมือผมออก จากนั้นเราก็เดินกอดคอกันไปสนาม ที่ที่นัดกับพวกเพื่อนๆว่าจะไปเล่นบาสกัน

สนาม -15.17 น.-

"ช้า" เดินเข้ามาก็บ่นเลยนะ

"โถ เหลดนิดนึงเอง" โคโทพูด

เจ้าเพื่อนคนนี้ก็จริงๆเลยขี้บ่น ไอ้คนที่บ่นเมื่อกี้คือ คูไม มอลยะ ฉายา ขี้บ่น ขี้บ่น No1. เอาล่ะไหนๆก็เเนะนำชื่อเเล้วก็เเนะนำชื่อเพื่อนผมทุกคนเลยละกัน

ไอ้เจ้าหัวเทา ชื่อ คาโดะ โทโค ฉายา ไอ้หัวเทา เห็นเเก่กิน No1.

เเละคนสุดท้าย ชินา เกะโตะ ฉายา สายเสมอ นัดอะไรก็จะมาสายตลอดกาล No1.

(ชิ\=คาคาชิ ,นา\=นารุโตะ- เกะ\=ซาสึเกะ,โตะ\=นารุโตะ คิดชื่อไม่ออก🤣)

"เกะโตะยังไม่มาใช่ไหม?" เจ้าหัวเทาถามเจ้าขี้บ่น

"เหอะ! รายนั้นไม่เคยมาเวลาตามนั้นหรอก" ผมพูดเสริมพร่างส่ายหัวไปมาอย่างหน่ายๆ

"งั้นเราเล่นรอไหม?" ผมพูด

"พอมันมาเห็นเดี๋ยวก็งอนอีก" เจ้าขี้บ่นพูด พวกผมทั้ง3ส่ายๆหัวไปมาโดยไม่ได้นัดหมาย

"เห้อนั่นสิ" ผมถอนหายใจเเรง

"งั้นกินหนมรอ" ผมพูดยกถุงช็อกโกเเลตขึ้นมา เจ้าหัวเทาตาวาวเป็นประกาย ส่วนเจ้าขี้บ่นเออ ออ ตาม

-15.48-

"มาเเว้ววววว" เสียงเจี๊ยวจ๊าวเเสบหูของเจ้าของ สายเสมอ ดังจ๊าวมาเเต่ เเด่นไกล

"ชะอุ้ย!" พอมันเดินมาใกล้พวกผมส่งเเรงอาฆาตให้มันทันที "ผมขอท่ด~~~"