ในป่าเจอหมาป่า นอกป่าเจอออร์ค

"พวกที่ถือธนู! เล็งยิงหมาป่าที่อยู่ห่างพวกคนแคระ เรียกความสนใจมันให้ได้!!" คาเอลตะโกนสั่งการพวกก็อบลินทันที

เหล่าก็อบลินที่ถือธนูในมือประมาณ10กว่าคนยกธนูขึ้นมาแล้วเริ่มแผลงศรใส่หมาป่าที่อยู่รอบนอกวงล้อม

กรรร!! เอ๋ง!?

ลูกศรถูกปล่อยออกจากคันธนูพุ่งเข้าใส่พวกหมาป่าที่ไม่ได้สังเกตเห็นพวกคาเอล หมาป่าร้องเสียงหลงเมื่อพวกมันถูกโจมตี แต่ไม่มีหมาป่าตัวไหนที่บาดเจ็บถึงตาย แน่นอน คาเอลก็ไม่ได้คิดว่ามันจะฆ่าหมาป่าได้ด้วยลูกธนูกากๆพวกนี้ ที่เขาต้องการคือการเรียกร้องความสนใจต่างหาก

กรรรร\~!! โฮ่งๆๆๆ!!!

เหล่าหมาป่าที่ถูกยิงหัวฟัดหัวเหวี่ยงด้วยความโมโหที่พวกก็อบลินตัวเขียวแสนอ่อนแอบังอาจโจมตีพวกมัน หมาป่าสีดำทมิฬกว่า30ตัววิ่งเข้ามาหากลุ่มก็อบลินของคาเอลด้วยความเร็ว

"พลหอก! ตั้งแนวหอกหน้ากระดาน!! แทงหมาป่าทุกตัวที่เข้ามาในระยะ! พลธนูคอยยิงพวกที่กระโดดเข้ามา!!" คาเอลสั่งการอีกครั้ง

โอ้วววว\~!!!

ก็อบลินที่ถือหอกกว่า20คนวิ่งไปตั้งแถวหน้ากระดาน จรดหอกในแนวนอนไว้ข้างลำตัว มือกระชับหอกจนแน่น เหงื่อกาฬไหลออกมาด้วยความเคร่งเครียด ก็อบลินมือธนูรั้งสายธนูจนตึงค้างไว้ เตรียมยิงได้ทุกเมื่อ นี่เป็นสงครามครั้งแรกของพวกเขา ปกติชีวิตของก็อบลินอย่างพวกเขามีแต่ล่าสัตว์เล็กๆเพื่อประทังชีวิตเท่านั้น

พวกหมาป่าวิ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง พวกมันต้องการกระชากร่างของเหล่าก็อบลินให้ขาดเป็นชิ้นๆ จนในที่สุดพวกมันก็ถึงแนวปะทะ

โครมมม!! ฉึก! ฉึกๆๆ!

หมาป่าแถวหน้าสุดถูกคมหอกของก็อบลินแทงดเข้าอย่างจัง มีหลายตัวที่ตายทันที เนื่องจากหอกแทงจุดตาย หลายตัวบาดเจ็บสาหัส แต่บางตัวก็บาดเจ็บแค่เล็กน้อย หมาป่าแนวหลังกระโดดขึ้นเหนือแนวหอก เหล่าก็อบลินมือธนูที่เห็นหมาป่ากระโดดขึ้นมาก็ปล่อยสายธนูทันที

สวบๆๆๆ!! เอ๋งๆ!?!

คราวนี้ไม่เหมือนรอบที่แล้ว ลูกศรเล็กๆแต่เมื่อยิงจากระยะเผาขน มันก็สามารถกระชากวิญญาณหมาป่าผู้โชคร้ายไปได้หลายตัว เหล่าหมาป่าที่กระโดดข้ามแนวหอกมา ร่างลอยลงไปตกกับพื้นตามแรงเฉื่อย แต่ก็ยังมีหมาป่าหลายตัวที่ยังไม่ตาย คาเอลไม่ปล่อยให้พวกมันตั้งตัว

"ที่เหลือชักดาบออกมา! ฆ่าพวกที่เหลือให้หมด!!" คาเอลพูดจบก็ชักดาบออกมาฆ่าฟันเหล่าหมาป่าที่เหลือเช่นกัน

ทางด้านคนแคระ

"เฮ้ย! พวกก็อบลินนั่นจัดการพวกหมาป่าได้จริงๆด้วย?! ตอนแรกข้านึกว่าพวกมันจะกลายเป็นอาหารหมาป่ากันหมดซะอีก!" คนแคระคนหนึ่งที่มีจมูกสีแดงกล่าวออกมาเสียงดังในขณะที่มือก็ยังเหวี่ยงค้อนไปมา ทุบพวกหมาป่าไม่หยุด

"กุนเทอร์ เจ้าไม่เห็นมนุษย์คนนั้นรึไง เขาเป็นคนสั่งการพวกก็อบลิน พวกนั้นถึงได้สู้แบบมีแบบแผน" คนแคระอีกคนพูดออกมา คนแคระคนนี้มีอะไรแตกต่างจากคนแคระคนอื่น ในขณะที่คนแคระคนอื่นใช้ค้อนอันเดียว ชายคนนี้ถือค้อนถึง2อัน! และเหวี่ยงพวกมันไปทุบหัวหมาป่าจนสมองไหลแบบสบายๆ

"จะว่าไปชายคนนั้นก็ดูมีรัศมีแปลกๆนะขอรับท่านอูริค เขาดู...น่าเคารพ" คนแคระอีกคนที่ใส่หมวกเกราะกล่าวออกมา

"ข้าก็รู้สึกได้ด็อธการ์ด ดูเหมือนชายคนนั้นจะมีอะไรไม่ธรรมดา" คนแคระถือค้อนคู่ที่ชื่ออูริคกล่าวตอบด็อธการ์ด

.

.

.

เวลาผ่านไปไม่นานนัก

ในที่สุดสงครามเล็กๆก็จบลงด้วยชัยชนะของคนแคระและเหล่าก็อบลินของคาเอล พวกก็อบลินไม่มีใครตายสักคน จะมีก็บาดเจ็บรุนแรงอยู่คนหนึ่งที่แขนถูกกัดจนเห็นกระดูก แต่ไม่สาหัสถึงชีวิต เหตุผลหนึ่งที่ไม่มีคนเสียชีวิตเพราะคาเอล ทุกครั้งที่มีใครกำลังเสียท่า คาเอลจะพุ่งเข้าไปช่วยเสมอ ในตอนที่จ่าฝูงหมาป่าพุ่งเข้าใส่ก็อบลินคนหนึ่งจนเขาล้มลง คาเอลก็กระโดดถีบจ่าฝูงหมาป่าจนกระเด็น จากนั้นเขาก็ฟันมันจนขาดครึ่งในดาบเดียว สร้างความตกตะลึงให้กับทั้งก็อบลินและคนแคระ โดยเฉพาะก็อบลินที่เทิดทูนบูชาคาเอลมากกว่าเดิม

"ขอบคุณพวกท่านจริงๆที่ช่วยพวกเราไว้ หากไม่ได้พวกท่าน พวกเราบางคนอาจต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่" อูริคเป็นคนเดินเข้ามาขอบคุณคาเอล

'ยิ่งเข้าใกล้ ความรู้สึกยิ่งใหญ่ของเขายิ่งชัดเจน..ชายคนนี้เป็นใครกันแน่?' อูริคคิดในใจ เขาสงสัยเหลือเกินว่าชายตรงหน้ามีที่มายังไง ทำไมถึงได้มีรังสีของความยิ่งใหญ่กระจายออกมา

"ไม่เป็นไรหรอก เราเต็มใจช่วยด้วยความยินดี ข้าชื่อคาเอล ก็อบลินพวกนี้เป็นคนของเราเอง ส่วนท่าน..?" คาเอลตอบแล้วยิ้มกว้าง เขาเริ่มเปลี่ยนสรรพนามตามคนในโลกนี้แล้ว

"อ้ะ ขออภัย ข้าชื่ออูริค เป็นหัวหน้าคณะเดินทางของกลุ่มนี้ พวกเราเดินทางไปเรื่อยๆเพื่อเสาะหาที่ที่เหมาะกับเรา" อูริคแนะนำตัวของเขา

คณะเดินทางของเขาเดินทางออกมาจากดินแดนของคนแคระอันห่างไกล เดินทางผ่านภูเขา ทะเล แม่น้ำ ทุ่งหญ้า ถ้ำ ไปมาทั่ว จนผ่านเข้ามาในป่านี้ แล้วพบเข้ากับฝูงหมาป่าดำ แน่นอนว่าคณะเดินทางของอูริคเคยผ่านอุปสรรคยากลำบากมามาก หนักกว่านี้ก็เคยผ่านมาแล้ว แต่เพราะป่าเป็นสถานที่ที่พวกเขาไม่ชำนาญ แม้พวกเขาจะจัดการหมาป่าได้หมด แต่ก็อาจจะมีใครบางคนบาดเจ็บสาหัสหรือตายลงอย่างแน่นอน หากคาเอลไม่มาช่วยซะก่อน

"ขอถามอะไรหน่อยนะท่านอูริค พวกท่านเป็นช่างตีเหล็กรึเปล่า?" คาเอลเอ่ยปากออกมา

"เหอะ แม้แต่ในดินแดนคนแคระของพวกเรา ช่างตีเหล็กที่เก่งกาจกว่าหัวหน้าน่ะ นับได้ด้วยนิ้วมือข้างเดียวเลยล่ะ! แถมพวกเราทุกคนในนี้ก็เป็นช่างตีเหล็กเช่นกัน ถึงจะไม่เก่งกาจเท่าหัวหน้า แต่ก็พูดได้ว่าฝีมือของพวกเราไม่ธรรมดา!" คนแคระจมูกแดง กุนเทอร์กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงภูมิใจอย่างมาก

"งั้นก็เยี่ยมเลย! ท่านอูริคและคณะ เราขอกล่าวเชิญชวนให้พวกท่านมาเข้าร่วมกับพวกเรา เพื่อเป็นส่วนหนึ่งของเมืองอันยิ่งใหญ่และรุ่งเรืองในอนาคต!" ดวงตาของคาเอลเต็มไปด้วยพลังงาน เขาอยากได้คนแคระพวกนี้มาเป็นช่างตีเหล็กให้เมืองที่เขากำลังจะสร้างในอนาคต

"ท่านเป็นเจ้าเมืองงั้นรึ?" อูริคถาม

"เปล่า เคยมีหมู่บ้านน่ะ แต่พึ่งจะย้ายออก กำลังจะไปสร้างใหม่นอกป่า" คาเอลตอบหน้าตาย

"อะไรนะ!? เมืองท่านไม่มีแล้วจะให้ข้าไปเข้าร่วม? ท่านคงไม่ได้เล่นตลกหรอกนะ" กุนเทอร์พูดเสียงดัง

"พวกท่านเป็นช่างตีเหล็กใช่มั้ยล่ะ ไม่อยากสร้างอะไรที่มันสุดยอดบ้างเหรอ สิ่งที่ไม่เคยถูกสร้างขึ้นมาก่อนในโลกนี้น่ะ?"

คิ้วของเหล่าคนแคระถึงกับกระตุก การสร้างสิ่งประดิษฐ์ชนิดใหม่ขึ้น เป็นความต้องการของช่างตีเหล็กทุกคน ไม่สิ คนในสายงานประดิษฐ์ทุกคนย่อมต้องการทั้งนั้น

"อ..อะไรที่ท่านบอกว่าไม่เคยถูกสร้างขึ้น?" อูริคถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามกดให้ปกติ แต่ในใจของเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้

"เข้าร่วมกับเราสิ แล้วเราจะบอกวิธีสร้าง แล้วมันก็ไม่ได้มีแค่อย่างเดียวหรอกนะ สิ่งประดิษฐ์ใหม่ๆที่เรารู้น่ะ" คาเอลหลอกล่อพวกคนแคระเต็มที่

อูริคจ้องคาเอลราวกับพยายามมองทะลุเขาให้ได้ แต่สุดท้ายเขาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วเอ่ยออกมา

"ก็ได้ เราจะเข้าร่วมกับท่าน ท่านคาเอล แต่ท่านต้องให้คำมั่นกับเรา ว่าหลังจากที่เมืองที่พวกท่านจะสร้างเสร็จสมบูรณ์เมื่อไหร่ ท่านต้องบอกสิ่งประดิษฐ์นั้นกับเรา"

"เดี๋ยวพวกท่านจะได้รู้ก่อนสร้างเมืองเสร็จอีก" คาเอลฉีกยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ

"เราเป็นคนของท่านแล้ว ท่านคาเอล โปรดดูแลเราด้วย" อูริคก้มหัวให้คาเอล

จากนั้นคนแคระทุกคนก็ก้มหัวให้คาเอล เป็นสัญญาณว่าหลังจากนี้ คนแคระทั้ง56คนจะอยู่ใต้อาณัติของคาเอลอย่างเป็นทางการ

"เอาล่ะๆ ในเมื่อจบเรื่องแล้ว ก็กลับแค้มป์กันเถอะ! ใกล้จะมืดแล้ว เดินทางตอนกลางคืนอันตรายเกินไป เราจะออกเดินทางออกจากป่านี้กันตอนเช้า ก่อนไปก็เก็บซากหมาป่าพวกนี้ไปให้หมด มันใช้ประโยชน์ได้เยอะ!"

.

.

.

แล้วเช้าตรู่ของวันใหม่ก็มาเยือน เมื่อคืนไม่ได้มีเหตุการณ์อะไรเป็นพิเศษ กองไฟหลายสิบกองสามารถไล่สัตว์ได้อย่างดี การเดินทางจึงเริ่มขึ้นอีกครั้งในตอนเช้า

ขบวนเดินทางของคาเอลมีขนาดใหญ่กว่าเดิมเนื่องจากมีพวกอูริคมาร่วมขบวนด้วย จนจำนวนคนตอนนี้ใกล้จะถึง500เข้าไปทุกที

เวลาผ่านไป3-4ชม. ช่วงสายของวัน ในที่สุดสิ่งที่คาเอลต้องการเห็นมาตลอดตั้งแต่มาที่โลกนี้ก็ปรากฏ

'ออกจากป่าได้แล้วโว้ยยยยยย\~!!' คาเอลตะโกนลั่น(ในใจ) ด้านหน้าของเขาคือทุ่งหญ้าโล่งกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา มีแนวเทือกเขาปรากฏให้เห็นบ้างลิบๆ ทันใดนั้นคาเอลก็เหลือบไปเห็นกลุ่มคนจำนวนไม่น้อยกำลังเคลื่อนตัวไปทางทิศใต้อย่างรวดเร็ว แม้ภาพที่เห็นจะอยู่ไกลหลายร้อยเมตา แต่คาเอลแน่ใจว่านั่นไม่ใช่มนุษย์แน่ๆ พวกนั้นมีผิวเขียวเหมือนก็อบลิน แต่ตัวใหญ่กว่าเยอะ จากการคาดเดา พวกนั้นน่าจะสูงประมาณ2เมตร

"นั่นมันพวกออร์คนี่? ไม่น่าต่ำกว่า200ตัว เคลื่อนที่ไวขนาดนั้น กำลังไปบุกโจมตีใครกันล่ะนั่น" อูริคที่พยายามเพ่งมองไปที่กลุ่มคนพวกนั้นก็พูดออกมา

"พวกนั้นคือออร์คเหรอ?" คาเอลหันไปถามอูริค แน่นอนเขารู้จักออร์ค เขาก็แค่ถามเพื่อความแน่ใจ เผื่อโลกนี้พวกออร์คจะแตกต่างจากออร์คที่เขารู้จัก

"ถูกต้อง แม้จะมองจากระยะไกลแต่ข้ามั่นใจ สีผิวพวกมันคล้ายกับของก็อบลิน แต่พวกมันตัวใหญ่กว่าเยอะ แข็งแรงกว่า ดุร้ายกว่า ปกติแล้วพวกออร์คมักจะอยู่ในป่า การที่พวกมันออกมาในเขตมนุษย์แบบนี้ แสดงว่ามันกำลังพยายามขยายอาณาเขตหรือไม่ก็มีเหตุที่ทำให้พวกมันต้องรุกราน"

"ตามพวกมันไปกันเถอะ เราอยากรู้ว่ามันจะไปไหน อาจจะเป็นเมืองหรือหมู่บ้านของมนุษย์ก็ได้" คาเอลกล่าวออกมานิ่งๆ แววตาของเขาวาวโรจน์

ขบวนของคาเอลเดินไปในทิศทางเดียวกับที่พวกออร์คไป คาเอลเดินตามอยู่30นาที ในที่สุดเขาก็เริ่มได้ยินเสียงของโลหะกระทบกัน เสียงตะโกนของมนุษย์และออร์ค

'ชัวร์แล้วล่ะแบบนี้' คาเอลคิดในใจ เขาสั่งให้ขบวนหยุดพัก แล้วเรียกกิริกับพวกก็อบลินนักรบออกมา80คน และพวกคนแคระอีก40คนรวมอูริค แล้วสั่งให้ตามเขาไป นักรบจำนวน120คนของคาเอลก็ออกเดินทางทันที

ภาพของหมู่บ้านที่กำลังถูกรุกรานด้วยกอฃทัพออร์คกว่า200ตัวปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา โชคยังดีที่หมู่บ้านของมนุษย์ดูดีกว่าหมู่บ้านก็อบลินตอนแรกมาก กำแพงไม้ที่เรียงด้วยท่อนซุงสูงกว่า3เมตรครึ่ง มีหอสังเกตการณ์2หอด้านในหมู่บ้านติดกับประตูใหญ่ ในนั้นมีทหารกำลังพยายามยิงธนูใส่พวกออร์คที่กำลังทำลายประตูอย่างต่อเนื่อง

'นี่เวลาเราจะเจอกับใครก็ต้องต่อสู้ก่อนทุกรอบเลยใช่มั้ยเนี่ย?' คาเอลบ่นออกมาอย่างเหนื่อยใจ

****************

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***