คุณแฟนแสนหล่อ I'm not single Ep.2

Ep. 2

"หมอคะมะนาวถึงแล้วนะ"

'ผมกำลังลงไปนะครับ ถ้ามะนาวหิวก็กินก่อนได้เลย ไม่ต้องรอผม เดี๋ยวจะปวดท้อง' เสียงทุ้มน่าฟังเอ่ยบอกก่อนที่สายจะถูกตัดไป ตอนนี้ฉันอยู่โรงอาหารของโรงพยาบาล แต่คนไม่ค่อยเพ่นพ่านเพราะเป็นโรงอาหารแยกระหว่างหมอกับคนไข้ วันนี้ฉันสั่งอกไก่อบกับสลัดผลไม้มาให้คุณหมอสุดหล่อของฉันทานเป็นมื้อเที่ยงน่ะ

หมับบบบ!!

"อุ้ย หมอ... มะนาวตกใจหมดเลย"

"ขอโทษครับ วันนี้มีอะไรมาฝากผมบ้าง?" มือหนาวางลงบนไหล่ฉันหนักๆโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง ผู้หญิงบอบบางอย่างฉันก็ต้องมีตกอกตกใจเป็นธรรมดาอยู่แล้ว

"อกไก่กับสลัดผลไม้ค่ะ^^"

"รักผมจริงรึเปล่าเนี่ย คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบกินอกไก่จืดๆแบบนั้น" คุณหมอในชุดกราวนด์สุดเท่บ่นอุบพลางทิ้งตัวนั่งลงฝั่งตรงข้าม

"ถึงจะไม่อร่อยแต่ก็ต้องกินนะคะ สองสามวันมานี้มะนาวตามใจให้หมอกินของที่ชอบบ่อยแล้ว" จะบอกให้เผื่อยังไม่รู้ หมอเพ้นท์ชอบกินเส้นมากและเขาได้กินสปาเก็ตตี้กับพวกอูด้งและอะไรอีกมากมายที่เป็นประเภทเส้นมาสามวันติดแล้ว

"ขอบคุณครับ" ฉันเช็ดทำความสะอาดช้อนกับส้อมเสร็จแล้วยื่นให้ มือหนารับไปพร้อมกับคำขอบคุณแต่น้ำเสียงกับสีหน้าที่แสดงออกมาบ่งบอกชัดเจนว่าเขากำลังรู้สึกยังไงกับอาหารตรงหน้า

"นั่งกินข้าวกับมะนาวมันไม่อร่อยขนาดนั้นเลยหรอคะ.." ฉันแกล้งพูดเย้าเขาด้วยน้ำเสียงงอนๆ แล้วก็ตามคาดคือคุณหมอสุดหล่อรีบกล่าวคำขอโทษพร้อมกับง้อฉันยกใหญ่ วันไหนถ้าฉันไม่มีงานหรือไม่ได้ไปธุระที่ไหนก็จะสั่งข้าวมากินกับแฟนที่โรงพยาบาลเนี่ยแหละ มาบ่อยจนสนิทแทบทุกคน ทุกตำแหน่งในโรงพยาบาลแห่งนี้เลยล่ะ เมื่อก่อนฉันเกลียดโรงพยาบาลมากเลยนะจะบอกให้ แต่ทำไงได้ก็ดันมีแฟนเป็นหมอนี่นาแถมยังหล่ออีกต่างหาก ฉันหึงนะเวลาที่เห็นคนไข้สาวๆสวยๆจ้องแฟนฉันตาหวานหยดย้อยน่ะถึงแม้ว่าหมอเพ้นท์จะไม่ได้มีท่าทีตอบสนองว่าสนใจหรือชอบใจอะไรก็ตามทีเถอะ มีหลัวหล่อขนาดนี้ใครจะไม่หวงบ้าง

"เก่งมากค่ะ กินจนหมดเลย"

"ขอบคุณที่มากินข้าวกับผมนะครับ"

"^^ มะนาวกลับละ ตั้งใจทำงานนะคะ" หลังจากที่กินข้าวด้วยกันเสร็จแล้วก็ถึงเวลาที่หมอเพ้นท์ต้องไปทำงานต่อ ฉันฉีกยิ้มกว้างส่งให้คนตรงหน้าแล้วยืดตัวเขย่งเท้าขึ้นเพื่อหอมแก้มให้กำลังใจเขา และเพราะการที่ฉันเขย่งปลายเท้าทำให้การทรงตัวมันไม่ค่อยดี ท่อนแขนแกร่งจึงตวัดโอบรอบเอวฉันไว้พร้อมกับปลายจมูกฉันที่จรดลงบนแก้มสาก.. ภาพนี้ องศานี้ มันพอดีเป๊ะกับตอนที่กลุ่มพยาบาลสาวๆที่ชอบส่งสายตาอ่อยหลัวฉันเดินผ่านมาทางนี้ ก็เข้าทางน่ะสิ เป็นไปตามแผนที่ฉันคิดไว้ในหัวเป๊ะ ชะนีชุดขาวพวกนั้นจะได้รู้ซะทีว่าคุณหมอสุดหล่อคนนี้น่ะเขารักแฟนมากแค่ไหน

"อ่ะแฮ่ม~ หมอเพ้นท์ครับ มีแฟนมานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนทุกวันว่าน่าอิจฉาแล้ว ยังสวีทกันกลางโรงอาหารให้คนโสดเขาตาร้อนกันเป็นแถวเลยนะครับ"

"ฮ่าๆๆๆ ขอโทษครับ" หมอเพ้นท์ก้มหัวน้อยๆกล่าวขอโทษหมอรุ่นพี่ด้วยรอยยิ้มเขินก่อนจะหันมาจ้องหน้าฉันด้วยสายตานิ่งๆมุมปากหนาได้รูปที่ฉีกยิ้มเมื่อกี้ก็หุบลงแล้วอย่างฉับไว คนอะไรเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วขนาดนั้น

"ทีหลังห้ามทำแบบนี้อีกนะครับ"

"คะ?"

"ผมรู้นะครับว่ามะนาวทำแบบนั้นเพราะไม่ชอบกลุ่มพยาบาลที่เดินผ่านไปเมื่อกี้"

"ก็แหงสิคะ ใครจะชอบที่ผู้หญิงคนอื่นมองแฟนตัวเองตาเป็นมันขนาดนั้นอ่ะ ต่อให้ใส่ชุดขาวเป็นนางฟ้านางสวรรค์ในสายตาคนไข้ก็เถอะ แต่มะนาวไม่ปลื้มค่ะ"

"..............."

"หรือว่าหมอเกรงใจใครในกลุ่มนั้นหรือไงคะ?!"

"ใช่ครับ"

"หมอ!"

"ถ้าคุณทำแบบนี้คนอื่นจะมองมะนาวของผมเป็นผู้หญิงยังไง ถึงผมจะรู้จักมะนาวแต่คนพวกนั้นไม่รู้ ถ้าเขาเอาไปซุบซิบนินทา มะนาวจะเสียหายนะครับ" เกือบจะโกรธแล้วนะเมื่อกี้ แต่พอได้ยินคำนั้นฉันก็ช้อนตามองเขาด้วยความปลื้มปริ่มมือประสานกันตรงหน้าบิดตัวไปมาทำท่าเขินอายเหมือนเด็กสาวที่โดนสารภาพรักครั้งแรก

"พวกเขาก็จะมองว่ามะนาวเป็นผู้หญิงยุคใหม่และกล้าที่จะแสดงความรักโดยไม่เขินอายไงคะ"

"..........." เงียบ... เมื่อกี้อุตส่าห์ใช้เสียงสองแล้วนะแถมยังทำตาแบ๊วใส่ด้วย แต่หมอไม่อินแฮะ

"ก็ได้ค่ะ แต่..ไม่ว่าใครจะมองยังไง มะนาวไม่เห็นจะแคร์เลยมะนาวสนใจแค่สายตาหมอคนเดียว" ฉันเดินหน้าอ้อนต่อถึงแม้คนตรงหน้าจะทำนิ่งใส่แค่ไหน แต่ฉันไม่สนเพราะรู้ว่าคุณหมอสุดหล่อคนนี้แพ้ลูกอ้อนของฉันทุกครั้งอยู่แล้ว ขยับตัวไปเข้าไปเกาะแขนแกร่งไว้แน่นพลางซบแก้มแนบลงกับต้นแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามภายใต้ชุดกราวนด์สีขาวสะอาด

หมับบบ

"เด็กดื้อของผม"

"งื้ออออ หมอง่าา มะนาวเปล่าดื้อสักหน่อย" ฉันมองค้อนเบาๆแล้วทำปากยื่นใส่เมื่อมือหนายีผมฉันตามด้วยบิดจมูกอย่างมันเขี้ยว ฉันเบี่ยงหน้าหนีเพราะกลัวว่าไฮไลท์ตรงปลายจมูกจะหลุดติดมือใหญ่ๆของหมอออกไปหมดน่ะสิ

"หื้ออออ เดี๋ยวมะนาวไม่สวย~"

"ผมบอกแล้วไงว่าตอนที่หน้าคุณไม่ต้องแต่งอะไรเลยดูสวยกว่าเยอะ"

"................."

"แต่..ตอนแต่งก็สวยไปอีกแบบครับ ฮ่ะๆ" เสียงทุ้มปล่อยเสียงหัวเราะแห้งๆในลำคอ เมื่อเห็นสายตาของฉัน ชมว่าหน้าสดสวยใครก็ชอบอยู่แล้วแต่ฉันชอบแต่งหน้านี่นาแล้วฉันก็ค่อนข้างมั่นใจว่าการแต่งหน้าของฉันมันไม่ได้แย่ไม่งั้นคงไม่มีคนติดตามเป็นล้านอย่างทุกวันนี้หรอก

"มะนาวไปนะคะ หมอ!ห้ามส่งสายตาให้คนไข้หรือพยาบาลคนไหนเด็ดขาดเลยนะรู้มั้ย?"

"หึ..ครับ แล้วกลับจากนี่คุณจะไปไหนต่อหรือเปล่า?"

"ว่าจะชวนเสียงหวานไปร้านเครื่องสำอางน่ะค่ะ วันนี้มีลิปสติกเซลล์หลายแบรนด์เลย"

"ขับรถดีๆนะครับ" หมอเพ้นท์เดินมาส่งฉันที่รถ เปิดปิดประตูให้เรียบร้อย ยืนรอจนฉันขับรถออกมาเขาถึงเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาล

........................................................................

หลายชั่วโมงผ่านไป

"ฮัลโหล ใกล้ถึงแล้ว" ฉันขับรถไปเงียบๆปล่อยให้เสียงหวานคุยโทรศัพท์กับแฟนที่โทรตามสิบรอบได้แล้วมั้ง ไปรับออกมาตั้งแต่ช่วงบ่าย กว่าจะพากลับไปส่งก็จนดึก แฟนเสียงหวานยิ่งทั้งโหดทั้งดุอยู่ด้วย TT

'............'

"ทะเลาะกันหรอ?"

"เปล่านะ คงโมโหหิวมากกว่าน่ะ ฮ่าๆๆๆ"

"รู้สึกผิดเลยอ่ะ" หวังว่าคงจะไม่ได้ทะเลาะกันจริงๆนะ กลัวฉันกลัวอยู่หรอกแต่เป็นห่วงเสียงหวานมากกว่าน่ะ

"ไม่ต้องคิดมากนะ วินไม่เป็นไรหรอก คงหิวเฉยๆแหละ แล้วมะนาวจะกลับห้องเลยมั้ยอ่ะหรือจะไปไหนต่อ?"

"คงแวะไปหาหมอเพ้นท์ที่โรงพยาบาลก่อนน่ะเดี๋ยวว่าจะซื้อข้าวเย็นไปกินด้วยกันที่นั่นเลย"

"ขอบคุณนะมะนาว" ฉันยิ้มตอบรับแล้วขับรถออกมา แฟนของเสียงหวานเป็นเพื่อนกับหมอเพ้นท์แฟนฉันเองแหละ อ้อ แล้วก็มีอีกคนที่เป็นเจ้าของผับคนนั้นลุคก็จะดูเพลย์บอยหน่อย ฉันละไม่ชอบเลยผู้ชายที่เที่ยวส่งสายตาให้ผู้หญิงคนอื่นไปเรื่อยทั้งที่ตัวเองก็มีแฟนอยู่แบบนั้น ส่วนผู้ชายที่วันๆเอาแต่ปั้นหน้าโหดเหมือนวินก็น่ากลัว ฉันว่าหมอเพ้นท์นี่แหละโอเคที่สุดในกลุ่มแล้วทั้งหล่อ เก่ง สุภาพบุรุษ ไม่เจ้าชู้ ยิ้มทีใจละลายเป็นไอศกรีมโดนแดด ได้ผู้ชายอย่างหมอเพ้นท์ไปเป็นหลัวก็เหมือนถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งสิบใบ และมะนาวแสนสวยคนนี้เอง..ที่คือผู้หญิงโชคดีคนนั้น โฮะๆๆ

\*\*\*\*\*\*\*\*\* to be continued

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***