ตอนที่1 พระธิดาทั้ง7

ในวันที่13เมษายนของทุกปี ซึ่งเป็นวันสงกรานต์และเป็นวันที่พระธิดาของท้าวกบิลพรมหมจะนำพระเศียรของผู้เป็นพระบิดามาแห่เวียนรอบเขาพระสุเมรุ เมื่อเสร็จพิธีแล้วก็นำพระเศียรไปไว้ ณ ถ้ำคันธุลี ที่เขาไกรลาศ ดังเดิม

ณ ห้องบรรทมของพระธิดาทั้ง7พระองค์

“เอาล่ะพวกเจ้าตื่นกันได้แล้วจะนอนกันไปถึงเมื่อไรกัน วันนี้เป็นสำคัญนะ รีบลุกเร็วเข้า”นางทุงษะเทวีผู้เป็นพี่โตสุดปลุกน้องๆที่เหลือด้วยความเร่งรีบ

“โถ่ ท่านพี่ละก็ ทำเป็นคนแก่ไปได้ นี่ข้ากำลังนอนหลับสบายอยู่เลย ท่านดันมาขัดจังหวะข้าซะได้ อารมณ์เสียหมด”นางมัณฑาเทวีผู้เป็นน้องคนที่4พูดเป็นผู้เป็นพี่ด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดพอสมควร

“ข้าว่า เจ้ารีบลุกจากเตียงก่อนเถอะนะ ก็ที่จะโดนสั่งสอนน่ะมัณฑ”นางโคราคเทวีผู้เป็นพี่คนรอง รองจากนางทุงษะเทวีที่พึ่งตื่นจากบรรทมได้พูดกับน้องคนที่4ด้วยความกังวล มัณฑาเทวีเมื่อได้ยินอย่างงั้นก็รู้สึกถึงรังสีอำมหิตจากผู้ที่เป็นพี่คนโตสุด ช่างเป็นรังสีที่น่ากลัวยิ่งนัก

“เจ้าจะลุกแบบดีๆหรือจะต้องให้ข้าช่วย”พูดจบนางก็ดึงแขนผู้ที่เป็นน้องและกระชากลงมาจากเตียงด้วยความรุนแรง

“โอ้ย!!!”นางมัณฑาเทวีร้องออกมาส่งเสียงร้องออกมาอย่างดัง ทำให้พระธิดาอีก4พระองค์สะดุดตื่นด้วยความตกใจ

“ก..เกิดอะไรขึ้นทำไมพี่มัณฑาถึงได้ไปนอนกองที่พื้นเยี่ยงนี้”

ผู้ที่ถามคือ นางกิริณีเทวี เป็นน้องคนที่5รองจากนางมัณฑเทวี (ที่ถามนี่ไม่ใช่เป็นห่วงแต่ถามเพราะขำที่ผู้พี่ลงไปนอนกองพื้นต่างหาก)

“หึ สงสัยมัณฑาจะไปกวนท่านพี่ทุงษะน่ะสิ ถึงได้ไปนอนกองนี้พื้นเยี่ยงนี้ ฮ่าๆๆ”นางรากษสผู้เป็นน้องคนที่3รองจากนางทุงษะและนางโคราคเทวี พูดกับน้องคนที่5ด้วยความตลกขำขัน

“หยุดนะ! พี่ไม่โดนเหมือนกับข้าก็อย่าหัวเราะกันสิ!!!”นางมัณฑาหน้าแดงหลังจากที่โดนนางรากษสผู้เป็นพี่และนาง

กิริณีผู้เป็นน้องพากันหัวเราะเยาะใส่ตน

“หยุดเถอะได้แล้วค่ะท่านพี่ ตอนนี้ใกล้จะถึงเวลางานจะเริ่มแล้วเรารีบลุกไปเตรียมตัวให้เรียบร้อยดีกว่านะคะ”นางกิมิทาเทวีน้องคนที่6รองจากนางกิริณีและมัณฑารีบห้ามก่อนที่เรื่องมันจะยาวไปกว่านี้ อีกเหตุนึงก็เพราะเห็นพี่ทุงษะเริ่มแผ่รังสีอำมหิตอีกครั้ง ทำให้ทั้งหมดเลิกคุยกัน แล้วรับลุกออกจากเตียงเพื่อไปทำธุระของตนให้ก่อนที่พิธีจะเริ่มขึ้น

“เห้ออ ยังทำตัวกันเป็นเด็กอยู่อีกอายุก็17-18กันแล้วด้วย”นางทุงษะบ่นน้องๆหลังจากที่ทุกคนออกจากห้องกันไปหมดแล้ว

“ท่านพี่”

“ ! ”นางสะดุดกับเสียงที่ได้ยินจึงหันกลับไปดู ก็พบกับสีหน้าที่ดูวิตกกังวลกับอะไรบ้างอย่างของผู้ที่เป็นน้องคนเล็กสุดในบรรดาน้องๆทั้งหมด นางจึงเอ่ยถามผู้ที่เป็นน้องน้องสุดว่า...

“มโหทร เกิดอันใดขึ้นกับเจ้ากัน ทำไมถึงได้ทำหน้าดูวิตกกังวลขนาดนั้นกันละ เกิดเรื่องอันใดขึ้นรึเปล่า?”

“ข้า...เมื่อวานข้าฝันแปลกๆฝันว่าพวกเราทั้ง7พระองค์ตกสวรรค์แล้วลงไปอยู่ที่โลกมนุษย์ และไม่กลับขึ้นมาที่สวรรค์อีกเลย”มโหทรผู้เป็นน้องคนเล็กเล่าเรื่องความฝันทั้งหมดที่ตนฝันให้กับผู้ที่เป็นพี่คนสุดให้ได้ทราบ

เรื่องที่มโหทรเล่ามาสร้างความตกใจให้กับนางทุงษะผู้เป็นพี่คนโตได้มากนัก ทำให้นางคิดในใจว่าเรื่องที่มโหทรเล่ามาอาจจะเป็นเรื่องจริงแต่ก็ไม่อาจจะปักใจเชื่อได้หนี่งร้องเปอร์เซ็นต์ว่าเรื่องที่เล่ามาทั้งหมดจะเกิดขึ้นจริงๆ

“ข้าว่าจนอาจจะคิดมากไปเองล่ะมั้ง ไม่ต้องกังวลไปดอกหากเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นจริงๆ พวกเราจะอยู่เคียงข้างกันและหาทางแก้ไขปัญหานี้ให้ได้”คำตอบที่นางทุงษะบอกไปทำให้นางมโหทรคลายกังวลได้บ้างเล็กน้อย “เอาเถอะ ตอนนี้เจ้าไปเตรียมตัวให้เรียบร้อย พิธีใกล้จะเริ่มในอีกไม่กี่ชั่วโมงแล้ว”บอกพร้อมกับลูบหัวนางมโหทรผู้เป็นน้องด้วยความเอ็นดู

“ค่ะ ข้าจะรีบไปเตรียมตัว ขอบพระทัยท่านพี่ยิ่งนักตอนนี้จข้าสบายใจขึ้นเยอะแล้วละค่ะ”พูดเสร็จทั้งนางทุงษะและนางมโหทรก็เดินออกจากห้องบรรทมไปพร้อมกัน

***โดยหารู้ไม่ว่าเรื่องความวุ่ยวายทั้งหมดนี้กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้แล้ว***

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***