01

"บทบัญญัติของประมุขเซียนรุ่นที่สามกล่าวไว้ว่าการประพฤติตนเป็นคนที่ดีนั้นต้อง..."

เสียงคำบรรยายอันน่าเบื่อดังก้องกังวาลทั่วบริเวณห้อง บางคนที่เรียนอยู่บ้างก็ตั้งใจฟัง บ้างก็หลับคาโต๊ะเรียน บ้างก็วาดรูปเล่นบนกระดาษ

เมื่ออาจารย์หยางกวาดตามองพฤติกรรมของคนในห้องก็ถึงกลับส่ายหน้าแล้วอ่านบทความสอนต่ออย่างตั้งใจ

เสียงซุบซิบรวมถึงเสียงอันน่าเบื่อดังข้างหูของเด็กชายตัวน้อยใบหน้าน่ารักผิวขาวดั่งหิมะที่นอนฟุบหน้าลงกับกระดาษ ทุกคนต่างรู้จักนามของเด็กน้อยคนนี้นามว่าเซี่ยอวิ๋นหรือองค์ชายเจ็ดที่เลื่องลือกันว่าโง่งมจนฮ่องเต้แคว้นเว่ยไม่อยากยอมรับเป็นลูกของตน

เดิมทีองค์ชายองค์นี้เป็นลูกของเซี่ยฮองเฮา ซึ่งเป็นภรรยารักของฮ่องเต้แคว้นเว่ยที่รักและลุ่มหลงจนยกให้ได้ทุกสิ่ง ทว่าตอนคลอดเซี่ยอวิ๋น นางสูญเสียเลือดมากจนเสด็จสวรรคต ฮ่องเต้แคว้นเว่ยไม่สามารถทำใจได้ เขาไม่ยอมให้องค์ชายน้อยองค์นี้ใช้แซ่ของราชวงศ์แต่ก็ยังให้ตำแหน่งเป็นองค์ชายพร้อมกับสั่งให้ย้ายไปท้ายวัง

นับว่าโชคชะตาของเด็กคนนี้ช่างน่าสงสารนัก

เซี่ยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นมามองอย่างงุนงงแล้วเช็ดน้ำลายที่มุมปากก่อนจะเอื้อมมือลูบเสื้อผ้าของตนเองที่บัดนี้ไม่ใช่สีขาวอาบย้อมเลือดแต่เป็นสีฟ้าและถักทอด้วยสัญลักษณ์ของสำนักไท่หยาง!!

เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น?!

เซี่ยอวิ๋นกวาดตามองผู้คนที่เคยโตขึ้นแยกย้ายไปในที่เจริญกันแล้วแต่ตอนนี้เหลือตัวเล็กนิดเดียว

..รวมถึงเขาด้วย!!!

เขากุมขมับแล้วตั้งสติอย่างใจเย็น

บางทีนี่อาจจะคือฝัน

เซี่ยอวิ๋นหลับตาแล้วสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ เสียงของอาจารย์หยางไม่ได้เข้าศีรษะของเขาสักนิด

"เซี่ยอวิ๋น"เสียงของอาจารย์หยางเรียกเขาขึ้นมาพลางสายตาของคนทั้งห้องปรายตามองเขาทันที

"ข-ขอรับ!"

เซี่ยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นมองด้วยความรู้สึกตกใจ

"บทบัญญัติข้อที่สามของประมุขเซียนรุ่นที่สามกล่าวว่าอย่างไร?"

"อ-เอ่อ"เขาโคลงศีรษะไปมาก่อนจะเกาแก้มด้วยท่าทางโง่งม"ศ-ศิษย์จำไม่ได้ขอรับ"

อาจารย์หยางถอนหายใจแล้วส่ายหน้าไปมา ทันใดนั้นเสียงหัวเราะของเพื่อนทั้งห้องก็ดังขึ้นมา

"ตัวโง่งม"

"โง่งมเสียจริง"

"เขาเป็นองค์ชายจริงหรือเปล่าเนี่ย?"

เสียงหัวเราะยังดังขึ้นในขณะที่เซี่ยอวิ๋นก้มหน้าแล้วกำชายผ้าแน่น เขายังจำเหตุการณ์นี้ได้เสมอ เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ตัวของเขาจำความรู้สึกนี้ไปตลอดชีวิต ถึงตอนนั้นเขาอยากจะเรียกร้องอะไรขึ้นมาก็ทำไม่ได้

นี่คือสิ่งที่ชะตาบัญญัติไว้เรียบร้อยแล้ว

เขาเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ ไร้ข้อโต้แย้ง ไร้เงื่อนไขจะตอบโต้

"ไม่เห็นน่าตลกเลย"น้ำเสียงขี้เล่นดังขึ้นพร้อมกับแค่นเสียงหึดังขึ้น จากนั้นบรรยากาศก็เงียบลง ทุกคนรีบหุบปากกันอย่างรวดเร็ว อาจารย์หยางจึงกระแอมไอแล้วสอนต่อเพื่อเรียกบรรยากาศอันน่าเบื่อกลับคืน

เซี่ยอวิ๋นได้ยินเสียงนั้นก็พลันชะงัก เขาหันไปมองเด็กชายสิบขวบใช้พู่กันวาดรูปด้วยความเบื่อหน่ายก่อนจะขยิบตาให้เขาทีหนึ่งด้วยความซุกซน

บ-บ้าไปแล้ว

นั่นมันเจ้าซือเล่อ!!!

นี่มันฝันใช่ไหมเนี่ย?!!!

เซี่ยอวิ๋นแทบอยากจะตบหน้าตัวเองสักทีแต่ติดที่ว่าเขาจะเจ็บหน้าน่ะสิ

ในฝันเขาก็กลัวความเจ็บนะ

เขาถอนหายใจแล้วฟุบหน้าลงกับกระดาษอีกครั้ง ไม่สนใจสายตาหรือรังสีสดใสของคนนั้นที่แผ่ขยายมาถึงเขา

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

เซี่ยอวิ๋นกรีดร้องในใจ

สวรรค์ บอกเขาทีว่านี่มันเรื่องจริงหรือไม่?!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***