คุณแฟนแสนหล่อ I'm not single Ep.4

Ep. 4

PAINT ||Part||

พรึ่บบบบ!!

"มะนาว..." ผมได้แต่มองหน้าสวยอย่างไม่เข้าใจ เมื่อกี้ก็ดีดีอยู่แต่ทำไมถึงได้ผลักผมออก

"อย่ามาเนียนนะคะหมอ นี่มันยังไม่ครบหนึ่งอาทิตย์เลย มะนาวไม่ลืมหรอกนะ!" ผมนั่งมองหน้าแฟนตัวเองด้วยอารมณ์เซ็งๆแต่ก็พูดออกมาไม่ได้ อุตส่าห์เล้าโลมทั้งลูบทั้งคลำนึกว่าจะเคลิ้ม เป็นเวลาสามคืนแล้วตั้งแต่วันนั้นที่ผมเผลอทำผิดกฎระหว่างเราทำให้คนตัวเล็กตรงหน้าไม่ยอมให้ผมทำกิจกรรมบนเตียงอีกเลยนอกจากนอนกอดกันทั้งคืนจนถึงเช้า

"โถ่...มะนาวครับ แต่ผมว่า.... " ไม่น่าไปตกปากรับคำกับกฎที่เธอตั้งขึ้นมาเลย ถึงจะไม่บ่อยที่ผมเผลอทำพลาดก็ตามที แต่ทุกครั้งที่ต้องรับบทลงโทษแบบนี้มันรู้สึกทรมานไม่น้อยเลยสำหรับผู้ชายอย่างผม

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นค่ะหมอ กฎคือกฎนะคะที่รัก~" เสียงดุจริงจังในตอนแรกตามมาด้วยน้ำเสียงยั่วยวนน้อยๆในตอนท้ายแถมมาพร้อมกับปลายเล็บยาวที่กรีดตามกรอบหน้าผม ผู้หญิงอะไรขี้ยั่วที่สุดเป็นแบบนี้จะไม่ให้ผมเผลอแหกกฎปล่อยในตัวเธอได้ไง

"กรุณาเก็บสายตาหื่นกระหาย แล้วก็เช็ดน้ำลายที่ไหลตรงมุมปากให้เรียบร้อยด้วยค่ะ" ผมชะงักแล้วรีบยกมือลูบปากตัวเองแรงๆและก็เพิ่งรู้ตัวว่าโดนคนขี้ยั่วปั่นให้เข้าแล้ว

"แสบกับผมมากๆถึงเวลาโดนผมเอาคืนขึ้นมา..ถ้าผมทำคุณแสบบ้างอย่ามาอ้อนวอนทีหลังแล้วกันนะครับ"

"อุ้ย~ อ้ะ...อยากแสบจะแย่แล้วค่ะคุณหมอขา"

".........." ยั่วเสร็จก็วิ่งหนีเข้าห้องนอนไป ผมได้แต่มองตามจนบานประตูปิดลงได้ยินเสียงคนตัวเล็กล็อคประตูจากด้านในด้วย นี่ถ้าไม่ติดว่าผมต้องรีบไปทำงานวันนี้คงได้มีการเปลี่ยนประตูบานใหม่แน่นอน

ชั้นล่างของคอนโด

"สวัสดีตอนเช้าค่ะหมอเพ้นท์ อ้ะ! จริงด้วย เพิ่งมีของมาส่งเมื่อกี้เลยค่ะ น่าจะเป็นของคุณมะนาว"

"อ๋อ ขอโทษทีนะครับพอดีว่าผมรีบไป เดี๋ยวสายๆมะนาวคงลงมารับเองแหละครับ ขอบคุณนะครับ" น่าจะเป็นของที่มะนาวสั่งทางออนไลน์หรือบางทีอาจจะมีคนส่งของมาให้รีวิว แต่ละวันมีของส่งหนึ่งมะนาวเป็นสิบกล่อง ผมไม่ค่อยเข้าใจเรื่องอะไรพวกนี้หรอกแต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่ามะนาวสั่งของมาแต่ละครั้งก็ไม่ใช่น้อยๆ ไม่รู้เอาไปเก็บไว้ที่ไหนบ้างเพราะถึงแม้จะมีของเยอะแต่ห้องก็ดูไม่รกหูรกตาเลยแต่ทุกอย่างถูกจัดไว้เป็นระเบียบ จริงอยู่ว่ามีแม่บ้านมาทำความสะอาดห้องให้เราอาทิตย์ละสองครั้งแต่ผมรู้ดีว่ามะนาวเป็นคนที่ค่อนข้างจัดของเป็นระเบียบอยู่แล้ว ดูจากเสื้อผ้าในตู้ของเธอที่มีการแบ่งเป็นโทนสีแต่ละสี แยกเป็นสัดเป็นส่วน ของชิ้นไหนที่ผมหาไม่เจอมะนาวเป็นคนหยิบมาให้ตลอด

โรงพยาบาล

แผนก ศัลยแพทย์

"สวัสดีดีค่ะหมอเพ้นท์"

"หวัดดีครับ"

"เอ่อ..วันนี้..."

"วันนี้มีผ่าตัดคนไข้ห้อง 304 ใช่มั้ยครับ?"

"อ๋อ ใช่ค่ะ แล้วก็คือว่าฉัน..." ผมยืนรอฟังอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มขมวดคิ้วเพราะคนตรงหน้าทำเหมือนมีเรื่องที่อยากคุยต่อนอกจากการแจ้งผมเรื่องผ่าตัดวันนี้ แต่จนแล้วจนเล่าไม่ยอมพูดออกมาสักที ถ้าไม่ได้มีธุระอะไรสำคัญผมจะได้ไปจัดการเคลียร์งานบนโต๊ะผมต่อ มัวแต่มายืนรออยู่อย่างนี้ก็เสียเวลาไปครึ่งค่อนนาทีแล้ว ผมไม่ใช่คนเจ้าระเบียบขนาดนั้นเพียงแต่คิดว่าการที่มายืนมองหน้าแล้วไม่พูดอะไรแบบนี้มันค่อนข้างเสียเวลาการทำงาน

"หมอเพ้นท์ค่ะ เชิญที่ห้องเอ็กซ์เรย์ด้วยค่ะ ผู้อำนวยการรออยู่"

"ตอนนี้เลยใช่มั้ยครับ?" ผมเลิกสนใจคนตรงหน้าแล้วหันไปคุยกับคุณมารีแทน คุณมารีเธอเป็นพยาบาลที่ทำงานกับคุณอามานานแล้ว ท่านเป็นเพื่อนสนิทของพ่อผมและเป็นผู้อำนวยการของโรงพยาบาลนี้ แต่อย่าเพิ่งคิดว่าผมแอบใช้เส้นสายเข้ามาทำงานที่นี่นะ เรื่องแบบนั้นไม่มีเคยในชีวิตผมหรอกเพราะผมไม่ใช่คนประเภทนั้นอยู่แล้ว

"ค่ะ ตอนนี้เลย"

...........................................................................

'บ่ายสามโมง ผ่าตัดหมอนรองกระดูก คนไข้เป็นเพศชาย อายุ 35 ปี ผ่าตัดครั้งแรก..' ถึงแม้ผมว่าจะรู้ข้อมูลนี้อยู่แล้ว แต่ก็จดไว้ในสมุดอีกรอบเพราะคนไข้ในความรับผิดชอบผมที่จะเข้ารับการผ่าตัดภายในอาทิตย์นี้ไม่ใช่แค่คนสองคน จากนั้นก็เก็บแผ่นฟิล์มเอกซเรย์ที่ผมเอาออกมาดูอีกครั้งใส่ในซองวางไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม

ก๊อก ก๊อก ก๊อก~~

"ขออนุญาตค่ะ" คุณแพมเป็นพยาบาลประจำอยู่แผนกเดียวกับผม เรามีโอกาสได้ร่วมงานกันบ่อย เธอเป็นรุ่นน้องผมน่าจะสองปีได้ ค่อนข้างเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูดค่อยจา นอกจากเรื่องงานแล้วก็ไม่ค่อยเห็นเธอคุยเรื่องอื่นกับใครเลย

"ครับ? มีอะไรหรือเปล่า"

"อ๋อ พอดีดิฉันเห็นว่าคุณหมอยังไม่ลงไปพักเที่ยงก็เลยคิดว่าจะเอามาให้น่ะค่ะ" กล่องพลาสติกสีขาวขุ่นสองกล่องถูกยกขึ้นมาต่อหน้าเธอ ผมไม่แน่ใจว่าในนั้นมันคืออะไรแต่น่าจะเป็นข้าวเพราะเธอได้พูดถึงพักเที่ยง

"เอ่อ...พอดีว่าเมื่อเช้าเห็นร้านป้าหน้าโรงพยาบาลเหลืออยู่สองกล่องสุดท้ายพอดี ฉันเลยช่วยซื้อน่ะค่ะ"

"ครับ..." เสร็จเรื่องที่เคลียร์บนโต๊ะผมก็กำลังจะลงไปข้างล่าง ช่วงก่อนเที่ยงมะนาวเพิ่งโทร.มาบอกว่าวันนี้ไม่ได้มาทานมื้อเที่ยงด้วยกันเพราะมีนัดกับคุณเสียงหวานผมก็เข้าใจ ให้มะนาวมาทานข้าวกับผมทุกวันก็กลัวว่าเธอจะเบื่อ ปล่อยให้ได้อะไรที่ตัวเองชอบบ้าง

"เอ่อ...ฉันมีอยู่สองกล่อง ทานคนเดียวคงไม่หมดหมอเพ้นท์ช่วยแบ่งไปทานหน่อยนะคะ"

"...ขอบคุณครับ" ผมยิ้มรับเมื่อคุณแพมวางกล่องข้าวลงบนโต๊ะช้าๆเสร็จแล้วก็รีบเดินออกไป จากที่คิดว่าจะลงไปทานข้างล่างก็เปลี่ยนใจนั่งทานในนี้ซะเลย ก็ดีเหมือนกันไม่เสียเวลาขึ้นลงจะได้มีเวลาทำอย่างอื่นมากขึ้น

ก๊อก ก๊อก....

"ต้องการอะไรหรือเปล่าครับ?" มือที่กำลังจะเปิดกล่องข้าวต้องชะงักค้างไว้เมื่อใบหน้านวลของคนที่เพิ่งจะเอาข้าวมาแบ่งผมโผล่เข้ามาในช่องประตูที่เปิดแง้มไว้น้อยๆ

"ตอนนี้เที่ยงครึ่งแล้ว ลงไปกินข้างล่างกว่าจะขึ้นมาคงหมดเวลาพักพอดี นั่งทานอยู่โต๊ะข้างนอกก็คงดูไม่ดี แพมขออนุญาตนั่งทานในห้องนี้สักแป๊บได้มั้ยคะ..?"

"อ้อ ตามสบายเลยครับ" ผมผายมือไปที่เก้าอี้อีกตัวที่ตั้งอยู่มุมห้อง มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากมายกับสิ่งที่เธอขอ จากนั้นก็ตักข้าวผัดในกล่องกินต่อโดยไม่มีใครพูดอะไร เพราะผมก็ไม่ใช่คนที่ชอบชวนคนอื่นที่ไม่สนิทคุยก่อน อีกคนก็คงไม่ต่างกัน

"ร้านนี้รสชาติดีใช้ได้เลย หมอเพ้นท์ว่ามั้ยคะ?" เสียงบางเบาเอ่ยขึ้นมาทำผมแปลกใจไม่น้อยเพราะไม่คิดว่าคุณแพมจะชวนคุย แต่จริงๆก็รู้สึกแปลกตั้งแต่ที่เอาข้าวมาให้แล้ว

"ครับ อร่อยดี"

"งั้นวันหลังแพมต้องอุดหนุนร้านคุณป้าแกบ่อยๆแล้วล่ะค่ะ^^"

"ครับ" เธอยิ้มอย่างนั้นเหรอ...แต่ก็ไม่แปลกที่เวลาคนเราจะรู้สึกกับอะไรมากๆจนเผลอแสดงอารมณ์นั้นออกมา เช่น อารมณ์โกรธ อารมณ์เศร้า แต่ตอนนี้เธอยิ้มหมายถึงกำลังมีความสุข คงจะชอบข้าวผัดร้านนี้มากจริงๆ

End..

MANOW ||Part||

เวลา 22:50 น.

"ขอโทษนะคะที่วันนี้มะนาวไม่ได้ไปหาที่โรงพยาบาล" ฉันขยับมือเช็ดผมให้หมอเพ้นท์พร้อมกับเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ รู้ดีว่าเขาไม่ได้น้อยใจหรอกแต่ฉันแค่อยากอ้อน ก็คนมันคิดถึงนี่นา..

"ผมไม่เป็นไรครับ มะนาวไม่ต้องคิดมาก ออกไปข้างนอกไปเดินห้างกับเพื่อนแบบที่มะนาวชอบก็ดีแล้ว ไปกินข้าวกับผมที่โรงพยาบาลทุกวันผมกลัวมะนาวเบื่อ" ฟังคุณหมอคนดีพูดแบบนี้แล้วฉันหยุดมือที่กำลังใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับผมที่เริ่มหมาดของเขาก่อนจะใช้แรงกดเล็กน้อยให้หัวเอนซบลงที่หน้าอกฉัน เพราะหมอเพ้นท์นั่งอยู่ปลายเตียงส่วนฉันยืนเข่าอยู่บนเตียงซ้อนหลังเขาอยู่ทำให้หน้าอกฉันกับหัวหมอเพ้นท์อยู่ในตำแหน่งที่ตรงกันพอดี

"มะนาวไม่ได้เบื่อสักหน่อย ได้นั่งกินข้าวแล้วก็มองหน้าหล่อๆของหมอไปด้วย.. มะนาวแฮปปี้ที่สุด ว่าแต่วันนี้หมอกินข้าวคนเดียวเหงามั้ยคะ?"

"ไม่เหงาหรอกครับ...แค่คิดถึงมะนาวของผมมากๆก็เท่านั้นเอง" คำพูดนั้นทำให้ฉันใจสั่นขึ้นมาและยิ้มกว้างจนปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว แต่ถึงจะใจสั่นแค่ไหนฉันก็ไม่ใจอ่อนหรอกนะ

"อ่ะแฮ่มมม! อย่ามาเนียนนะคะหมอ~" คนที่เอนหัวพิงซบอยู่ก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป็นหันหน้ามาแล้วซุกจมูกเข้าหาอกฉันแทนทำให้ฉันต้องรีบยึดใบหน้าหล่อเอาไว้

"มะนาวไม่สงสารผมเหรอครับ? คนดี..."

"อีกแค่สี่วันเอง อดทนหน่อยนะคะ"

".........."

\*\*\*\*\*\*\*\*\*\* to be continued

......

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***