นายนักเลงหน้าหวานกับประธานนักเรียนจอมจุ้น

ตอนที่4 ขอโทษ

"กริ๊ง!!!"

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเพื่อเรียกร่างที่นอนสลบสไลอยู่บนเตียงนอน เมื่อร่างเล็กได้ยินเสียงจึงลุกขึ้นมาอย่างไว เพราะตามปกติแล้วร่างเล็กนั้นจะไม่ตื่นพร้อมนาฬิกาปลุก

ที่ตาต้าตื่นมาอย่างรวดเร็วนั้นเพราะวันนี้เป็นวันเข้าค่ายละลายพฤติกรรมนั่นหน่ะสิ "หลังสอบเสร็จยังต้องมาเข้าค่ายอีก เซ็งชะมัด"

ตาต้าลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว จึงเดินไปปลุกพี่ชายอย่างแฟนต้าให้ไปส่งที่โรงเรียน

"ปัง!!! . . ปัง!!!. . .ปัง!!!"

"มึงเคาะดีๆไม่เป็นรึไงไอ้น้องเวร คนจะหลับจะนอน" "ไปส่งก่อนแล้วจะไปที่ชอบที่ชอบที่ไหนก็ไปพี่!!! " " มึงแช่งกูหรอ!!!" "ชมมั้ง!!!" "ไอ้น้องเวร" "ด่าเสร็จก็เร็วๆเลย!!!"

"เร็ววววว!!!"

"เออ!!!"

แฟนต้ากระแทกเสียงลุกขึ้นเหยียดกายพร้อมกุญแจรถในมือ ตาต้าเองก็รีบขนของไปที่รถเหมือนกัน พอแฟนต้ามาส่งตาต้าแล้ว ตาต้าก็รีบวิ่งไปเข้าแถวนั่งอย่างสงบสเงี่ยม

ถึงผมจะมาเช้าสักเท่าไหร่ก็มีคนมาเช้ากว่านั้นไอ้ชินไง นั่งหน้าสลอนอยู่ตรงข้ามผมเนี่ย เวลาป่านไปจนเกือบ6โมงเช้า คนก็มาครบหมดแล้ว ไอ้กวินยังไม่มาสักที ชักหงุดหงิดแล้วนะโว้ย

อุตส่าห์มารอตั้งตี5ผ่านมาชั่วโมงหนึ่งมึงไม่มา มึงตกส้วมในห้องน้ำรึไง

ผ่านมาอีกสัก30นาทีไอ้กวินมันก็มาพร้อมสภาพหัวยุ่งๆไม่รู้ฟันมัรแปรงมารึเปล่าก็ไม่รู้

"ถ้า ห๊าว มากันครบแล้วก็ขึ้นรถเร็วๆเลย จะได้ไปนอนสักที ห๊าว~"

"แกร๊ก"

เหมือนขนมในมือผมจะหักจนกินไม่ได้กับไอ้คำว่าจะได้ไปนอนสักที กูสิต้องใช้คำนั้น กูรอมึงมาตั้งแต่ตี5มึงมาถึงเกือบ7โมง มันยังมีหน้ามาบอกให้ขึ้นรถเร็วๆ ส้นตีนเหอะ

ทุกคนพากันทำยอยขึ้นรถผมก็เช่นกัน เหมือนฝูงชนจะทำให้ที่นั่งในรถเต็มไปหมด สุดท้ายผมก็ต้องมานั่งติดแหง็กกับไอ้พี่ชินเนี่ย

"มึงเป็นไรเนี่ยหน้าหงิกมาเชียวขี้ไม่ออกรึไง" ขี้พ่อง "ผมแค่หงุดหงิดไอ้บ้ากวินเท่านั้นแหละ ทั้งๆที่มันมาช้ากลับไล่พวกผมให้ขึ้นรถเร็วๆ แม่ง💢" อารมณ์เสีย

"เอาอย่างนี้มั้ย มึงลองคิดบวกเจ้าไว้สิจะได้ใจเย็นขึ้น" "คิดบวก?" พี่มันพยักหน้า

"ผมคิดบวกแน่. . .บวกไอ้กวินอ่ะนะ หึย💢" "คนละความหมายไปไกลละไอ้ต้า " "อะไรกันเล่าไอ้พี่ชิน"

เปี๊ยะ!!!

"โอ๊ยยยย!!!"

"กูบอกกี่ครั้งกี่หนให้เรียกกูว่าพี่" ชินทำหน้าโมโหใส่ "อืม" "อืมอะไร" "ฮะพี่ชิน" "ก็แค่นั้นแหละ " ไม่ได้กลัวนะแค่. . . แค่ . . .ตกใจเท่านั้นเอง จริ๊งๆนะ

หลังจากถูกดุไปตาต้าก็หงอยไปพักใหญ่ ชินใจไม่ดีเห็นหูกับหางทิพย์ลู่ตกก็ใจไม่ดี

"เอ้า. . .ไอ้ต้า"

"โอ๊ะ!!!"

"พี่ชินมีอะไรรึเปล่า" ตาต้าตอบมาด้วยใบหน้าสลดคล้ายแมวตัวเล็กน่าเอ็นดู

"เอ่อ. . .กูขอโทษ"

"หือ!!!"

" กูขอโทษที่ไปหาเรื่องมึงก่อนทั้งๆที่กูแพ้ . . . แล้วก็เรื่องที่กูดีดหน้าผากมึงด้วย. . .ให้อภัยกูได้มั้ยต้า"

ตาต้ากันกลับมาทันที

"รู้ตัวก็ดีแล้วทำเขาลำบากชิบหายวายวอดไปหมด พี่มึงรู้ตัวบ้างมั้ย แล้วที่หาเรื่องเนี่ยใช้อะไรคิด แต่ที่รู้ๆอ่ะคงไม่ใช้สมองพี่อ่ะ ทำอะไรก็คิดก่อนทำบ้างได้ป่ะอย่างสร้างความเดือดร้อน

อีกอย่างหมาในปากพี่มึงอ่ะถ้าไม่ฉุกเฉินจริงไม่ต้องเอามาใช้หรอกนะ ผมกลัวว่าพี่มึงอ่ะจะได้โดนกระทืบหยอดน้ำเกลือในโรงพยาบาล

ทำตัวกร่างไปทั่วคิดว่าเท่รึไงพี่ ทุเรศมากกว่า ผมเนี่ยเสียใจแทนพ่อแม่พี่มากเลยนะทำอะไรนึกถึงใจพวกท่านบ้างเหอะกว่าแม่จะคลอดพี่ออกมาตั้ง9เดือนนะรู้มั้ย9เดือนอ่ะ มันลำบากมากนะโว๊ยหัดทำตัวเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว พี่ม.ปลายแล้วนะ อีกอย่-อุ๊บ"

"พอเถอะกูสำนึกไม่ทันไอ้ต้า" "และอีกอย่างนะ"ไอ้พี่ชินมันก็หันมามองผมก่อนจะมองไปรอบๆรถ ผมก็เลยหันตามมัน ดันเจอจ๊ะเอ๋เข้า สรุปว่าสายตาคนทั้งรถแม่งมองอยู่ก่อนแล้ว

" ผมว่าผมก็ไม่ได้บ่นพี่ดังขนาดนั้นนะ" ทุกคนในรถที่ได้ยินต่างพากันกรอกตามองบนกับเสียงนี้

"นี้มึงว่ายังไม่ดังอีกหรอ" "อืม" ตาต้าผงกหัวรับรู้ "เห้อ เอาที่มึงสบายใจเหอะ" "อืมๆ" ตาต้าพยักหน้าลงด้วยความไม่เจ้าใจ

"แล้วมึงจะให้อภัยกูมั้ย"

"อ๋อยอืออ่อนอิอะไอ้อี้อ้า(ปล่อยมือก่อนสิว่ะไอ้พี่บ้า) " "อุ๊ย ลืมไป" แล้วปากผมก็หลุดจากมือมัน

"แล้วถ้าผมให้อภัยพี่ต้องทำอย่างหนึ่งที่ผมขอได้มั้ยหล่ะ" "ได้" "ทุกอย่างนะ" "เออ" "งั้นผมหายโกรธพี่โดยพี่ต้องมาเป็นหมอนให้ผมหนุนซะดีๆ"

"เอาจริงดิ" "ก็เออสิพี่มันทำไม?" "เปล๊า" "แล้วไป" ก็นึกว่ามึงจะให้กูทำอะไรพิเรนๆอ่ะ "งั้นขยับไปนิดนึง"

ผมได้เอนตัวลงนอนบนตักไอ้พี่อย่างสบายอารมณ์ "ตักพี่ไม่เห็นนุ่มเลยอ่ะ" "กูไม่ใช่ผู้หญิงมันจะไม่นุ่มก็ไม่แปลกมั้ย" "ช่างเถอะ ห๊าว~" แต่อบอุ่นดีแฮะ

เวลายังคงผ่านไปรถยังเคลื่อนอยู่แต่อีกคนกลับหลับสนิทซะเหลือเกิน

ชินได้มองใบหน้าของตาต้าอย่างอ่อนโยนยิ้มน้อยๆผุดขึ้นที่ใบหน้า ก่อนจะเลื่อนมือหนาไปสัมผัสเส้นผมที่นุ่มนิ่มราวปุยฝ้ายนั้นอย่างเบามือ ค่อยๆไล้มือไปตามกรอบหน้าบางเบา จนมือมาอยุดอยู่ที่ริมฝีปากสีแดงสดน่าขยี้

"ทำไมมึงให้อภัยกูง่ายจังไม่สมเป็นมึงเลยตาต้า" คำพูดเบาบางเอ้ยเอ่ยออกมา

เขาคิดก่อนจะค่อยๆส่ายหัว เลือดค่อยๆสูบฉีดไปทั้งร่างกายโดยเฉพาะหน้าของชินเริ่มแดงเถือกขึ้นเรื่อยๆ ราวมะเขือเทศสุก เขาหวังหว่าทุกคนจะไม่เห็นมันนะ

ราวกับคำพูดนั้นถ้าทุกคนได้ยินคงคิดเป็นเสียงเดียวกันว่า "เห้อ คงเบามากมั้งเสียงมึงอ่ะ พวกเราเห็นและได้ยินหมดแล้วอย่าสาดอาหารหมาใส่กันอีกเลยเห็นใจคนโสดบ้างคู้เนี้ย" พร้อมเอฟเฟกต์เสียงโหยหวนในใจทุกคน

ถึงที่หมาย

"ทุกคนลงรถได้แล้วถึงค่ายกันแล้ว!!!ถึงจะไม่อยากมาก็เถอะ" เสียงๆประธานนักเรียนเข้าเก่าเจ้าเดิมร้องเรียก

"นี่ นี่ ตื่นได้แล้ว "

"อือ "

"จะตื่นมั้ย"

"อือ"

"ได้ไม่ตื่นใช่มั้ย"

"โอ๊ยยยยเอ็บ!!!"

ชินทำการจับแก้มของตาต้าจึ้นก่อนจะยืดแรงๆ

"เจ็บก็ดีจะได้ลุกกูหนักอีกอย่างน้ำลายมึงยืดเต็มขากูเลยเนี่ย ลูก!!!"

"อือ~จะบ่นทำไมหนักหนามันเป็นข้อตกลงที่จะให้อภัยพี่เพราะงั้นต้าไมผิดน้า~" ผมพูดกวนตีนพี่มัน

"มึงพูดตะกี้ใหม่ดิ"