ฆ่าให้เหี้ยน!

"เอาล่ะ เราต้องช่วยคนในหมู่บ้านนั้น แต่ฉันจะไม่ยอมให้คนของฉันสูญเสียแบบเสียเปล่า เนื่องจากสภาพร่างกายของพวกเราเสียเปรียบพวกมัน เราจะทำการล่อพวกมันมาทีละเล็กละน้อย ลดจำนวนพวกมันโดยไม่ให้พวกมันรู้ตัว เห็นเนินตรงนั้นมั้ย? เราจะไปหลบตรงนั้นกัน กิริ! นายไปล่อพวกมันมาสัก3-4ตัวซิ"

"ข..ข้าเหรอขอรับ?!" กิริกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ แต่ก็ยินยอมออกไปล่อพวกออร์คออกมา

พวกคาเอลพากันไปหลบอยู่หลังเนินดินที่อยู่ไม่ไกล เวลาผ่านไปไม่นานทุกคนก็ได้ยินเสียงแหกปากลั่นของกิริ

"ว้ากกกกกกกก\~!?!?! ท่านคาเอลช่วยข้าด้วยยยยย\~!?!"

"โฮ่ ล่อมาได้10ตัวเลยเหรอ เยอะใช้ได้แฮะ" คาเอลยิ้มอย่างพอใจ แต่ในสายตาของกิริ นั่นคือรอยยิ้มของปีศาจชัดๆ

"ท่านนี่ช่าง..เอ่อ หลักแหลมดีนะ" อูริคกล่าว ความจริงเขาต้องการจะบอกว่า โหดร้าย แต่ก็กลัวว่าถ้าพูดออกไป เขาจะกลายเป็นตัวล่อคนต่อไป

กิริสับขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหักเลี้ยววิ่งเข้าหาพวกคาเอลที่อยู่หลังเนิน พวกออร์คที่ตามมาติดๆเห็นกิริหายไปหลังเนินก็รีบตามไปเช่นกัน แต่ทันทีที่พวกมันมาถึง..

"ยิงให้พรุน" คาเอลสะบัดมือส่งสัญญาณด้วยรอยยิ้มสะใจเต็มที่

ฟิ้ววว ฉึกๆๆๆๆๆๆๆ!!!!

ก่อนหน้าที่กิริจะมาถึงหลังเนิน คาเอลได้นัดแนะให้พวกพลธนูเตรียมยิงไว้ให้ดี เมื่อพวกออร์คมาถึงเนิน พวกเขาจึงยิงได้ทันที

"เอ้าๆ เข้าไปซ้ำพวกที่ยังไม่ตายเร็ว" คาเอลพูดด้วยน้ำเสียงเนิบๆ ราวกับว่าการฆ่าพวกออร์คไม่ใช่งานยากอะไร

'แม่มมม เรานี่มันโคตรเท่!!' ในใจของคาเอลกำลังลำพองแบบสุดๆ ทั้งท่าทาง ทั้งวิธีการพูด เขาถอดแบบมาจากมังงะที่เขาอ่านบ่อยๆเลยล่ะ

เหล่าก็อบลินและคนแคระได้ยินคำสั่งคาเอลก็รีบเข้าไปรุมสกรัมเหล่าออร์คที่พรุนเป็นรังผึ้งให้ตายสนิท แม้ว่าเกือบทุกตัวจะตายสนิทตั้งแต่โดนลูกธนูสาดใส่แล้วก็เถอะ ชัวร์ไว้ก่อนก็ไม่เสียหายนี่?

และแล้วมหกรรมการล่อเหล่าออร์คมารุมยำก็เริ่มขึ้น ออร์คตัวแล้วตัวเล่าถูกล่อมาสังหารหลังเนิน ฆ่าเสร็จพวกก็อบลินก็ลากศพพวกออร์คมากองๆไว้ จนกองศพพวกออร์คกลายเป็นเนินเล็กๆอีกเนินไปแล้ว

ในขณะที่พวกคาเอลฆ่าพวกออร์คไปเกือบจะร้อยตัวแล้ว ทันใดนั้น

ตูมมม!

ประตูหมู่บ้านที่สร้างจากท่อนซุงก็ถูกทำลายลงจนได้ พวกออร์คที่เห็นว่าประตูถูกทำลายแล้วก็กรูกันเข้าไปในหมู่บ้านทันที

"เวรล่ะ ทุกคนรีบตามฉันไปเร็วเข้า ขืนปล่อยให้พวกมันฆ่าคนหมดล่ะก็แย่แน่!" คาเอลไม่สามารถล่อพวกออร์คออกมาได้อีกแล้ว และเขาก็ไม่ต้องการให้มนุษย์ในหมู่บ้านถูกฆ่าตายหมด แม้จะไม่รู้จักกัน แต่อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

เหตุผลข้างบนอาจดูดี แต่ความจริงคือคาเอลอยากได้ชาวบ้านพวกนั้นมาเป็นของตัวเอง

(คาเอล: ไอ้ไรท์เวร)

คาเอลพุ่งตามพวกออร์คไป นักรบก็อบลินและคนแคระทั้ง120คนก็ตามเขาไป คาเอลชักดาบออกจากฝัก

ชิ้ง\~

"ฆ่า!!" คาเอลตะโกนดังลั่น

ฆ่า!!

นักรบทั้งหมดตะโกนตามคาเอล พุ่งเข้าสู่สนามรบครั้งที่2

ในหมู่บ้าน

"หัวหน้าหมู่บ้าน! ท่านรีบพาเด็กๆ ผู้หญิงกับคนแก่ออกไปทางหลังหมู่บ้านเร็วเข้า!! ข้าจะต้านมันไว้ให้!" บุรุษผมทองในชุดเกราะเหล็กเก่าๆตะโกนใส่ชายวัยกลางคนที่อยู่ด้านหลัง พร้อมกับยกดาบขึ้นต้านขวานของออร์คพร้อมกับฟันสวนกลับไป

"วิลเลียม! เจ้าต้านพวกมันไม่ไหวแน่ๆ หนีไปพร้อมพวกเราเถอะ!" ชายวัยกลางคนกล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลอย่างมาก วิลเลียมเป็นนักรบที่เก่งกาจที่สุดในหมู่บ้านทั้งยังเป็นคนดี เขาคอยล่าสัตว์มาให้คนในหมู่บ้านเสมอ ทั้งยังทำหน้าที่เป็นผู้เฝ้าระวัง และเพราะว่าวิลเลียมเห็นพวกออร์คในขณะที่เขากำลังลาดตระเวนอยู่นี่แหละ พวกเขาจึงเตรียมตัวป้องกันหมู่บ้านได้ทัน ไม่งั้นชาวบ้านคงตายหมดตั้งแต่พวกออร์คเข้ามาแล้ว

"ไม่ต้องสนใจข้า!! ข้าต้านไหว พวกออร์คถูกก็อบลินปริศนานั่นลดจำนวนไปมากแล้ว พวกท่านไปซะ พวกเจ้าก็ด้วย! รีบไปซะ ปกป้องคนของหมู่บ้านไชน์ให้ปลอดภัย!" วิลเลียมหันไปพูดกับพวกชาวบ้านผู้ชาย40-50คนที่คอยต่อสู้กับพวกออร์คร่วมกับเขา

"ต..แต่วิลเลียม.." พวกชาวบ้านหลายคนคัดค้าน แต่ยังไม่ทันพูดอะไรมาก

"ไปซะ!!!" วิลเลียมตวาดเสียงดังลั่น เขารู้ดี แม้ว่าออร์คจะถูกลดจำนวนไปเกือบร้อย แต่มันก็ยังเหลืออีก100กว่าตัว จำนวนขนาดนี้ต่อให้มีเขาเพิ่มมาอีก10คนก็ต้านไม่ไหว ชาวบ้านพวกนี้ก็อ่อนแอเกินกว่าจะสู้กับออร์คได้ แค่ประวิงเวลาได้ก็ดีมากแล้ว

เมื่อเหล่าชาวบ้านทำท่าจะไป ก็มีชาวบ้านคนหนึ่งในนั้นชี้ไปข้างหลังพวกออร์คทางหน้าประตูหมู่บ้าน

"น..นั่นพวกไหนน่ะ กำลังเสริมของพวกออร์คเหรอ?!"

"ตายแน่!! พวกเราตายแน่ พวกมันมีกำลังเสริม เราต้องรีบหนี!"

พวกชาวบ้านเริ่มลนลาน หลายคนเริ่มสั่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด

แต่ทันใดนั้น กองกำลังปริศนาก็เข้าปะทะกับพวกออร์ค พวกออร์คเริ่มล้มตายลงอย่างต่อเนื่อง สายตาของวิลเลียมทอประกายความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

ทางด้านคาเอล

"ฆ่าพวกออร์คให้หมด! คนแคระเป็นตัวชน พวกก็อบลินคอยซ้ำให้ตาย! อย่าลนลาน ตั้งสติเข้าไว้!!" คาเอลสั่งการไม่หยุดหย่อน พร้อมกับตวัดดาบฟาดฟันพวกออร์คอย่างกล้าหาญ ต้องขอบคุณทักษะภาวะแห่งผู้นำที่ดูเหมือนจะทำให้จิตใจของคาเอลนิ่งสงบและมั่นคง เพราะหากเป็นคาเอลตอนยังเป็นพนักงานบริษัท เขาคงเป็นลมตั้งแต่เห็นออร์คยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

"โอ้วววว\~!! ฆ่ามันให้หมดดด!" พวกก็อบลินและคนแคระตะโกนปลุกใจกันลั่น ความฮึกเหิมและพลังใจเป็นสิ่งสำคัญในสนามรบ

คาเอลรับขวานที่ฟันลงมาจากออร์คตัวเขียวพร้อมพินิจร่างกายของออร์คไปด้วย โชคดีที่พวกมันไม่ได้ใส่เกราะ พวกคนแคระกับก็อบลินจึงยังสามารถสู้กับพวกมันได้ คาเอลปัดขวานของออร์คออกอย่างง่ายดาย ทันทีที่ขวานถูกตวัดออกไป ดาบของคาเอลก็พุ่งเข้าเสียบคอของออร์คตัวนั้นอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันที่ออร์คจะเอามือของมันจับที่คอตัวเอง ดาบของคาเอลก็แทงใส่ตำแหน่งหัวใจของมันอีก1ดาบ จนออร์คตัวนั้นล้มลงตายไป คาเอลไม่สนใจออร์คที่ตายแล้ว เขาเอี้ยวตัวหลบดาบผุๆที่ฟันลงมาหมายจะผ่าร่างของคาเอลให้เป็นสองส่วน จากนั้นคาเอลตวัดดาบตัดแขนของออร์คตัวนั้น แล้วฟันฉับเข้าที่คอของมันจนขาด เหมือนกับตัวที่แล้ว คาเอลไม่สนใจออร์คที่ตาย เขาเดินข้ามร่างไร้หัวของมันไป ประหัตประหารออร์คราวกับเครื่องจักรสังหารต่อไป คาเอลในเวลานี้แตกต่างกับตอนปกติของเขาโดยสิ้นเชิง แววตาที่เคยสดใสตอนนี้กลับเฉียบคมและเย็นยะเยือก

'เขาเก่งมาก ชายคนนั้นเป็นใครกัน?' วิลเลียมมองคาเอลที่สังหารออร์คตัวโตอย่างง่ายดายด้วยความตกตะลึง เขาเหม่อจนเกือบถูกออร์คตรงหน้าฟันเข้าให้ วิลเลียมหลบพ้นหวุดหวิดก่อนจะฟันออร์คตรงหน้าล้มลง

"พวกก็อบลินกับคนแคระพวกนั้นเป็นพันธมิตรกับเรา!! พี่น้องทั้งหลาย ช่วยพวกเขาสังหารออร์คพวกนี้ เพื่อหมู่บ้านของเรา!" วิลเลียมเปล่งเสียงออกมาอย่างกล้าหาญ

โอ้วววว!!

.

.

.

1ชม.ผ่านไป สงครามป้องกันหมู่บ้านไชน์ก็จบลงด้วยชัยชนะของฝ่ายคาเอลและชาวบ้านมนุษย์ มีก็อบลินตายไป3คน ส่วนคนแคระบาดเจ็บเล็กน้อย ที่เสียหายหนักหน่อยก็ดูจะเป็นฝ่ายชาวบ้าน มีคนตายไป8คน ความจริงคาเอลไม่ได้อยากฆ่าพวกออร์คจนหมด แต่ถ้าหากเขาปล่อยให้มันหนีไป พวกมันจะไปเจอกับคนของเขาที่รออยู่ไม่ห่างจากแนวป่า มันอาจเป็นปัญหาได้

คาเอลยืนอยู่เหนือกองซากศพของพวกออร์ค มือซ้ายยังคงถือดาบไว้ ใบหน้าเปื้อนเลือดเหม่อมองก้อนเมฆที่ลอยเอื่อย แสงแดดสาดส่องผ่านเมฆลงมายังจุดที่เขายืนอยู่ราวกับต้องการบอกว่าคาเอลคือตัวเอกของปกรณัมอันเลื่องชื่อ

"ช่างงดงาม...ราวกับเทพสงครามผู้เกรียงไกร.." วิลเลียมเหม่อมองคาเอลแล้วพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว ชาวบ้านทั้งหลายที่ช่วยกันต่อสู้ก็มองไปยังคาเอล แม้แต่เด็กๆและผู้หญิงที่กลับเข้ามาในหมู่บ้านเมื่อรู้ว่าปลอดภัยแล้วยังอดไม่ได้ที่จะมองคาเอลอย่างหลงไหลผสมกับสงสัยว่าชายหนุ่มรูปงามผู้ยืนกลางซากศพนี้คือผู้ใดกัน

ภาพที่ออกมาอาจดูสวยงาม แต่ความจริงคือ

'ทำไมมันร้อนจังวะ แดดต่างโลกนี่แม่งร้อนพอๆกับประเทศไทยเดือนเมษาเลยเหอะ...โอ้ยย แสบตาโว้ยย! ส่องลงมาหาเตี่ยเอ็งเรอะ?! แดดเวร!'

และนี่ก็คือความคิดที่แท้จริงของคาเอลผู้ที่ถูกวิลเลียมและชาวบ้านมองอย่างชื่นชม

*****************

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***