ตอนที่3 ติวสอบก่อนวันแห่งหายนะ

นับจากวันนั้นถึงวันนี้ยังแค้นใจไอ้เ-ี้ยชินไม่หายเลย มึงนะมึงทำกูโดนทำโทษตั้งแต่ตั้งกฎใหม่ๆที่ยังไม่มีใครโดนนอกจากกู บรรลัยจริงๆ

และแล้ววันนี้ที่พวกเราไม่ได้รอคอยก็มาถึง วันติวสอบ ยังไงหล่ะ และสถานที่ติวก็ไม่ใช่ที่ไหนนะ บ้านของไอ้กวินมันเองหล่ะ ถึงไอ้กวินมันจะดูง่วงและขี้เกียจตลอดเวลา แต่เกรดมันอ่ะ4.00ทุกวิชาเลยนะ

ไอ้เรามันก็ได้4แหละแต่คณิตกับอังกฤษนี่ปัญหาระดับชาติเลยรู้มั้ย กว่าจะสอบผ่านเล่นเอาหัวหมุนไปตั้งหลายรอบ โครตยาก

"กริ๊ง!!!"

"แอ๊ด!!!"

หลังจากเสียงกดกริ่งเงียบเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น พบเข้ากับร่างของคุณประธานนักเรียนสุดง่วงงุน "กูว่ามึงไปนอนก่อนมั้ยกวิน " "ห๊าว~ไม่เป็นไร" "ฉันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว" "เอ่อ. . .เอาที่สบายใจ"

หลังจากกวินมันเปิดประตูออก พวกเราก็เข้าไปนั่งติวกันที่ห้องนั่งเล่นกัน "วิชาแรกคณิตศาสตร์" ห๊ะ!!!คณิตศาสตร์ เ-ี้ย!!!ฉิบหายแล้วกู วิชาแรกก็งานงอกเลย

"เอ่อ. . ติววิชาอื่นก่อนได้มั้ย" ตอนนี้ลุ้นจนเหงื่อตกซกๆแล้วเนี่ยเร็วๆตอบดิ" ไม่ได้" "ทำไม่อ่ะ?" "เริ่มวิชายากๆๆก่อนนี่แหละดีแล้ว" แต่มันไม่ดีกับจิตใจอ่ะดิ ได้แต่พูดในใจอยู่เป็นล้านคำ

พูดออกเสียงไม่ได้จริงๆ ไอ้กวินมันทำหน้าข่มขู่กูซะอย่างนั้น พูดไม่ได้จริงๆกลัวชะตาขาด

"งั้นก็เริ่มเรียนกัน" "โอ้!!!" เสียงดังขึ้นมาจากพวกผมทั้งสามคนค่อนข้างไม่เต็มใจ แต่ดูเหมือนไอ้กวินจะไม่ได้สนใจเปิดหนังสือปุ๊บมันเล่นสอนปั๊บแบบไม่ให้เสียเวลาสักนาทีเลย

"&฿#@฿€$¶π√|•℅&*@#&+|•√π÷∆׶℅$£¢@฿&#@&" "พักได้" พอมันสอนเสร็จ ผมนี่ถึงกับกุมขมับปวดไมเกรนไปตามๆคนสอนอย่างไอ้กวินเลย

ไม่ได้ปวดไอ้ที่เรียนหรอกนะ แต่ปวดหัวเพราะไอ้ชินมันแม่งโวยวายอยู่ได้ ว่าทำไม่ได้ๆๆๆๆอยู่อย่างนั้น ถึงกวินมันจะสอนแบบโครตง่ายจนผมทำแทบไม่ผิดไอ้ชินมันก็ยังแม่งผิด ไม่ใช่แค่ข้อเดียว ทุกข้อ ที่มันทำไม่ว่าจะง่ายสักเพียงใด ไอ้ชินก็ทำให้ยากอยู่ดี

กวินเลยตัดสินใจเพิ่มการสอนพิเศษติวเข้มให้ไอ้ชินไป เมื่อเวลาพักหมดลงเวลาแห่งหายนะของวิชาภาษาอังกฤษจึงได้เริ่มขึ้น

ถึงมันจะไม่ยากเท่าคณิตแต่ยอมรับว่านรกขุมนี้ก็ไม่ใช่ย่อยดูถูกไม่ไก้เชียวหล่ะ เพราะมันทำเอาผมคาบเส้นทุกครั้งเลย คิดแล้วยังสยองไม่หายถ้าไม่ผ่านอาจารย์ป้าโหดเอาเรื่องเลยทีเดียว

.

.

.

"หมดเวลากลับบ้านได้ยกเว้นชินคนเดียว" "ไม่น้าาาาาาา~" ไม่ทันไรเสียงร้องโหยหวนของไอ้ชินก็ดังขึ้นมาทีละระลอก ก็น่าตลกและสร้างเสียงหัวเราะไปพร้อมๆกัน ถึงจะน่าตลกยังไงถ้าเจอกับตัวก็ขำไม่ออกเหมือนกัน

เมื่อกลับมาถึงบ้านพออาบน้ำเสร็จหัวถึงหมอนปุ๊บก็หลับสนิททันทีเลย เพราะใช้สมองเยอะแน่ๆเลย

จากวันนั้นหลังตื่นเช้าทำกิจวัตรประจำวันเสร็จ ก็ได้พากันพร้อมผองเพื่อนซี้ปึกเดินออกไปเจอสมรภูมิ ที่บ้านของคุณประธานกวินเพื่อติวต่อกันจนเสร็จ จนถึงวันนี้วันสอบปลายภาคของโรงเรียน

วันแห่งชะตาชีวิตกำลังมาถึงแล้ว เมื่อตาต้าเดินเข้าไปในห้องสอบด้วยชุดนักเรียนสะอาดสะอ้านที่ไม่คุ้นตา เดินเข้ามาด้วยความมั่นใจ (และมั่นหน้าด้วย ไรต์ไม่ได้กล่าวไว้)

เมื่อเวลาแห่งหายนะก็ผ่านพ้นไป ทุกคนออกมาด้วยสภาพดูไม่ได้ หน้าซีดเป็นไก่ต้ม ร่างกายเหมือนซอมบี้ซะอย่างนั้น เพราะใช้สมองเยอะน้ำตาลในสมองเลยไม่พอหล่ะมั้งนะ

แต่คนที่หนักสุดคงเป็นไอ้ชินที่ตอนนี้ร้องโหยหวนอย่างกับจะเป็นจะตายซะให้ได้ เพื่อนสองสามคนที่ยืนตรงนั้นก็ไม่คิดจะห้ามสงสัยคงชินกับนิสัยมันแล้วหล่ะมั้งถึงดูปกติซะขนาดนั้น

แต่ทุกกคนหัวเราะไปตามๆกันที่เห็นภาพนั้น แต่ดูไปดูมานิสัยอย่างนี้เหมือนกับน้องหมาเวลาตามหาเจ้าของไม่เจอเลยแฮะ น่ารักจัง

เอ๊ะ!!! น่ารัก!!! อย่างกูเนี่ยนะชมไอ้เ-ี้ยนั่นว่าน่ารัก สงสัยคงเบลอข้อสอบมากเกินไปแล้ว ถึงได้คิดแบบนั้น มันต้องเบลอแน่ๆ เพราะไม่ว่าจะมองมุมไหนไอ้เ-ี้ยนั่นไม่เห็นน่ารักสักนิดเดียว แต่นิสัยไอ้หมอนั่นอาจจะไม่แย่สักเท่าไหร่หรอกมั้ง

"นี่ " "อะไร?" "จ้องกูนานขนาดนี้มึงหลงเสน่ห์ใบหน้าอันหล่อเหลาของกูใช่ป่ะไอ้ตุ๊ด" กูขอถอนคำพูด!!! นิสัยมันปากหมาอย่างแรง " ใครโกหกมึงมาหล่ะ" "อีกอย่างกูชื่อตาต้าไม่ได้ชื่อตุ๊ดสัด" "ฮึก ต้ามึงใจร้ายกับกูอ่ะ" "ปลอบกูหน่อยไอ้ปัง "

แล้วมันก็วิ่งไปหลบหลังเพื่อนมันที่ชื่อว่าปัง ชื่อก็น่ารักนะแต่ติดที่ร่างกายมันไม่เข้ากับชื่อเลย มันเป็นเด็กผู้ชายที่สูงแบบโครตสูงมึงแดกเสาไฟฟ้าเข้าไปรึไงกัน ถ้าประมาณมันสูงซัก190เลยแหล่ะ

"มึงอยุดทำท่าทำทางทุเรศแบบนั้นสักที คิดว่ามันเข้ากับเบ้าหน้ามึงมากมั้งไอ้เ-ี้ยชิน" พอบ่นเสร็จไอ้ปังมันก็หันมาทางผม"และมึงไอ้ต้าใช่มั้ย"

"อ. .อืม" "ฝากดูแลไอ้ชินด้วยถึงมันค่อนข้างจะน่ารำคาญไปบ้าง ปากหมาหนักด้วยแต่เชื่อเถอะมันเป็นคนดีแบบที่ไม่น่าเป็นได้ เพราะงั้นกูฝากดูแลด้วย"

"ไม่รับปากนะแต่จะดูให้" "แค่นี้ก็พอขอบใจ" ก็เป็นเพื่อนที่ดีเหมือนกันนะเนี่ยที่อยู่กับไอ้หมาบ้านี่ได้อ่ะ "เดี๋ยว!!! " "อะไร" "ตะกี้พวกมึงชมหรือด่าที่กูเป็นคนดีแบบที่ไม่น่าเป็นได้อ่ะ" "แล้วแต่มึงจะคิด" ไอ้ชินมันก็บ้าตามยืนคิดนั่นแหละจนเพื่อนเดินไป

"ไอ้เหี้ยมึงด่ากู!!! มึงก-" "อ้าว . . ไปไหนกันหมด" "กลับบ้านดิถามได้สอบเสร็จแล้ว" "เอ่อ. .จริงว่ะ" "งั้นกูกลับหล่ะบายต้า"?มันสนิทกับกูตอนไหนว่ะ ช่างเถอะผมยักไหล่แบบไม่ใส่ใจเท่าไหร่แล้วเดินออกมารอรถแฟนต้าพี่ชายผม

เมื่อรถของพี่แฟนมาถึงผมก็กำลังเปิดประตูเพื่อขึ้นรถดันมีเสียงหนึ่งที่ยังคงตะโกนแบบหน้าไม่อายอยู่ "เดี๋ยวไอ้ต้ารอด้วยยยยยย" " อะไรอีก" "กูขอติดรถด้วยนะ ok,ป่ะ พอดีกูทำกุญแจรถหายหน่ะ ขอบคุณที่ให้กูติดรถไปด้วยนะต้า" ห๊ะ!!!

ผมยังไม่ทันได้พูดสักคำมันดันโดดขึ้นเบาะด้านหลังรถแล้วพูดด้วยตัวเองเสร็จสัพ ส่วนไอ้พี่ชายอ่ะนะมันใส่หูฟังฟังเพลงสนซะที่ไหน ผมเลยปล่อยเลยตามเลย

"แล้วบ้านมึงอยู่ไหนหล่ะ" "อยู่ตรงข้ามกับบ้านมึง" !!!"จริงดิ" "กูจะโกหกเพื่อ" "แล้วทำไมกูไม่เห็นมึงเลยว่ะ" "อาจจะคลาดกันมั้ง" "แล้วอีกอย่างกูห่างกับมึงหนึ่งปีช่วยเรียกกูว่าพี่ด้วยครับน้องตาต้า" "ห่างกันแค่ปีเดียวกูไม่นับ"

เปี๊ยะ!!!

"โอ๊ยยย" " มันเจ็บนะไอ้เ-ี้ย" อยู่ดีๆมันก็ดีดหน้าผากผมดังเปี๊ยะ ดูดิหน้าผากแดงหมดเลย "เรียกว่าพี่ดีๆแล้วจะไม่เจ็บตัว" "อ. . พี่ชิน" เล่นขู่ซะน่ากลัวเลย เอ๊ะ!!! แล้วผมตะกลัวทำไมเนี่ยผมเคยชนะไอ้พี่ชินนั่นนะ งงกับสมองตัวเองแฮะ ใช่เพราะเป็นรุ่นพี่ไง รุ่นพี่

เอี๊ยด!!!

เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่รถจอดสนิทสงสัยคุยกับพี่ชินเพลินไปหน่อย แต่รถแม่งเบรกแรงชิบหาย ตอนขับมาเนี่ยพี่กูมันแหกไฟแดงมารึเปล่าว่ะ กูระแวงนะเนี่ย ตำรวจจะตามมามั้ยเนี่ย ยิ่งช่วงนี้ตำรวจไว้ใจไม่ได้ไม่ได้แตกต่างกับขโมยเล๊ยยย กูระแวงนะเนี่ยไอ้พี่เอ๊ยยยย

และดูเหมือนมันพูดจริงว่าบ้านมันอยู่ตรงข้ามบ้านผมไปจริงๆด้วย เมื่อกลับมาถึงบ้านผมก็ขึึ้นห้องไปเตรียมของสำหรับเข้าค่ายละลายพฤติกรรมเสร็จสัพแล้วจึงนอนพักผ่อนเอาแรง

เมื่อหัวถึงหมอนตาต้าก็หลับเป็นตายแบบถึงบ้านจะไฟไหม้ก็ยังไม่รู้ตัวเลย เพื่อเตรียมตัวตื่นเช้าไปเข้าค่ายพรุ่งนี้

" ฝันดีนะตัวแสบ"

เสียงพูดจากที่ไกลแสนไกลลอยตามลมมาเพื่อบอกฝันดีเด็กดื้อของเขาที่ชอบหาเรื่องไปทั่วอย่างไม่ระวังตัวเองเลย ว่ามีพวกเหลือบไรจ้องจะจับกินอยู่ แต่ไม่เป็นไรเมื่อเขาอยู่ด้วยทั้งคน

เมื่อบอกฝันดีเด็กดื้อของเขาแล้วหน้าต่างที่ถูกเปิออกมาด้วยเจ้าของห้องก็ปิดลงอย่างเงียบเชียบดูกลมกลืนไปกับท้องฟ้ายามเย็นสีส้มน่ามองเป็นกิจวัฒประจำวันของคนตัวสูง . . . . .

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***