คืออะไร

ต้า

:

:

เรามาถึงบ้านของไอ้ทาย บ้านมันทำธุรกิจโรงแรม ที่เอาไว้รับนักท่องเที่ยวต่างชาติที่จะมาเที่ยวทะเล

"โห้..มึงบ้านมึงทำธุรกิจแบบนี้หรอวะ สุดยอดอะ กูอยากมีบ้างวะ หน้าสนุกดี เอ้....ว่าแต่กูเหมือนเคยเห็นนะ เมื่อตอนสมัยเด็กกูเคยมาเที่ยวภูเก็ตไม่รู้ใช้ที่นี่หรือเปล่า กูจำไม่ได้แล้ววะ มันนานมากแล้ว

"หรอวะ.....แล้วมึงมาตอนกี่ขวบ

"ก็ประมาณ12 ขวบนะ ตอนนั้นวันเกิดกูพอดีแม่กูก็เลยพากูมาเที่ยวที่นี่ แต่เลิกพูดเหอะ แล้วบ้านมึงหลังไหนวะ

"หลังโน้น..ตามมาสิ เดี๋ยวเจอแม่กูมึงก็รู้เองว่ากูพามึงมาทำไม

ขณะย้างก้าวเข้าบ้านเท่านั้นแหละ

"อ้ายยย...ทายมาแล้วหรอลูก แม่ไอ้ทายวิ่งมา

กอดพร้อมหอมช้ายหอมขวา พร้อมกระชิบเบาๆ

"คนนี้หรอลูก...คนนี้หรอ.."มันพยักหน้าเป็นคำตอบก่อนจะหันมาหาผม

"เอ่อ..ต้านี่แม่กู ส่วนที่นั่งอยู่ตรงโชฟาน่ะพ่อกู ผมมองตามไปก็เห็นชายวัยกลางคนส่งยิ้มหวานมาให้

"สวัสดีครับ สวัสดีครับ "นี่ไหนว่าแม่มึงไม่สบายไง ผมกระชิบข้างหูมันเบาๆ

"แม่กูน่ะไม่สบายแต่พอกูมาถึงก็หายแล้ว เป็นแบบนี้ทุกที

"งั้นขึ้นเอาของไปเก็บก่อนนะลูกเดี๋ยวลงมาทานข้าวแล้วค่อยคุยกัน แม่ทายบอก แล้วเราก็เดินขึ้นบันไดไป

"แล้วมึงจะให้กูนอนไหนวะ ผมหันช้ายหันขวามองหาห้อง

"ก็นอนกับกูไง ที่นี่มีแค่ห้องเดียวคือห้องกู ห้องอื่นเต็มหมดแล้ว

"ห้ะ...เต็มแล้ว แล้วกูจะนอนยังไงวะ อย่าบอกนะว่าจะให้กูนอนพื้น กูไม่นอนนะ ปวดหลังตายเลย ผมพูดเชิงเอาแต่ใจออกมา

"เออ..เออ..เดี๋ยวกูนอนพื้นเอง เรื่องมากจริง

พอมาถึงห้อง

"ห้องมึงสวยดีว่ะ ดูเห็นทะเลด้วย

"มึงไปอาบนํ้าก่อนเลยเดี๋ยวลงไปกินข้าวกัน

"เดี๋ยวมึง ยังไม่บอกกูเลยว่าทำไมพากูมาด้วยนี่

"ก็...แม่กูอยากเจอมึง 

"ทำไมวะ....

"ไม่รู้...มันพูดพร้อมกับหยิบผ้าพาดบ่าแล้วเดินเข้าห้องนํ้าไป

"ไม่รู้..ไม่รู้แล้วพากูมาได้ไงวะ..ตลกละสัตว์

เราอาบนํ้าเสร็จก็ลงไปทานข้าว ทุกคนต้อนรับผมอย่างดี แต่แม้งงง...อาหารบนโต๊ะมีแต่แกงใต้ล้วนๆเผ็ดๆทั้งนั้น นี่กูกินไป กูจะตายไหมวะ ผมนึกในใจ

"กินเยอะๆนะจ๊ะไม่ต้องเกรงใจ กินแต่ข้าวเปล่าๆอยู่นั่นแหละ แม่พูดเสร็จพร้อมกับตักแกงใส่ในจานให้ผม

'ถ้าผมบอกว่าผมกินเผ็ดไม่ได้จะเสียนํ้าใจหรือเปล่าวะ ผมนึกในใจ

"กินสิ...นี่คือคำสั่ง มันยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ผมยิ้มออกมาแหยๆ  "ได้ทีเลยนะมึง..สัตว์"ผมพูดกับมันเบาๆ แล้วผมก็จำใจกินเข้าไป ก่อนจะยกนํ้ากินจนหมดแก้ว พ่อกับแม่ ก็นิ่งมองผมก่อนจะพูดออกมา

"เอ่อ...แม่ว่าถ้าไม่ไหวก็พอแค่นี้นะลูกเดี๋ยวแม่ไปทอดไข่ให้เอาไหม

"ไม่ต้องหรอกครับ  ผมอิ่มพอดี พ่อแม่พยักหน้าออกมาแล้วเราก็ช่วยเก็บจานล้างก่อนจะขึ้นไปนอน ไอ้ทายมันนอนพื้น ผมก็สงสารมันอยู่หรอก แต่จะให้ผมนอนมันก็ไม่ได้ป่ะ คืนนี้ผมนอนไม่หลับทั้งคืน แกงใต้ทำพิษ บอกตรงๆผมกินเผ็ดไม่ได้ แล้วก็ไม่ใช้ไม่ได้ธรรมดานะครับ ถึงขนาดเข้าโรงพยาบาลมาแล้ว แต่อะไรที่ทำให้ผมกินมันเข้าไป เพื่อชัยชนะหรอ ก็อาจจะใช้

7:00

"ต้า...ต้า...เป็นอะไรน่ะ เสียงเรียกดังขึ้นตั่งแต่เช้า ผมลืมตาขึ้นช้าๆพร้อมกับความรู้สึกที่เจ็บบริเวณช่องท้องยังไม่หาย ผมนอนบิดเล้าอยู่บนที่นอน พร้อมกับใบหน้าที่ซีดเผือก

"ปวดท้องว่ะ 

"ปะ...ไปหาหมอกันลุกขึ้น 

ผมส่ายหน้าออกมาเล็กน้อย  "ไม่ไหว" ผมบอกมันออกไปก่อนที่มันจะเดินมากระซากผมลุกขึ้นแล้วให้ผมขี่หลังก่อนจะวิ่งลงบันไดไป "แม่ครับเดี๋ยวผมพาต้าไปหาหมอนะครับ" เสียงมันพูดบอกกับแม่ก่อนจะยัดผมเข้าไปในรถ

"โอ้ยย...เบาๆก็ได้มึง นี่มึงจะพากูไปหาหมอหรือมึงจะพากูไปฆ่านี่ มันทำหน้าไม่พอใจออกมา

"สมนํ้าหน้า  กินเผ็ดไม่ได้ทำไมไม่บอก กูให้ทำอะไรมึงก็ทำหรอ นี่มึงบ้าหรือเปล่า

"ก็มึงเป็นคนบอกเอง จะโทษก็โทษมึงนั่นแหละ ผมพูดพร้อมกับมองออกไปนอกประตูรถ

"กูถามจริงๆเถอะ ที่มึงทำแบบนี้เพราะอะไรวะ 

"ก็.....

นี่ถ้าผมบอกว่าเพราะพนันกับไอ้บอลไว้มันจะโกรธผมหรือเปล่าวะ

"ก็...ก็ กูรักมึงไง ผมยิ้มออกมาแหยๆ มันเงียบไปพักนึ่งก่อนจะหันมาคุยกับผม

"ถึงแล้ว...มันลากผมลงจากรถแล้วพยุงผมเดินไปหาหมอ "นี่กูจะตายก็เพราะมึงนี่แหละ"ผมคิดในใจ 

ดีนะที่หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมากเลยให้กลับบ้านได้ แต่แม้งงงยาเต็มถุง ผมเป็นคนหนึ่งครับที่ไม่ชอบกินยา บางทีผมก็แอบเอายาทิ่งบ่อยๆเวลาที่ป่วยโดยที่แม่ไม่รู้ 

เช้าวันต่อมา

"ต้าลุกไปตลาดกัน  ผมได้ยินดังนั้นก็รีบเด้งตัวขึ้นมา  

"ตลาดหรอ" ผมนึกดีใจขึ้นมา "จะได้ไปเที่ยวตลาดแล้ว" แล้วผมก็รีบลุกอาบนํ้าแต่งตัว

"นี่มึงจะไปเดินลันเวหรอ มันถามขึ้น

"อ้าว..ก็ไปตลาดไม่ใช้หรอ 

"ตลาดใครเขาไส่ชุดแบบนี้กัน อะ..เอาไปเปลี่ยน มันโยนชุดให้ผม เป็นเสื้อยืดธรรมดาพร้อมกับกางเกงขาสั้น ก่อนผมจะอ้าปากพูด "นี่คือคำสั่ง"มันเน้นเสียงพร้อมกับชี้หน้าคาดโทษผม แล้วผมจะทำอะไรได้ละครับก็ได้แต่เดินกระฟัดกระเฟียดเข้าห้องนํ้าไป แล้วผมก็ได้ยินเสียงมันหัวเราะตามหลังมา

 พอออกมานอกบ้าน

"นี่มึงอย่าบอกนะ ว่ามึงจะขี่ไอ้นี่ไป

"เออ..ทำไม มึงไม่เคยขี่หรอ

"ไม่อะ...กูไม่เคยขี่..กูกลัวตก ผมทำหน้าระแวงออกมาเล็กน้อย

"นี่มึงอย่าเรื่องมากกูบอกให้ขึ้นมาก็ขึ้นมา"นี่

"คือคำสั่ง...กูรู้แล้วนาาา....ไม่ต้องยํ้าได้ป่ะ มันยกยิ้มมุมปากก่อนผมจะขึ้นซ้อนท้ายมันไป "มึงขับช้าๆนะ"แต่แม้งงไม่ฟังกูเลย พอออกตัวได้เท่านั้นแหละครับ เร่งจนผมต้องเอามือไปโอบไว้ที่เอวมันแน่น

 "จับดีๆ ถ้าตกกูไม่รับผิดชอบนะ

"เออ...รู้แล้วนาา..แล้วมึงก็ขับช้าๆหน่อยไม่ได้หรือไง บางที่ผมก็ช่างใจอยู่หรอกว่ามันพาผมมาทรมารหรือเปล่า มันบอกว่าแม่อยากเจอผม แต่เพราะอะไร ถามมัน มันก็ไม่บอก วุ้..คิดแล้วหงุดหงิด

พอมาถึงตลาด

"มึง...มันคืออะไรน่ะ ผมถามมันเป็นสิบๆรอบเพราะแปลกตาแปลกใจกับของที่เห็นในตลาด เหมือนหลุดออกมาจากโลกหนึ่งก็ว่าได้  จนมันตรงชักสีหน้าหงุดหงิดออกมา

"นี่มึงจะถามทำไมนักหนา

"ก็กูอยากรู้ ผิดตรงไหน

"เฮ้ยยย...มันถอนหายใจออกมายาวยืด"กลับกันเถอะเดี๋ยวแม่รอนาน"

"เดี๋ยวดิ..กูยังสนุกอยู่เลย

"มึงสนุก แต่กูหมดสนุกก็เพราะมึงนั่นแหละ ปะ จากนั้นมันก็ลากผมกลับ 

หลายวันที่ผมมาอยู่ที่นี้ มันก็สนุกดี ชีวิตแบบนี้ ไม่ต้องไปแข่งกับใคร ไม่ต้องคอยรักษาหน้าตาเหมือนพ่อของผม ที่ต้องแบกรับความดูดีในสังคมไว้ตลอด

บางทีถ้าเรามีธุรกิจเล็กๆเป็นของตัวเองอย่างนี้ มันก็ทำให้เรามีความสุขได้เหมือนกัน

"คิดอะไร..เสียงถามขึ้นมาจากหน้าประตู ที่มองผมที่ตอนนี้มองออกไปยังนอกหน้าต่าง

"ป่าวว....แล้วมึงไปไหนมา

"ก็ไปช่วยแม่ทำกับข้าว  ปะ..ไปกินข้าวกัน มันบอกผม

"โห้....หน้าอร่อยจังครับ ผมบอกแม่ไป

"ก็ทายเขาช่วยแม่ทำ นี่ฝีมือทายเองเลยนะ เห็นลูกกินเผ็ดไม่ได้ ทายก็เลยลงมาช่วยแม่ทำ ผมมองมันที่ตอนนี้ทำหน้าแปลกๆ แต่ก็ดีถือว่ามีนํ้าใจอยู่บ้าง

"แล้ววันนี้พาน้องไปเที่ยวทะเลก่อนกลับด้วยล่ะ 

"ครับแม่...มันตอบพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่มาทางผม

"หึ...ต้องมีแผนอะไรพิเลนในหัวแน่เลย ดูหน้ากูก็รู้

กินข้าวเสร็จมันก็พาผมนั่งเรือมาที่เกาะแห่งหนึ่ง นํ้าใสจนดูเห็นปะการัง มันบอก นี้เป็นธุรกิจอีกอย่างของที่บ้าน คือพานักท่องเที่ยวมาเที่ยวที่นี้

##%%%%####%%%###

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***