เซน

เวลาผ่านไปหลังพระอาทิตย์ตกไปได้สองชั่วโมง อคิระก็ลืมตาขึ้นสายตาสอดส่ายไปทั่ว ตอนนี้รอบข้างของเขามืดแต่ไม่ใช่ความมืดมิดเหมือนก่อนหน้าตอนที่ฝัน แต่เป็นความมืดที่มีแสงไฟจากบางสิ่งส่องแสงไปทั่วบริเวณเล็กน้อยให้พอมองเห็น

อคิระลุกขึ้นนั่งตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนเตียง มองไปรอบๆเป็นห้องที่มีขนาดใหญ่มากเกินกว่าจะให้คนอยู่แค่คนเดียว มันใหญ่ยิ่งกว่าบ้านในชีวิตที่แล้วของเขาเสียอีก สำรวจรอบข้างเท่าที่มองเห็นได้แล้ว ก็หันมามองคนที่นอนอยู่ข้างตัวเอง

"ท่านพ่อ...."อคิระเอ่ยเสียงเบา ก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมาเขาเห็นเรื่องราวต่างๆของร่างนี้ ร่างที่เขามาอาศัยอยู่ถึงจะไม่เห็นทุกอย่างแต่ก็พอรับรู้ได้ว่าตอนนี้ตัวเองไม่ใช่อคิระคนเดิมแล้ว แล้วที่นี่ก็ไม่ใช่โลกที่เขาเคยอยู่ด้วย อคิระยกมือข้างขวาขึ้นมาในหัวคิดว่าให้แสงรอบห้องสว่างขึ้น แล้วดีดนิ้วเบาๆเพียงทีเดียวก็มีไฟสว่างรอบห้องแล้ว

"อคิระ....ลูกใช้เวทมนต์ได้แล้ว!"อเล็กซ์นอนมองลูกชายที่มองรอบห้องด้วยแววตาเอ็นดูแต่เขาไม่คิดว่าลูกชายที่ไม่เคยใช้เวทมนต์ได้อยู่ๆจะสามารถใช้มันได้โดยไม่ร่ายเวทย์ แถมดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับลูกของเขา 'เกิดอะไรขึ้นกันแน่!'

"ท่านพ่อ ฮรึก ท่านพ่อข้ากลัว"อคิระหันมองพ่อของเขาในตอนนี้ความรู้สึกของเจ้าของร่างเดิมก่อนจะที่ตายก็ตีตื้นขึ้นมาจนเขาอดไม่ได้ที่หวาดกลัวแล้วร้องไห้ก่อนจะโถมร่างเข้าหาคนเป็นพ่อทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก

"ไม่เป็นไรแล้วนะ พ่ออยู่กับลูกแล้ว"อเล็กซ์ยกมือกอดปลอบลูกชายที่ร้องให้ตัวโยน "ลูกฝันร้ายหรือว่าจำเรื่องทั้งหมดได้แล้วหืม?" อเล็กซ์ถามลูกชายหลังจากที่เห็นว่าคนในอ้อมกอดเริ่มเงียบขึ้นแล้วแต่ร่างกายก็ยังคงสั่นอยู่ จึงลูบหลังพลางโยกตัวไปมา

"ข้ายังจำอะไรไม่ค่อยได้ แต่ข้าจำเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเองได้อย่างชัดเจนเลยขอรับ"อคิระพูดไปเสียงก็สะอื้นไปราวกับเด็กน้อยที่ต้องการที่พึ่ง ใช่เวลานี้เขามีพ่อให้เป็นที่พึ่งให้กับตัวเองได้แล้ว ดังนั้นเขาจะต้องเป็นเด็กดีให้พ่อคนนี้รักเขามากๆแล้วไม่ทิ้งเขาไปเด็ดขาด

"ลูกจำหน้ามันผู้นั้นได้ไหม ใครมันเป็นคนทำร้ายลูก"อเล็กซ์พูดเสียงสั่น ตอนนี้เขากำลังโกรธเป็นอย่างมาก ทำไมใครๆต่างก็ใจร้ายกับลูกของเขานัก รู้อย่างนี้ไม่น่ายอมใจอ่อนให้ลูกไปด้วยเลย เขาไม่อยากเสียครอบครัวเพียงคนเดียวไป ไม่อยากเสียใครไปอีกแล้ว

"ข้า...ข้าจำไม่ได้ขอรับเหมือนข้าจะโดนลบความทรงจำเรื่องหน้าตาของมันไป ข้าจำได้ทุกอย่างยกเว้นใบหน้า"อคิระพูดความจริง เขาจำใบหน้าของคนชั่วคนนั้นไม่ได้ คงจะเป็นเพราะเวทย์บิดเบือนความทรงจำ

"เวทย์บิดเบือนความทรงจำหรือ มันเป็นเวทย์ที่ผิดกฎหมายไม่เป็นไรลูกจำไม่ได้ก็ไม่เป็น อย่าไปนึกถึงมันอีกเข้าใจที่พ่อพูดหรือไม่ จงลืมมันไปซะ"ถึงอเล็กซ์จะพูดไปแบบนั้นแต่เขาก็รู้ว่าถึงยังไงเรื่องแบบนี้ไม่ว่าใครก็ไม่มีทางลืมได้หรอก มันจะกลายเป็นฝันร้ายของคนคนนั้นไปตลอดชีวิต

"ขะ...ขอรับ"อคิระตอบเสียงสั่น ก่อนจะหลับตาลงแล้วหลับไปในอ้อมกอดของคนเป็นพ่อไปอีกครั้ง ครั้งนี้เขาหลับด้วยความเพลียก่อนหน้านี้เจ้าของร่างคนเก่าไม่สามารถใช้เวทย์มนต์ได้ไม่รู้ด้วยสาเหตุอันใด แต่พอเขามาอยู่ในร่างนี้เพียงแค่นึกก็สามารถใช้มันได้แล้วอย่างเช่นก่อนหน้านี้ แต่เพราะไม่เคยใช้มาก่อนร่างกายที่พึ่งจะดึงพลังเวทย์มาไหลเวียนในร่างกายเป็นครั้งแรกก็ทำให้ร่างน้อยๆต้องแบกรับภาระอันใหญ่หลวงไว้ หวังว่าเขาจะทนรับเวทย์มนต์อันมหาศาลที่กำลังไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาได้

เวลา 09:00 น.

อคิระและอเล็กซ์ตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันถึงจะไม่สายมากแต่สำหรับคนโลกนี้ที่ทุกคนจะต้องตื่นแต่เช้ามาฝึกฝนร่างกาย โคจรพลังเวทย์ในตอนเช้าเพราะเป็นช่วงที่พลังเวทย์จะอัดแน่นในอากาศมากที่สุด ไม่เว้นแม้กระทั่งตระกูล เมอร์การอฟ แต่วันนี้เป็นข้อยกเว้นของสองพ่อลูกที่พึ่งจะผ่านเรื่องราวหนักหนามาเมื่อวานทำให้อเล็กซ์ที่ตื่นแต่เช้ามาแล้วก็ไม่คิดจะปลุกลูกชายดังเช่นปกติ

"ในเมื่อตื่นแล้วก็อาบน้ำลงไปทานข้าวกันเถอะ"อเล็กซ์พูดเสียงเบาๆแต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน เมื่อเห็นลูกชายตื่นตาขึ้นมามองหน้าเขาตาแป๋วได้แล้ว

"ขอรับ แต่ท่านพ่อลูกอยากไปเดินเล่น"อคิระพูดขึ้นเสียงเบา เขาไม่รู้ว่าท่านพ่อจะอณุญาติไหมในเมื่อพวกเขานั้นพึ่งจะผ่านเรื่องราวโหดร้ายจากภายนอกมา แต่เรื่องนั้นมันอยู่ที่ฝากของเมืองนี่นา ถึงจะอยู่ภายในเมืองเดียวกันแต่มันก็ยังคงไกลมาก เมืองๆหนึ่งนั้นเปรียบเหมือนประเทศหนึ่งในชาติของเขาเลยก็ว่าได้ มันใหญ่มากเกินกว่าที่สองเท้าของเขาจะเดินได้ทั่ว

"แต่ว่า....เห้อ ก็ได้แต่ต้องหลังจากที่พ่อคัดเลือกคนติดตามให้เจ้าได้แล้วนะ"อเล็กซ์พ่ายแพ้ให้กับสายตาอ้อนวอนของลูกชาย ก่อนจะบอกสิ่งที่ตนตั้งใจที่ทำจะทำไว้ตั้งแต่เมื่อคืน

"ได้ขอรับ!"อคิระตอบรับเสียงใส ไม่ว่าคนติดตามจะเป็นองครักษ์หรือจะคนใช้ที่ต่อสู้ได้อะไรก็แล้วแต่ แต่เขาก็คิดว่ามันคงจะดีมากเหมือนกัน เพราะชีวิตเขาจะได้อยู่ในความปลอดภัยมากขึ้น แล้วเวลาไปไหนจะได้ไปได้โดยไม่ต้องหวาดกลัว

"ลุกเถิดเมื่อคืนพ่อให้คนของพ่อไปรวบรวมคนมาแล้ว พ่อจะให้เจ้าเป็นคนเลือกเอง"อเล็กซ์ยังคงตามใจลูกชาย เขาไม่รู้ว่าถ้าเลือกคนมาแล้วเกิดลูกชายเขาไม่ชอบหรือไม่ถูกใจขึ้นมามันจะทำให้ลูกของเขาไม่พอใจหรือไม่ ดังนั้นให้ลูกเลือกเองดีที่สุด แต่ก็ต้องเป็นผู้ที่เก่งที่สุดด้วยเช่นกัน

ทั้งสองแยกย้ายกันอาบน้ำก่อนจะลงไปทานมื้อเช้าที่เกือบจะกลายเป็นมื้อเที่ยงของวัน เมื่อทานเสร็จก็พากันเดินไปที่ลานฝึกต่อสู้ที่อยู่ในส่วนของหลังบ้าน อคิระมองไปรอบๆก็รู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างมาก

"ลูกใช้เวทย์มนต์ไม่ได้ ดังนั้นลูกจึงมุ่นมั่นที่ฝึกศิลปะการต่อสู้อย่างเช่นดาบหรือมีดสั้นมากกว่า"อเล็กซ์อธิบายเมื่อเห็นลูกชายทำหน้าตาสงสัย คงจะยังสับสนอยู่สินะ

"อ่า ขอรับแต่ตอนนี้ลูกว่าลูกใช้เวทย์มนต์ได้แล้วนะ"

"พ่อรู้ พ่อเห็นมันจากเมื่อคืนนี้แล้วล่ะ"ยกมือขึ้นลูบหัวลูกชายพวกเขายืนคุยเล่นกันนิดหน่อยที่กลางลานฝึกไม่นานหัวหน้าองครักษ์ของตระกูลเมอร์การอฟก็เดินนำผู้ชายร่างกายแข็งแรงประมาณ7-8คนเข้ามายืนต่อหน้าหัวหน้าตระกูล

"ข้าพาคนมาแล้วขอรับ"ครูสหยุดยืนอยู่ข้างหน้านายตนเองก่อนจะค้อมหัวพูดด้วยความเคารพ เมื่อยืดตัวขึ้นสายตาของเขาก็ตกอยู่ที่อคิระ นายน้อยของเขาคนที่เขาตกหลุมรักแต่มันก็แค่ความรู้สึกของเขาเท่านั้น เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะเอื้อมมือออกไปหาชายร่างเล็ก ที่เขาเฝ้ามองมาตั้งแต่เล็ก แต่บัดนี้ร่างกายกับมีไอ้สารเลวหน้าไหนไม่รู้มาทำให้แปดเปื้อน 'ข้าจะไม่มีทางยอมให้ใครหน้าไหนมาทำให้ท่านแปดเปื้อนนอกจากข้า' มือหนากำแน่นจนขึ้นเส้นเลือด ก่อนจะเบนสายตาออกเมื่ออคิระหันมามองตน

"อืม เลือกมาได้ดี อคิระเจ้าเลือกมาสักคนสิ"ประโยคแรกพูดตอบคนของตน ก่อนจะหันไปพูดกับลูกชายด้วยเสียงอ่อนโยน

"ขอรับ"อคิระมองหน้าตาแต่ละคนที่จัดว่าดูดีแต่ไม่ได้มากจนเกินไป ก่อนสายตาจะไปตกอยู่ที่คนสุดท้าย 'ทำไมหน้าคุ้นๆนะ' อคริะยืนจ้องอยู่นานจนอเล็กซ์ และครูสรู้ได้ทันทีว่าคนตัวเล็กกำลังสนใจในตัวเด็กชายคนหนึ่งในแถว

"ข้าว่าท่านลองดูคนอื่นดีหรือไม่ขอรับนายน้อย เด็กคนนั้นอายุเท่าท่านยังไม่มีประสบการณ์ไม่รู้ว่าจะปกป้องท่านได้ไหม ที่ข้าพาเขามาด้วยเพราะเห็นว่าเขามีพลังค่อนข้างสูงแถมเขายังขอร้องข้าให้พามาให้ได้"ครูสเริ่มลนลานเขาไม่ชอบที่เห็นนายน้อยจ้องมองเจ้าเด็กนั่นเลย มันทำให้หัวใจของเขาบีบรัดจนเจ็บแน่นไปหมด 'ไม่ได้กาลคืนนี้ข้าต้องได้นายน้อยมาเป็นของข้า'

"ไม่เป็นไร ดีซะอีกอายุเท่ากันจะได้เป็นเพื่อนกันได้ ข้าอยากให้เจ้ามาคนของข้าคอยปกป้องข้าเจ้าทำได้หรือไม่"ในใจอคริะกำลังสั่นไหว เขาจำได้แล้วชายตรงหน้าเขาคือพระเอก ตอนนี้เขากำลังจะได้พระเอกมาเป็นของตัวเอง ในนิยายพระเอกเป็นเด็กกำพร้าแต่เพราะความสามารถทำให้พี่เลี้ยงในบ้านเด็กกำพร้าส่งเสริมให้เขาเข้าเรียนในโรงเรียนเวทย์มนต์ ซึ่งนั่นก็ไม่ทำให้เธอผิดหวังคุณพระเอกได้ดิบได้ดีพี่เลี้ยงเด็กที่ดูแลเขามาอย่างดีก็พลอยได้ดีไปด้วย

"ลูกตั้งชื่อให้เขาสิ เมื่อลูกตั้งชื่อให้เขาแล้วจะเท่ากับว่าเขาเป็นคนของเมอร์การอฟ"ไม่แม้แต่ชื่อที่จะได้รับ ยังรวมไปถึงนามสกุลของเจ้านายตนเองที่จะได้มาครอบครองด้วย แต่ถึงจะได้ใช้นามสกุลแต่ก็ไม่ได้ขึ้นทะเบียนแต่อย่างใดเพียงแค่เป็นตัวยืนยันว่าพวกเขาได้ทำสัญญากับตระกูลนั้นๆแล้ว

"ต่อไปนี้เจ้าจงใช้ชื่อว่าเซน เซน เมอร์การรอฟ"หลังกล่าวจบวงเวทย์ก็ปรากฎขึ้นบนพื้นรอบๆของทั้งสอง วงเวทย์เป็นอักขระโบราณสีสว่างเรืองรองของสีทองที่ไม่มีใครพบเห็นมาหลายร้อยปี พลังศักสิทธิ์มันธาตุบริสุทธิ์ ทุกคนต่างตกใจไม่เว้นแม้กระทั่งคุณพระเอกก็ตาม ตกใจเพียงชั่งครู่ก็คุกเข่าลงแล้วเอื้อมมือไปจับมือเล็กๆของเจ้านายตนก่อนจะกล่าวคำปฎิญาณ ก่อนจะจุมพิตลงบนหลังมือนุ่มนิ่ม

"ข้าจะขอรับใช้ท่านตลอดไป และจงรักภัคดีต่อท่านแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น"แสงที่ทองส่องสว่างวาบเพียงพริบตาก็หายไป ในอกข้างซ้ายของทั้งต่างอุ่นวาบขึ้น บ่งบอกว่าตอนนี้ทั้งสองได้ทำพันธสัญญาเรียบร้อยแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***