ใคร? 18+

[ นิยายเรื่องนี้มีเหตุการณ์ที่รุนแรง ข่มขืน บังคับให้มีเพศสัมพันธ์ ฆาตกรรม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ]

แฮ่ก! แฮ่ก! แฮ่ก!

เสียงหอบหายใจดังขึ้นท่ามกลางความมืด ร่างเล็กผิวสีขาวซีด และผมสีเงินที่สะท้อนกับแสงจันทร์จนทำให้คนที่ไม่ประสงค์ดีสามารถเห็นเขาได้ง่ายๆในความมืด

ร่างเล็กวิ่งเข้าออกซอกซอยที่ตัวเขานั้นมั่นใจว่าจะสามารถหลบหลีกไปได้อย่างแน่นอน แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อคนที่ไล่ตามเขาอยู่นั้นก็เป็นคนของเมืองนี้เหมือนกัน

เมืองวูโบเนีย

"เลิกหนีได้แล้วหน่าเจ้าหนู ข้าก็แค่จะพากับเจ้าไปส่งบ้านเท่านั้นเอง ทำไมต้องทำเหมือนข้าเป็นคนไม่ดีด้วย"ชายวัยกลางคนหยุดวิ่งเมื่อเห็นเด็กหนุ่มที่ตนเองหมายตาไว้หยุดยืนอยู่ข้างหน้ากำแพงในซอยทางตัน

'แย่แล้วเราทำไมถึงได้วิ่งมาในซอยนี้กันนะ'

"ท่านต้องการอะไรจากข้า คราแรกก็พูดแบบนี้ต่อมาท่านก็ขืนใจข้านี่คือสิ่งที่ท่านบอกว่าจะพาข้าไปส่งที่บ้านแต่นี่ท่านกลับทำแบบนี้กับข้างั้นหรอ!"เด็กหนุ่มตะโกนออกมาเสียงดัง ในใจได้แต่ภาวนาขอให้ใครสักคนได้ยินเสียงของเขา ก่อนหน้านี้เขาหลงกับคนใช้และท่านพ่อที่ออกมาสืบคดีเรื่องเด็กผู้ชายที่โดนข่มขืนแล้วฆาตกรรม แต่ใครจะนึกหล่ะว่าเหยื่อในตอนนี้จะเป็นเขาซะเอง

ถึงว่าทำไมเด็กๆถึงได้โดนหลอกกันง่ายๆที่แท้ก็เพราะฆาตกรเป็นอาจารย์ของโรงเรียนชื่อดังแถมหน้าหล่อเหลาใจดีแบบสุดๆ คงไม่มีใครคาดถึงเป็นแน่ว่าคนแบบนี้จะทำเรื่องเลวร้ายลงไปได้

"เจ้าพูดอะไรน่ะ ข้าไปทำแบบที่เจ้าพูดตอนไหนกันข้าแค่จะพาเจ้าไปส่งจริงๆ แต่เจ้านั่นแหละที่ให้ท่าข้าก่อน"ชายวัยกลางคนพูดเสียงกลั้วหัวเราะ ทำไมเขาจะต้องยอมรับด้วยในเมื่อไม่มีใครมาช่วยเจ้าเด็กนี่อยู่แล้ว เขาขอเล่นกับเหยื่ออีกสักหน่อยดีกว่า

"ออกไปนะ! อย่าเข้ามาใกล้ข้าไอฆาตกรโรคจิต!"เด็กหนุ่มตะโกนจนเสียงแหบแห้ง ขยับถอยหลังจนติดกำแพงพอชายตรงหน้าเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นก็คิดจะวิ่งสวนออกไปแต่เขาที่เป็นแค่เด็กจะไปสู้ผู้ใหญ่วัยทำงานแบบคนตรงหน้าได้ยังไงกัน

หมับ ตุ๊บ!

"อ่ะ โอ้ย!"ร่างของเด็กหนุ่มถูกจับฟาดกับพื้นอย่างแรงจนตัวงอไม่สามารถตอบโต้ได้อีกในใจพลางคิดว่า

'ที่ทำได้ตอนนี้คงมีเพียงแค่ทำใจแล้วสินะ'

"ว่าง่ายแบบนี้ค่อยน่ารักขึ้นหน่อย วันนี้ข้าจะสอนการเป็นผู้ใหญ่ให้เจ้าเองฮ่าฮ่า!"ชายวัยกลางคนขึ้นคร่อมเด็กหนุ่ม มือก็ฉีกกระชากเสื้อผ้าออกจากร่างใต้ร่างตนเองออกจนหมด เผยให้เห็นร่างกายสีขาวซีดที่ตอนนี้มีรอยช้ำเป็นบางจุดจากฝีมืของตนเอง นั่นยิ่งทำให้คนข้างบนมีอารมณ์มากยิ่งขึ้น

"อึก! อย่าข้าขอร้องล่ะฮรึก! ข้าขอร้องข้าจะไม่บอกใครอย่าทำข้าเลย"เด็กหนุ่มร้องให้ร่างกายไม่มีแรงจะขยับไม่ว่าจะด้วยเพราะแรงกระแทกที่โดนจับเหวี่ยงเมื่อครู่หรือเพราะความหวาดกลัวก็ตาม

"อย่าร้องสิ เก็บเสียงไว้ร้องครวญครางให้ข้าฟังดีกว่า"ชายข้างบนจับขาสองข้างของคนใต้ร่างแยกออกจากกันเผยให้เห็นช่องทางสีหวานสวยน่าลิ้มลองกำลังล่อตาล่อใจเขา ไม่รอช้าชายข้างบนจับแก่นกายที่แข็งขืนได้ที่ของตนเองกระแทกเข้าไปในช่องทางเล็กอย่างไปปราณีจนทำให้เลือดสีแดงสดไหลออกมาเป็นน้ำหล่อลื่นให้เขา

"โอ๊ย! ฮรือเจ็บ มันเจ็บพอเถิดปล่อยข้าเถอะขอร้องล่ะ"เด็กหนุ่มร้องออกมาเสียงดังด้วยความเจ็บเมื่อรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่ช่องทางหลังของตนเอง ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ได้ว่าตรงส่วนนั้นมันคงจะฉีกขาดแล้วแน่ๆ

"ซี๊ดด! ดีจริงๆที่ได้เป็นคนแรกของเจ้า เตรียมใจไว้ล่ะค่ำคืนของเราเพิ่งจะเริ่มขึ้นเองที่รัก~"ชายวัยกลางคนกล่าวจบก็ขยับสะโพกระแทกแก่นกายเข้าออกร่างเล็กสุดแรงหลายครั้งจนเกิดเสียงหลาบโลน

ร่างเล็กร้องไห้พร้อมกับร่างกายที่ขยับขึ้นลงตามการกระแทกของคนข้างบนจนหลังของเขาเจ็บเพราะการเสียดสีกับพื้นหยาบๆไปหมด ไม่ว่าจะร่างกายหรือจิตใจเขาไม่เหลืออะไรอีกแล้ว

'ใครก็ได้ช่วยด้วย ข้าเจ็บ เจ็บเหลือเกิน'

เวลาผ่านไปเนิ่นนานร่างเล็กเริ่มหายใจไม่ทันจากการร้องไห้และความเจ็บปวดที่เริ่มมากขึ้น จนทำให้เด็กหนุ่มสายตาเริ่มเลื่อนลอย เสียงเริ่มเงียบลงเรื่อยๆจนลมหายใจสุดท้ายก็ไม่สามารถยื้อไว้ได้อีก

แต่ชายข้างบนนั้นหาได้สนใจไม่ เข้าขยับแก่นกายเข้าออกร่างเล็กอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด น้ำสีข้นเหนียวหนืดจำนวนมากที่เป็นตัวบ่งบอกได้ดีว่าเขานั้นได้เสร็จสมไปแล้วหลายต่อหลายครั้งในช่องทางเล็กที่ไหลย้อนออกมาให้เห็นตามการเคลื่อนไหวของสิ่งนั้น จนฟ้าเริ่มสว่างเสียงเนื้อกระทบกันในซอยตันแห่งนี้ถึงได้เงียบลง

พร้อมกับในเวลาต่อมาที่ร่างของชายวัยกลางคนอาจารย์ของโรงเรียนชื่อดังเดินออกมาจากที่แห่งนั้นด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข

5 ชั่วโมงต่อมา

ณ ที่ซอยเดิมแตกต่างเพียงแค่จำนวนคนเท่านั้นเมื่อคืนมีเพียงสองแต่ตอนนี้นั้นกลับมาชายฉกรรจ์หลายคนในชุดเครื่องแบบของทหารและชายสูงวัยที่หน้าตาคล้ายเด็กหนุ่ม กำลังกอดร่างไร้วิญญาณของเขาเอาไว้ด้วยความรักและเสียใจ เขาไม่สนใจว่าร่างกายของเด็กหนุ่มจะเปื้อน หรือช่องทางหลังจะเต็มไปด้วยน้ำสีขาวขุ่นที่สกปรก ขอแค่ได้กอดคนที่ตนรักและเลี้ยงดูด้วยความถนุถนอนนั้นไว้ก็เพียงพอแล้ว

ในใจได้แต่โทษตนเองที่ทำไมเมื่อวานนี้นั้นตนไม่กอดเด็กหนุ่มเอาไว้เช่นนี้ ทำไมถึงได้ปล่อยให้ออกไปจากอ้อมกอดของตนเองได้ เสียงร้องไห้ดังอยู่นานก่อนจะเริ่มเงียบลงแต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้ขยับร่างกายไปไหนร่างไร้วิญญาณของเด็กหนุ่มในอ้อมกอดของชายสูงวัยก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับลมหายใจที่เข้าออกด้วยความเร็วราวกับคนกำลังขาดอากาศหายใจ ทุกคนต่างตกใจที่อยู่ๆคนตายก็ฟื้นขึ้นมาหลังจากหมดลมหายใจไปได้หลายชั่วโมง

ไม่รอให้ใครได้หายตกใจ ชายสูงวัยที่หน้าตาไม่ได้เปลี่ยนไปตามวัยนั้นก็ลุกขึ้นพลางรีบร้องหาคนมารักษาเด็กหนุ่มทันที

"ใครที่มีเวทรักษาแล้วรักษาลูกข้าได้ ข้าจะตอบแทนอย่างงาม!"ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่แค่รักษาภายนอกไม่ใช่เรื่องยากของทหารเวทมนต์เลย ไม่ช้าร่างกายของเด็กหนุ่มก็กลับมาเป็นเช่นเดิมเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น แต่คนเป็นพ่อรู้ว่าหลังจากเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นลูกของเขาจะหายเจ็บได้อย่างไร ไม่ใช่เจ็บทางกายเพราะได้รับการรักษาแล้ว แต่เจ็บทางใจต่างหาก

"คุณ...เป็นใครครับ"เสียงหวานอันแหบพร่าถูกเอื้อนเอ่ยออกมาด้วยความยากลำบาก คนเป็นพ่อที่กกกอดลูกไว้ในอ้อมแขนช่างเจ็บปวดหัวใจ เมื่อได้ยินถ้อยคำที่ไม่คิดว่าจะได้ฟัง 'ลูกถามเขาว่าเขาเป็นใคร' คนเป็นพ่อที่ไหนบ้างจะไม่เสียใจ

"พ่อก็คือพ่อของเจ้าอย่างไรเล่า อคิระลูกพ่อ"อเล็กซ์ชายสูงวัยที่หน้าของเขานั้นยังคงหนุ่มอยู่ได้ตอบกลับคนในอ้อมกอดออกไปด้วยเสียงสั่นๆ

"พ่อหรอ ผมไม่มีพ่อนะ"สิ้นเสียงหวานพูดจบ ทั่วบริเวณก็เงียบลงไร้สุ่มเสียงใดๆอีก น้ำตาของคนเป็นพ่อล่วงหล่นกระทบใบหน้าหวานของลูกชาย เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ด้วยสีหน้างุนงง

'ทำไมต้องร้องไห้ ก็ในเมื่อเขาไม่มีพ่อจริงๆนี่ อีกอย่างทำไมต้องข้าๆเจ้าๆด้วย ไม่เห็นเข้าใจเลย'

"ข้าจะพาลูกข้ากลับบ้าน พวกเจ้าไปตามจับคนเลวผู้นั้นมาให้ข้าให้ได้ ไม่งั้นคนที่ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้คงเป็นสักคนในหมู่พวกเจ้าแล้วล่ะ"ก่อนจะเดินออกไป อเล็กซ์พูดทิ้งท้ายเอาไว้ให้เหล่าชายทหารได้ขนลุกเล่น ใครก็ก็รู้อเล็กซ์ หรือ อเล็กซ์ เมอร์การอฟ หนึ่งในสี่ผู้ใช้เวทย์ที่แข็งแกร่งแห่งเมืองวูโบเนียนั่นน่ากลัวเพียงใด เป็นไปได้อย่าทำให้คนใจดีแบบเขาต้องอารมณ์เสียดีกว่า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***