นิทาน (ต่อ)

เวลาที่อยู่ในเมเดียร์ ล่วงเลยผ่านวัน เดือน จนกลายเป็นปีที่อาเธอร์อาศัยอยู่ในปราสาทหินกับเจ้าหญิงเมอาร์ อาเธอร์มีความสุขที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับเจ้าหญิงและชาวเมเดียร์ ในทุกๆเช้าอาเธอร์มักจะไปช่วยชาวเมเดียร์เก็บผลไม้นานาชนิด และไปยังวิหารแห่งนิทรา เพื่อรับเนื้อสัตว์ที่หมดอายุขัยในวันนั้นเพื่อมาประกอบอาหารเฉกเช่นชาวเมเดียร์ วิหารแห่งนิทรา หรือเรียกอีกชื่อว่า วิหารแห่งความตาย คือวิหารที่สิ่งมีชีวิตทุกชนิดในป่าต้องห้ามแห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นชาวเมเดียร์ หรือสิ่งมีชีวิตชนิดอื่นๆ เมื่อใกล้สิ้นอายุขัย สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ ยกเว้นบรรดาพืชและต้นไม้ต่างๆ ล้วนต่างเดินทางมาที่วิหารแห่งนี้ เพื่อทำพิธีแฟลร์ นั่นคือพิธีที่แยกวิญญาณออกจากกายเนื้อ แล้วส่งวิญญาณกลับไปสู่สรวงสวรรค์ ส่วนกายเนื้อนั้นก็นำไปทำประโยชน์ต่างๆ ทั้งแบ่งกันเพื่อเป็นอาหารทั้งชาวเมเดียร์และสัตว์ชนิดต่างๆที่กินเนื้อสัตว์เป็นอาหาร แต่หากสิ่งมีชีวิตที่ไม่สามารถกินได้ อย่าง ฟิวรี่ นางฟ้าตัวจิ๋วที่คอยดูแลสมดุลของป่า หรือตัวมัคคลา ยักษ์ที่คอยปกป้องป่าต้องห้าม ลำตัวท่อนบนเป็นกิ้งกาท่อนล่างเป็นกบ มีเมือกเขียวๆรอบตัว เมือกนี้นอกจากจะช่วยรักษาบาดแผลแล้ว ยังเป็นพิษอีกด้วยหากมันเป็นจากสีเขียวเป็นสีแดง หรือแม้แต่ตัวฟลอร่า แมงมุมดอกไม้ มีลักษณะคล้ายดอกบัวยักษ์สีชมพูสดใส เกสรสีม่วง ซึ่งเมื่อมีมนุษย์ที่ไม่ได้รับอนุญาตเข้ามาใกล้ ก็จะปล่อยละอองเกสรทำให้เหยื่อเกิดภาพหลอน แล้วมันก็จะโน้มดอกลงมาแล้วหุบกลีบดอกเพื่อกลืนกินเหยื่อ ส่วนรากของมันมีลักษณะคล้ายแมงมุมยักษ์ เมื่ออยู่กับที่จะมองไม่เห็นขาของมัน จะมองเห็นก็ต่อเมื่อมันเคลื่อนที่ หรือไล่ตามเหยื่อ มันเป็นยามที่อันตรายที่สุดของป่าต้องห้าม ที่คอยลาดตะเวนไปเรื่อยๆ ทั่วทั้งป่า มันมักจะอยู่เดี่ยวๆ ไม่อยู่เป็นฝูง ส่วนร่างไร้วิญญาณของชาวเมเดียร์นั้น จะนำไปฝังไว้ใต้ต้นลาแมร์เพื่อเป็นพลังงานในการเติบโตของต้นลาแมร์

เมื่อแสงอาทิตย์เริ่มแตะขอบฟ้า อาเธอร์กับบรรดาพ่อครัวของปราสาทหินแห่งป่าต้องห้าม ไปเก็บผักและผลไม้ในป่า แล้วไปยืนต่อแถวรอรับเนื้อจากวิหารแห่งนิทรา เพื่อนำกลับไปทำอาหารถวายแด่เจ้าหญิงและบรรดาองค์รักษ์ “สวัสดี อาเธอร์” หนึ่งในเหล่าบาราแห่งวิหารนิทรา ทักทายอาเธอร์ด้วยรอยยิ้มแห่งเสน่หา “สวัสดี ซาร่า” อาเธอร์ทักทายบาราสาวกลับด้วยมารยาท ซาร่า นางเป็นบาราสาวที่สวยที่สุดแห่งวิหารนิทรา นางหลงไหลอาเธอร์ตั้งแต่แรกเห็น เมื่อครั้งที่อาเธอร์หลงเข้ามาอยู่ในป่าต้องห้ามแห่งนี้ แม้ว่านางจะเป็นบาราสาวที่ถูกกำหนดมาโดยชะตาตั้งแต่แรกเกิด แม้ว่าตัวของนางนั้นจะไม่ยินยอม แต่ก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ นางมักแสดงความรู้สึกที่นางมีต่ออาเธอร์เสมอ ทั้งทางคำพูด น้ำเสียง และสายตา “วันนี้ข้ามีเนื้อกวาง กระต่าย และแกะ เจ้าจะรับอย่างละเท่าไหร่ดีล่ะ?” บาราสาวถามอย่างกระตือรือร้น พร้อมกับส่งสายตาหวานเยิ้มเชิญชวนอยู่ในที “ก็รับเหมือนอย่างทุกทีนั่นล่ะจ๊ะ ท่านซาร่า บาราแสนสวยแห่งวิหารนิทรา” หนึ่งในคณะพ่อครัวที่อาเธอร์ติดตามมาตอบบาราสาวแทนอาเธอร์ “ข้าไม่ได้ถามเจ้า เจ้าผู้ช่วยพ่อครัว!!!” บาราสาวเหลือกตามองผู้ช่วยพ่อครัวตาเขียวปั๊ด เนื่องด้วยมาบังอาจตอบแทนอาเธอร์ของนาง แล้วหันไปถามไปถามอาเธอร์อีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน และสายตาอันหวานเยิ้ม “ว่าไงล่ะอาเธอร์ วันนี้จะรับอย่างล่ะเท่าไหร่ดี?” “ก็รับเหมือนอย่างที่ท่านผู้ช่วยพ่อครัวบอกนั่นล่ะจ๊ะ” อาเธอร์ตอบแบบยิ้มๆ ถึงแม้ตัวเขาจะรู้ดีว่า บาราสาวผู้นี้ หลงรักตน แต่ตนนั้นมอบหัวใจให้เจ้าหญิงเมอาร์ไปเรียบร้อยแล้ว

ภายในปราสาทหินแห่งป่าต้องห้าม บรรดาสาวผู้ดูแลภายในปราสาทและองครักษ์จำนวนหนึ่งกำลังตระเตรียมต้อนรับใครบางคนอยู่ “องค์หญิงเมอาร์เพคะ กระหม่อมคิดว่าใกล้ถึงเวลาที่องค์ราชินีจะเสด็จกลับถึงปราสาทแล้วล่ะเพคะ” เสียงขององครักษ์ประจำกายขององค์หญิงเมอาร์ฟาร์เทีย นามว่าแคลร์ หรือ แคโลริน่าดังขึ้นท่ามกลางเสียงของความวุ่นวายที่เกิดจากการเตรียมความพร้อมแบบฉุกละหุก “นั่นสินะ นี่ก็เกือบจะสองปีแล้ว ที่ท่านแม่ได้เดินทางไปยังป่าเดธซายน์ เพื่อค้นหาท่านพ่อของข้า” น้ำเสียงอันสั่นเทา ฟังแล้วเศร้าสร้อยของเจ้าหญิง ทำให้อาเธอร์ที่ยืนฟังอยู่เงียบๆ เดินเข้าไปทักทาย “สวัสดียามสายพะยะค่ะ องค์หญิง” น้ำเสียงทุ้มแต่สดใสที่ทักทายออกไปของอาเธอร์ ทำให้องค์หญิงเมอาร์หันมามองด้วยรอยยิ้ม เพราะไม่ว่าเธอจะตกอยู่ในสถานการณ์ใด ชายผู้นี้มักจะทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย และห่วงใยรักใคร่เสมอ “อาเธอร์ เจ้ากลับมาแล้วเหรอ” องค์หญิงทรงถาม เนื่องด้วยนางรู้ว่าชายที่นางมอบหัวใจให้นั้นไปที่ใดมา “ใช่ ข้ากลับมาแล้ว ข้าได้ยินว่าองค์ราชินีรีฮานน่าเดินทางกลับมายังที่นี่ และใกล้จะถึงในอีกไม่ช้า” อาเธอร์ตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มกึ่งตื่นเต้นในช่วงท้าย เจ้าหญิงเมอาร์เดินมากุมมือหนาแล้วส่งยิ้มอันอ่อนโยนให้ พร้อมถามกลับอย่างสนใจ “เจ้ากังวลที่จะได้เจอท่านแม่ของข้าอย่างนั้นรึ?” อาเธอร์พยักหน้าเล็กน้อย “ข้า…ข้าแค่กังวลน่ะเพคะ ข้าไม่เคยเจอองค์ราชินีมาก่อน ข้าไม่รู้ว่าต้องทำตัวอย่างไรเมื่อเจอท่านน่ะเพคะ” เมื่อสิ้นคำตอบของชายอันเป็นที่รัก เจ้าหญิงเมอาร์ยิ้มอ่อนๆ ก่อนกระชับมือหน้าที่เจ้าหล่อนกอบกุมอยู่ “ท่านแม่ข้า ท่านเป็นคนอ่อนโยนและใจดีเฉกเช่นเดียวกับข้านี่ล่ะ เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก” อาเธอร์พยักหน้า และกระชับมือของเจ้าหญิงและส่งยิ้มให้ “ข้าเชื่อท่าน องค์หญิงของกระหม่อม”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***