ออกจากป่ากันเถอะ

"หา? มากราบฉันทำไม..เอ๊ะ?" และแล้วสมองอันปราดเปรื่องของคาเอลก็มีเสียงดัง ปิ๊ง ขึ้น

'งี้นี่เอง ที่ก็อบลินทุกตัวเรียกเราว่าท่านผู้ยิ่งใหญ่ แถมฮอบก็อบลินยังให้เราปกครองพวกเขา คงเกิดจากผลของทักษะนั้นสินะ...ชื่ออะไรวะ ภา..ภาวะแห่งผู้นำ? น่าจะใช่'

ในขณะที่คาเอลกำลังยืนกอดอกทำหน้าครุ่นคิด คิ้วขมวดกันเป็นปม ทำให้พวกก็อบลินทั้งหลายถึงกับเครียดขึ้นมาทันที ฮอบก็อบลินที่เห็นคาเอลเคร่งเครียดก็หน้าเสีย ก้มหน้าติดกับดินยิ่งกว่าเดิม

"ข..ข้าต้องขออภัยท่านผู้ยิ่งใหญ่จริงๆขอรับ พวกเราคงต่ำต้อยเกินไปที่จะอยู่ใต้ปีกของท่านผู้ยิ่งใหญ่ ข้าคงคิดอะไรตื้นๆ ขอท่านผู้ยิ่งใหญ่โปรดอภัยด้วยขอรับ!"

ฮอบก็อบลินตัวสั่นขอโทษขอโพยคาเอลใหญ่ แต่คาเอลก็ยังนิ่ง ทุกๆคนยิ่งเคร่งเครียดกว่าเดิม บรรยากาศในหมู่บ้านเต็มไปด้วยความกดดัน จนในที่สุด คาเอลก็พยักหน้ากับตัวเองหงึกๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างให้ฮอบก็อบลินข้างหน้า พร้อมกับพูดขึ้นมา

"เอาล่ะ ฉันตัดสินใจแล้วล่ะ ฉันจะดูแลพวกนายเอง!" คาเอลพูดเสียงดังฟังชัด

คาเอลตัดสินใจว่า ในเมื่อทักษะที่เขาได้รับมามันก็เหมือนบังคับให้เขาปกครองผู้คนกลายๆอยู่แล้ว ถ้างั้นก็กำหนดเป้าหมายของเขาในโลกนี้ก็เป็นการสร้างเมืองสักเมืองแล้วกัน

"อ..โอ้!! ท่านผู้ยิ่งใหญ่ช่างมีเมตตา! ขอบคุณท่านผู้ยิ่งใหญ่!!"

โอ้\~!! ท่านผู้ยิ่งใหญ่ๆๆ!! เหล่าชาวก็อบลินตาดำๆทั้งหลายก็ตะโกนออกมาด้วยความยินดี

แต่เส้นเลือดฝอยบนขมับของคาเอลเต้นตุ้บๆจนแทบแตก

"หยุดดด!!! กฎข้อแรกของฉันคือ หยุดเรียกฉันว่าท่านผู้ยิ่งใหญ่!"

"เอ๋? แล้วจะให้เรียกท่านว่าอะไรหรือขอรับ? ท่านมีรัศมีที่ยิ่งใหญ่ ทั้งยังน่าเคารพและน่าเกรงขาม ก็สมควรแล้วที่จะเรียกว่าผู้.."

"คาเอล!! เรียกฉันว่าคาเอล ถ้ายังเรียกแบบเดิม ฉันจะไปจากที่นี่ทันที!" คาเอลพูดสวนฮอบก็อบลินที่ยังพูดไม่ทันจบ ขืนปล่อยให้เรียกผู้ยิ่งใหญ่ต่อไป เขาคงไม่รู้จะเอาหัวไปมุดที่ไหน น่าอายชะมัด ถ้าเพื่อนๆที่โลกเดิมรู้ว่าเขาโดนเรียกว่าผู้ยิ่งใหญ่ คงขำกันขี้แตกแน่

"ขอรับ ท่านคาเอล!" ฮอบก็อบลินตอบด้วยน้ำเสียงแข็งขัน

"เอาล่ะ นายชื่ออะไรฮอบก็อบลิน" คาเอลชี้ไปที่ฮอบก็อบลินตรงหน้า

"ข้าชื่อ กิริ ขอรับท่านคาเอล"

"เอาล่ะกิริ ลุกขึ้นมา เรามีงานต้องทำกันเยอะเลยล่ะ" คาเอลมองออกไปรอบหมู่บ้านแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

2วันผ่านไป

หมู่บ้านก็อบลินเปลี่ยนไปมากพอสมควร เริ่มจากรั้วไม้ จากรั้วไม้กากๆจะพังแหล่มิพังแหล่ กลายเป็นกำแพงไม้สูง2เมตรที่ดูแข็งแรง กำแพงไม้ล้อมหมู่บ้านเป็นวงกลม มีประตูไม้อยู่ที่หัวและท้ายของหมู่บ้าน อาวุธของพวกยามถูกเปลี่ยนจากท่อนไม้โง่ๆเป็นหอกไม้ที่ปลายหอกเป็นหินขัด และธนูคันเล็ก ทางด้านบ้านเรือน จากกระต๊อบไก่กลายเป็นบ้านไม้หลังเล็กๆที่ใช้ไม้กระดานมุงหลังคาเป็นมุมสามเหลี่ยมหน้าจั่ว คาเอลเริ่มเปลี่ยนแปลงหมู่กระต๊อบให้กลายเป็นหมู่บ้านจริงๆแล้ว

"ท่านคาเอลขอรับ!! ท่านคาเอล\~ ที่หน้าหมู่บ้านมีพวกก็อบลินจากหมู่บ้านอื่นเต็มไปหมดเลยขอรับบบ\~" กอนวิ่งหน้าตั้งมาจากหน้าหมู่บ้านมาหาคาเอลที่กำลังสั่งงานกับกิริอยู่

"หืม? ก็อบลินจากหมู่บ้านอื่น? กิริ ไปดูกันเถอะ" คาเอลหันไปบอกกิริก่อนที่จะเดินตามกอนไป

หน้าหมู่บ้าน

เหล่าก็อบลินของคาเอลยืนถือหอกคุมเชิงกับก็อบลินต่างถิ่นหน้าเคร่งเครียด แม้พวกเขาจะใช้หอกและธนู ซึ่งดูยังไงก็ดีกว่าท่อนไม้ในมือของพวกก็อบลินด้านหน้า แต่จำนวนคนต่างกันเกินไป หมู่บ้านของคาเอล มีก็อบลินแค่50กว่าคน แต่ตรงหน้าพวกเขา มีมากกว่า100!

ในที่สุดคาเอลก็เดินมาถึงหน้าหมู่บ้านพร้อมกับกิริและกอน ดาบแขวนไว้ที่เอวขวาของเขา ในมือของกิริและกอนก็มีหอกไม้

"โอ้วว! ท่านคาเอลมาแล้ว!!"

ท่านคาเอล! ท่านคาเอลมาถึงแล้ว!

เสียงจากคนของคาเอลดังขึ้นมาด้วยความยินดี เมื่อเหล่าก็อบลินต่างถิ่นเห็นคาเอล ดวงตาพวกเขาก็เบิกกว้าง คล้ายตกตะลึง

คาเอลยกมือเป็นสัญญาณบอกให้คนของเขาเงียบ ก่อนที่สายตาจะกวาดมองไปที่ฝูงก็อบลินต่างถิ่นด้านหน้า

'ก็อบลินพวกนี้ดูไม่เหมือนมาหาเรื่อง ในมือของหลายๆคนมีถุงที่น่าจะใส่ข้าวของไว้ มาขอความช่วยเหลือ?...แต่จำนวนไม่น้อยเลยนะ 100เศษๆได้ละมั้ง' คาเอลครุ่นคิด ก่อนที่จะเอ่ยปากออกไป

"พวกนายมาขอเข้าร่วมกับพวกฉัน ใช่รึเปล่า?" คาเอลถามด้วยใบหน้านิ่งๆ

"ท..ท่านรู้?! โอ้ สมกับเป็นท่านผู้.."

"หยุด!! ถ้าพวกนายจะมาอยู่กับฉัน นายต้องรู้กฎข้อแรกของที่นี่!" คาเอลหยุดอยู่แค่นั้น ก่อนที่ก็อบลินในหมู่บ้านจะตอบออกมาอย่างพร้อมเพรียง

"ห้ามเรียกท่านคาเอลว่าท่านผู้ยิ่งใหญ่!" เสียงก็อบลินในหมู่บ้านประสานพร้อมกันดังสนั่นจนนกในป่าแตกตื่นกันใหญ่ พวกก็อบลินต่างถิ่นต่างทำหน้าอึ้งๆกันหมด

'หึๆ สมแล้วที่ฉันพูดกรอกหูพวกนี้ทุกๆ5นาที' คาเอลแสยะยิ้มในใจ

"เอาล่ะ ฉันยอมรับพวกนายเข้าร่วม เข้ามาในหมู่บ้านได้แล้ว ฉันมีความรู้สึกว่าเราจะต้องรับคนกันอีกไม่น้อยเลย.." คาเอลกล่าวก่อนจะเดินเข้าหมู่บ้านไป

5วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

สิ่งที่คาเอลคิดไว้นั้นถูกต้อง เหล่าก็อบลินจากหมู่บ้านต่างๆเข้ามาขอเข้าร่วมกับเขาไม่หยุดหย่อน จนตอนนี้ประชากรก็อบลินในหมู่บ้านทั้งหมดทะลุ400เข้าไปแล้ว ด้วยสภาพหมู่บ้านที่อยู่ในป่าใหญ่ มันยากที่จะขยายหมู่บ้านออกไป คาเอลมีความคิดว่าเขาจะอพยพคนของเขาออกจากป่า ถ้ามันไม่ไกลเกินไปล่ะนะ เขาจึงลองถามกิริดูว่าเคยออกจากป่ามั้ย

กิริได้บอกว่า ห่างออกไปทางทิศใต้ประมาณ3วัน จะหลุดออกจากเขตป่า ด้านนอกนั้นเป็นที่ราบขนาดใหญ่ซึ่งเป็นอาณาเขตของมนุษย์ คาเอลตัดสินใจว่าจะไปตั้งหมู่บ้านแถวที่ราบนั่น แม้ก็อบลินจำนวน400กว่าตัวจะดูเป็นอันตรายกับมนุษย์แต่หัวหน้าของพวกเขาก็เป็นมนุษย์นี่นะ คงคุยกันรู้เรื่องแหละมั้ง

.

.

.

คาเอลยืนอยู่กลางลานหมู่บ้านที่ตอนนี้เรียกได้ว่า โคตรแออัด ก็อบลินจำนวน400คนยืนเบียดเสียดกันจนแน่นไปหมด

"เอาล่ะ วันนี้ฉันจะประกาศเรื่องสำคัญมาก หลังจากนี้1วัน เราจะอพยพออกจากป่าไปทางที่ราบทิศใต้! ขอให้ทุกคนเก็บของเตรียมตัวออกเดินทางให้ดี"

เกิดเสียงฮือฮาขึ้นในหมู่บ้าน นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาจะเข้าไปในเขตของมนุษย์ แล้วนี่ไม่ใช่ว่ามันจะอันตรายต่อพวกเขาที่เป็นก็อบลินหรอกเหรอ พวกเขาพูดกันโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าคาเอลก็เป็นมนุษย์

1วันผ่านไป เวลาเช้าตรู่

ทุกคนในหมู่บ้านอยู่ในสภาพพร้อมเดินทาง ก็อบลินหญิงและก็อบลินเด็กสะพายข้างของไว้ทุกคน ส่วนพวกก็อบลินชายถืออาวุธไว้ในมือ หอกไม้ ธนู ดาบหินขัด เป็นอาวุธหลักของพวกเขา หลายคนใส่ชุดเกราะหนังสัตว์ที่สร้างขึ้นหยาบๆ รวมเหล่านักรบก๋อบลินทั้งหมดได้ประมาณ100คน การเดินทางในป่าไม่ปลอดภัย ยิ่งเป็นตอนกลางคืนสัตว์ดุร้ายมักจะออกหากิน ยิ่งอันตรายกว่าเดิม

คาเอลอยู่ในชุดเดิมของเขา ว่ากันตามตรง เขามีแค่ชุดเดียว ยังดีที่มีแม่น้ำให้อาบและซักเสื้อผ้าได้ ดาบเหล็กแขวนไว้ที่เอวขวาที่เดิม ด้านหลังมีกิริในชุดเกราะหนังสัตว์ ในมือถือดาบหิน มืออีกข้างถือโล่ไม้อันเล็กๆ

"ออกเดินทางได้!"

.

.

.

.

การเดินทางเป็นไปอย่างปกติ เมื่อคนจำนวนมากเดินทางในป่า สัตว์เล็กสัตว์น้อยก็ไม่กล้าเข้าใกล้ จะมีก็แต่สัตว์ใหญ่ที่เข้ามารบกวนขบวนเดินทางบ้าง แต่ก็ถูกพวกก็อบลินรุมเสียบจนพรุน กลายเป็นเสบียงอาหารกันไป

เวลาล่วงเลยไปจนเย็น แสงอาทิตย์เริ่มจางลง ทันใดนั้นคาเอลได้ยินเสียงการต่อมาแต่ไกล คาเอลสั่งหยุดขบวน แล้วให้ทุกคนตั้งแค้มป์ เขาเลือกนักรบก็อบลินไป50คน ส่วนอีก50ให้เฝ้าอยู่ที่แค้มป์ จากนั้นก็มุ่งตรงไปที่ต้นกำเนิดเสียง

ไม่นานนักภาพการต่อสู้ของสิ่งมีชีวิต2ชนิดก็ปรากฏขึ้น มันคือหมาป่าสีดำฝูงใหญ่เกือบ100ตัว กำลังล้อมโจมตีมนุษย์หุ่นล่ำบึกหนวดเครายาวเฟื้อยที่สูงเพียง150ซม.จำนวน50กว่าคนอยู่ ในมือของพวกเขาล้วนถือค้อนเหล็ก และใช้มันต่อสู้กับฝูงหมาป่า

"คนแคระ?"

*****************

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***